Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, jest autorem logotypu, który zamierza zarejestrować jako znak towarowy. Po uzyskaniu prawa ochronnego na ten znak, planuje zawrzeć umowę dzierżawy z spółkami komandytowymi, w których pełni rolę komplementariusza. Wnioskodawca zamierzał rozliczyć przychód z tytułu czynszu dzierżawnego zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Organ podatkowy uznał, że przychód z czynszu dzierżawnego znaku towarowego nie może być rozliczany na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, lecz powinien być traktowany jako przychód z praw majątkowych, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ podkreślił, że przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym nie przewidują możliwości opodatkowania w tej formie przychodów pochodzących z praw majątkowych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jest nieprawidłowe.
6 lipca 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 4 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy przychód z dzierżawy znaku towarowego będzie mógł rozliczyć na zasadach przewidzianych w art. 12 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 września 2022 r. (wpływ 20 września 2022 r.) oraz pismem – sprostowaniem wniosku z 17 października 2022 r. (wpływ 17 października 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP (zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 u.p.d.f.). Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5a pkt 6 u.p.d.f. i z tego źródła uzyskuje przychód, który rozlicza na zasadach z art. 30c u.p.d.f. Wnioskodawca jest aktywnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest komplementariuszem w dwóch spółkach komandytowych (z siedzibą w Polsce), z których przychód rozlicza zgodnie z art. 30a ust. 6a u.p.d.f.
Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie akwizycji towarów sprzedawanych przez spółki komandytowe oraz spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca nie prowadzi usługowej pozarolniczej działalności gospodarczej mającej za przedmiot znaki towarowe. Wnioskodawca jest akwizytorem, podobnie jak inne osoby fizyczne pracujące na rzecz spółek komandytowych jako akwizytorzy w ramach umów cywilnoprawnych. Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą od dnia (…) r. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) - w zakresie działalności akwizycyjnej.
Wnioskodawca jest autorem logotypu. Na dzień złożenia niniejszego wniosku w toku jest proces rejestracji logotypu (w dniu (…) Wnioskodawca otrzymał „zaświadczenie o dokonaniu zgłoszenia znaku towarowego” wydane przez Urząd Patentowy Rzeczpospolitej Polskiej), po którego zakończeniu Wnioskodawca uzyska prawo ochronne na znak towarowy w rozumieniu przepisów ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo Własności Przemysłowej.
Po uzyskaniu prawa ochronnego na znak towarowy Wnioskodawca i spółki komandytowe, w których Wnioskodawca jest komplementariuszem zawrą umowę dzierżawy znaku towarowego. W myśl umowy spółki komandytowe, w zamian za miesięczny czynsz dzierżawny należny Wnioskodawcy uzyskają prawo korzystania ze znaku towarowego na określonych polach eksploatacji.
Sam Wnioskodawca nie będzie wykorzystywał znaku towarowego w prowadzonej przez Siebie działalności gospodarczej, z tego względu, że prawo ochronne na znak towarowy będzie stanowiło składnik jego osobistego majątku o charakterze pasywnym. Inaczej rzecz ujmując Wnioskodawca nie będzie prowadził działalności gospodarczej w zakresie najmu lub dzierżawy znaków towarowych bądź innych praw.
Znak towarowy jest przedmiotem prawa autorskiego i stanowi utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1992 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Znak towarowy zostanie udostępniony na podstawie umowy dzierżawy praw, do której mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego. Nie jest to umowa licencyjna. Znak towarowy przedstawia słowno- graficzny komunikat. Umowa dzierżawy nie przenosi praw autorskich do znaku towarowego, lecz zobowiązuje wydzierżawiającego oddać dzierżawcy znak towarowy do używania i pobierania pożytków przez czas nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz miesięczny, którego podstawą obliczenia każdorazowo jest miesięczny obrót dzierżawcy.
Wnioskodawca jest jedynym właścicielem praw do znaku towarowego. Wnioskodawca jest jedynym autorem koncepcji znaku towarowego i tylko jemu przysługują pierwotne prawa do tego. Pierwotnie znak został opracowany na potrzeby przedsiębiorstwa rodzinnego (…). Jednak jak to często bywa w realiach przedsiębiorstwa rodzinnego poszczególne podmioty (spółki) przedsiębiorstwa korzystały ze znaku per facta concludentia. Na tej też zasadzie ze znaku towarowego korzystała między innymi spółka z o.o., która prowadziła działalność gospodarczą zanim zostały powołane spółki komandytowe (sp. z o.o. obecnie jest komandytariuszem spółek komandytowych).
