Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 maja 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 5 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kwestii ustalenia wartości początkowej i amortyzacji środka trwałego. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 sierpnia 2022 r. (wpływ 11 sierpnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Małżonek Wnioskodawczyni w okresie, kiedy był komandytariuszem Spółki komandytowej (dalej jako: „Spółka”), udzielił Spółce kilkunastu pożyczek. W majątku Spółki znajdowały się, m.in. udziały we współwłasności nieruchomości (dalej jako: „Nieruchomość”), tj. działki zabudowanej budynkiem wielomieszkaniowym - zabytkową kamienicą (dalej jako: Budynek), nabytej przez Spółkę w 2012 r. Lokale znajdujące się w Budynku są zajęte przez lokatorów na podstawie umów najmu. W dniu 28 grudnia 2021 r. zostało zawarte porozumienie, w ramach którego Spółka uznała swój dług wobec małżonka Wnioskodawczyni wynikający z ww. umów pożyczek w łącznej wysokości … zł (kapitał pożyczek wraz z odsetkami) oraz - w celu zwolnienia się z tego długu - spełniła świadczenie niepieniężne, tj. przeniosła na rzecz małżonka Wnioskodawczyni udział wynoszący …. części w prawie własności Nieruchomości. Przeniesienie udziału nastąpiło za zgodą Wnioskodawczyni, do majątku wspólnego małżonków (tj. Wnioskodawczyni oraz Jej małżonka). Strony oświadczyły, że wartość rynkowa ww. udziału we współwłasności, wynoszącego …. części w prawie własności, wynosiła … zł. Tym samym, wartość zobowiązań pieniężnych z tytułu umów pożyczek uregulowanych przez Spółkę poprzez spełnienie świadczenia niepieniężnego wyniosła …. zł i kwota ta, zgodnie z oświadczeniem wspólników Spółki, odpowiadała wartości udziału we współwłasności Nieruchomości nabytego przez małżonka Wnioskodawczyni.

28 grudnia 2021 r. wspólnicy Spółki podjęli uchwałę o rozwiązaniu Spółki bez przeprowadzania likwidacji – w drodze podziału majątku Spółki. W ramach podziału majątku Spółki małżonek Wnioskodawczyni nabył udział wynoszący … części w prawie własności Nieruchomości. Udział ten został nabyty, za zgodą Wnioskodawczyni, do majątku wspólnego małżonków (tj. Wnioskodawczyni oraz Jej małżonka). Wartość rynkowa tego udziału we współwłasności Nieruchomości, zgodnie z oświadczeniem wspólników Spółki, wyniosła …. zł.

Tym samym, małżonek Wnioskodawczyni nabył, do majątku wspólnego małżonków, następujące udziały we współwłasności Nieruchomości:

a) udział wynoszący …, nabyty jako świadczenie niepieniężne spełnione przez Spółkę w miejsce zobowiązania do spłaty pożyczek; łączna wartość uregulowanych zobowiązań pieniężnych z tytułu umów pożyczek wyniosła … zł i kwota ta, zgodnie z oświadczeniem wspólników Spółki, odpowiadała wartości rynkowej nabytego udziału we współwłasności;

b) udział wynoszący …, nabyty w ramach podziału majątku rozwiązanej Spółki; wartość rynkowa tego udziału we współwłasności Nieruchomości wyniosła, zgodnie z oświadczeniem wspólników Spółki … zł.

Łączna wartość ww. udziałów we współwłasności Nieruchomości (tj. łącznie - Budynku i gruntu) wyniosła … zł. Wspomniane wyżej udziały we współwłasności Nieruchomości są wykorzystywane, za zgodą małżonka Wnioskodawczyni, w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Małżonek Wnioskodawczyni nie będzie wykorzystywał udziałów we współwłasności Nieruchomości w pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Wnioskodawczyni ma wątpliwości, w jakiej wysokości należało ustalić podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Budynku, a także - czy prawidłowe było ustalenie dla Budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej (10%).

