Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzącym działalność gospodarczą w branży budowlanej, realizującym projekty na terytorium kilku województw w całej Polsce. Głównym obszarem działalności Wnioskodawcy jest budownictwo obejmujące budowę i modernizację dróg, ulic i miejskich tras komunikacyjnych, budownictwo mostowe, roboty ziemne, roboty kanalizacyjne, roboty inżynieryjne, a także wytwarzanie mas bitumicznych. Ponadto, Wnioskodawca prowadzi działalność usługową związaną z laboratorium drogowym, zajmując się m.in.: badaniami laboratoryjnymi i polowymi zgodnymi z aktualnymi normami krajowymi i europejskimi, doradztwem technicznym, projektowaniem mieszanek mineralno–asfaltowych, badaniem materiałów wykorzystywanych do budowy dróg, badaniem istniejących dróg, wprowadzaniem nowych technologii, kompleksową laboratoryjną obsługą budów. Spółka posiada place budowy zlokalizowane w kilku województwach. W znacznej większości place budowy, na których Spółka realizuje projekty, są zlokalizowane na obrzeżach miast lub w miejscach, do których dotarcie środkami komunikacji innymi niż samochód jest utrudnione, bądź niemożliwe. Miejsca, w których Spółka prowadzi działalność są bardzo rozproszone i często znajdują się w znacznej odległości od siebie oraz od siedziby Spółki. Ponadto, Spółka zatrudnia pracowników zamieszkujących w różnych lokalizacjach, często oddalonych znacznie od placów budowy, jak również pracowników przemieszczających się pomiędzy różnymi budowami.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje pojazdy samochodowe będące jej własnością oraz takie, które użytkuje na podstawie umów leasingu albo najmu długoterminowego (dalej: Flota samochodowa). W związku z tym, Spółka ponosi koszty związane z tymi pojazdami, w tym m.in. koszty zakupu, leasingu, najmu tych pojazdów, koszty związane z ich eksploatacją (przeglądy, naprawy, czy też części zamienne), a także koszty paliw silnikowych wykorzystywanych do napędów tych pojazdów.

W Spółce obowiązuje szereg aktów wewnętrznych, w tym m.in. Regulamin korzystania z samochodów służbowych przez pracowników fizycznych Spółki, który określa zasady powierzania i korzystania z pojazdów przez niektórych pracowników Spółki (dalej: Regulamin). Regulamin został wprowadzony uchwałą Zarządu Spółki i obowiązuje wszystkich pracowników fizycznych (świadczących pracę na budowach), którym udostępnione zostały samochody Spółki. Uchwała Zarządu uchwalająca Regulamin jest dokumentem obowiązującym w strukturach Wnioskodawcy, do którego przestrzegania i stosowania zobowiązani są wszyscy pracownicy. W puli samochodów udostępnianych pracownikom w celu wykonywania czynności służbowych znajdują się m.in. pojazdy będące pojazdami samochodowymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą (dalej: pojazdy samochodowe o DMC nieprzekraczającej 3,5 tony).

Pojazdy samochodowe o DMC nieprzekraczającej 3,5 tony są wydane do użytkowania zatrudnionym pracownikom lub osobom współpracującym w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych oraz zapewnienia sprawnego działania przedsiębiorstwa Spółki. Spółka nie prowadzi dla powyżej opisanych pojazdów ewidencji przebiegu.

Mając na uwadze powyższe, Spółka aktualnie stosuje następujące zasady rozliczenia wydatków związanych z nabyciem/leasingiem/najmem oraz kosztami eksploatacji ww. pojazdów samochodowych o DMC nieprzekraczającej 3,5 tony: zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Spółka dolicza do przychodu pracownika, któremu udostępniono samochód służbowy, kwotę 400 zł miesięcznie, z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Przychód doliczany jest do przychodu pracownika ze względów ostrożnościowych, pomimo że samochody nie były wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych.

W ocenie Spółki wszelkie wydatki związane z utrzymaniem Floty samochodowej są związane i służą prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a samochody służbowe nie mogą być przez pracowników wykorzystywane do celów prywatnych.

Aktualnie Spółka planuje zmianę powyższego podejścia, polegającą na zaprzestaniu doliczania do przychodu pracownika zryczałtowanej kwoty przychodu, o której mowa w art. 12 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Polityka Spółki odnośnie wykorzystywania Floty samochodowej wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą znalazła swoje odzwierciedlenie w Regulaminie.

Zgodnie z Regulaminem:

‒ Pracownicy użytkujący samochody wchodzące w skład Floty samochodowej nie mają możliwości korzystania z pojazdu poza godzinami pracy, w tym w weekendy, na cele inne niż wyłącznie służbowe lub inne niż związane z działalnością gospodarczą Spółki.

‒ Do obowiązków Pracownika należy, aby po zakończonej jeździe samochód został zaparkowany w miejscu uzgodnionym ze Spółką lub przez nią wskazanym. Pracownik zobowiązany jest do zaparkowania samochodu w rejonie miejsca zamieszkania, zakwaterowania lub w innym miejscu gwarantującym bezpieczeństwo parkowania. W przypadku zaparkowania samochodu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania, samochód może być wykorzystany wyłącznie w celu dojazdu do miejsca wykonywania czynności służbowych.

‒ Użycie samochodów służbowych do celów innych niż służbowe jest całkowicie zabronione, a naruszenie Regulaminu traktowane będzie jako naruszenie podstawowych obowiązków pracownika i może narazić pracownika na konsekwencje przewidziane w Kodeksie Pracy. Samochody wchodzące w skład Floty samochodowej można wykorzystywać tylko i wyłącznie do celów służbowych. Bezwzględnie zabrania się wykonywania przejazdów do celów innych niż służbowe. Parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania pracownika ma na celu wyłącznie przyspieszenie dojazdu na budowę i powoduje zmniejszenie kosztów paliwa, ponieważ pracownik nie musi odstawiać samochodu do siedziby Spółki. Ponadto, parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania pracownika skutkuje zmniejszeniem obciążeń finansowych Spółki ze względu na brak konieczności ponoszenia wydatków na utrzymanie i dozór parkingu dla samochodów użytkowanych przez Spółkę.

Pytanie

Czy parkowanie samochodu wchodzącego w skład Floty samochodowej, który został powierzony pracownikowi w celu wykorzystania do celów służbowych, w pobliżu miejsca zamieszkania lub zakwaterowania pracownika Wnioskodawcy oraz jego wykorzystanie w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku, nakłada na Spółkę obowiązek doliczania do przychodu pracownika korzystającego z samochodu służbowego, wartości pieniężnej wskazanej w art. 12 ust. 2a pkt 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, nie będzie ciążył na Spółce obowiązek doliczenia do przychodu pracownika wartości pieniężnej wskazanej w art. 12 ust. 2a pkt 1 lub pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi fakt, iż samochód będzie wykorzystywany przez pracownika wyłącznie do celów służbowych.

Sam fakt zaparkowania samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania lub zakwaterowania nie powoduje, iż samochód będzie wykorzystywany przez pracownika do celów prywatnych.

Korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego w sposób opisany w stanie faktycznym wniosku, w tym podczas przejazdów do jak i z miejsca zamieszkania lub zakwaterowania pracownika do miejsca wykonywania pracy (m.in. plac budowy), nie będzie stanowić dla poszczególnych pracowników, którym powierzone zostały samochody służbowe nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 2a omawianej ustawy wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

Biorąc jednakże pod uwagę, iż zgodnie z treścią Regulaminu jak i wszelkimi ustaleniami pomiędzy Spółką, a pracownikami, wykorzystanie samochodu do celów prywatnych jest całkowicie zabronione, po stronie użytkownika pojazdu nie wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji ustawowej nieodpłatnych świadczeń, jak również nie wskazują jak należy rozumieć wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych - Państwa zdaniem - przy interpretacji wskazanych pojęć należy posłużyć się definicjami wypracowanymi przez orzecznictwo sądowe.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt: FPS 9/02, według którego nieodpłatne świadczenia występują wówczas, gdy spełnione są co najmniej trzy podstawowe przesłanki:

‒ skutkiem danego działania jest korzyść tylko dla jednej ze stron, tj. brak jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskanego przez tę stronę świadczenia;

‒ skutkiem danego działania jest koszt tylko dla jednej ze stron;

‒ dane świadczenie ma konkretny wymiar finansowy (skutkuje powstaniem określonego przysporzenia majątkowego).

Oznacza to, iż w sytuacji, kiedy zachowana zostaje ekwiwalentność świadczeń, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód podlegający opodatkowaniu.

Z taką też sytuacją mamy do czynienia w przypadku opisanym w niniejszym wniosku, bowiem zaparkowanie samochodu w bezpiecznym miejscu wskazanym przez pracodawcę, a także dostarczenie samochodu na plac budowy stanowi pracowniczy obowiązek, w zamian za wykonanie którego pracownik otrzymuje świadczenie ekwiwalentne w postaci wynagrodzenia.

Analizując przytoczone powyżej definicje, należy odnieść się również do wydanego przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 8 lipca 2014 r. wyroku w sprawie o sygn. K 7/13.

