Interpretacja dotyczy opodatkowania renty otrzymywanej z Holandii przez osobę, która w 2020 roku miała miejsce zamieszkania w Polsce. Organ podatkowy uznał, że renta ta podlega opodatkowaniu zarówno w Holandii, jak i w Polsce. Aby uniknąć podwójnego opodatkowania, należy zastosować metodę proporcjonalnego odliczenia podatku zapłaconego za granicą. Organ uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 maja 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 6 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania w Polsce renty otrzymywanej z Holandii. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 8 sierpnia 2022 r. Treść wniosku jest następująca:
W dniu 24 października 2016 r. rozpoczęła Pani zasiłek chorobowy, wtedy miała Pani wypadek w pracy w Holandii. Zasiłek chorobowy trwał 104 tygodnie. Po leczeniu w 2018 r. na spotkaniu z lekarzem z UWV przyznano Pani zasiłek WGA, czyli rentę przejściową dla osób całkowicie niezdolnych do pracy. Lekarz orzecznik uznał, że jest Pani niezdolna do pracy od 80% do 100%.
Jedyny dochód jaki Pani miała i ma, to jest renta powypadkowa z Holandii, która nie jest opodatkowana.
W latach ubiegłych i 2019 r. złożyła Pani deklarację PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36, ale z uwagi na zerowy dochód w Polsce zaprzestała Pani składania zeznań podatkowych. Jak nie miała Pani dochodu w Polsce, to z czego miała się Pani rozliczyć. Obecnie została Pani wezwana przez urząd skarbowy w … do złożenia korekty zeznania, a w zasadzie samego zeznania, nie wie Pani jednak, czy musi takie składać, czy w Pani przypadku powinna je złożyć jako zeznanie „0”.
W złożonym do wniosku uzupełnieniu wskazała Pani, że:
a) prosi o wydanie interpretacji za 2020 r.;
b) w roku podatkowym 2020 mieszkała Pani w Polsce;
c) przebywała Pani w Polsce dłużej niż 183 dni;
d) ma Pani polskie obywatelstwo;
e) pobierała Pani rentę WGA od 2 listopada 2018 r.;
f) świadczenie w postaci renty nie było wypłacone jako odszkodowanie;
g) jest to renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, niezdolność wynosi od 80% do 100%;
h) renta nie jest odszkodowaniem za doznany uszczerbek na zdrowiu;
i) rentę wypłaca Pani UWV;
j) nie jest Pani pewna, ale świadczenie może być wypłacane ze środków holenderskiego pracodawcy;
k) świadczenie nie jest wypłacane na podstawie umowy lub ugody;
l) od świadczenia, jakie Pani pobierała w 2020 r. w Holandii nie był pobierany podatek dochodowy. Nie wie Pani, czy te dochody są zwolnione, ale na „jarografie” nie ma potrąceń na podatek, czyli dochody są zwolnione.
Czy skoro pobierała Pani rentę przejściową dla osób całkowicie niezdolnych do pracy, to musi Pani odprowadzić podatek w Polsce? Czy w przypadku dochodów niepodlegających podatkowi lub mieszczących się w kwocie wolnej od podatku należy złożyć PIT „0”?
Przepisy wskazują, że nie ma Pani obowiązku składania zeznania rocznego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że rozliczenie roczne PIT obowiązuje wszystkie osoby, które osiągnęły przychody z roku podatkowym (Rozdział 8 zeznania podatkowe). Osoby fizyczne, które nie osiągnęły żadnych przychodów w danym roku podatkowym nie maja obowiązku składania rocznych deklaracji rozliczeniowych. Te osoby nie składają PIT-ów zerowych – deklaracji z wpisami zerowymi w miejscach na podanie wysokości przychodów. W myśl aktualnie obowiązujących przepisów podatkowych taka osoba nie musi sporządzać zeznania, w którym przychód, dochód wyniósł „0” oraz podatek wynosi „0”. Nawet w przypadku zarobków zagranicznych nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce, ale tylko w przypadku, gdy są to dochody, a w Polsce podatnik nie uzyskuje przychodu.
Poza tym, dotyczy to sytuacji, gdy z państwem, w którym podatnik pracował, zawarta jest umowa zwalniająca z opodatkowania zarobki zagraniczne. Zagraniczne dochody podatnika są wtedy wyłączone z opodatkowania w Polsce. Stan prawny jest taki, że tego rodzaju podatnik, polski rezydent podatkowy, nie musi składać deklaracji podatkowej, gdyż jego podatek do zapłaty w Polsce wyniesie „0”. Stąd właśnie mówi się o zerowej deklaracji podatkowej. Niektóre urzędy skarbowe wymagają jednak składania takich zerowych deklaracji, w których podatnik wskazuje swoje zagraniczne dochody bez wskazania podatku do zapłaty.
W stanowisku zaprezentowanym w uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że podatek nie jest odprowadzany w państwie, w którym została przyznana całkowita niezdolność do pracy.
Pierwszy dzień choroby zaczął się 24 października 2016 r., wtedy miała Pani wypadek przy pracy i przebywała 104 tygodnie na zasiłku chorobowym, następnie po tym okresie, podczas komisji lekarskiej w Holandii uznano Panią za osobę całkowicie niezdolną do pracy i od tego momentu w państwie, w którym przyznano Pani całkowitą niezdolność do pracy przestał być pobierany podatek. Nie wie Pani, dlaczego w Polsce ma płacić podatek skoro kraj, z którego pobiera Pani rentę, nie robi tego.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.):
osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Stosownie do art. 4a ww. ustawy:
przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
W kontekście powyższego wyjaśnienia wymaga, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.
