0112-KDIL3-3.4011.386.2018.12.MM

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1. ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku wspólnego z 8 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 5 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 233/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 2477/19,

2. stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 9 listopada 2018 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 8 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1) Zainteresowana będąca stroną postępowania

2) Zainteresowany niebędący stroną postępowania

Opis zdarzenia przyszłego

W 1996 roku Wnioskodawczyni zakupiła wraz z mężem kamienicę położoną w A. W 2003 roku, w związku z rozwodem i podziałem majątku małżeńskiego, Wnioskodawczyni została jedyną właścicielką kamienicy. Zarówno przed podziałem majątku, jak i po w kamienicy przeprowadzane były różnorakie prace remontowe i modernizacyjne. Jedynie dla części tych prac Wnioskodawczyni posiada dowody potwierdzające wysokość poniesionych wydatków. Mieszkania znajdujące się w kamienicy są zamieszkane, a uzyskane z tytułu ich wynajmu dochody Wnioskodawczyni opodatkowuje ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5% (tj. na podstawie art. 6 ust. 1a i art. 12 ust. 1 pkt 3 ppkt a Ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 2157 ze zm.)).

Wnioskodawczyni nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej (ani na podstawie wpisu do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), ani działalności niezarejestrowanej), a kamienica nigdy nie była amortyzowana. Wnioskodawczyni zamierza wydzielić w kamienicy 1-3 lokali mieszkalnych jako samodzielne lokale mieszkalne stanowiące odrębne nieruchomości, założyć dla nich odrębne księgi wieczyste i wycenić je przy pomocy rzeczoznawcy majątkowego (operat szacunkowy). Wnioskodawczyni nie wyklucza wydzielenia w następnym etapie kolejnych lokali jako odrębnych nieruchomości. Wnioskodawczyni planuje założyć wspólnie z synem spółkę jawną, której będą oni wspólnikami (dalej: wspólnicy spółki jawnej). Po zarejestrowaniu spółki jawnej i po wydzieleniu lokali, do spółki tej Wnioskodawczyni planuje wnieść w formie wkładu niepieniężnego wydzielone lokale stanowiące odrębne nieruchomości. Wnioskodawczyni nie zdecydowała jeszcze, czy do spółki jawnej zostaną wniesione wszystkie lokale znajdujące się w kamienicy, czy jedynie część z nich, i w jakich etapach. Wartość wkładu niepieniężnego do spółki jawnej zostanie ustalona na podstawie wycen poszczególnych lokali przez rzeczoznawcę majątkowego. Spółka, do której wniesione zostaną lokale, będzie prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości.

Przedmiotem zainteresowania Wnioskodawczyni jest wartość początkowa lokali, jaka powinna zostać przyjęta w spółce jawnej jako podstawa ich amortyzacji. Z tego względu Wnioskodawczyni zdecydowała się złożyć, wspólnie z synem, wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Pytania

1. Czy prawidłowe będzie ustalenie w oparciu o art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c Ustawy wartości początkowej lokali stanowiących odrębne nieruchomości, które wniesie Wnioskodawczyni aportem do spółki jawnej jako podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych, tj. ustalenie podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z wartościami lokali podanymi w uchwale zmieniającej umowę spółki jawnej, mocą której Wnioskodawczyni przeniesie na spółkę własność lokali, a w uchwale tej wartości lokali zostaną przyjęte na podstawie wycen rzeczoznawcy majątkowego?

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 będzie twierdząca, to czy prawidłowe będzie zaliczanie tych odpisów amortyzacyjnych przez wspólników spółki jawnej do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 8 ust.1 i 2 Ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie – w odniesieniu do pytania nr 1 – zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych wniesionych w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki jawnej reguluje art. 22g ust. 1 pkt 4. Pod literami od a) do c) w tym przepisie zostały określone trzy sposoby ustalenia tej wartości, zależnie od spełnienia opisanych w nich przesłanek. I tak, za wartością początkową uważa się:

„a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany”.

Zasada ustalania wartości początkowej określona w tym przepisie nie znajdzie zastosowania w niniejszym stanie faktycznym, gdyż przedmiot wkładu do spółki jawnej (lokale) nie był dotąd amortyzowany.

„b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany”.

Zasada ustalania wartości początkowej określona w tym przepisie nie znajdzie zastosowania w niniejszym stanie faktycznym, gdyż Wnioskodawczyni nie poniosła wydatku na nabycie lokali będących przedmiotem aportu. Przedmiotem wkładu do spółki jawnej będą poszczególne lokale wyodrębnione jako nieruchomości, a nie będzie nim cała kamienica. W 1996 r. Wnioskodawczyni poniosła, wraz z byłym mężem, wydatek na nabycie kamienicy, a nie znajdujących się w niej lokali. Lokale znajdujące się w kamienicy nie były wtedy wydzielone w postaci odrębnych nieruchomości i nie zostały przypisane im odrębne wartości. Lokale będą dopiero obecnie wydzielane jako odrębne nieruchomości i zostanie ustalona ich wartość na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy. Poza tym dzisiejsza wartość lokali jest diametralne różna od ich wartości z 1996 roku, raz – ze względu na upływ czasu, a dwa – ze względu na poniesione do dnia dzisiejszego wydatki ma remonty i modernizację kamienicy.

„c) wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie”.

Zasada ustalania wartości początkowej określona w tym przepisie znajdzie zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym.

W ocenie Wnioskodawczyni za wartość określoną zgodnie z art. 19, do której odnosi się ten przepis, należy rozumieć wartość wkładu zapisaną w uchwale zmieniającej treść umowy spółki jawnej, mocą której Wnioskodawczyni przeniesie na spółkę własność lokali.

Przepis ten odnosi się także do sytuacji, gdy podana w umowie wartość bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej. Organ podatkowy w takiej sytuacji określi wartość w wysokości wartości rynkowej (pozostałe zapisy art. 19 uszczegóławiają tę kwestię). Biorąc pod uwagę fakt, że lokale będące przedmiotem wkładu zostaną wycenione przez biegłego rzeczoznawcę, Wnioskodawczyni zakłada, że wartość tych lokali nie będzie odbiegać od ich wartości rynkowej i przepisy mówiące o określeniu przez organ podatkowy wartości rynkowej nie powinny mieć w praktyce zastosowania.

Jak zostało to wskazane w odniesieniu do punktów a) i b), ustalenie wydatków na nabycie lokali będących przedmiotem wkładu jest niemożliwe, a przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że wartość lokali wnoszonych jako wkład do spółki jawnej określona w uchwale zmieniającej umowę tej spółki będzie mogła stanowić ich wartość początkową jako podstawę obliczania odpisów amortyzacyjnych, pod warunkiem że wartość lokali nie będzie znacząco odbiegać od ich wartości rynkowej.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zbieżne ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyrokach:

- z dnia 18 września 2018 r. (sygn. akt II FSK 1758116) oraz

- z dnia 27 kwietnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 1410114), gdzie NSA stwierdził m.in. „Odnośnie zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia art. 22g ust. 8, ust. 1 pkt 1, ust. 3 i ust. 17 u.p.d.o.f, które należało uznać za zasadne, Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę w pełni podziela ocenę prawną wyrażoną w wyroku NSA z dnia 25 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 874/12 (ONSiWSA 2015/3/56), w którym stwierdził, że przepis ten stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia”.

Z treści art. 22g tej ustawy wynika, że prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawową zasadą, przy nabyciu w drodze kupna, jest cena nabycia ustalona według kryteriów określonych w jej art. 22g ust. 3. Jeżeli jednak nie jest możliwe takie ustalenie wartości początkowej nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Innymi słowy na zasadzie odstępstwa od podstawowej zasady wyrażonej w ust. 1 tego artykułu, w ust. 8 ustawodawca uznał, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika.

Powyższe można zrekapitulować następująco. Cena nabycia w rozumieniu art. 22g ust. 3 powołanej ustawy jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Gdy jednak zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku – tak jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie i w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, a jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności jest połączone z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego przed jego nabyciem.

Skoro art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. zawiera legalną definicję środka trwałego, a organy i Sąd I instancji nie kwestionują, że w dacie nabycia nieruchomości nie charakteryzował się kompletnością i zdolnością do użytku, a zatem jako taki nie mógł być zakwalifikowany do środków trwałych i wprowadzony do ewidencji, to cena nabycia jako nie dotycząca środka trwałego w powyższym rozumieniu nie mogła stanowić o jego wartości początkowej. Tym samym w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. W takim właśnie wypadku ma natomiast zastosowanie dyspozycja omawianego przepisu art. 22g ust. 8.

Należy w pełni podzielić pogląd NSA wyrażony w wyroku z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt II FSK 666/06, że pojęcie „nie może ustalić” powinno być odnoszone do okoliczności obiektywnych, wynikających z różnych sytuacji, nie zostało bowiem ono przez prawodawcę wyraźnie określone.

Z powyższego wynika, że każda sytuacja powinna być analizowana indywidualnie zarówno w kontekście trudności obiektywnych, jak i w kontekście nałożonych na podatnika obowiązków odnoszących się do dokumentowania określonych zdarzeń w zależności od tego, czy wydatki są ponoszone w związku z działalnością gospodarczą, czy też dotyczą majątku niesłużącego jeszcze tej działalności. Podobny pogląd zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2006 r., sygn. akt II FSK 1231/05 oraz wyroku z dnia 13 kwietnia 2010 r. sygn. akt II FSK 2026/08.

Wnioskodawczyni jest świadoma, że oba powyższe wyroki dotyczą innego stanu faktycznego i prawnego niż ten objęty niniejszym wnioskiem, lecz jej zdaniem zawierają one istotne wskazówki w zakresie prawidłowej interpretacji art. 22g ust.1 pkt 4 Ustawy.

W Państwa ocenie – w odniesieniu do pytania nr 2 – w myśl art. 22 ust. 8 Ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Jeżeli ustalenie wartości początkowej lokali wniesionych aportem do spółki jawnej w sposób opisany w punkcie Ad 1 powyżej będzie prawidłowe, będzie ono zgodne z art. 22g Ustawy. Zakładając, że odpisy amortyzacyjne w spółce jawnej będą dokonywanie zgodnie z pozostałymi przepisami wymienionymi w art. 22 ust. 8 Ustawy, będą one mogły stanowić koszt uzyskania przychodów.

Przepisy określające zasady ustalania przychodów i kosztów dla celów rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych przez wspólników spółki niebędącej osobą prawną z udziału w tej spółce zostały zawarte w art. 8 ust. 1 i 2 Ustawy. Jeżeli zatem koszty uzyskania przychodów ustalone zostaną w spółce jawnej zgodnie z art. 22 ust. 8 Ustawy, będą one zwiększały koszty uzyskania przychodów, alokowane do wspólników spółki jawnej zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 Ustawy.

Jeżeli stanowisko Wnioskodawczyni odnoszące się do pytania nr 1 jest prawidłowe, to prawidłowe jest także stanowisko Wnioskodawczyni odnoszące się do pytania nr 2.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 7 stycznia 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0112-KDIL3-3.4011.386.2018.1.MM, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia wartości początkowej lokali wniesionych aportem do spółki jawnej oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych przez wspólników spółki jawnej do kosztów uzyskania przychodów za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 11 stycznia 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 7 lutego 2019 r. wniosła Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 12 lutego 2019 r.

Wniosła Pani o uchylenie zaskarżonej interpretacji jako niezgodnej z prawem oraz o zasądzenie na Pani rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił interpretację – wyrokiem z 5 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Po 233/19.

Zdaniem WSA – niesporne w sprawie jest stanowisko Organu, że lokale mieszkalne nabyte do majątku spółki mogą stanowić w spółce jawnej środki trwałe, od których dokonywane będą odpisy amortyzacyjne. Niesporne również jest, że ich wartość początkową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w sposób właściwy dla składników nabytych w formie wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki jawnej.

WSA wskazał, że sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wnoszonych aportem do spółki niebędącej osobą prawną w wysokości ich wartości rynkowej ma charakter szczególny i można go zastosować wyłącznie w przypadku, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki: ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe oraz przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd podzielił stanowisko Organu, że kamienica nabyta w drodze kupna, następnie oddana do używania na potrzeby najmu rodziła obowiązek gromadzenia rachunków na nakłady poczynione na tę nieruchomość. Obowiązujące przepisy nie pozostawiają podatnikowi dowolności w podejmowaniu decyzji, czy dany składnik uznać za środek trwały czy też nie i w konsekwencji, czy ująć go w ewidencji środków trwałych bądź wykazie czy też nie. Jeżeli składnik spełnia kryteria środka trwałego, to traktuje się go jak środek trwały bez względu na decyzję podatnika. Przyjęta przez podatnika forma opodatkowania (zryczałtowana, w której nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów) również nie może mieć wpływu na ustalenie wartości początkowej środków trwałych w razie ich wniesienia w postaci aportu do spółki niebędącej osobą prawną.

Zdaniem WSA – Organ w zaskarżonej interpretacji błędnie stwierdził, że wartość początkową środków trwałych spółka będzie obowiązana ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przyjmując, że przedmiot wkładu był amortyzowany.