Niemniej jednak, biorąc pod uwagę zarówno rozwój przedsiębiorstwa rodzinnego, związane z tym plany, a także otoczenie prawne, formuła per facta concludentia nie odpowiada wymogom obrotu prawnego i gospodarczego (np. przedsiębiorstwo z nieuregulowanym stanem prawnym w zakresie praw do znaku towarowego jest w zasadzie niesprzedawalne). Z tego względu zachodzi potrzeba jasnego uregulowania stanu prawnego zarówno poprzez rejestrację znaku towarowego (uzyskanie ochrony prawnej przewiduje się na (…) r.), jak i poprzez wskazanie na jakich zasadach komercyjnych znak towarowy może być użytkowany przez poszczególne podmioty przedsiębiorstwa, zgodnie z regułami rynkowymi. Wnioskodawca wychodzi z założenia, że pierwotne prawa do znaku towarowego powinny pozostać przy Wnioskodawcy, gdyż dzięki temu prawa do używania znaku towarowego elastycznie mogą być udzielane różnym podmiotom działającym obecnie lub w przyszłości w strukturze przedsiębiorstwa.
Wysokość miesięcznego czynszu dzierżawnego zostanie ustalona kwotowo, z uwzględnieniem zasady ceny transferowej. Suma opłat poniesionych w roku podatkowym przez spółkę komandytową na rzecz Wnioskodawcy będzie niższa niż kwota jej zysku brutto w rozumieniu przepisów o rachunkowości.
Umowa między spółką komandytową a Wnioskodawcą zostanie zawarta na 12 miesięcy z możliwością odnawiana na kolejne 12 miesięczne okresy. Z uwagi na proces uzyskiwania praw ochronnych na znak towarowy przedmiotowa umowa zostanie zawarta po 1 stycznia 2022 roku. Wniosek dotyczy roku podatkowego 2022 r. oraz ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, według stanu obowiązującego od 1 stycznia 2022 r. umowy dzierżawy będzie obejmowała rok podatkowy 2022.
Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.
W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu z 15 września 2022 r. Wnioskodawca wskazał, że:
1. Wnioskodawca z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest czynnym podatnikiem VAT.
2. Wartość sprzedaży o której mowa w art. 113 ust. 1 w zw. z art. 113 ust. 2 ustawy przekroczyła w poprzednim roku podatkowym łącznie 200.000,00 zł.
3. W ramach wykonywanych usług Wnioskodawca nie będzie wykonywał/wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.
Ponadto w sprostowaniu wniosku z 17 października 2022 r. Wnioskodawca wskazał, że:
W części G Wniosku podano, że ,,Umowa między spółką komandytową a Wnioskodawcą zostanie zawarta na 12 miesięcy z możliwością odnawiania na kolejne 12 miesięczne okresy’’. Faktycznie w dacie złożenia Wniosku przedmiotowa umowa już obowiązywała i obejmowała okres od stycznia 2022 r.
Tym samym w części E Wniosku, poz. 53 wadliwie zaznaczono kwadrat ,,zdarzenie przyszłe’’. Prawidłowo należało zaznaczyć kwadrat ,,zaistniały stan faktyczny’’.
Tym samym Wnioskodawca wniósł o rozpoznanie wniosku w zakresie stanu faktycznego jak wyżej wskazano.
Pytania
1. Czy Wnioskodawca przychód z dzierżawy znaku towarowego będzie mógł rozliczyć na zasadach przewidzianych w art. 12 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?
2. Czy Wnioskodawca jako podmiot wydzierżawiający znak towarowy będzie z tego tytułu miał obowiązek wystawienia faktur VAT zgodnie z art. 106b ust. 1 - 7 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
Niniejsza interpretacja dotyczy rozstrzygnięcia w zakresie pytania nr 1, tj. dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania nr 2, tj. dotyczącego podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Pana stanowisko w sprawie
Ad. pytania nr 1
Przychód z tytułu czynszu dzierżawnego Wnioskodawca może rozliczyć zgodnie z przepisami art. 12 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. W świetle przywołanych przepisów uzyskany przez Wnioskodawcę przychód z czynszu za dzierżawę znaku towarowego podlega opodatkowaniu ryczałtem 8,5% do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł. Wnioskodawca wywodzi powyższe stanowisko z wyroku naczelnego sądu administracyjnego z 11 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 3715/17. Na gruncie stanu prawnego obowiązującego na dzień wniesienia niniejszego wniosku tezy wyroku zachowują aktualność.
W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że w świetle wyroku przychód z czynszu za dzierżawę znaku towarowego nie może być zaliczony do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art.18 ustawy z 26 lipca 2001 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód z czynszu dzierżawnego znaku towarowego na gruncie wspomnianej ustawy o podatku dochodowym zalicza się do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.
Dalej w wyroku wyroku NSA zauważył, iż „z art. 709 k.c. wynika, że przepisy o dzierżawie rzeczy stosuje się odpowiednio do dzierżawy praw. Zatem przedmiotem dzierżawy mogą być zgodnie z powyższym przepisem poza rzeczami (a także przedsiębiorstwem i gospodarstwem rolnym) również prawa majątkowe (oraz ich zespoły) i niemajątkowe, jeżeli ze względu na właściwości nadają się do używania i pobierania pożytków oraz można nimi rozporządzać w tym zakresie (tak też K. Zaradkiewicz (w:) System Prawa Prywatnego, t. III, cz. 2, s. 353; A. Lichorowicz.”
Powołując się na pogląd sądu najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CSK 274/10, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż „unormowanie w prawie autorskim umów mających za przedmiot prawa autorskie nie eliminuje stosowania przepisów kodeksu cywilnego, w tym jego części szczególnej. Nie jest więc wykluczone zawieranie umów innych, aniżeli przewidziane w prawie autorskim umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych albo umowy o korzystanie z utworu (licencyjne), przy uwzględnieniu specyfiki praw autorskich. Nie ma też więc podstaw do wyłączenia - z zasady - dopuszczalności ustanowienia dzierżawy na prawach autorskich, oczywiście przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 709 k.c. dzierżawa musiałaby obejmować przynajmniej jedno pole eksploatacji i związaną z nim możliwość uzyskiwania pożytków, na przykład dawać dzierżawcy prawo odpłatnego wystawiania utworu”.
Powyższa argumentacja przywiodła Naczelny Sąd Administracyjny do stanowiska, że umowa dzierżawny skonstruowana z godnie z przepisami kodeksu cywilnego jest istotnym kwalifikatorem źródła przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym. W takim przypadku, zdaniem NSA, niedopuszczalne jest „uznanie, że rodzaj umowy, przedmiotem której jest prawo majątkowe, nie ma znaczenia dla określenia źródła przychodów. Ustawodawca przecież wyraźnie wyodrębnił w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f”. W tym stanie rzeczy NSA zakwestionował możliwość przypisania przychodu z czynszu dzierżawnego do źródła, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym, czyli do przychodów z praw majątkowych. Zdaniem NSA „z przepisu tego - podobnie jak i z art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. - nie można wyprowadzić poglądu, że przychodem z praw majątkowych będzie przychód z każdej umowy, przedmiotem której jest prawo majątkowe. Taka wykładnia tych przepisów naruszałaby oczywiste brzmienie i wnioski wypływające z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. i brak wyjątku odnoszącego się do umowy, czy to do praw majątkowych, które mogą być przedmiotem umowy dzierżawy, czy też braku zastrzeżenia dotyczącego art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f.”.
Nadto w omawianym wyroku NSA wskazał, w jaki sposób wyodrębnić przychody z dzierżawy od przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej). W tym celu Naczelny Sąd Administracyjny sięgnął do wcześniejszego wyroku NSA z dnia 25 października 1995 r., sygn. akt. II SA 1059/94, w myśl którego „od prowadzenia działalności gospodarczej należy odróżnić zachowania mniej aktywne, polegające jedynie na czerpaniu pożytków cywilnych z rzeczy, to jest korzystaniu z dochodów, które rzecz przynosi na podstawie stosunku cywilnego (art. 53 § 2 k.c.), czy czerpaniu pożytków z prawa, a więc korzystaniu z dochodów, które prawo to przynosi zgodnie ze swym społeczno-gospodarczym przeznaczeniem (art. 54 k.c.)”.
Z kolei przywołując pogląd z wyroku NSA 14 sierpnia 2018 r. sygn. akt II FSK 1436/07, LEX nr 485205, w omawianym wyroku II FSK 3715/17 stwierdził, iż „na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. przychody z odpłatnego zbycia wymienionych w tym przepisie składników majątku (środki trwałe i wartości niematerialnoprawne - prawa ochronne na znak towarowy) mogą stanowić przychód z działalności gospodarczej, ale wyłącznie pod warunkiem ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jest to pogląd trafny także dlatego, że zgodne z art. 162 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm.), prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.”
Skoro na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód w postaci z czynszu za dzierżawę znaku towarowego zalicza się do kategorii, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, to tym samym zastosowanie znajdzie przepis art. 6 ust. 1a ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (o ile podatnik wybierze opodatkowanie uzyskanego przychodu zgodnie z przepisami tej ustawy).
Wspomniany przepis art. 6 ust. 1a wprost bowiem odnosi się do przychodu z dzierżawy. Przepis stanowi iż „opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy. poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.”
Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne do ryczałt od przychodów ze źródeł wymienionych w art. 6 ust. 1a wynosi „8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł”.
Zdaniem Wnioskodawcy jego stanowisko co do możliwości zastosowania ww. ryczałtu pozostanie aktualne także na gruncie stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2022 r., w związku z wejściem w życie przepisów Polskiego Ładu, czyli ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Źródłami przychodów są odpowiednio:
- pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),
- kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (pkt 7).
Stosownie do art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:
a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy warunki:
Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.
Przepis art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Z przedstawionych regulacji prawnych wynika, że najem czy dzierżawa stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem lub dzierżawa, które prowadzone są w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu bądź dzierżawy ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem.
Zgodnie z treścią art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego sporządzone na piśmie oświadczenie o zastosowaniu opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych określonego w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.
W myśl art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 1993 ze zm.):
Ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:
prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą;
osiągające przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o podatku dochodowym”.
będące osobami duchownymi;
osiągające przychody ze sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym.
Art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:
Ustawa ta reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.
W myśl art. 2 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:
Osoby fizyczne osiągające przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym, opłacają ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.
Przepis art. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stanowi, że:
Przychodów (dochodów) opodatkowanych w formach zryczałtowanych nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł podlegającymi opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym.
W myśl art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:
Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tych tytułów stosuje się przepisy art. 11 ust. 2–2b ustawy o podatku dochodowym.
Jak stanowi art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% przychodów od nadwyżki ponad kwotę 100 000 zł z tytułu przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a.
Aby powstał przychód po stronie wynajmującego, muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Wpłacane przez najemcę kwoty powinny zatem zostać otrzymane przez wynajmującego lub postawione do dyspozycji.
Opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać, po spełnieniu innych wymogów ustawowych, jedynie te przychody uzyskiwane przez podatnika, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zakwalifikowane do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub najem, podnajem, poddzierżawa (…), o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.
Z kolei przychody z praw majątkowych, zaliczane do źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiuje przepis art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:
Za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.
Powyższy przepis ma charakter otwarty. Wskazuje jednak wprost, że wszelkie przychody uzyskane w związku z posiadaniem, udostępnianiem i korzystaniem ze znaku towarowego zaliczane są do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z praw majątkowych.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2021 r. poz. 324):
Ustawa normuje stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych.
W myśl art. 6 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej:
Na warunkach określonych w ustawie udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.
Stosownie do art. 120 ust. 1 i 2 ustawy Prawo własności przemysłowej:
Znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.
Znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.
W myśl art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej:
Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.
Art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, że:
Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
Natomiast zgodnie z art. 162 ust. 1 tej ustawy:
Prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Przepisy art. 67 ust. 2- 5 stosuje się odpowiednio.
Zatem przychód z korzystania przez podatnika z posiadanego znaku towarowego (w tym także ze znaku, na który udzielono prawo ochronne), a zatem także z odpłatnego udostępniania praw do korzystania z tego znaku innym podmiotom, stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której udostępnienie to nastąpi (np. umowa dzierżawy na podstawie K.c.).
W dalszej kolejności należy dokonać analizy przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, która normuje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Zgodnie ze wspomnianym wyżej art. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ww. przychodów opodatkowanych w formach zryczałtowanych nie łączy się z przychodami z innych źródeł podlegającymi opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wyżej wskazano, opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać, po spełnieniu innych wymogów ustawowych, jedynie te przychody uzyskiwane przez podatnika, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zakwalifikowane do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza lub najem, podnajem, dzierżawa (`(...)`), o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy.
Brak jest zatem podstaw prawnych do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych przychodów ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, w tym także przychodów uzyskiwanych z odpłatnego udostępniania znaku towarowego.
Na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne opodatkowaniu w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą podlegać jedynie przychody uzyskiwane przez podatników (niebędących osobami duchownymi) z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Jednakże kwalifikacji uzyskiwanych przez podatników przychodów (niezależnie do wybranej formy opodatkowania) należy dokonywać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem skoro znak towarowy, który będzie przedmiotem umowy dzierżawy, stanowi Pana majątek prywatny, a umowa dzierżawy nie będzie zawarta w ramach Pana działalności gospodarczej, to czynsz z umowy dzierżawy znaku towarowego uzyskiwany przez Pana będzie stanowić dla Pana przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak będzie zatem możliwości zakwalifikowania ww. przychodu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.
Tym samym Pana stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Niniejsza interpretacja dotyczy rozstrzygnięcia w zakresie pytania nr 1, tj. dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania nr 2, tj. dotyczącego podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroków sądów należy zaznaczyć, że każdy z wyroków zapada na gruncie unikalnego stanu faktycznego, i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Specyfika działalności podmiotów jest na tyle różnorodna, że niekiedy nawet podobne okoliczności faktyczne nie spowodują analogicznych konsekwencji prawnopodatkowych, a tym samym nie mogą być tożsamo traktowane.
Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołane przez Pana orzeczenia sądowe, choć stanowią element jego argumentacji, to nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili