Podatnik, będący obywatelem Unii Europejskiej (obywatelstwo chorwackie), był rezydentem podatkowym we Francji w latach 2008-2021. W listopadzie 2021 roku osiedlił się w Polsce, gdzie od 17 stycznia 2022 roku pracuje na podstawie umowy o pracę. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, spełnia warunki do uzyskania tzw. "ulgi na powrót", co oznacza zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce przez cztery kolejne lata podatkowe. Organ podatkowy potwierdził, że od 1 stycznia 2022 roku podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz że posiada centrum interesów życiowych w Polsce. Dodatkowo, fakt, że nie przebywał w Polsce przez trzy lata przed przeprowadzką, uprawnia go do skorzystania z tej ulgi.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
9 czerwca 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 5 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania zwolnienia przedmiotowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 31 lipca 2022 r. (data wpływu 2 sierpnia 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Jest Pan obywatelem Unii Europejskiej (obywatelstwo chorwackie), który w latach 2008 do końca 2021 był rezydentem podatkowym we Francji.
W listopadzie 2021 roku przeprowadził się Pan do Polski.
Od 17 stycznia 2022 roku jest Pan zatrudniony w Polsce na umowę o pracę.
Jest Pan zameldowany w Polsce od listopada 2021 roku. Uzyskał Pan kartę czasowego pobytu w Polsce (na okres 10 lat) 19.11.2022 roku.
W Polsce mieszka Pan na stałe i będzie Pan aplikował o kartę stałego pobytu. Pana karta pobytu obywatela Unii Europejskiej w Polsce, wydana w L. jest ważna do 27.12.2031 roku.
Został Pan zameldowany w (…) przy ul. (…) w dn. 03.11.2021 r. Nadal jednak posiadał Pan we Francji rachunki bankowe, płacił faktury za telefon i podlegał Pan francuskiemu systemowi podatkowemu do 31.12.2021.
Podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce od dnia 01.01.2022. Do końca 2021 roku podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu we Francji.
Podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu we Francji do 31.12.2021.
Nigdy wcześniej nie miał Pan miejsca zamieszkania na terenie Polski. Przeniósł Pan swoje miejsce zamieszkania do Polski 03.11.2021.
Nie posiada Pan polskiego obywatelstwa ani Karty Polaka. Posiada Pan Kartę Pobytu Obywatela UE na terytorium Polski od 19.11.2021.
Posiada Pan kartę rezydenta Francji z poprzednich lat, jak również dokumenty rozliczeń podatkowych z francuskim urzędem podatkowym za lata od 2008 do końca 2021 roku.
Od 2008 roku do listopada 2021 roku miał Pan stałe miejsce zamieszkania we Francji. Może je Pan poświadczyć następującymi dokumentami: karta rezydenta, rozliczenia podatkowe, umowa o pracę, dokumenty poświadczające wpłaty składek emerytalnych, umowa najmu mieszkania, rachunki za telefon, Internet, media.
Od 03.11.2021 jest Pan zameldowany w (…) przy ulicy i ma Pan nadany numer PESEL. Wciąż jednak podlegał Pan francuskiemu obowiązkowi podatkowemu do końca 2021 roku.
W okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok w którym przeniósł Pan miejsce zamieszkania do Polski, nie przebywał Pan na terytorium Polski więcej niż 183 dni w każdym z ww. lat. W okresie 3 kalendarzowych lat poprzedzających przeniesienie Pana miejsca zamieszkania do Polski, był Pan w Polsce tylko dwukrotnie w 2020 roku. Obie wizyty trwały około 2 tygodnie.
Od 2008 roku do listopada 2021 Pan centrum interesów osobistych i gospodarczych było we Francji. Może to Pan poświadczyć następującymi dokumentami: karta rezydenta, rozliczenia podatkowe, umowa o pracę, dokumenty poświadczające wpłaty składek emerytalnych, umowa najmu mieszkania, rachunki za telefon, Internet, media.
Do końca 2021 roku wciąż miał Pan powiązania podatkowe i finansowe z Francją. W tamtym czasie nie miał Pan centrum prywatnego interesu w Polsce – Pana przyjaciele pozostali we Francji, rodzina w Chorwacji i nie był Pan wówczas jeszcze zaręczony z swoją obecną narzeczoną.
W okresie od listopada 2021 do końca 2021 roku z Francją łączyły Pana: nieograniczony obowiązek podatkowy, prywatne i państwowe ubezpieczenie zdrowotne, ubezpieczenie na życie, przyjaciele, dwa rachunki bankowe, w tym jeden oszczędnościowy. Z Polską łączyła Pana partnerka, z którą zamieszkał Pan w Polsce w domu jej matki.
Z Chorwacją nie miał Pan żadnych powiązań finansowych ani majątkowych. Ma Pan powiązania prywatne - w Chorwacji mieszka Pana najbliższa rodzina (rodzice i rodzeństwo). Nie ma Pan tam nieruchomości, inwestycji, ubezpieczeń ani kredytów.
