Interpretacja dotyczy udzielania przez spółkę X nieoprocentowanych pożyczek pracownikom. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a zasady oraz warunki udzielania pożyczek są jednolite dla wszystkich pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Organ podatkowy uznał, że udzielanie takich pożyczek nie skutkuje powstaniem przychodu ze stosunku pracy, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, spółka X nie będzie miała obowiązków płatnika podatku dochodowego w tym zakresie.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
28 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika.
Treść wniosku jest następująca:
X sp. z o.o. (dalej: „X”, „Spółka”, „Wnioskodawca”) planuje udzielać pomocy finansowej pracownikom, polegającej na przyznawaniu pożyczek.
Celem zapewniania przedmiotowych pożyczek na rzecz pracowników będzie przede wszystkim umocnienie pozycji Spółki na rynku pracodawców, wzmocnienie motywacji obecnych pracowników do kontynuowania współpracy ze Spółką, pozyskanie nowych pracowników w trudnych dla rynku pracy czasach, jak również zapewnienie wsparcia osobom potrzebującym w związku z postępującym wzrostem inflacji.
Spółka zamierza udzielać pożyczek nieoprocentowanych. X w żadnej formie nie zapewniała dotychczas pożyczek pracownikom. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek.
Intencją jest stworzenie programu przyznawania pożyczek pracownikom, które byłyby w pełni finansowane ze środków obrotowych Spółki, w oparciu o utworzony w Spółce na ten cel fundusz zakładowy. W Spółce będą stosowane jednolite zasady przyznawania pożyczek względem wszystkich uprawnionych do skorzystania pracowników, w szczególności dotyczące warunków spłaty.
Do ubiegania się o udzielenie pożyczki będą uprawnieni wszyscy pracownicy Spółki zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony. X rozważa możliwość udzielania pożyczek na dowolny cel, ze standardowym okresem spłaty wynoszącym 18 miesięcy, który może być obniżony w przypadku wzajemnych uzgodnień lub w przypadku rozwiązania umowy.
Wartość udzielanej pożyczki wynosiłaby dla danego pracownika maksymalnie dwukrotność miesięcznego wynagrodzenia brutto z miesiąca, w którym pracownik będzie ubiegał się o wsparcie. Pracownicy będą mieli możliwość skorzystania z pomocy wielokrotnie, jednak kolejna pożyczka będzie mogła być udzielona dopiero po zakończeniu spłaty wcześniejszej pożyczki.
Szczegółowe warunki udzielania pożyczek oraz ich spłaty określać będzie regulamin przyjęty przez Spółkę oraz indywidualne umowy zawierane w formie pisemnej pomiędzy X a wnioskującym pracownikiem. Umowa pożyczki będzie każdorazowo potwierdzać zgodę pracownika na potrącanie ratalnych kwot tytułem spłaty z należnego od Spółki wynagrodzenia netto za pracę.
Spółka nie zamierza umarzać pracownikom udzielonych pożyczek, co będzie wynikało z przyjętych dokumentów. W przypadku rozwiązania z danym pracownikiem (pożyczkobiorcą) umowy o pracę w czasie trwania okresu spłaty pożyczki, Spółka planuje wprowadzenie w umowach pożyczki klauzuli, zgodnie z którą pożyczka podlegałaby w całości spłacie w trybie natychmiastowym.
1. Czy udzielanie pracownikowi nieoprocentowanych pożyczek ze środków obrotowych Spółki będzie wiązało się z powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w związku z udzielaniem przez Spółkę ww. pożyczek po stronie Spółki powstaną obowiązki płatnika?
Państwa zdaniem, artykuł 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)) wskazuje, że „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika jak równie wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”. Zgodnie z treścią przepisów ustawy o PIT, pod pojęciem pracownika należy rozumieć osobę, która pozostaje w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Wskazują Państwo również, że zgodnie z brzmieniem art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, „przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości”. Wynika z tego, że umowa pożyczki, co do zasady, jest umową nieodpłatną. W związku z tym strony umowy pożyczki mogą zastrzec w takiej umowie brak odpłatności w postaci odsetek.
Pożyczki udzielane w przyszłości przez Spółkę nie spełnią zatem powyższych kryteriów przychodów ze stosunku pracy, gdyż ich otrzymanie nie będzie uwarunkowane stosunkiem pracy a odrębną umową oraz będą mieć one charakter zwrotny. Z tytułu pożyczki pracownik nie uzyska w praktyce żadnego przysporzenia. Wystąpi ono jedynie w przypadku umorzenia kwoty pożyczki, co nie będzie miało miejsca. W konsekwencji, pożyczki nie mogą być traktowane jako przychód na gruncie przepisów ustawy o PIT.
W związku z powyższym, zdaniem Spółki samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Odrębnym zagadnieniem jest kwestia nieodpłatnych świadczeń w postaci hipotetycznych odsetek, w sytuacji otrzymania nieoprocentowanej pożyczki. Zgodnie z przepisami ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość nieodpłatnych bądź częściowo odpłatnych świadczeń, którą ustala się w oparciu o przepisy art. 11 ust. 2a ustawy o PIT.
W myśl ustawy o PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub 2a ustawy o PIT a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Wobec niezdefiniowania w ustawie o PIT pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, konieczne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o PIT, co do zasady jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).
W materii podatku dochodowego od osób fizycznych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy. Tym samym jako nieodpłatne świadczenie mogłyby zostać uznane hipotetyczne odsetki, które w opisywanej sytuacji nie będą płacone przez pracownika.
Zgodnie jednak ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonym w interpretacji indywidualnej z dnia 28 października 2020 r., (znak: 0113-KDWPT.4011.161.2020.1.JR): „…jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek (a taka sytuacja ma miejsce w omawianym przypadku), to na gruncie ustawy o PIT – otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki jest neutralne podatkowo. Skoro zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej i zasady udzielania pożyczek są jednakowe dla wszystkich pracowników, nie powstaje przychód ze stosunku pracy u pracowników w wysokości niezapłaconych odsetek.”
Podobnie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Izbę Skarbową w Warszawie w dniu 1 lipca 2008 r., (znak: IPPB2/415-607/08-4/SP) organ wskazał że : „…wartość odsetek w przypadku udzielenia pracownikowi przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki nie stanowi dla tego pracownika przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.
Stanowisko to zostało również potwierdzone w innych interpretacjach indywidualnych, m.in.:
1. Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 17 czerwca 2019 r. (znak: 0113-KDIPT2-3.4011.256.2019.1.MS),
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 grudnia 2013 r. (znak: IPTPB1/415-599/13-4/AP),
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 września 2009 r. (znak: ILPB1/415-671/09-2/AMN),
4. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 lipca 2008 r. (znak: IPPB2/415-607/08-4/SP).
Z przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego wynika, że Państwo nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek. Zasady i warunki udzielania pożyczek będą jednakowe dla wszystkich pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Ponieważ więc Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie przyznawania pożyczek, pożyczki będą dostępne dla wszystkich pracowników i udzielane będą według jednolitych zasad, to po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, w związku z otrzymaniem nieoprocentowanej pożyczki.
Tym samym Spółka stoi na stanowisku, iż u pracownika, któremu przyznano nieoprocentowaną pożyczkę, nie wystąpi również przychód z tytułu hipotetycznych odsetek, których wysokość byłaby równa wysokości odsetek w przypadku uzyskania pożyczki od podmiotu, który w ramach swojej działalności gospodarczej, trudni się właśnie udzielaniem pożyczek.
Stosownie do treści art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.
W świetle powyższego, w ocenie Spółki, bezsprzeczne jest, że po stronie pracowników Spółki nie powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń w związku z otrzymaniem pożyczki nieoprocentowanej, a w konsekwencji Spółka nie będzie miała obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od takiego przychodu.
W omawianym przypadku Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a pożyczki są udzielane pracownikom według jednolitych zasad określonych w regulaminie. Należy zatem stwierdzić, że:
udzielanie pracownikowi nieoprocentowanych pożyczek ze środków obrotowych Spółki nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych,
w konsekwencji, w związki z udzielaniem pożyczek dla pracowników dla Spółki nie powstaną obowiązki płatnika.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
W myśl art. 11 ust. 1 przytoczonej ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Stosownie do art. 12 ust. 1 komentowanej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot: „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Według art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.
Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.
Art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.
W myśl art. 11 ust. 2 omawianej ustawy:
Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Stosownie do art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Na mocy art. 11 ust. 2b wskazanej ustawy:
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).
Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy więc rozumieć również korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.
W świetle art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.
Podkreślenia wymaga, że samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy nie stanowi przychodu dla pracownika. Ze swej istoty umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Na gruncie bowiem art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360):
Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.
Zatem, z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych kwota pożyczki jest świadczeniem zwrotnym, jak wynika z powyższej definicji powinna zostać zwrócona przez pożyczkobiorcę. Konsekwentnie sama pożyczka, jako taka, nie stanowi dochodu podatkowego dla pożyczkobiorcy, ponieważ w wyniku jej udzielenia nie następuje stałe przysporzenie majątkowe dla pracownika. Umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.
W związku z tym, jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek (a taka jest sytuacja w omawianym przypadku), to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki jest obojętne podatkowo. Skoro zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej i zasady udzielania pożyczek są jednakowe dla wszystkich pracowników, nie powstaje przychód ze stosunku pracy u pracowników w wysokości niezapłaconych odsetek.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że udzielenie przez Państwa nieoprocentowanych pożyczek pracownikom, które to pożyczki nie będą miały charakteru komercyjnego (nie prowadzą Państwo działalności mającej na celu udzielanie tego rodzaju pożyczek, nie będą Państwo osiągać zysków z tego tytułu), przy zachowaniu jednakowych zasad i warunków udzielania tych pożyczek, określonych w regulaminie, nie spowoduje u pracownika powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji na Państwu nie będą ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.
Dodatkowe informacje
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
W odniesieniu zaś do przywołanych przez Państwa interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili