0113-KDIPT2-2.4011.689.2022.1.DA

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim obywatelem, który od 2014 r. na stałe przebywa i pracuje w Norwegii. Od początku ww. długoletniego pobytu w Norwegii, miejscem wykonywania działalności zarobkowej Wnioskodawcy jest Norwegia. Wnioskodawca od czasu przeprowadzki do Norwegii w 2014 r. nie uzyskiwał żadnych dochodów z tytułu działalności zarobkowej w Polsce. Innymi słowy, od 8 lat Wnioskodawca uzyskuje dochody tylko z pracy zarobkowej na terenie Norwegii. Wnioskodawca pracuje na podstawie norweskiej umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę Jego obecny pracodawca, nie posiada zakładu ani siedziby w Polsce - jedyną siedzibą pracodawcy Wnioskodawcy jest Norwegia.

Wnioskodawca mieszka na stałe wraz z rodzicami w wynajmowanym przez nich domu. Miejsce, w którym mieszka Wnioskodawca wraz z rodzicami zostało przez Niego urządzone i zastrzeżone do swojego trwałego użytkowania z założeniem, że pobyt w nim nie jest zamierzony jedynie na krótki czas. Miejsce to jest do dyspozycji Wnioskodawcy w każdym czasie, w sposób ciągły. Wnioskodawca dba o to, aby w miejscu tym mieć odpowiedni komfort życia i wygodę.

W Norwegii Wnioskodawca posiada rachunek bankowy, rachunek oszczędnościowy oraz kartę kredytową wydaną przez norweski bank. Wnioskodawca posiada również numer telefonu u norweskiego operatora, za który opłaca rachunki oraz dwa samochody osobowe zakupione i zarejestrowane w Norwegii, których ubezpieczenie jest również opłacane przez Wnioskodawcę w Norwegii.

Wnioskodawca posiada Fodselsnummer, który jest niepowtarzalnym numerem nadawanym osobom zamieszkałym na terenie Norwegii, na stałe, dzięki któremu możliwe jest uzyskanie dostępu do świadczeń zdrowotnych, pomocy społecznej, instytucji państwowych. Numer Fodselsnummer jest konieczny m.in. do rozliczenia podatku dochodowego w Norwegii, powiązania danej osoby z opłacanymi przez Nią składkami na ubezpieczenie społeczne, czy też załatwienia większości spraw w urzędach. Ze względu na uzyskiwanie dochodów ze stosunku pracy na terenie Norwegii Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w Norwegii - ze wszystkich swoich dochodów w Norwegii (stosunek pracy) Wnioskodawca rozlicza się przed norweskim urzędem skarbowym. Pracodawca Wnioskodawcy systematycznie odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z zatrudnieniem Wnioskodawcy. Po zakończeniu roku podatkowego na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki związane z rozliczeniem, które zostały unormowane w prawie norweskim.

Wnioskodawca w 2022 r. wystąpił i uzyskał norweski certyfikat rezydencji podatkowej. Z informacji zawartych w zaświadczeniu z norweskiego Urzędu Skarbowego wynika, że Wnioskodawca został opodatkowany jako mieszkaniec Norwegii w roku dochodowym 2021 zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Norwegią a Rzeczpospolitą Polską.

Jak już była o tym mowa, Wnioskodawca w Norwegii mieszka z rodzicami, z którymi spędza wiele wolnych weekendów oraz świąt. Wnioskodawca wrósł również w swoje środowisko zawodowe. Z ludźmi, z którymi pracuje, a także z innymi osobami w Norwegii utrzymuje kontakty towarzyskie i przyjacielskie relacje.

Konkludując, w Norwegii Wnioskodawca prowadzi wszystkie swoje sprawy życia codziennego - pracuje, korzysta z opieki lekarskiej, opłaca rachunki, posiada rachunek bankowy, telefon oraz samochody, spotyka się z rodziną i ze znajomymi, interesuje się sprawami społecznymi, uczestniczy w życiu kulturalnym itp. Wnioskodawca przebywa na terytorium Norwegii co najmniej 183 dni w danym roku kalendarzowym.

W Rzeczpospolitej Polskiej Wnioskodawca posiada dom. W Polsce mieszka na stałe żona i dwójka dzieci Wnioskodawcy. Z małżonką oraz dziećmi Wnioskodawca widuje się jednakże nieregularnie i okazjonalnie (niektóre święta oraz urlop wypoczynkowy w Polsce maksymalnie 3 tygodnie w roku, wizyty małżonki oraz dzieci w Norwegii). Łącznie Wnioskodawca nie przebywa w Polsce, co do zasady więcej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego.

Co istotne, w Polsce Wnioskodawca nie posiada rachunku bankowego w polskim banku. Wnioskodawca nie przynależy również do żadnej organizacji społecznej czy politycznej w Polsce. Wnioskodawca również, co do zasady nie głosuje regularnie w jakichkolwiek wyborach politycznych w Polsce.

Konkludując, życie osobiste oraz gospodarcze Wnioskodawcy ma miejsce przede wszystkim w Norwegii. Jak już wspomniano, Wnioskodawca w Polsce nie osiąga dochodu ze stosunku pracy ani z innych źródeł, oraz co do zasady przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mniej niż 183 dni w roku. W Norwegii Wnioskodawca posiada stałą pracę od 8 lat, rodzinę (rodziców), przyjaciół oraz życie towarzyskie. Tam też Wnioskodawca ma zorganizowane życie w odniesieniu do interesów gospodarczych.

W Polsce Wnioskodawca przebywa w okresach nieregularnych, trudnych do zaplanowania i przewidzenia w krótkim odstępie czasu. Często też zdarza się, że Wnioskodawca wykorzystuje urlop wypoczynkowy przysługujący Mu z pracy w Norwegii, w innych krajach niż Polska.

Pytania

1. Jakiemu obowiązkowi podatkowemu - nieograniczonemu (o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)), bądź ograniczonemu (o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PIT) Wnioskodawca podlegał w Polsce w 2021 r. oraz będzie podlegał w latach następnych (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego w kolejnych latach)?

2. Czy Wnioskodawca był zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za 2021 r. oraz czy będzie zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za lata następne (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego w kolejnych latach) w przypadku, gdy nie uzyskał w 2021 r. oraz nie uzyska w latach następnych żadnych dochodów na terenie Polski?

Pana stanowisko w sprawie:

Ad 1

Wnioskodawca podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej : ustawa o PIT) w Polsce w 2021 r. oraz będzie podlegał w latach następnych (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego w kolejnych latach).

Ad 2

Wnioskodawca nie był zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za 2021 r. oraz nie będzie zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za lata następne (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego w kolejnych latach) w przypadku, gdy nie uzyskał w 2021 r. oraz nie uzyska w latach następnych żadnych dochodów na terenie Polski.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jednocześnie, stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Reasumując, posiadanie miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej związane jest z obowiązkiem rozliczania dochodów w Polsce na zasadach nieograniczonego obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o PIT. Natomiast w przypadku posiadania miejsca zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oznacza podleganie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PIT i obowiązek płacenia podatku tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce.

Jednocześnie, należy wskazać, że definicja miejsca zamieszkania w ustawie o PIT obejmuje dwa kryteria, tj. posiadanie na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych rozumianych jako centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych lub pobyt na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Jak przykładowo wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2018 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.320.2018.1.JK: Przez „centrum interesów osobistychʺ należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczychʺ to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Jednocześnie, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Kryterium długości pobytu należy uznać za spełnione po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym - nieprzekroczenie tej liczby dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym skutkuje niespełnieniem tego kryterium.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omawianego powyżej warunku posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Należy jednakże podkreślić, że uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, bowiem jak wskazano wcześniej, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o PIT).

W związku z powyższym, ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wskazano w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca na stałe przebywa w Norwegii oraz wykonuje na jej terenie działalność zarobkową, zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (dalej: UPO Polska-Norwegia), w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 UPO Polska-Norwegia, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

a) osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli jest ona obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jak wskazano w wielu innych interpretacjach indywidualnych dotyczących podobnych kwestii związanych z ustaleniem nieograniczonego lub ograniczonego obowiązku podatkowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD.

Głównym celem Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do ww. Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Należy wskazać, że według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej, zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii.

W pierwszej kolejności należy bowiem podkreślić, że w 2021 r. Wnioskodawca nie przebywał fizycznie w Polsce dłużej niż 183 dni (Wnioskodawca nie planuje również w latach następnych przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym). W związku z powyższym, kryterium pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o PIT, nie zostało spełnione w 2021 r. ani nie powinno zostać spełnione w następnych latach.

Po drugie, w ocenie Wnioskodawcy, ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze wykazuje z Norwegią, bowiem:

- w Norwegii Wnioskodawca mieszka na stałe i pracuje na podstawie umowy o pracę już od 8 lat - tak długi okres życia poświęcony na życie w innym kraju niż Polska zdecydowanie wskazuje, że pobyt Wnioskodawcy w Norwegii nie jest tymczasowy;

- w Norwegii Wnioskodawca mieszka wraz z rodzicami w wynajmowanym domu, w którym spędza wolne chwile - miejsce, w którym mieszka Wnioskodawca zostało przez Niego urządzone i zastrzeżone do swojego trwałego użytkowania z założeniem, że pobyt w nim nie jest zamierzony jedynie na krótki czas, miejsce to jest do dyspozycji Wnioskodawcy w każdym czasie (w sposób ciągły), Wnioskodawca dba o to, aby w miejscu tym mieć odpowiedni komfort życia i wygodę;

- w Norwegii Wnioskodawca posiada wszystkie niezbędne do dorosłego i stabilnego życia pomoce za pomocą, których jest w stanie zarządzać swoim mieniem - Wnioskodawca posiada numer telefonu u norweskiego operatora, rachunek bankowy, rachunek oszczędnościowy oraz kartę kredytową w norweskim banku. Wnioskodawca posiada również samochody zarejestrowane w Norwegii, za które opłaca regularne ubezpieczenie oraz indywidualny norweski numer;

- w Norwegii Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy z tytułu uzyskanych tam dochodów w związku ze swoim zatrudnieniem i dodatkowo jest tam również płatnikiem obowiązkowych składek społecznych i zdrowotnych - pracodawca Wnioskodawcy odprowadza zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ww. ubezpieczenia od przychodów Wnioskodawcy. Dodatkowo na Wnioskodawcy po zakończeniu roku podatkowego spoczywają obowiązki związane z rozliczeniem, które jest unormowane w prawie norweskim. Wnioskodawca posiada od 2022 r. certyfikat rezydencji podatkowej w Norwegii, który potwierdza Jego norweską rezydencję podatkową;

- w Norwegii Wnioskodawca prowadzi życie towarzyskie, które ukształtowało się silnie poprzez aż 8-letni pobyt w ww. kraju - z ludźmi, z którymi pracuje, a także z innymi osobami w Norwegii utrzymuje kontakty towarzyskie i przyjacielskie relacje.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zgodnie z przytaczaną wcześniej UPO Polska-Norwegia oraz Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, w przypadku, gdyby ustalono, że podmiot posiada ognisko domowe w obu państwach będących stronami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, miejscem zamieszkania będzie państwo, z którym osoba dzieli mocniejsze więzi osobiste i ekonomiczne (pojęcia te korespondują z określeniem ośrodka interesów życiowych zawartym w ustawie o PIT).

Jednocześnie, gdyby w toku rozstrzygania nie udało się jednoznacznie stwierdzić miejsca zamieszkania na podstawie wymienionych kryteriów, należy wziąć pod uwagę miejsce, w którym osoba przebywa w proporcjonalnie największej części swojego czasu (art. 4 ust. 2 lit. b) UPO Polska-Norwegia).

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy centrum interesów osobistych oraz gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Norwegii. W przypadku jednak, gdyby Organ uznał, że nie jest to sytuacja jednoznaczna, należy wziąć pod uwagę miejsce zamieszkania, w którym Wnioskodawca zwykle przebywa, tj. Norwegię - to tam Wnioskodawca od 8 lat spędza większość swojego życia.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe rozważania, podlega On ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PIT.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że organy podatkowe wydają interpretacje indywidualne potwierdzające, że dany wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w podobnych stanach faktycznych do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy.

Przykładowo:

- w interpretacji indywidualnej z 16 sierpnia 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.407.2021.2.JK2, organ podatkowy wskazał, że wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zatem podlega/będzie podlegał w Polsce (o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny oraz prawny) ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega/będzie podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (wnioskodawca wskazał m.in., że na stałe zamieszkuje w Wielkiej Brytanii, rodzina wnioskodawcy mieszka zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii - w chwili obecnej żona z córka mieszkają w Polsce, syn wraz z wnioskodawcą mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii);

- w interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.39.2021.2.JM, organ podatkowy wskazał, że w 2020 r. oraz w latach następnych wnioskodawczyni podlega i będzie podlegać w Polsce (o ile nie zmieni się stan faktyczny i prawny) ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (wnioskodawczyni wskazała m.in., że posiada na terenie Polski rodzinę - dwóch synów, którzy są pełnoletni, wnioskodawczyni zdecydowaną większość roku spędza na terenie Wielkiej Brytanii);

- w interpretacji indywidualnej z 27 kwietnia 2021 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.69.2021.2.AKR, organ podatkowy potwierdził, że wnioskodawca nie jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej, tj. osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT i nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym m.in., że miejscem zamieszkania jest Wielka Brytania, tam wynajmuje lokal mieszkalny, organizuje swoje życie osobiste oraz uzyskuje dochody, w Polsce posiada natomiast żonę oraz mieszkanie, w którym jest zameldowany).

Mając na uwadze powyższe oraz wszystkie wskazane wcześniej przesłanki - w ocenie Wnioskodawcy - stwierdzić należy, że nie posiada On miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, podlegał On w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w 2021 r. oraz podlegał będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w latach następnych (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego).

W związku z powyższym - w ocenie Wnioskodawcy - nie był On również zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za 2021 r. oraz nie będzie zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT w Polsce za lata następne (przy założeniu braku znaczących zmian stanu faktycznego oraz prawnego), w przypadku, gdy nie uzyska On żadnych dochodów na terenie Polski.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

W kontekście powyższego wyjaśnienia wymaga, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca pracuje i mieszka w Norwegii od 8 lat. Zatem, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie znajdzie Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.; dalej: „Konwencja polsko-norweska”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołem do tej Konwencji, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Norwegii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 25 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii zmieniającego Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 9 września 2009 r., podpisanego w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 2361).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeśli nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

- w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

- w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 maja 2020 r.

W tym miejscu wskazać należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Zatem Konwencja MLI ma zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od 1 stycznia 2021 r.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a) uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego.

Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa (na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 ww. Konwencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Polski i od 2014 r. na stałe mieszka i pracuje w Norwegii. Od 8 lat praca w tym państwie jest Jego jedynym źródłem utrzymania. Wnioskodawca pracuje na podstawie norweskiej umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. W Norwegii Wnioskodawca mieszka na stałe wraz z rodzicami w wynajmowanym przez nich domu. Miejsce to zostało przez Wnioskodawcę urządzone i zastrzeżone do Jego trwałego użytkowania z założeniem, że pobyt w nim nie jest zamierzony jedynie na krótki czas. W Norwegii Wnioskodawca posiada rachunek bankowy, rachunek oszczędnościowy oraz kartę kredytową wydaną przez norweski bank. Wnioskodawca posiada również numer telefonu u norweskiego operatora, za który opłaca rachunki oraz dwa samochody osobowe zakupione i zarejestrowane w Norwegii, których ubezpieczenie jest również opłacane przez Wnioskodawcę w Norwegii. Wnioskodawca posiada Fodselsnummer, który jest niepowtarzalnym numerem nadawanym osobom zamieszkałym na terenie Norwegii, na stałe, dzięki któremu możliwe jest uzyskanie dostępu do świadczeń zdrowotnych, pomocy społecznej, instytucji państwowych. Numer Fodselsnummer jest konieczny m.in. do rozliczenia podatku dochodowego w Norwegii, powiązania danej osoby z opłacanymi przez Nią składkami na ubezpieczenie społeczne, czy też załatwienia większości spraw w urzędach. Ze względu na uzyskiwanie dochodów ze stosunku pracy na terenie Norwegii Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w Norwegii - ze wszystkich swoich dochodów w Norwegii (stosunek pracy) Wnioskodawca rozlicza się przed norweskim urzędem skarbowym. Pracodawca Wnioskodawcy systematycznie odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z zatrudnieniem Wnioskodawcy. Po zakończeniu roku podatkowego na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki związane z rozliczeniem, które zostały unormowane w prawie norweskim. Wnioskodawca w 2022 r. wystąpił i uzyskał norweski certyfikat rezydencji podatkowej. Z informacji zawartych w zaświadczeniu z norweskiego Urzędu Skarbowego wynika, że Wnioskodawca został opodatkowany jako mieszkaniec Norwegii w roku podatkowym 2021 zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Norwegią a Rzeczpospolitą Polską. W Norwegii również toczy się życie społeczne, towarzyskie i kulturalne Wnioskodawcy. Ma On tam przyjaciół i znajomych, korzysta z norweskiej opieki lekarskiej. Wnioskodawca przebywa na terytorium Norwegii co najmniej 183 dni w danym roku kalendarzowym. W Polsce Wnioskodawca posiada dom. W Polsce mieszka na stałe Jego żona i dwójka dzieci. Wnioskodawca widuje się z nimi nieregularnie i okazjonalnie (niektóre święta oraz urlop wypoczynkowy w Polsce maksymalnie 3 tygodnie w roku, wizyty małżonki oraz dzieci w Norwegii). Łącznie Wnioskodawca nie przebywa w Polsce, co do zasady więcej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego. W Polsce Wnioskodawca nie posiada rachunku bankowego w polskim banku, nie przynależy do żadnej organizacji społecznej czy politycznej, co do zasady nie głosuje regularnie w jakichkolwiek wyborach

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, w szczególności okoliczność, że skoro Wnioskodawca jest traktowany przez Norwegię jako rezydent podatkowy (co potwierdza certyfikat rezydencji) i jednocześnie posiadał On w 2021 r. ściślejsze powiązania ekonomiczne (stała umowa o pracę będąca głównym źródłem utrzymania), jak i osobiste (rodzice, ugruntowane środowisko zawodowe, towarzyskie i koleżeńskie) z Norwegią, ponadto, w roku podatkowym 2021 Wnioskodawca nie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, to w kontekście wyżej powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że brak jest przesłanek uprawniających uznanie Wnioskodawcy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w 2021 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w przedmiotowym okresie – jak wskazał Wnioskodawca – nie osiągnął. Zatem, twierdzenie Wnioskodawcy, że nie był On zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego w Polsce za 2021 r. - jest słuszne, ponieważ jedynymi dochodami osiąganymi przez Wnioskodawcę w ww. okresie były dochody z pracy w Norwegii.

Powyższe rozstrzygnięcie będzie miało zastosowanie także w latach następnych, jeżeli nie zmieni się opisany stan faktyczny lub nie ulegną zmianie w tym zakresie przepisy prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego, stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i musi Pan zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).