Od 2008 roku do 01.10.2021 był Pan zatrudniony we Francji. Złożył Pan wymówienie i zerwał Pan umowę o pracę w dniu 01.10.2021 z powodu przeprowadzki do Polski.
Do Polski przyjechał Pan z powodów osobistych, ponieważ Pana ówczesna partnerka a obecnie narzeczona jest Polką. Zamierza Pan tu zostać na stałe. Od 17.01.2022 ma Pan umowę o pracę na czas nieokreślony w polskiej firmie. Planuje Pan rozpocząć budowę domu w L. w przyszłym roku.
Pana ostatnie miejsce stałego pobytu było we Francji. W tym momencie posiada Pan kartę pobytu w Polsce ważną do 27.12.2031. Zgodnie z polskim prawem po 27.12.2031 będzie Pan mógł uzyskać kartę stałego pobytu.
Z Pana narzeczoną, ówczesną partnerką, związał się Pan we Francji w 2018 roku, gdzie wówczas pracowała i mieszkała. Wspólnie podjęliście decyzję o opuszczeniu Francji pod koniec 2021 roku i przeniesieniu się do Polski. Ona wyjechała z Francji do Polski 3 tygodnie wcześniej niż Pan - 11.10.2021.
We wniosku popełnił Pan błąd wpisując rok wydania karty pobytu w Polsce. Pana karta pobytu Obywatela UE wydana została 19.11.2021.
Czy w Pana przypadku ma zastosowanie ulga podatkowa (zwolnienie z podatku) przez okres 4 kolejnych lat, w ramach nowelizacji przepisów podatkowych „Polskiego Ładu” (tzw. „ulga na powrót”) w związku z przeniesieniem Pana rezydencji podatkowej do Polski, z chwilą podpisania umowy o pracę w dn. 17.01.2022?
W Pana rozumieniu znowelizowanych przepisów podatkowych w ramach „Polskiego Ładu”, tzw. „ulga na powrót” powinna mieć zastosowanie w Pana przypadku, ponieważ:
1. W całości przeniósł Pan swoją rezydencję podatkową do Polski wraz z podpisaniem umowy o pracę 17.01.2022 r.
2. Ma Pan centrum interesów życiowych w Polsce (przeprowadził się do Polski wraz z Pana narzeczoną, która jest Polką).
3. Umowę o pracę podpisał Pan na czas nieokreślony.
4. Mieszkał Pan nieprzerwanie poza granicami Polski przez okres dłuższy niż 3 lata.
5. Jest Pan obywatelem Unii Europejskiej.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Z art. 4a ww. ustawy wynika, że:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Z wniosku wynika, że jest Pan obywatelem Unii Europejskiej, posiada Pan obywatelstwo chorwackie, natomiast od 2008 roku do końca 2021 był rezydentem podatkowym we Francji. Mieszkała Pana w Polsce od listopada 2021 r.
Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, tj. podpisanej 20 czerwca 1975 r. umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1 poz. 5) wraz z postanowieniami Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369) w odniesieniu do wskazanej umowy polsko-francuskiej.
W myśl art. 4 ust. 1 ww. umowy:
W rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.
Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy:
jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:
a. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
c. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
d. jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Francją.
Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.
Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 152 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są:
Przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte:
a) ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy,
b) z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,
c) z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych
‒ w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.
Na podstawie art. 21 ust. 39 ustawy:
Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie z art. 21 ust. 43 ustawy:
Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że:
w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz
podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:
a) trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
b) okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
a) posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub
b) miał miejsce zamieszkania:
‒ nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub
‒ na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz
posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz
nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ustawy:
Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł.
Ww. przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a) tiret 13 ustawy z dnia 23 listopada 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105).
Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:
Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.
Zwolnienie przedmiotowe o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.
W opisie stanu faktycznego wskazał Pan, że:
1. posiada Pan obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej – obywatelstwo chorwackie,
2. w latach 2008 do końca 2021 był rezydentem podatkowym we Francji, do końca 2021 roku podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu we Francji,
3. od dnia 01.01.2022 roku Podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce,
4. w okresie trzech lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok w którym przeniósł Pan miejsce zamieszkania do Polski, nie przebywał Pan na terytorium Polski więcej niż 183 dni w każdym z ww. lat.,
5. posiada Pan kartę rezydenta Francji z poprzednich lat, jak również dokumenty rozliczeń podatkowych z francuskim urzędem podatkowym za lata od 2008 do końca 2021.
Zatem spełnił Pan przesłanki do zwolnienia przedmiotowego zgodnie z art. 21 ust. 43.
Przysługuje Panu prawo do skorzystania w latach podatkowych 2022-2025 albo od początku roku następnego, tj. w latach 2023-2026 z ulgi, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Fakt, że w 2021 r. nie miał Pan nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce przyjęto jako podany przez Pana element opisu stanu faktycznego. Rolą organu interpretacyjnego nie jest ustalanie stanu faktycznego (nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego), a informacje niezbędne do wydania interpretacji może przyjmować wyłącznie z przedstawionego przez wnioskodawcę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania kontrolnego czy podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
‒ Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; (dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili