0114-KDIP2-1.4011.441.2022.2.MW

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 maja 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 17 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uprawnienia do zwolnienia z opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej z Norwegii otrzymanej przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W latach 2007-2013, na podstawie umowy o pracę świadczył Pan usługi na rzecz pracodawcy norweskiego. Został Panu nadany norweski numer personalny i status rezydenta norweskiego. Centrum Pana życia znajdowało się w Polsce, w Polsce też była Pana rodzina - żona i dzieci. Pracodawca norweski zgodnie z ustawą o podatku dochodowym pobierał i odprowadzał do norweskiego urzędu skarbowego podatek dochodowy od Pana wynagrodzenia. W dniu 22 marca 2013 r. uległa zakończeniu umowa o pracę, stan Pana zdrowia pogarszał się i wrócił Pan do Polski. Po serii badań specjalistycznych otrzymał Pan orzeczenie o całkowitej niezdolności do podjęcia jakiejkolwiek pracy i rozpoczął długoletni proces leczenia i poprawy zdrowia. Po złożeniu odpowiednich dokumentów do ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) o przyznanie Panu renty chorobowej poświadczających okresy pracy zarobkowej zarówno w Polsce jak i Norwegii, polski oddział ZUS wystąpił do norweskiego organu rentowego o przyznanie Panu renty chorobowej w Norwegii. Jednocześnie w sierpniu 2013 r. otrzymał Pan decyzję o przyznaniu renty chorobowej również w Polsce. Od maja 2013 r. Polski organ rentowy od dnia wydania decyzji regularnie wypłaca Panu świadczenie.

Norweski odpowiednik polskiego ZUS-u - NAV wydał decyzję odmowną, po czym złożył Pan odwołanie od wydanej decyzji. Po otrzymaniu kolejnej decyzji odmownej złożył Pan odwołanie do wyższej instancji NAV-u, kilka lat czekał Pan na wydanie decyzji ostatecznej - po interwencji adwokata z Norwegii, którego bezpłatne usługi należały się Panu na mocy prawa norweskiego i Pana statusu rezydenta podatkowego norweskiego oraz polskiego konsula ZUS ze (`(...)`). W dniu 08.01.2021 roku na mocy decyzji nr (…) została przyznana Panu renta inwalidzka w Norwegii od dnia 01 czerwca 2014 r., która za lata 2014 do 2020 została wypłacona na Pana rachunek bankowy w dwóch transzach w roku 2021. Ponadto od stycznia 2021 roku otrzymuje Pan już regularnie co miesiąc świadczenie rentowe z Norwegii na rachunek bankowy. Łącznie dwa - polskie i norweskie. Od zaległej emerytury [winno być renty] norweski organ potrącił w Norwegii należny podatek, od bieżących wypłat również jest potrącany i otrzymuj Pan świadczenie odpowiednio umniejszone. Otrzymuje Pan również rozliczenie wypłaconej renty oraz potrąconego podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz. U. 2021.0.1119 t.j. - ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozdział 3. zwolnienia przedmiotowe, art. 21. 3c [winno być art. 21 ust. 1 pkt 3c] brzmi: "wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, otrzymane przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo którego potrzeby zwiększyły się lub widoki powodzenia na przyszłość zmniejszyły oraz odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie spowodowania śmierci poszkodowanego, otrzymane przez osoby uprawnione, o których mowa w art. 446 paragraf 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 oraz z 2021 r. poz.1509), a także miesięczne świadczenia na zapewnienie środków utrzymania, o których mowa w art. 7533 paragraf 1 z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm. 63).

Nie mając pewności, czy dobrze interpretuje Pan w/w przepis prawa w dniu 27 kwietnia 2022 r. do Urzędu Skarbowego w (…) złożył Pan zeznanie podatkowe PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36 z załącznikiem ZG, w którym to załączniku w części C.1. w wierszu 6 wykazał Pan dochód z tyt. otrzymania świadczenia rentowego z Norwegii oraz wysokość zapłaconego w Norwegii podatku.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

1. Oczekuje Pan wydania indywidualnej interpretacji za rok podatkowy 2021, ponieważ w tym właśnie roku zostało Panu wypłacone wyrównanie renty inwalidzkiej i za rok 2021 składał Pan zeznanie podatkowe uwzględniające otrzymanie w/w świadczenia z Norwegii.

2. Otrzymywane z Norwegii świadczenie pieniężne wypłacane jest na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniach z tytułu inwalidztwa i wypadków przy pracy tego państwa.

3. Rentę inwalidzką wypłaca Panu podmiot państwowy należący do systemu ubezpieczeń społecznych Norwegii, który jest uznawany dla celów podatkowych. Renta ta jest finansowana ze środków publicznych w związku z ubezpieczeniem społecznym pracownika finansowanym poprzez składki płacone przez pracodawcę za pracownika.

4. Przedmiotowe świadczenie nie jest wypłacane ze środków norweskiego pracodawcy.

5. Pobierane świadczenie nie jest świadczeniem o charakterze odszkodowawczym wypłacanym cyklicznie w postaci renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz nie zostało przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego będącego odpowiednikiem ustawy Kodeks Cywilny.

6. Świadczenie jest rentą z tytułu niezdolności do pracy niezwiązaną z wypadkiem przy pracy czy chorobą zawodową.

7. W świetle przepisów o ubezpieczeniach społecznych obowiązujących w Polsce jest to renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

8. Przyznana renta nie jest odszkodowaniem za doznany uszczerbek na zdrowiu.

9. Otrzymane świadczenie nie ma tożsamego charakteru do odszkodowania, o którym mowa w art. 446 ww. Kodeksu Cywilnego.

Pytanie

Czy na mocy w/w przepisu jest Pan uprawniony do zwolnienia z opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej otrzymywanej z Norwegii, w związku z czym nie musi Pan wykazywać jej w załączniku PIT- ZG?

Pana stanowisko w sprawie

Przez okres 5 lat i 11 miesięcy zatrudniony był Pan u norweskiego pracodawcy na podstawie umowy o pracę. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia w roku 2013 wrócił Pan do Polski, zarejestrował się Pan w Powiatowym Urzędzie Pracy w (`(...)`), jednocześnie złożył Pan posiadane przez Pana umowy o pracę, świadectwa pracy i wszelakie dokumenty poświadczające okresy pracy zarobkowej, włącznie z okresem przepracowanym w Norwegii. W międzyczasie poddał się Pan kompleksowym badaniom lekarskim. Do przyznania Panu świadczenia polskiego wypłacanego przez ZUS na podstawie zebranych przez Pana polskich dokumentów brakowało okresu składkowego 1,5 roku, w związku z czym ZUS w (`(...)`) wysłał całą Pana dokumentację medyczną do (`(...)`) do oddziału ZUS Wydział Umów Międzynarodowych, który z kolei wystąpił do oddziału NAV (norweski odpowiednik polskiego ZUS) o potwierdzenie Pana okresów ubezpieczenia (5 lat i 11 mcy) oraz o przyznanie Panu renty. W norweskim systemie ubezpieczeń funkcjonuje jeden rodzaj renty - renta inwalidzka z tyt. całkowitej niezdolności do pracy, nie wyróżnia się chorobowej czy inwalidzkiej. Oczekiwanie na dokumentację z Norwegii trwało ponad 2 lata, w związku z czym polskie świadczenie otrzymał Pan po 2,5 roku od złożenia przez Pana dokumentów. Z Norwegii otrzymał Pan odmowę przyznania świadczenia. Znając swoje prawa w Norwegii związane z Pana rezydencją norweską wielokrotnie składał Pan odwołania od decyzji norweskiego urzędu, który odmawiał Panu przyznania świadczenia. Po 5 latach bezskutecznego odwoływania się, za radą Pani mecenas ze (`(...)`) oddziału ZUS „wziął” Pan adwokata z urzędu, który Panu w Norwegii się należał i w Pana imieniu adwokat walczył o Pana prawa 2,5 roku, wciąż otrzymując odmowę przyznania Panu świadczenia. Kolejnym krokiem, za poradą adwokata, było napisanie skargi do norweskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na opieszałość, utrudnianie i przeciąganie sprawy przez NAV. Po złożonej skardze konieczna była kolejna Pana hospitalizacja, Pani mecenas na bieżąco dosyłała do NAV-u Pana dokumentację medyczną. Ostatecznie otrzymał Pan decyzję o przyznaniu świadczenia 8 stycznia 2021 r., przyznano Panu emeryturę norweską, którą po 3 dniach, czyli 11 stycznia 2021 r., przekształcono na rentę inwalidzką z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, z jednoczesną decyzją wypłaty świadczenia z wyrównaniem od 01 lipca 2014 r. Od świadczenia potrącany jest podatek do norweskiego Urzędu Skarbowego w wysokości 44%. Renta inwalidzka przyznana jest do momentu uzyskania przez Pana wieku emerytalnego.

Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności oraz przepis mówiący o zwolnieniu z opodatkowania świadczenia rentowego przyznanego na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie całkowitej utraty zdolności do pracy zarobkowej przyjmuje Pan, iż zwolniony jest z opodatkowania renty inwalidzkiej otrzymywanej z Norwegii, skoro renta chorobowa obciążona jest w Norwegii podatkiem, który jest systematycznie potrącany i odprowadzany do norweskiego urzędu skarbowego oraz nie musi wykazywać jej Pan w załączniku PIT-ZG do zeznania PIT-36.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie zadanego pytania – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

W myśl art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W kontekście powyższego wyjaśnienia wymaga, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z opisu sprawy wynika, że w latach 2007-2013, na podstawie umowy o pracę świadczył Pan usługi na rzecz pracodawcy norweskiego. Został Panu nadany norweski numer personalny i status rezydenta norweskiego. Centrum Pana życia znajdowało się w Polsce, w Polsce też była Pana rodzina - żona i dzieci. Pracodawca norweski zgodnie z ustawą o podatku dochodowym pobierał i odprowadzał do norweskiego urzędu skarbowego podatek dochodowy od Pana wynagrodzenia. W dniu 22 marca 2013 r. uległa zakończeniu umowa o pracę, stan Pana zdrowia pogarszał się i wrócił Pan do Polski. Po serii badań specjalistycznych otrzymał Pan orzeczenie o całkowitej niezdolności do podjęcia jakiejkolwiek pracy i rozpoczął długoletni proces leczenia i poprawy zdrowia. Po złożeniu odpowiednich dokumentów do ZUS o przyznanie Panu renty chorobowej poświadczających okresy pracy zarobkowej zarówno w Polsce jak i Norwegii, polski oddział ZUS wystąpił do norweskiego organu rentowego o przyznanie Panu renty chorobowej w Norwegii. W norweskim systemie ubezpieczeń funkcjonuje jeden rodzaj renty - renta inwalidzka z tyt. całkowitej niezdolności do pracy, nie wyróżnia się chorobowej czy inwalidzkiej. Ostatecznie otrzymał Pan decyzję o przyznaniu świadczenia 8 stycznia 2021 r., przyznano Panu emeryturę norweską, którą po 3 dniach, czyli 11 stycznia 2021 r., przekształcono na rentę inwalidzką z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, z jednoczesną decyzją wypłaty świadczenia z wyrównaniem od 01 lipca 2014 r. Od świadczenia potrącany jest podatek do norweskiego Urzędu Skarbowego w wysokości 44%. Renta inwalidzka przyznana jest do momentu uzyskania przeze Pana wieku emerytalnego. Wskazał Pan, iż w dniu 27 kwietnia 2022 r. do Urzędu Skarbowego w (`(...)`) złożył Pan zeznanie podatkowe PIT-36 z załącznikiem ZG, w którym to załączniku w części C.1. w wierszu 6 wykazał Pan dochód z tyt. otrzymania świadczenia rentowego z Norwegii oraz wysokość zapłaconego w Norwegii podatku.

Powziął Pan wątpliwość, czy na mocy powołanego przez Pana przepisu tj. art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest Pan uprawniony do zwolnienia z opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej otrzymywanej z Norwegii i w związku z czym nie musi Pan wykazywać jej w załączniku PIT- ZG.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że art. 21. ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób został zmieniony przez art. 4 ustawy o zmianie ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2021, poz. 2328).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):

wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, otrzymane przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo którego potrzeby zwiększyły się lub widoki powodzenia na przyszłość zmniejszyły, oraz odszkodowania w postaci renty przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie spowodowania śmierci poszkodowanego, otrzymane przez osoby uprawnione, o których mowa w art. 446 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 1509), a także miesięczne świadczenia na zapewnienie środków utrzymania, o których mowa w art. 7533 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, z późn. zm. 71 );

Ww. zwolnienie obejmuje zatem odszkodowania (zarówno w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r., jaki o od 1 stycznia 2022 r.):

- mające postać renty;

- otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego;

- otrzymane w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia;

- otrzymane przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z opisu sprawy wynika, że:

1. Otrzymywane z Norwegii świadczenie pieniężne wypłacane jest na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniach z tytułu inwalidztwa i wypadków przy pracy tego państwa.

2. Rentę inwalidzką wypłaca Panu podmiot państwowy należący do systemu ubezpieczeń społecznych Norwegii, który jest uznawany dla celów podatkowych. Renta ta jest finansowana ze środków publicznych w związku z ubezpieczeniem społecznym pracownika finansowanym poprzez składki płacone przez pracodawcę za pracownika.

3. Przedmiotowe świadczenie nie jest wypłacane ze środków norweskiego pracodawcy.

4. Pobierane świadczenie nie jest świadczeniem o charakterze odszkodowawczym wypłacanym cyklicznie w postaci renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz nie zostało przyznane na podstawie przepisów prawa cywilnego będącego odpowiednikiem ustawy Kodeks Cywilny.

5. Świadczenie jest rentą z tytułu niezdolności do pracy niezwiązaną z wypadkiem przy pracy czy chorobą zawodową.

6. W świetle przepisów o ubezpieczeniach społecznych obowiązujących w Polsce jest to renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

7. Przyznana renta nie jest odszkodowaniem za doznany uszczerbek na zdrowiu.

8. Otrzymane świadczenie nie ma tożsamego charakteru do odszkodowania, o którym mowa w art. 446 ww. Kodeksu Cywilnego.

W związku z powyższym, w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania powołany przez Pana art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie konieczne jest zastosowanie przepisów Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899; dalej: Konwencja polsko – norweska), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Norwegię dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”). Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko – norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołem do tej Konwencji, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Norwegii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 25 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji, podpisanych w Warszawie dnia 9 września 2009 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii zmieniającego Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Warszawie dnia 9 września 2009 r., podpisanego w Oslo dnia 5 lipca 2012 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 2361).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI,

przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeśli nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI,

postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

- w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

- w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 maja 2020 r.

Należy w tym miejscu podkreślić, że art. 35 ust. 1 lit. a) Konwencji MLI odnosi się jedynie do podatków pobieranych u źródła od nierezydentów podatkowych – w przepisie tym jest bowiem mowa o podatkach pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

W odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, termin rozpoczęcia stosowania Konwencji MLI należy określić na podstawie art. 35 ust. 1 lit. b) Konwencji MLI.

W tym miejscu wskazać należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Zatem Konwencja MLI ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2021 r.

Na mocy art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

Określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Z kolei art. 4 ust. 2 ww. Konwencji stanowi:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a) uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny, od 2013 r. Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska. Oznacza to, że w Polsce od 2013 r. podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 17 ust. 1 tej Konwencji:

emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ww. Konwencji:

bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z treści ww. art. 17 ust. 1 Konwencji wynika zatem, że emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane z Norwegii przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Wyjątek stanowią renty lub emerytury wypłacane z Norwegii na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych tego Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce (art. 17 ust. 2 ww. Konwencji) bowiem mogą one być opodatkowane również w Norwegii.

Postanowienie w Konwencji, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Oznacza to, że emerytury, renty i inne podobne świadczenia otrzymywane na podstawie norweskiego prawa o ubezpieczeniach społecznych przez podatnika mającego miejsce zamieszkania w Polsce niezależnie od tego, że podlegają opodatkowaniu w Polsce, mogą również podlegać opodatkowaniu w państwie źródła, tj. w Norwegii.

W sytuacji gdy świadczenie zgodnie z przepisami Konwencji podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Norwegii, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, stosuje się właściwą metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 22 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że art. 22 ust. 1 lit. a) Konwencji polsko – norweskiej został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji MLI.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji MLI:

w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na:

i) odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

ii) odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji. Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji jest zwolniony z opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, wówczas ta Umawiającą się Jurysdykcja może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Zatem, w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji może być opodatkowany przez Norwegię (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez Norwegię wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Norwegii), Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Norwegii. Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód, który może być opodatkowany w Norwegii.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Zgodnie z art. 27 ust. 9a ww. ustawy:

w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Odnosząc powyższe do przedstawionej we wniosku sytuacji uznać należy, otrzymywana przez Pana renta inwalidzka z Norwegii, wypłacana przez NAV podlega opodatkowaniu w Polsce według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest m.in. renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Odpowiadając wprost na zadane przez Pana pytanie, jak wykazano powyżej nie znajdzie zastosowania powołany przez Pana art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, uprawniający Pana do zwolnienia z opodatkowania w Polsce renty inwalidzkiej otrzymanej z Norwegii.

Zatem otrzymywana przez Pana renta inwalidzka z Norwegii stanowi dochód w rozumieniu art. 12 ust. 7 o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu na zasadach ogólnych według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Pana sytuacji przysługuje Panu prawo pomniejszenia podatku dochodowego od osób fizycznych należnego w Polsce o podatek norweski w myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku otrzymania przez Pana ww. renty inwalidzkiej z Norwegii.

Tym samym, stanowisko Pana w zakresie zadanego pytania jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).