Trybunał konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

‒ po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

‒ po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒ po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jeżeli więc, tak jak w przypadku opisanym w niniejszym wniosku, pracownicy parkują samochody służbowe w pobliżu miejsca zamieszkania lub zakwaterowania, w szczególności w celu:

‒ skrócenia czasu dojazdu na plac budowy;

‒ zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony pracowników;

‒ ograniczenia, w większości przypadków, zużycia paliwa przez samochody służbowe poprzez skrócenie trasy dojazdu na plac budowy;

‒ dbania o powierzone mienie poprzez parkowanie samochodu służbowego w bezpiecznym miejscu;

‒ obniżenia kosztów ochrony i dozoru mienia pozostawionego w siedzibie Spółki

nie dochodzi do powiększenia aktywów pracownika lub uniknięcia przez niego wydatku albowiem parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania służy celom prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę (pracodawcę).

Przypomnieć przy tym należy, że gdy pracodawca wyznaczy miejsce parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania lub zakwaterowania pracownika, w przypadkach takich, przejazdy między miejscem parkowania samochodu służbowego a miejscem pracy nie stanowią użytkowania samochodu dla celów prywatnych, a w konsekwencji nie generują u pracowników przychodu z tytułu korzystania ze służbowego samochodu na cele prywatne.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 31 lipca 2014 r. znak: IPTPB1/415-232/14-6/MD, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 sierpnia 2014 r. znak: ILPB2/415-594/14-2/AJ, czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 sierpnia 2014 r. znak: IBPBII/1/415-502/14/MŁ.

W pierwszej ze wskazanych interpretacji czytamy, że „w związku z wyznaczeniem przez Wnioskodawcę miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika, przejazdy przez pracowników samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Zatem, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników samochodami służbowymi do i z miejsca wykonywania pracy”.

Spółka wskazuje ponadto, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy (w tym nieodpłatnych świadczeń), rozpatrywać należy w kontekście obowiązujących pracowników przepisów w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie (głównie: ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy).

W stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, pracownicy Spółki zobligowani są do właściwego i bezpiecznego parkowania powierzonych pojazdów w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania, w tym w celu zapewnienia bezpiecznych warunków przechowywania powierzonego mienia. W związku z prowadzeniem budów w różnych województwach na obszarze Polski, rozproszonej sieci magazynów, placów składowania materiałów budowlanych, dozorowanie mienia pozostawionego na terenie siedziby Spółki powodowałoby po stronie Wnioskodawcy dodatkowe, nieracjonalne koszty dozoru i ochrony. W takiej sytuacji, rozwiązaniem korzystniejszym kosztowo jest parkowanie pojazdów służbowych poza terenem siedziby Spółki, tj. w miejscy zamieszkania lub zakwaterowania pracownika, któremu powierzono pojazd służbowy. Konsekwentnie, przejazdy pomiędzy miejscem parkowania samochodu, a miejscem wykonywania pracy, stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika.

Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Nałożenie na pracownika obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania prowadzić będzie do należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, gwarantując optymalny poziom bezpieczeństwa i dbałości o mienie przez Spółkę.

Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, przejawiająca się m.in. poprzez przejazdy z miejsca parkowania (zamieszkania lub zakwaterowania) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem (co wynika wprost z Regulaminu i polecenia Zarządu Spółki), nie powinna generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Oznacza to, iż przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie miejsca parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania lub zakwaterowania takiej osoby, skutkujące koniecznością przejazdów na trasie pomiędzy miejscem parkowania a miejscem prowadzenia budowy lub siedziby Spółki, nie będzie stanowić w ocenie Spółki przychodu pracownika ze stosunku pacy w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 omawianej ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na mocy art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a omawianej ustawy:

Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei art. 12 ust. 2c ww. ustawy stanowi, że:

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 3 tej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z art. 12 ust. 4 omawianej ustawy wynika, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Zgodnie z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 ze zm.):

Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z kolei z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przenosząc powołane przepisy na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że powierzenie swoim pracownikom samochodu służbowego w celu wykorzystania go do celów służbowych nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy - o ile samochód ten rzeczywiście jest wykorzystywany w celach służbowych.

W konsekwencji, parkowanie samochodu wchodzącego w skład floty samochodowej, który został powierzony pracownikowi w celu wykorzystania do celów służbowych, w pobliżu miejsca zamieszkania lub zakwaterowania pracownika oraz jego wykorzystanie w sposób opisany we wniosku nie generuje przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji, gdy przejazdy do i z miejsca parkowania w rejonie miejsca zamieszkania, zakwaterowania lub w innym miejscu gwarantującym bezpieczeństwo parkowania stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy.

Powyższe oznacza, że po Państwa stronie, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu otrzymanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych tutejszy organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).