Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 19 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika i obowiązków informacyjnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X. (zwany dalej X.) świadczy usługi sklasyfikowane w grupie PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 86.90.E – działalność pogotowia ratunkowego.

Pomiędzy X. a Y. Spółka z o.o. w A. (zwanym dalej Y.) w ramach procedury zamówień publicznych X. zawarto kolejno następujące po sobie umowy:

1. pierwszą na okres od (…) stycznia 2013 r. do (…) czerwca 2014 r. (umowa nr (…));

2. drugą na okres od (…) lipca 2014 r. do (…) czerwca 2017 r. (umowa nr (…)), których przedmiotem było „udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach zespołów wyjazdowych ratownictwa medycznego podstawowego i specjalistycznego (typu P i S), transportów specjalistycznych oraz transportów sanitarnych w zakresie:

‒ medycznych czynności ratunkowych podejmowanych przez ratownika medycznego,

‒ medycznych czynności ratunkowych podejmowanych przez pielęgniarkę

na terenie działalności X. w miejscu wezwania oraz w trakcie transportu pacjentów zgodnie z zapisami ustawy z dnia 9 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym”.

Świadczenie usług medycznych przez Y. odbywało się przy zastosowaniu sprzętu, aparatury i materiałów medycznych oraz środków transportu należących do X.. Y. w celu realizacji czynności medycznych zawarło umowy zlecenia/umowy o świadczenia usług z ratownikami medycznymi oraz pielęgniarkami posiadającymi odpowiednie uprawnienia do wykonywania zawodu. Osoby te (ratownicy medyczni i pielęgniarki) zawarły umowy zlecenia z Y. jako osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą (jako przedsiębiorcy).

Wśród tych podmiotów (ratowników medycznych i pielęgniarek) były osoby posiadające w tym czasie zatrudnienie w X. na podstawie umów o pracę. Za usługi świadczone w ramach zawartych umów zleceń podmioty te wystawiały rachunki/faktury na rzecz Y. Y. przekazywał do X. co miesiąc – wraz z fakturą za wykonane usługi – wykaz osób świadczących usługi medyczne.

X., na podstawie zapisów w umowach (… i …) był obowiązany weryfikować wykaz osób otrzymany od Y. i w przypadku gdyby były w nim wykazane osoby będące jednocześnie zatrudnione w X. na podstawie umów o pracę – to X. był zobowiązany jako płatnik składek zatrudniający te osoby na podstawie umów o pracę do odprowadzenia składek ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) od przychodu uzyskanego przez te osoby (osoby te świadczyły usługi na rzecz pracodawcy). Obliczoną w ten sposób kwotę składek na ubezpieczenia X. powinien potrącić z płatności za fakturę na rzecz Y.

X. jednak nie wywiązywał się z tych zapisów umowy – nie naliczał składek na ubezpieczenia społeczne oraz co za tym idzie nie potrącał (nie pomniejszał) z płatności dla Y.

W grudniu (…) r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (zwany dalej ZUS) rozpoczął czynności kontrolne w X. mające na celu zweryfikowanie m.in. prawidłowości i rzetelności obliczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz innych składek, do których pobierania zobowiązany był X. jako płatnik składek. Kontrola ZUS obejmowała okres od stycznia (…) r. do stycznia (…) r.

W wyniku przeprowadzonych czynności kontrolnych ZUS ustalił, że płatnik składek (X.) nie zadeklarował składek na ubezpieczenia społeczne od przychodów swoich pracowników, uzyskanych na podstawie umów zleceń zawieranych pomiędzy pracownikami X. a Y. Na podstawie ustaleń w toku czynności kontrolnych ZUS zobowiązał X. do skorygowania dokumentów rozliczeniowych – wykazania prawidłowych podstaw do ubezpieczeń, naliczenie prawidłowych składek oraz zapłatę tych składek do ZUS.

SPR nie zgodził się z postanowieniami protokołu pokontrolnego ZUS i skierował sprawę na drogę sądową. W czerwcu 2022 r. w wyniku oddalenia apelacji Sąd nakazał X. wykonanie postanowień protokołu pokontrolnego ZUS.

