0115-KDIT3.4011.455.2022.2.MJ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 czerwca 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 5 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 18 lipca 2022 r. (data wpływu 22 lipca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 24 marca 2010 r. pod firmą X.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu przepisu art. 3 ust. 1 i 1a ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych).

Wnioskodawczyni zakupiła i wprowadziła do ewidencji środków trwałych następujące nieruchomości:

1. lokal usługowy – A, ul. A1, w dniu 17 lutego 2021 r.; przyjęty do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 marca 2021 r. metodą liniową ze stawką amortyzacji 10%,

2. lokal usługowy – A, ul. B1, w dniu 31 października2021 r., przyjęty do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 listopada 2021 r. metodą liniową ze stawką amortyzacji 10%,

3. lokal mieszkalny – A, ul. A1, w dniu 31 grudnia 2021 r., przyjęty do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 stycznia 2022 r. metodą liniową ze stawką amortyzacji 10%,

4. garaż należący do mieszkania przy ul. A1, w dniu 31 grudnia 2021 r., przyjęty do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 stycznia 2022 r. metodą liniową ze stawką amortyzacji 10%,

5. magazyn należący do mieszkania przy ul. A1, w dniu 31 grudnia 2021 r., przyjęty do ewidencji środków trwałych i amortyzowany od 1 stycznia 2022 r. metodą liniową ze stawką amortyzacji 10%.

Wskazane powyżej lokale znajdują się w kamienicach, które wpisane zostały do rejestru zabytków nieruchomości województwa a. Kamienica, w której znajduje się lokal usługowy oraz lokal mieszkalny na ul. A1, została wzniesiona w latach 1893 - 1894. Lokal usługowy na ul. B1 znajduje się w kamienicy rodziny A., wzniesionej w latach 1913-1914. Do lokalu mieszkalnego przy ul. A1 przynależy garaż oraz magazyn.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku zawarto poniższe informacje:

1. Poszczególne nieruchomości wymienione we wniosku zakwalifikowane są do następujących numerów KŚT:

a. lokal usługowy A., ul. A1 - został zakwalifikowany do numeru KŚT 121,

b. lokal usługowy A., ul. B1- został zakwalifikowany do numeru KŚT 121,

c. lokal mieszkalny A, ul. A1- został zakwalifikowany do numeru KŚT 122,

d. garaż przy ul. A1 - został zakwalifikowany do numeru KŚT 102,

e. magazyn przy ul. A1 - został zakwalifikowany do numeru KŚT 121,

2. Wymienione nieruchomości były kompletne oraz zdatne do użytku w momencie przyjęcia ich do używania. Przewidywany okres ich używania był dłuższy niż rok.

3. Budynki ww., objęte wnioskiem, zostały oddane do użytkowania przed I wojną światową. Nie ulega wątpliwości, że przed nabyciem lokali przez Wnioskodawczynię, były one używane przez poprzednich właścicieli przez okres około stu lat. Zakupione lokale przy ul. A1 znajdują się w kamienicy, która wpisana jest do rejestru zabytków nieruchomych województwa a. Kamienica została wzniesiona w latach 1893 - 1894. Lokal usługowy na ul. B1 został zakupiony 31 października 2021 r. oraz znajduje się w kamienicy rodziny A., która także jest wpisana do rejestru zabytków nieruchomych, wzniesionej w latach 1913-1914. Nabyte lokale są odrębną własnością.

4. Na pytanie organu: - Czy przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych poszczególnych ww. nieruchomości poniosła Pani wydatki na ich ulepszenie, tj. przebudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których skutkiem był wzrost ich wartości użytkowej?

Odpowiedziała Pani: - Wnioskodawczyni nie ponosiła żadnych kosztów.

5. Na pytanie organu: - Jaki charakter miały w momencie nabycia zakupione poszczególne przez Panią nieruchomości?

Odpowiedziała Pani:

a. lokal usługowy A, ul. A1 - samodzielny lokal niemieszkalny,

b. lokal usługowy A, ul. B1 - samodzielny lokal niemieszkalny,

c. lokal mieszkalny A, ul. A1 - samodzielny lokal mieszkalny,

d. garaż, ul. A1 - lokal niemieszkalny, z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, jest to miejsce postojowe,

e. magazyn, ul. A1 - lokal niemieszkalny, z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, jest to 1 z 19 magazynów.

6. Na pytanie organu: - Czy po nabyciu opisanych nieruchomości dokonała Pani zmiany ich charakteru/przeznaczenia ?

Odpowiedziała Pani: - Nie. Po nabyciu opisanych nieruchomości Wnioskodawczyni nie zmieniała ich przeznaczenia.

7. Na pytanie organu: - Czy informację z opisu sprawy o treści: Wnioskodawczyni zakupiła (`(...)`) następujące nieruchomości (`(...)`)” należy rozumieć, że nabyła Pani prawo własności tych nieruchomości ?

Odpowiedziała Pani: - Tak, Wnioskodawczyni nabyła prawa własności nieruchomości, których dotyczy wniosek.

8. Na pytanie organu: - Czy opisane nieruchomości mają status odrębnych nieruchomości?

Odpowiedziała Pani:

a. lokal usługowy A, ul. A1 - lokal posiada odrębną własność lokalu niemieszkalnego,

b. lokal usługowy A, ul. B1 - lokal posiada odrębną własność lokalu niemieszkalnego,

c. lokal mieszkalny A, ul. A1 - lokal posiada odrębną własność lokalu mieszkalnego,

d. garaż przy ul. A1 - lokal niemieszkalny, z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, jest to miejsce postojowe,

e. magazyn przy ul. A1 - lokal niemieszkalny, z własnością tego lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, jest to 1 z 19 magazynów.

9. Przeważającym rodzajem działalności gospodarczej, którą prowadzi Wnioskodawczyni jest działalność sklasyfikowana pod kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

10. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomości w celu ich najmu i osiągania z tego tytułu przychodów.

11. Na pytanie organu: - W jaki sposób nabyte nieruchomości są/będą wykorzystywane w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej?

Odpowiedziała Pani: - Nabyte nieruchomości są wykorzystywane do uzyskiwania przychodów z ich najmu.

12. W celu wyliczenia podatku dochodowego prowadzę ewidencje w formie Księgi Przychodów i Rozchodów.

13. Do rozliczenia dochodów mojej działalności gospodarczej wybrałam jako formę opodatkowania - podatek liniowy.

Pytanie

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawczyni jest uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%?

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowała Pani, że jej wyłącznym zamiarem zawartym w tym pytaniu jest kwestia oceny, czy jest ona uprawniona do stosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanych nieruchomości w wysokości 10%.

Stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, jest ona uprawniona do zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, ponieważ spełnione zostały wszystkie uwarunkowania do zastosowania tej metody w stosunku do lokali niemieszkalnych oraz lokalu mieszkalnego.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

– budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

– maszyny, urządzenia i środki transportu,

– inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o ile spełniają następujące warunki:

– stanowią własność lub współwłasność podatnika,

– są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

– przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

– są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

– grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym ,że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (dla budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%).

Jak wynika z powyższego, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone. Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej lat 40.

Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w stosunku do lokali usługowych jest możliwe, jeżeli do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Używanie środka trwałego oznacza jego eksploatowanie przed dniem nabycia przez podatnika. Budynki (lokale usługowe) objęte wnioskiem w stanie faktycznym zostały oddane do użytkowania przed I wojną światową. Nie ulega wątpliwości, że przed nabyciem lokali przez Wnioskodawczynię, były one używane przez poprzednich właścicieli przez okres około stu lat. Wnioskodawczyni zakupiła lokale usługowy na ul. A1 w dniu 17 lutego 2021 r. Przedmiotowy lokal znajduje się w kamienicy, która wpisana jest do rejestru zabytków nieruchomych województwa a. Kamienica została wzniesiona w latach 1893-1894. Lokal usługowy na ul. B1 został zakupiony w dniu 31 października 2021 r. oraz znajduje się w kamienicy rodziny A., która także jest wpisana do rejestru zabytków nieruchomych, wzniesionej w latach 1913-1914. Nabyte lokale są odrębną własnością Wnioskodawczyni.

Zastosowanie przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacji w stosunku do wskazanych lokali usługowych jest zasadne, ponieważ zostały spełnione następujące warunki:

– lokale są używanymi środkami trwałymi,

– lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni,

– lokale zostały przez Wnioskodawczynię wprowadzone do jego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych raz pierwszy po zakupie budynku,

– lokale były uprzednio używane przez co najmniej 40 lat,

– przewidywany okres użytkowania lokali jest dłuższy niż 1 rok,

– lokale są kompletne i zdatne do użytkowania,

– lokale zostały nabyte przez Wnioskodawczynię i stanowią jego własność.

Ponadto mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że zakupione przez Wnioskodawczynię lokale spełniają warunki do uznania ich za środki trwałe, o których mowa w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. lokal mieszkalny przed nabyciem był wykorzystywany przez okres 60 miesięcy, w związku z czym dla celów amortyzacji możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. w wysokości 10%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy:

Amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 cyt. ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników majątku wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 powołanej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%, garaże i zadaszenia parkingowe według stawki 4,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy,

podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:

a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,

b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,

c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;

2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;

3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca wskazał w art. 22j ust. 2 i 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakie środki trwałe należy uznać za używane i ulepszone, przy czym definicje te dotyczą środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 1, 2 i 3.

Zgodnie z art. 22j ust. 2 ww. ustawy:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub,

2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

W zaś myśl art. 22j ust. 3 cyt. ustawy:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub;

2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że jest Pani uprawniona do stosowania dla wskazanych we wniosku nieruchomości 10% indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodać przy tym należy, że zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r., amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Ww. artykuł został zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105).

Jednocześnie z art. 72 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw wynika, że podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

W związku z powyższym, będzie Pani mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych związanych z lokalem mieszkalnym przez cały 2022 r. na zasadach obowiązujących na dzień 31 grudnia 2021 r. (zgodnie z art. 72 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw).

Wobec powyższego, Pani stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo ˗ z uwagi na treść zadanego pytania (wyznaczającego zakres Pani żądania) ˗ należy jednakże zastrzec, że niniejsze rozstrzygnięcie nie dotyczy oceny przedstawionego przez Panią stanowiska w części wykraczającej poza zakreślony nim (zadanym pytaniem) zakres.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

– Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

– Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

– w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

– w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).