W piśmie uzupełniającym wniosek, Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą od 27 grudnia 2021 r., sklasyfikowaną pod kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Przychody z działalności Wnioskodawczyni opodatkowane są według skali podatkowej. Posiada Ona na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni, oprócz przychów z działalności gospodarczej, nie uzyskuje innych dochodów podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, budynek (kamienica), o którym mowa we wniosku, sklasyfikowany jest jako: PKOB 1122 - Budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 31 grudnia 2021 r. Budynek został nabyty na podstawie umowy nabycia, zawartej w formie aktu notarialnego. Wartość początkowa została ustalona w kwocie stanowiącej cenę nabycia tego budynku. Pierwsze odpisy amortyzacyjne zostały zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów za styczeń 2022 r. W przedmiotowym budynku znajdują się lokale, które były i są zajmowane przez najemców (podmioty inne niż Wnioskodawczyni). Budynek był używany w ten sposób (tj. przez podmioty inne niż Wnioskodawczyni) przez okres ponad 60 miesięcy.

Pytania (pytanie Nr 1 zostało ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1. Czy w opisanym stanie faktycznym wartość początkowa Budynku (stanowiąca podstawę do dokonywania przez Wnioskodawczynię odpisów amortyzacyjnych) powinna zostać ustalona jako przypadająca na Budynek część wartości udziału we współwłasności Nieruchomości, tj. jako suma przypadająca na Budynek:

a) część wartości uregulowanych przez Spółkę zobowiązań pieniężnych (suma kapitałów pożyczek oraz odsetek) wobec małżonka Wnioskodawczyni, która to wartość odpowiada wartości rynkowej nabytego udziału we współwłasności oraz

b) część kwoty wynikającej z uchwały o podziale majątku Spółki, która to kwota odpowiada wartości rynkowej udziału we współwłasności Nieruchomości?

2) Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawczyni miała prawo do ustalenia dla Budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej?

Pani stanowisko w sprawie (stanowisko do pytania Nr 1 zostało ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Ad. 1.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o tej ustawy, z uwzględnieniem art. 23 tej ustawy.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), zwane środkami trwałymi.

Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieruchomość (budynek) nabyty przez Jej małżonka do majątku wspólnego.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych. Sposób określenia wartości początkowej środków trwałych został uregulowany w art. 22g ww. ustawy. Na podstawie tych przepisów za wartość początkową środków trwałych w razie nabycia, o którym mowa w art. 14 ust. 2e ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w tym przepisie (art. 22g ust. 1 pkt 6 ww. ustawy).

Regulacja zawarta w art. 14 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy sytuacji, gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu).

Oznacza to, że w przypadku składników majątkowych nabytych w ramach umowy dotyczącej spełnienia świadczenia niepieniężnego w miejsce zobowiązania do spłaty pożyczki, wartość początkową ustala się w wysokości wartości wierzytelności uregulowanej w ramach tej umowy.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawczyni, jako wartość początkową Budynku – w części dotyczącej udziału nabytego jako świadczenie niepieniężne spełnione przez Spółkę w miejsce zobowiązania do spłaty pożyczek - należało przyjąć przypadającą na Budynek odpowiednią część wartości uregulowanych zobowiązań pieniężnych (suma kapitałów pożyczek oraz odsetek), która to wartość odpowiada wartości rynkowej tego udziału we współwłasności Nieruchomości.

Z kolei, w odniesieniu do udziału we współwłasności Nieruchomości nabytego w ramach podziału majątku Spółki należy wskazać, że zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych otrzymanych w związku z likwidacją spółki uważa się ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Na mocy art. 5a pkt 28 lit. c) ww. ustawy, pod pojęciem spółki należy rozumieć również spółkę komandytową.

Tym samym, jako wartość początkową Budynku - w części dotyczącej udziału we współwłasności Nieruchomości nabytego w ramach rozwiązania Spółki - należało przyjąć przypadającą na Budynek część z wartości ustalonej w uchwale o podziale majątku Spółki komandytowej i odpowiadającej wartości rynkowej tego udziału.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że w przypadku budynków mieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Za używane w rozumieniu wspomnianego wyżej przepisu uznaje się budynki, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny, niż podatnik, co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy).

Opisany w stanie faktycznym Budynek stanowi zabytkową kamienicę. Budynek był wykorzystywany przed jego nabyciem przez Wnioskodawczynię i Jej małżonka oraz przez inny podmiot przez okres co najmniej 60 miesięcy (Spółka nabyła Nieruchomość w 2012 r., wcześniej nieruchomość była użytkowana przez inne podmioty), tym samym należy uznać, że Budynek spełnia definicję środka trwałego używanego w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodatkowo, Wnioskodawczyni wprowadziła Budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawczyni, w analizowanym stanie faktycznym możliwe było ustalenie dla Budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl natomiast art. 8 ust. 2 ww. ustawy:

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;

2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

- musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

- nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

- stanowić własność lub współwłasność podatnika,

- zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

- być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z opisu sprawy wynika, że Pani małżonek w okresie, kiedy był komandytariuszem Spółki komandytowej, udzielił Spółce kilkunastu pożyczek. W majątku Spółki znajdowały się, m.in. udziały we współwłasności nieruchomości (dalej jako: „Nieruchomość”), tj. działki zabudowanej budynkiem wielomieszkaniowym - zabytkową kamienicą (dalej jako: Budynek), nabytej przez Spółkę w 2012 r. W dniu 28 grudnia 2021 r. zostało zawarte porozumienie, w ramach którego Spółka uznała swój dług wobec Pani małżonka wynikający z ww. umów pożyczek (kapitał pożyczek wraz z odsetkami) oraz - w celu zwolnienia się z tego długu - spełniła świadczenie niepieniężne, tj. przeniosła na rzecz Pani małżonka udział w części w prawie własności Nieruchomości. Przeniesienie udziału nastąpiło za Pani zgodą, do majątku wspólnego małżonków (tj. Pani oraz Pani małżonka). Wartość zobowiązań pieniężnych z tytułu umów pożyczek uregulowanych przez Spółkę poprzez spełnienie świadczenia niepieniężnego odpowiadała wartości udziału we współwłasności Nieruchomości nabytego przez Pani małżonka. W dniu 28 grudnia 2021 r. wspólnicy Spółki podjęli uchwałę o rozwiązaniu Spółki bez przeprowadzania likwidacji – w drodze podziału majątku Spółki. W ramach podziału majątku Spółki Pani małżonek nabył udział w prawie własności Nieruchomości. Udział ten został nabyty, za Pani zgodą, do majątku wspólnego małżonków (tj. Pani oraz Pani małżonka). Udziały we współwłasności Nieruchomości są wykorzystywane, za zgodą Pani małżonka, w działalności gospodarczej prowadzonej przez Panią i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Pani małżonek nie będzie wykorzystywał udziałów we współwłasności Nieruchomości w pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W związku z powyższym ma Pani wątpliwości, w jakiej wysokości należało ustalić podstawę do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Budynku, a także - czy prawidłowe było ustalenie dla Budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W myśl art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.,:

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie zaś do treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem, zgodnie z ww. przepisami w brzmieniu obowiązującymi do 31 grudnia 2021 r., budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Ponadto, w myśl art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

Od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe regulacje określają więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji oraz ujawnionych środków trwałych nieobjętych dotychczas ewidencją.

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl zaś art. 22g ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

- w razie otrzymania w związku z likwidacją spółki lub osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej (pkt 5);

- w razie nabycia, o którym mowa w art. 14 ust. 2e - wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w tym przepisie; przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio (pkt 6).

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2e ww. ustawy:

W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22i ust. 1 powołanej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 22j ust. 1 tej ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:

a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,

b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,

c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;

2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;

3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zaś w myśl art. 22j ust. 3 cyt. ustawy:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub;

2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy zgodzić się z Panią, że wartość początkowa Budynku to suma:

­ - udziału nabytego jako świadczenie niepieniężne spełnione przez Spółkę komandytową wobec Pani małżonka w miejsce spłaty pożyczek, który odpowiada wartości rynkowej nabytego przez Panią udziału we współwłasności (art. 22g ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i

­ - udziału nabytego w ramach rozwiązania ww. Spółki, który odpowiada wartości rynkowej Pani udziału we współwłasności (art. 22g ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zastrzec należy, że powyższe odnosi się do ustalenia wartości początkowej Pani udziałów we współwłasności Nieruchomości w części przypadającej na Budynek, zgodnie ze sformułowanym pytaniem, nie zaś łącznie do Budynku i gruntu.

Odnosząc się natomiast do kwestii, czy miała Pani prawo do ustalenia dla ww. Budynku indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wskazać należy, że skoro przedmiotowy Budynek mieszkalny, był wykorzystywany przez podmiot inny niż Pani przez co najmniej okres 60 miesięcy oraz został przez Panią po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej, to może Pani amortyzować ww. Budynek − przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, Pani stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodać jednak należy, że stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”).

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jesteśmy związani wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Panią oraz Pani stanowiskiem, tym samym dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pani. Nie wywołuje skutków prawnych dla Pani męża.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).