Mając zatem na uwadze, że (jak wynika z treści wniosku) w 2020 r. Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajdowało się w Polsce, uznać należy, że w tym roku podlegała Pani w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.
Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy,
źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.
W myśl art. 12 ust. 7 cyt. ustawy,
przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.
W związku z tym, że świadczenie, które opisała Pani we wniosku otrzymywane jest z Holandii, w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).
Stosownie do art. 18 ust. 1 ww. Konwencji:
z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
Stosownie do art. 18 ust. 2 ww. Konwencji:
bez względu na postanowienia ustępu 1 emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta może być również opodatkowana w tym Umawiającym się Państwie, z którego jest ona uzyskiwana, zgodnie z prawem tego Państwa:
a. jeżeli, i o ile, tytuł do takiej emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty w Umawiającym się Państwie, z którego jest uzyskiwana, jest zwolniony z opodatkowania, lub składki związane z emeryturą lub innym podobnym świadczeniem albo rentą dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej były odpisywane w przeszłości przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w tym Państwie lub kwalifikowały się do innych ulg podatkowych w tym Państwie; i
b. jeżeli, i o ile, taka emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta nie jest opodatkowana w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania, według powszechnie stosowanej stawki od dochodu z pracy najemnej, lub jest opodatkowana od mniej niż 90% kwoty brutto emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty; i
c. jeżeli łączna kwota brutto emerytur i innych podobnych świadczeń oraz rent, a także emerytura lub inne wypłaty, dokonane na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych Państwa, w jakimkolwiek roku kalendarzowym przekroczy kwotę 20 000 euro.
Według art. 18 ust. 4 ww. Konwencji:
uważa się, że emeryturę lub inne podobne świadczenie albo rentę uzyskuje się z Umawiającego się Państwa, jeżeli, i o ile, składki lub wypłaty związane z emeryturą, innym podobnym świadczeniem albo rentą, lub uprawnienia z nich uzyskane kwalifikują się do ulgi podatkowej w tym Państwie. Przeniesienie emerytury z funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej w jednym Umawiającym się Państwie do funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej w innym Państwie nie ogranicza w żaden sposób praw do opodatkowania przez pierwsze wymienione Państwo na mocy tego artykułu.
W myśl art. 18 ust. 5 ww. Konwencji:
wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.
Stosownie do art. 18 ust. 7 ww. Konwencji:
termin "renta" oznacza ustaloną kwotę wypłacaną okresowo w ustalonych terminach dożywotnio lub przez określony lub dający się ustalić okres czasu, jako spełnienie zobowiązania dokonywania wypłat w zamian za uprzednio w pełni dokonane zobowiązanie pieniężne lub w równoważniku danej kwoty pieniężnej.
Natomiast w myśl art. 18 ust. 8 ww. Konwencji:
czy, i w jakim zakresie, emerytura lub podobne świadczenie podlega postanowieniom tego artykułu lub artykułu 19, zależy od rodzaju wcześniejszego zatrudnienia, prywatnego lub państwowego, podczas którego uprawnienia do tej części emerytury lub podobnego świadczenia zostały wypracowane.
Jak wynika z treści wniosku, w 2020 r. posiadała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W tym roku otrzymywała Pani świadczenie w postaci renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Renta była wypłacana przez UWV, który jest Zakładem Realizacji Ubezpieczeń Pracowniczych.
W świetle powyższego, dochody uzyskane ze świadczeń wypłacanych z systemu ubezpieczeń społecznych Holandii, będące płatnością wypłacaną według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii mogą być opodatkowane zarówno w Polsce, jak i w Holandii.
Postanowienie zawarte w Konwencji, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) należy bowiem czytać w ten sposób, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji – zamieszkania). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.
Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a) ww. Konwencji:
jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.
Biorąc zatem pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że otrzymywana przez Panią renta z Holandii, z uwagi na to, że Pani miejscem zamieszkania w 2020 r. była Polska, podlegała opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Holandii. Natomiast, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować wskazaną powyżej metodę unikania podwójnego opodatkowania, czyli tzw. metodę proporcjonalnego odliczenia.
Art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.
Stosownie do art. 27 ust. 9a ww. ustawy:
w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.
Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.
Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.
Nie można więc podzielić Pani stanowiska sprowadzającego się do twierdzenia, że z uwagi na to, że w Holandii od przedmiotowej renty nie jest odprowadzany podatek, to w Polsce świadczenie to powinno być zwolnione z opodatkowania.
Podsumowując opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż świadczenie w postaci renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, które Pani otrzymywała w 2020 r., podlega opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. w Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce. Podstawą prawną ww. twierdzenia jest cytowany wyżej art. 18 ust. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Jednocześnie, w celu obliczenia podatku należnego w Polsce, należy zastosować tzw. metodę proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą), opisaną w art. 27 ust. 9 i ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z metodą proporcjonalnego zaliczenia, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać ww. dochody w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.
Wobec powyższego Pani stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Końcowo zastrzec należy, że tutejszy organ podatkowy wydając interpretację oparł się wyłącznie na przedstawionym przez Panią opisie stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Z
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili