Interpretacja dotyczy obowiązków płatnika związanych z obliczaniem, pobieraniem i odprowadzaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych przez norweską firmę pracownikom zamieszkałym w Polsce. Organ podatkowy uznał, że jako podmiot zagraniczny, który nie posiada w Polsce siedziby, zakładu ani innej formy działalności, firma norweska nie pełni roli płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Obowiązek rozliczenia podatku dochodowego od tych wynagrodzeń spoczywa bezpośrednio na pracownikach, którzy osiągają dochody z zagranicy bez pośrednictwa płatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
27 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 19 grudnia 2022 r. (data wpływu 19 grudnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Są Państwo firmą z siedzibą w Norwegii, która nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Wypłacają Państwo wynagrodzenia ze stosunku pracy osobom, które wykonują na Państwa rzecz pracę na terenie Polski.
Uzupełnienia opisu stanu faktycznego
Rok podatkowy, jaki ma zostać rozpatrzony w ramach interpretacji indywidualnej to 2022 r.
Zatrudnieni przez Państwa pracownicy posiadają w Polsce miejsce zamieszkania do celów podatkowych. Pracownicy przebywają w Polsce w danym roku podatkowym powyżej 183 dni. Pracownicy podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Z lokalizacji w Norwegii i Wielkiej Brytanii świadczą Państwo usługi w zakresie (…). Zatrudniają Państwo w Polsce pracownika, który świadczy na Państwa rzecz pracę zdalnie z terytorium Polski.
Nie posiadają Państwo na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Na terenie Polski nie istnieje plac budowy. Nie prowadzą Państwo w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych.
Nie posiadają Państwo na terytorium Polski Oddziału, Filii, Warsztatu, Przedstawicielstwa. Nie prowadzą Państwo także działalności w żadnej innej formy prawnej.
Wynagrodzenie pracowników wypłacane jest bezpośrednio przez Państwo z siedzibą w Norwegii.
Pytanie
Czy prawidłowe jest w opisanym powyżej stanie faktycznym stanowisko, że pomimo, że nie posiadają Państwo w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności, są Państwo zakładem pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym są Państwo również płatnikiem zobowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, którym wypłacają Państwo wynagrodzenie ze stosunku pracy oraz do przekazywania na rachunek urzędu skarbowego kwot pobranych zaliczek na podatek?
W Państwa ocenie, zasadnym dla zdefiniowania zakładu pracy jest odwołanie się do ustawy Kodeks pracy. Zgodnie z art. 3 tego aktu, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Nie znajduje natomiast uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa pogląd, iż zagraniczny pracodawca nie jest zakładem pracy z tego powodu, że na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej nie posiada siedziby, zakładu ani innego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Błędne jest zatem powoływanie się, w celu uzasadnienia tego stanowiska, na definicję zakładu zawartą w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W umowach tych zdefiniowany jest bowiem zakład podatkowy, rozumiany jako stała placówka, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa, a nie zakład pracy.
Pomimo tego, że nie posiadają Państwo na terytorium Polski siedziby, zakładu, ani innego miejsca prowadzenia działalności, są Państwo zakładem pracy w rozumieniu Kodeksu pracy oraz art. 31 i 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe przesądza o tym, że jako płatnik są Państwo zobowiązani do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustaw:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Wśród źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał:
Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.
Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Ponieważ są Państwo firmą z siedzibą w Norwegii, która wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy osobom, które wykonują na Państwa rzecz pracę na terenie Polski, należy również odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 9 września 2009 r. (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.).
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji:
Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę norweskiego osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.
Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce do wykonywania pracy w Polsce, są Państwo zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników.
Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Zgodnie z tym przepisem:
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy uregulowane zostały w art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jak wynika z art. 31 ww. ustawy:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Stosownie natomiast do art. 38 ust. 1 ww. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”.
Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny.
Wykładni regulacji zawartej w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 tej ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności.
Przepis art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.
Jak wynika z wniosku nie posiadają Państwo na terytorium Polski zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Na terenie Polski nie istnieje plac budowy. Nie prowadzą Państwo w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych. Nie posiadają Państwo również na terytorium Polski Oddziału, Filii, Warsztatu, Przedstawicielstwa. Nie prowadzą Państwo także działalności w żadnej innej formy prawnej. Ponadto wynagrodzenie pracowników wypłacane jest bezpośrednio przez Państwa firmę z siedzibą w Norwegii. W opisanym stanie faktycznym, nie posiadają Państwo zatem na terytorium Polski zakładu pracy, zatrudniającego pracowników.
Tym samym, uregulowania zawarte w treści art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające obowiązki płatnika nie znajdują zastosowania w stosunku do Państwa.
Dochody ze stosunku pracy uzyskiwane przez pracowników zatrudnionych przez Państwo – podmiot zagraniczny posiadający siedzibę w Norwegii, który nie posiada w Polsce zakładu, oddziału ani przedstawicielstwa są dochodami z zagranicy. Tym samym, zastosowanie znajdzie zasada samodzielnego obliczania i wpłacania przez polskich pracowników zaliczek na podatek dochodowy.
W myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy,
są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.
Nałożenie przez ustawodawcę – na podstawie ww. przepisu – obowiązku rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych bezpośrednio przez osoby fizyczne, które otrzymują wynagrodzenie bez pośrednictwa płatnika, wskazuje na to, że podmioty zagraniczne nie są traktowane jako płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych.
W konsekwencji, jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia polskich pracowników do wykonywania pracy w Polsce, nie są Państwo zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników. W Polsce nie pełnią Państwo funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów z tytułu stosunku pracy.
Osoby zatrudnione przez Państwo (polscy rezydenci podatkowi) na podstawie umowy o pracę wykonujące pracę w Polsce mają obowiązek zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy wpłacać we własnym zakresie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia ze stosunku pracy.
Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie są Państwo zobowiązany do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Zatem w myśl obowiązujących polskich przepisów prawa podatkowego nie są Państwo płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych wynagrodzeń pracownikom mającym miejsce zamieszkania w Polsce.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili