Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 21 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy amortyzacji lokali mieszkalnych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce i w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) w Polsce od całości swoich dochodów, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o PIT (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą - kancelarię radcy prawnego- od 1 września 2016 r. W 2018 r. zakupił Pan nieruchomość (lokal). Nieruchomość ta została przeznaczona w całości do wykonywania działalności gospodarczej, jako biuro stanowiące siedzibę działalności gospodarczej, niezwiązanej z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami (mieszkaniami). Całość zakupionego lokalu przeznaczona jest na cele niemieszkalne, tj. na cele prowadzonej działalności gospodarczej oraz odprowadzany jest od niej podatek od nieruchomości dla lokali, w których prowadzona jest działalność gospodarcza. Pomimo tego w księdze wieczystej nieruchomość jest oznaczona, jako lokal mieszkalny.

Lokal nie jest i nie będzie wykorzystywany przez Pana na Pana cele mieszkaniowe. Powyższy lokal stanowi środek trwały oraz jest amortyzowany dla celów podatku PIT w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Powyższy lokal będzie wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej również w przyszłości, w szczególności po 1 stycznia 2023 r.

Pytanie

Czy w związku ze zmianą przepisów, tj. art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, może Pan również po 1 stycznia 2023 r. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wskazanego lokalu mieszkalnego nabytego przed 1 stycznia 2022 r. oraz zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej na zasadach obowiązujących przed zmianą przepisów, aż do momentu pełnego zamortyzowania tego środka trwałego?

Pana stanowisko w sprawie

Można dokonywać odpisy amortyzacyjne wskazanego lokalu oraz zaliczać je do kosztów uzyskania przychodu w ramach wykonywanej działalności gospodarczej do momentu pełnego zamortyzowania tego środka trwałego.

Zgodnie z brzmieniem art. 22c pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązującym od 1 stycznia 2022 r., amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Pana zdaniem, powyższa zmiana nie ma jednak zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, z uwagi na faktyczne przeznaczenie lokalu. Pomimo formalnego oznaczenia Pana nieruchomości w księdze wieczystej, jako lokalu mieszkalnego, lokal ten jest przeznaczony i wykorzystywany na cele niemieszkalne od momentu jego nabycia. W związku z tym dla celów podatku od nieruchomości jest traktowany, jako lokal niemieszkalny.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia lokalu mieszkalnego. Wobec tego zasadnym jest posiłkowanie się definicją ustawową zawartą w innych aktach prawnych. Definicja lokalu mieszkalnego znajduje się w ustawie z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Przepis art. 2 ust. 2 tej ustawy wyraźnie rozróżnia pojęcie lokalu jako przeznaczonego na stały pobyt ludzi, służącego zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych (lokal mieszkalny) oraz lokalu wykorzystywanego na inne cele niż mieszkalne (lokal niemieszkalny). W rozumieniu tej ustawy Pana lokal jest zatem lokalem niemieszkalnym, ponieważ nie służy zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych, a prowadzeniu przez Pana działalności gospodarczej. Ponadto od nieruchomości odprowadzany jest podatek dla lokali, w których prowadzona jest działalność gospodarcza.

Potwierdzenie powyższego stanowiska znajduje się m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 czerwca 2012 r., Nr IBPBI/1/415-325/12/ZK stanowiącej, że dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma sposób faktycznego wykorzystania tego składnika majątku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Zakwalifikowanie środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie może bowiem zależeć jedynie od faktu dochowania przez podatnika obowiązku bądź nie dokonania zgłoszenia zmiany użytkowania lokalu mieszkalnego. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż skoro wskazany we wniosku lokal mieszkalny wykorzystywany jest w całości na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (prowadzenie biura rachunkowego), to zmianie uległa funkcja tego lokalu, posiadającego pierwotnie charakter mieszkalny, na użytkowy.

Dodatkowo, nie prowadzi Pan działalności gospodarczej polegającej na wynajmie bądź zarządzaniu nieruchomościami. Nieruchomość będąca Pana własnością nie jest także przeznaczona do najmu krótkoterminowego. W lokalu prowadzone jest biuro (kancelaria radcy prawnego) i w żadnym zakresie przedmiotowa nieruchomość nie jest przeznaczona do pobytu ludzi służącego zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych. Przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym w związku z formalną kwalifikacją w księdze wieczystej Pana lokalu, jako lokalu mieszkalnego, nie ma możliwości amortyzacji nieruchomości dla celów podatkowych, aż do jej pełnego zamortyzowania na zasadach obowiązujących przed zmianą art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, będzie dodatkowo niezgodne z wykładnią celowościową oraz systemową wprowadzonych regulacji. Nowelizacja przepisów zmierzała w głównej mierze do opodatkowania osób trudniących się wynajmem lokali ze względu na fakt, iż odpisy amortyzacyjne dokonywane od składników majątkowych zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

Należy więc uznać, że przedmiotowa nieruchomość ze względu na definicję wskazaną w ustawie o własności lokali oraz jej faktyczne przeznaczenie nie jest nieruchomością mieszkalną, a zatem ograniczenie wynikające z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie w tym wypadku zastosowania. Odmienna interpretacja godziłaby nie tylko w wykładnię oraz w cel nowelizacji, ale również w nieuzasadniony sposób różnicowałaby sytuację osób, które wykorzystują nabyte lokale w taki sam sposób, w sytuacji, w której jedyne co rozróżnia te lokale, to ich formalne zakwalifikowane.

Podsumowując, uniemożliwianie amortyzacji podatkowej przedmiotowej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności nie znajduje swojej podstawy z uwagi na faktyczne przeznaczenie lokalu, jak również wykładnię celowościową i systemową przepisów. W konsekwencji, Pana zdaniem, nie ma w opisanym zdarzeniu przyszłym zastosowania art. 22c pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i może Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wskazanego lokalu oraz zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej na zasadach obowiązujących przed zmianą art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, aż do momentu pełnego zamortyzowania tego środka trwałego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Taka treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”).

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Innymi słowy – na podstawie przepisu przejściowego – podatnicy będą mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych, nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz treść wniosku, stwierdzić należy, że może Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych związanych z lokalem mieszkalnym oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów w ramach działalności gospodarczej tylko jeszcze przez cały 2022 r. na zasadach obowiązujących 31 grudnia 2021 r.

Jednakże, po 1 stycznia 2023 r. nie będzie Pan mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od lokalu mieszkalnego nabytego przed 1 stycznia 2022 r. oraz zaliczać odpisów amortyzacyjnych od tego lokalu do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej na zasadach obowiązujących 31 grudnia 2021 r., aż do momentu pełnego ich zamortyzowania.

Zatem Pana stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych – zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Interpretacje te wydane zostały w odmiennym stanie prawnym. W konsekwencji, interpretacje te nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Końcowo zaznaczyć należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jesteśmy związani wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Pana oraz Pana stanowiskiem, tym samym dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłego jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).