Interpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
26 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika.
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 8 grudnia 2022 r. (data wpływu 8 grudnia 2022 r.) oraz pismem z 16 grudnia 2022 r. (data wpływu 16 grudnia 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Firma (…) z siedzibą w Wielkiej Brytanii (dalej "Spółka" bądź "Państwo") nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Spółka wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy osobom, które wykonują na Jej rzecz pracę na terenie Polski.
Uzupełnienia opisu stanu faktycznego
Okres podatkowy, jaki ma zostać rozpatrzony w ramach interpretacji indywidualnej to 2022 r.
Zatrudnieni przez Spółkę pracownicy posiadają w Polsce miejsce zamieszkania do celów podatkowych. Pracownicy przebywają w Polsce w danym roku podatkowym powyżej 183 dni. Pracownicy podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Pracownicy świadczą pracę na rzecz Spółki w ramach umowy o pracę. Pracownicy nie wykonują swojej pracy w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Spółka nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych.
Spółka nie posiada na terenie Polski profesjonalnego przedstawiciela do reprezentowania Spółki w tym kraju, jak również nie posiada przedstawiciela upoważnionego do zawierania umów o pracę w jego imieniu na terytorium Polski. Spółka nie posiada na terytorium Polski Oddziału, Filii, Warsztatu, Przedstawicielstwa bądź innej formy prawnej.
Wynagrodzenie pracowników zatrudnionych na terenie Polski ponosi bezpośrednio Spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Wynagrodzenie pracowników wypłacane jest bezpośrednio przez Spółkę z siedzibą w Wielkiej Brytanii. Spółka zalicza wynagrodzenia pracowników do kosztów swojej działalności.
Przedmiotem działalności Spółki na terenie Polski jest sprzedaż detaliczna barwników do produktów papierniczych. Na terenie Polski nie istnieje plac budowy Spółki. Spółka nie prowadzi w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych.
Podmiot jest zarejestrowany w Polsce w celu rozliczeń VAT (podatek od towarów i usług) i rozliczeń z ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) w związku z zatrudnieniem pracownika w Polsce. Spółka w tym celu uzyskała numer NIP, który został wskazany we wniosku. Spółka zawarła umowę z firmą księgową w celu obliczania należnych od wynagrodzeń pracowników składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Pytanie
Czy prawidłowe jest w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowisko, że Spółka, pomimo, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności jest zakładem pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym jest również płatnikiem zobowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, którym wypłaca wynagrodzenie ze stosunku pracy oraz do przekazywania na rachunek urzędu skarbowego kwot pobranych zaliczek na podatek?
Państwa stanowisko w sprawie
Spółka pomimo tego, że nie posiada na terytorium Polski siedziby, zakładu, ani innego miejsca prowadzenia działalności, jest zakładem pracy w rozumieniu Kodeksu pracy oraz art. 31 i 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe przesądza o tym, że jako płatnik jesteście Państwo zobowiązani do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.
Ocena stanowiska
Stanowisko dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
-
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
-
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Wśród źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał:
Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.
Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Według art. 4 tej ustawy:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b powołanej ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Ponieważ są Państwo firmą z siedzibą w Wielkiej Brytanii, która wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy osobom, które wykonują na Państwa rzecz pracę na terenie Polski, należy również odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. nr 250 poz. 1840)
Na mocy art. 14 ust. 1 ww. Konwencji:
Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę brytyjskiego osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.
Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce do wykonywania pracy w Polsce, jesteście zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników.
Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Zgodnie z tym przepisem:
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy należy ustalić w oparciu o art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Na podstawie art. 38 ust. 1 ww. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”.
Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny.
Wykładni regulacji zawartej w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 tej ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności.
Przepis art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.
Z treści wniosku i jego uzupełnień wynika, że nie posiadają Państwo na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych. Na terenie Polski nie istnieje plac budowy. Nie prowadzą Państwo w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych. Nie posiadają Państwo również na terytorium Polski Oddziału, Filii, Warsztatu, Przedstawicielstwa. Wynagrodzenie pracowników wypłacane jest bezpośrednio przez Spółkę z siedzibą w Wielkiej Brytanii.
W opisanym stanie faktycznym, nie posiadają Państwo zatem na terytorium Polski zakładu pracy, zatrudniającego pracowników.
Tym samym, uregulowania zawarte w treści art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające obowiązki płatnika nie znajdują zastosowania w stosunku do Państwa.
Dochody ze stosunku pracy uzyskiwane przez pracowników zatrudnionych przez Państwo – podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału ani przedstawicielstwa są dochodami z zagranicy uzyskanymi bez pośrednictwa płatnika. Tym samym, zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez polskich pracowników zaliczek na podatek dochodowy.
W myśl art. 44 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników:
-
ze stosunku pracy z zagranicy,
-
z emerytur i rent z zagranicy,
-
z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4 i 6-9, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 1
- są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.
Nałożenie przez ustawodawcę – na podstawie ww. przepisu – obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.
W konsekwencji, jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia polskich pracowników do wykonywania pracy w Polsce, nie jesteście Państwo zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników. W Polsce nie pełnicie Państwo funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów z tytułu stosunku pracy.
Osoby zatrudnione przez Państwo (polscy rezydenci podatkowi) na podstawie umowy o pracę wykonujące pracę w Polsce mają obowiązek zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy wpłacać we własnym zakresie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia ze stosunku pracy.
Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzam, że jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie są Państwo zobowiązani do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Zatem w myśl obowiązujących polskich przepisów prawa podatkowego nie są Państwo płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń pracownikom mającym miejsce zamieszkania w Polsce.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
‒ Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…)
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).