Sąd podzielił stanowisko wyrażone w skardze, że wartość początkową środków trwałych ustala się na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji gdy przedmiot wkładu i amortyzowany wcześniej środek trwały jest tożsamy. Z opisu zawartego we wniosku wynika jasno, że przedmiot aportu nie jest tożsamy z nabytym w drodze kupna środkiem trwałym (kamienicą), w której znajdowały się lokale mieszkalne wynajmowane przez Skarżącą i opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Skarżąca bowiem zamierza wnieść aportem do spółki jawnej lokale mieszkalne, po ustanowieniu odrębnej własności tych lokali. Po wydzieleniu lokalu powstaje odrębna nieruchomość, która jest samodzielnym przedmiotem obrotu prawnego. Zatem błędne jest stanowisko Organu, że spółka jawna otrzyma w formie aportu środki trwałe, które były przedmiotem amortyzacji. Na marginesie WSA zauważył, że nie można też przyjąć, że Skarżąca poniosła bezpośrednio wydatki na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, ponieważ przedmiotem nabycia i dalszych nakładów była kamienica, a nie lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość.

W podsumowaniu WSA podzielił stanowisko Skarżącej, że w opisanym zdarzeniu przyszłym spółka jawna nie ma możliwości ustalenia wydatków na nabycie przedmiotu wkładu przez wspólnika, wkład ten nie był wykorzystywany przez wnoszącego do prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z tym wartość początkową wniesione aportem środka trwałego powinna być ustalona zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniosłem skargę kasacyjną z 30 lipca 2019 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 3 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 2477/19 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyraził prawidłowe stanowisko co do wykładni przepisów prawa podatkowego znajdujących zastosowanie do opisanego przez Skarżącą zdarzenia. Prawidłowe jest stanowisko wyrażone w skardze kasacyjnej, że kamienica nabyta w drodze kupna, a następnie oddana do używania na potrzeby najmu rodziła obowiązek gromadzenia rachunków na nakłady poczynione na tę nieruchomość. Obowiązujące przepisy nie pozostawiają podatnikowi dowolności w podejmowaniu decyzji, czy dany składnik uznać za środek trwały czy też nie i w konsekwencji, czy ująć go w ewidencji środków trwałych bądź wykazie czy też nie. Jeżeli składnik spełnia kryteria środka trwałego, to traktuje się go jak środek trwały bez względu na decyzję podatnika. Przyjęta przez podatnika dotychczasowa forma opodatkowania (zryczałtowana, w której nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodów) również nie może mieć wpływu na ustalenie wartości początkowej środków trwałych w razie ich wniesienia w postaci aportu do spółki niebędącej osobą prawną. Nie można natomiast zgodzić się z argumentacją skargi kasacyjnej, że w przedstawionym przez Skarżącą zdarzeniu wartość początkową środków trwałych spółka jawna (a w konsekwencji także jej wspólnicy jako podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych), będzie obowiązana ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyjmując, że przedmiot wkładu był amortyzowany.

Dalej NSA wskazał, że ustawa podatkowa nie reguluje zagadnień związanych z odrębną własnością lokali zatem – w ocenie Sądu – należy mieć na uwadze regulacje zawarte w innych przepisach, w szczególności w ustawie o własności lokali.

Zdaniem NSA zasadnie Sąd pierwszej instancji ocenił, że wartość początkową środków trwałych ustala się na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji gdy przedmiot wkładu i amortyzowany wcześniej środek trwały jest tożsamy. W tej sprawie tożsamość taka nie zachodzi. Nie można uznać, tak jak domaga się tego Organ, że nabyta w 1996 r. przez Skarżącą kamienica i mające podlegać wyodrębnieniu lokalne będą tożsame. Lokale te zostaną wyodrębnione z nieruchomości, jaką jest kamienica i zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali staną się od niej odrębne, samodzielne nieruchomości. Powstanie bowiem nieruchomość w postaci wydzielonego lokalu (lub wydzielonych lokali), która może stać się samodzielnym przedmiotem obrotu prawnego. Wobec tego błędne jest stanowisko Organu w tym zakresie. O odrębności przedmiotowej kamienicy jako budynku mieszkalnego oraz samodzielnych lokali mieszkalnych przekonują także przepisy ustawy podatkowej. W art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca, dokonując egzemplifikacji środków trwałych, wskazał, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Wynika z tego, że prawodawca podatkowy także wyróżnia jako odrębne środki trwałe budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Także w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym ustanowiono wyłączenia od amortyzacji (w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.), ustawodawca wyraźnie odróżnił budynki mieszkalne (czyli m.in. kamienice) od lokali mieszkalnych. Wynika z tego, że odrębnymi środkami trwałymi są budynki mieszkalne lub lokale mieszkalne. Bez znaczenia zaś jest, czy te ostanie stanowiły wcześniej część składową nieruchomości budynkowej. Wobec tego opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej znajdujące się w kamienicy lokale będące przedmiotem najmu prywatnego nie stanowiły odrębnych nieruchomości mogących być – każdy z osobna – przedmiotem obrotu prawnego, czy też amortyzacji jako środki trwałe, gdyż wcześniej nie istniały.

Na zakończenie Sąd stwierdził, że w zaistniałym stanie faktycznym, w związku brakiem tożsamości, wartość początkową wnoszonego do spółki jawnej środka trwałego należało ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co zasadnie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

• ponownie rozpatruję Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 z późn. zm.):

Spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych:

Spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Spółki osobowe, w świetle regulacji Kodeksu spółek handlowych, nie są wprawdzie osobami prawnymi, ale dysponują licznymi atrybutami osób prawnych, takimi jak wyodrębnienie majątkowe, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych.

Spółka jawna nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce jawnej uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1993 ze zm.):

Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Na podstawie art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Podatnicy oraz spółki, których wspólnicy są opodatkowani w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, są obowiązani posiadać i przechowywać dowody zakupu towarów, prowadzić wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz, odrębnie za każdy rok podatkowy, ewidencję przychodów, zwaną dalej „ewidencją”, z zastrzeżeniem ust. 3.

Sposób prowadzenia tego wykazu określony został w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 701 ze zm.).

W tym miejscu zauważam, że tylko podatnicy opodatkowujący dochody z najmu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych mają prawo do obniżenia osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania. Prawa takiego są pozbawieni podatnicy osiągający przychody z najmu opodatkowani na zasadach ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Jednak nie zwalnia ich to z obowiązku prowadzenia wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w którym należy ująć wszystkie środki trwałe, określić ich wartość początkową, w tym zaktualizowaną wartość początkową, a także gromadzić wszystkie dowody dokumentujące poniesione wydatki na te środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

W tym miejscu podkreślam, że obowiązujące przepisy nie pozostawiają podatnikowi dowolności w podjęciu decyzji, czy chce dany składnik majątku uznać za środek trwały i wprowadzić do wykazu. Jeżeli składnik spełnia kryteria środka trwałego, to automatycznie staje się środkiem trwałym, który powinien zostać ujęty w wykazie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie ma znaczenia, że podatnik opodatkowany ryczałtem nie ustala kosztów uzyskania przychodów. Brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środka trwałego nie może być uzasadnieniem do nieujmowania środka trwałego w wykazie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

- pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub ze źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- być właściwie udokumentowany.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia i uregulowany został w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:

a) wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne – jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,

b) wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie – jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,

c) wartość określoną zgodnie z art. 19 – jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.

Zgodnie tą regulacją sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych przez spółkę niebędącą osobą prawną w postaci wkładu niepieniężnego uzależniony jest od wcześniejszego statusu przedmiotu wkładu. Jeżeli są nim składniki amortyzowane uprzednio przez wspólnika wnoszącego wkład – należy przyjąć ich historyczną wartość początkową. Jeżeli przedmiot wkładu nie był wcześniej amortyzowany u wnoszącego go wspólnika, to wartość początkową stanowią wydatki poniesione przez niego na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, które nie zostały zaliczone przez wspólnika do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazuję, że sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wnoszonych aportem do spółki niebędącej osobą prawną w wysokości ich wartości rynkowej ma charakter szczególny i można go zastosować wyłącznie w przypadku, gdy spełnione zostaną łącznie dwie przesłanki:

- ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe oraz

- przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w 1996 r. zakupiła Pani wraz z mężem kamienicę. W 2003 r., w związku z rozwodem i podziałem majątku małżeńskiego, została Pani jedyną właścicielką kamienicy. Zarówno przed podziałem majątku, jak i po w kamienicy przeprowadzane były różnorakie prace remontowe i modernizacyjne. Jedynie dla części tych prac posiada Pani dowody potwierdzające wysokość poniesionych wydatków. Mieszkania znajdujące się w kamienicy są zamieszkane, a uzyskane z tytułu ich wynajmu dochody opodatkowuje Pani ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych wg stawki 8,5%. Nie prowadzi Pani jednoosobowej działalności gospodarczej, a kamienica nigdy nie była amortyzowana. Zamierza Pani wydzielić w kamienicy 1-3 lokali mieszkalnych jako samodzielne lokale mieszkalne stanowiące odrębne nieruchomości, założyć dla nich odrębne księgi wieczyste i wycenić je przy pomocy rzeczoznawcy majątkowego (operat szacunkowy). Nie wyklucza Pani wydzielenia w następnym etapie kolejnych lokali jako odrębnych nieruchomości. Planuje Pani założyć wspólnie z synem (Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania) spółkę jawną, której będą wspólnikami (dalej: wspólnicy spółki jawnej). Po zarejestrowaniu spółki jawnej i po wydzieleniu lokali planuje Pani wnieść w formie wkładu niepieniężnego wydzielone lokale stanowiące odrębne nieruchomości. Nie zdecydowała Pani jeszcze, czy do spółki jawnej zostaną wniesione wszystkie lokale znajdujące się w kamienicy, czy jedynie część z nich, i w jakich etapach. Wartość wkładu niepieniężnego do spółki jawnej zostanie ustalona na podstawie wycen poszczególnych lokali przez rzeczoznawcę majątkowego. Spółka jawna, do której wniesione zostaną lokale, będzie prowadzić pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości.

Mając na względzie powołane przepisy, stwierdzam, że ww. samodzielne lokale mieszkalne, jako nabyte do majątku spółki jawnej, mogą stanowić w tej spółce środki trwałe. Przy czym ich wartość początkową należy ustalić zgodnie z cyt. wyżej art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w sposób właściwy dla składników majątku nabywanych w formie wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki niebędącej osobą prawną.

Jak wynika z opisu sprawy, przedmiot aportu do spółki jawnej (lokale mieszkalne) nie jest tożsamy z nabytym w drodze kupna środkiem trwałym (kamienicą), w której znajdowały się lokale mieszkalne wynajmowane przez Panią i opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Zamierza Pani wnieść aportem do spółki jawnej lokale mieszkalne po ustanowieniu odrębnej własności tych lokali. Po wydzieleniu lokalu powstaje odrębna nieruchomość, która jest samodzielnym przedmiotem obrotu prawnego. Zatem spółka jawna otrzyma w formie aportu środki trwałe, które nie były przedmiotem amortyzacji. Nie można też przyjąć, że poniosła Pani bezpośrednio wydatki na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, ponieważ przedmiotem nabycia i dalszych nakładów była kamienica, a nie lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość.

Zatem w Pani sprawie spółka jawna nie ma możliwości ustalenia wydatków na nabycie przez Panią przedmiotu wkładu, wkład ten nie był wykorzystywany przez Panią do prowadzonej działalności gospodarczej, dlatego wartość początkową wniesionych przez Panią aportem środków trwałych powinna być ustalona zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stąd istnieją podstawy, aby wspólnicy spółki jawnej ustalili wartość początkową środków trwałych (lokali mieszkalnych) na podstawie wyceny dokonanej przy wnoszeniu przez Panią wkładu niepieniężnego w postaci tych lokali mieszkalnych do spółki jawnej.

Reasumując – wartość początkową lokali stanowiących odrębne nieruchomości, które Pani wniesie aportem do spółki jawnej, wspólnicy spółka jawnej (Pani wraz z Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania) powinni określić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z wartościami lokali podanymi w uchwale zmieniającej umowę spółki jawnej, mocą której przeniesie Pani na spółkę jawną własność lokali.

Co do odpisów amortyzacyjnych wskazuję, że z chwilą wniesienia aportem do spółki jawnej wskazanych we wniosku lokali mieszkalnych będą one stanowić własność tej spółki. Tym samym ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzi ta spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Także spółka, a nie wspólnicy dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zatem od ustalonej w ww. sposób wartości początkowej lokali mieszkalnych spółka jawna, której Zainteresowani są wspólnikami, może dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty podatkowe Zainteresowanych. Jednocześnie wskazane odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów Zainteresowanych proporcjonalnie do ich praw do udziału w zysku spółki jawnej.

W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zatem odpisy amortyzacyjne naliczone od wartości początkowej lokali mieszkalnych ustalonej w sposób opisany w odpowiedzi na pytanie nr 1 mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Zainteresowanych, proporcjonalnie do ich udziałów w zysku spółki jawnej.

Reasumując – kosztem uzyskania przychodów Zainteresowanych będą odpisy amortyzacyjne dokonywane przez spółkę jawną od wartości początkowej określonej na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 8 ust. 1 i 2 tej ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego zastosują się Państwo do interpretacji. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Zainteresowany będący stroną postępowania ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).