X. dokona korekt dokumentów rozliczeniowych do ZUS i wykaże podstawy naliczenia składek jak i wysokość składek na poszczególne ubezpieczenia zgodnie z protokołem pokontrolnym ZUS. X. pokryje zaległe składki w całości z własnych środków – nie będzie się domagał zwrotu składek od Y. jak również nie będzie się domagał od byłych i obecnych pracowników zwrotu składek w tej części, w jakiej powinny być pokryte ze środków pracownika.

Pytanie

1. Czy zapłata zaległych składek ZUS w części w jakiej powinny być sfinansowane z przychodów ówczesnych pracowników stanowi dla tych osób przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? – a jeśli tak to czy:

2. dla osób będących nadal pracownikami X. – za miesiąc w którym X. opłaci zaległe składki ZUS należy doliczyć wysokość opłaconych składek na ubezpieczenia w części w jakiej powinny być sfinansowane ze środków pracowników do przychodu z tytułu umowy o pracę i pobrać zaliczki na podatek dochodowy;

3. dla osób niebędących już pracownikami X. – wysokość zapłaconych zaległych składek w części w jakiej powinny być sfinansowane ze środków pracowników potraktować jako przychody z innych źródeł i po zakończeniu roku podatkowego przekazać tym osobom PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-8C?

Państwa stanowisko w sprawie

X. stoi na stanowisku, że odpowiedź na pytanie nr 1 powinna być negatywna, co powoduje tożsame odpowiedzi na kolejne pytania.

X. opłacając zaległe składki ZUS (również w części w jakiej powinny być sfinansowane ze środków pracownika) wywiązuje się z obowiązku płatnika składek w rozumieniu przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z zapisami umów pomiędzy X. a Y. faktura za należność dla Y. winna być w odpowiednim czasie pomniejszona o naliczone i zapłacone składki ZUS. X. nie dokonywał naliczenia składek, przez co również nie pomniejszał należności, zatem przychód u kontrahenta powstał w momencie zapłaty wynagrodzenia niepomniejszony o należną część składek. Późniejsze uiszczenie tych składek na rzecz ZUS w ocenie X. nie powoduje przysporzenia majątkowego u pracowników (byłych i obecnych) za których te składki zostaną opłacone. Uznanie ich jako przysporzenie majątkowe dla pracowników prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tych środków:

‒ pierwszy raz przez Y. – konsekwencją niepobrania przez płatnika składek (X.) we właściwym czasie składek z wypłacanych należności było wypłacenie ich w wyższej wysokości – wyższa zatem była kwota przychodu podlegającego opodatkowaniu przez Y.;

‒ drugi raz przez pracowników – w miesiącu uregulowania przez X. zaległych składek.

X. dokonując zapłaty zaległych składek ZUS wykonuje własne, wynikające z ustawy zobowiązanie – w żadnym momencie obowiązek ten nie ciążył na uprawnionym z ubezpieczenia – potrącenie składek (o ile zostałyby one naliczone we właściwym terminie) zostałoby dokonane z należności nie od ówczesnych pracowników X. a od podmiotu z którym X. posiadał umowę na świadczenie usług – Y. Przepisy regulujące zasady uiszczania składek na ubezpieczenie społeczne nie przewidują możliwości przeniesienia odpowiedzialności płatnika składek za nienależyte wywiązywanie się z nałożonych na tego płatnika obowiązków na osoby ubezpieczone. Zatem uchybienie płatnika polegające na zbyt późnej wpłacie składek nie może być w żadnym razie uznane za świadczenie dokonane „za ubezpieczonego”, bowiem takie stwierdzenie stoi wprost w sprzeczności z art. 17 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych.

X. nie ma wiedzy, czy Y. również potrącałby należności od umów z ratownikami i pielęgniarkami prowadzącymi działalności gospodarcze i z tego tytułu opłacających składki na ubezpieczenia przewidziane przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jednak zdaniem X jest to nieistotne w ocenie niniejszego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Należy nadmienić, że potwierdzeniem podjętego stanowiska X w opisanej sytuacji są wyroki Sądów wypowiadających się w podobnych sprawach, m.in.:

‒ wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 czerwca 2017 r. sygn. I SA/Ke 289/17;

‒ wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 447/18;

‒ wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r. sygn. akt II FSK 864/17;

‒ wyrok NSA z dnia 21 marca 2019 r. sygn. akt II FSK 972/17;

‒ wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Rz 389/21.

Na podstawie powyższego X stoi na stanowisku, że zapłata zaległych składek ZUS (również w części w jakiej powinny być sfinansowane ze środków pracownika) nie może zostać uznana za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie powinna stanowić podstawy opodatkowania zarówno dla obecnych jak i byłych pracowników.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Definicja przychodów zawarta w cytowanym art. 11 powołanej ustawy wskazuje, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane.

Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika. Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 tej ustawy źródłami przychodów są odpowiednio:

‒ stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

‒ inne źródła.

Stosownie do art. 12 powołanej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na mocy art. 12 ust. 4 wskazanej ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy stanowi zaś, że:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Według art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle art. 42a ust. 1 przywołanej ustawy:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Odnosząc się do przedstawionych we wniosku wątpliwości, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, wyjaśnić należy, że kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

‒ po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

‒ po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒ po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 15 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 304/18, orzekł powołując się na treść ww. wyroku Trybynału Konstrytucyjnego, że:

W świetle reguł interpretacyjnych wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny zapłata składek za ubezpieczonych nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ świadczenie takie: nie jest spełnione za zgodą ubezpieczonych – uregulowanie omyłkowo niepobranych składek jest obowiązkiem ustawowym płatnika, jest spełnione w interesie pracodawcy – w celu wywiązania się z obowiązków w stosunku do ZUS nałożonych na niego przepisami prawa, nie stanowią powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku po stronie ubezpieczonego, ponieważ, jak wskazano, kwota niedopłaconej pierwotnie składki na ubezpieczenie społeczne została pobrana z wynagrodzenia ubezpieczonego w formie zaliczki na podatek dochodowy, z uwagi na indywidualny charakter składek na ubezpieczenie społeczne jest możliwe określenie wartości składek zapłaconych przez spółkę za danego ubezpieczonego. Spełnienie tej przesłanki nie ma jednak większego znaczenia, ponieważ zapłata przez spółkę składek za ubezpieczonych nie spełnia pozostałych wariantów pozwalających na traktowanie jej jako przychodu podatkowego ubezpieczonego.

Z orzecznictwa sądowo-administracyjnego jednoznacznie wynika, że zapłacenie przez pracodawcę zaległych składek na ubezpieczenia społeczne za pracownika i byłego pracownika, nie powoduje po stronie tych osób powstania przychodu. Wszystkie obowiązki w zakresie obliczania, rozliczania oraz opłacania należnych składek na te ubezpieczenia, także w części finansowanej przez pracownika, obciążają bowiem płatnika składek (pracodawcę). Fakt późniejszego wypłacenia składek (późniejszego wywiązania się z opisanego obowiązku prawnego) nie zmienia charakteru prawnego wpłaty, nawet jeżeli w dacie wypłaty nie wiąże płatnika z pracownikiem stosunek zatrudnienia. Pozostaje ona nadal składką na ubezpieczenie społeczne.

Ponadto w zapadłych w tym zakresie wyrokach wskazuje się, że konsekwencją niepobrania przez płatnika we właściwym czasie składek na ubezpieczenie społeczne ze świadczeń wypłacanych pracownikom było wypłacenie tych świadczeń w wyższej wysokości i pobranie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości wypłaconych dochodów, czyli zaliczki w wyższej wysokości niż należna, gdyby płatnik wcześniej prawidłowo uwzględnił składki.

Zatem uiszczenie przez Państwa do ZUS zaległych składek na ubezpieczenie w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek w części, która powinna być potrącona w przeszłości z wynagrodzenia pracowników, a nie została zwrócona przez pracowników i byłych pracowników, nie skutkuje powstaniem dla Państwa pracowników i byłych pracowników przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w odniesieniu do Państwa pracowników, nie będzie na Państwu spoczywał obowiązek pobrania od tych kwot zaliczek na podatek dochodowy, ani obowiązek ujęcia ich wśród przychodów ze stosunku pracy wykazywanych w informacji PIT-11. Natomiast w odniesieniu do Państwa byłych pracowników, na Państwu nie będzie spoczywać obowiązek ujęcia ww. kwot wśród przychodów z innych źródeł wykazywanych w ww. informacji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Państwa wyroków wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).