Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 4 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca od 7 września 2006 r. do nadal, zamieszkuje na stałe i pracuje w Wielkiej Brytanii. Może również bez ograniczeń przekraczać granice tego kraju. Posiada status stałego osiedleńca Wielkiej Brytanii – „View and prove your immigration status”. W Polsce - w omawianym okresie - nie podejmował i nie podejmuje dodatkowego zatrudnienia oraz nie osiąga żadnych dochodów. Z Wielkiej Brytanii wyjeżdża sporadycznie, gdy korzysta z urlopu. Dotychczas przysługiwało mu około 30 dni urlopu na rok. Pracuje w firmie (…) od 20 listopada 2006 r. i odprowadza w związku z uzyskiwanymi dochodami w Wielkiej Brytanii podatki. Numer referencyjny PAYE pracodawcy to: (…). Wnioskodawca posiada, wystawione przez administrację rządową Wielkiej Brytanii, potwierdzenie rezydencji – „Letter of confirmation of residence”. Wynagrodzenie z firmy (…) wpłacane jest na brytyjskie konto bankowe Wnioskodawcy w (…). Numer identyfikacji podatkowej Wnioskodawcy w Wielkiej Brytanii to: National Insurance Numer – (…). Wnioskodawca mieszka w Wielkiej Brytanii pod adresem: (…). Za wynajmowany lokal mieszkalny opłaca podatek lokalny - numer rejestracyjny (…), w efekcie czego został umieszczony w spisie wyborców lokalnych. Posiada i używa brytyjski numer telefonu zarejestrowanego na kartę: (…). Nie posiada polskiego numeru telefonicznego. Od 2007 r. posiada rachunek bankowy w banku: (…). Numer konta to: (…), numer identyfikacyjny oddziału banku to: (…). Wnioskodawca opłaca w Wielkiej Brytanii rachunki za telewizję i Internet. Praca i życie w Wielkiej Brytanii od ponad 15 lat, spowodowała, że Wnioskodawca ma tu znajomych i tu realizuje swoje potrzeby życiowe i ponosi wszelkie koszty związane z zamieszkiwaniem i pracą w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca do Polski przyjeżdża sporadycznie. W Polsce mieszka jego dorosły, niezależny finansowo, ponad trzydziestoletni syn, a także żona, która samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. Wnioskodawca nie utrzymuje finansowo ani syna, ani żony. Wnioskodawca co prawda jest posiadaczem wspólnego z żoną konta w polskim banku, ale z niego nie korzysta i nie posiada do niego bankowej karty płatniczej. Na to konto przelewa środki pieniężne potrzebne do utrzymania domu, którego jest właścicielem, a mieszka w nim żona. Na właścicielu ciąży prawny obowiązek utrzymywania budynku w należytym stanie, więc Wnioskodawca spełnia wymogi jakie wynikają z przepisów obowiązującego prawa, w szczególności art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.), art. 140-154 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022. poz. 1360 ze zm.). Nieruchomość ta nie stanowi dla Wnioskodawcy ośrodka jego interesów życiowych. Wnioskodawca prawidłowo wypełnia obowiązki wynikające z prawa własności nieruchomości, dlatego by nie być pociągniętym do odpowiedzialności, w myśl art. 91a cytowanej ustawy Prawo budowlane. Przepis ten wprost wskazuje, że „Kto nie spełnia, określonego w art. 61, obowiązku utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym, użytkuje obiekt w sposób niezgodny z przepisami lub nie zapewnia bezpieczeństwa użytkowania obiektu budowlanego, podlega grzywnie nie mniejszej niż 100 stawek dziennych, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku". Wnioskodawca nie osiąga żadnych dochodów z tytułu posiadanego prawa własności nieruchomości. Aby zdywersyfikować portfel aktywów, ograniczając w ten sposób ryzyko utraty całego kapitału, wnioskodawca otwarł konto walutowe w polskim banku i przelewa na niego część pieniędzy zarobionych w Wielkiej Brytanii.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca ma obowiązek opodatkowania w Polsce dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, że dochody uzyskane przez niego w Wielkiej Brytanii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, bowiem nie posiada on centrum interesów życiowych lub gospodarczych w Polsce. Od kilkunastu lat zamieszkuje w Wielkiej Brytanii, gdzie spełnia się zawodowo i spędza większość swojego prywatnego życia. Ponadto nie przebywa on na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zatem nie są spełnione przesłanki z art. 3 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm. i z 2022 r. poz. 1 ze zm.). Wskazane jest w nich bowiem, że „osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ponieważ art. 4a ww. ustawy zobowiązuje do uwzględniania umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska, to koniecznym jest uwzględnienie zapisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodów i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie w dniu 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. nr 250 poz. 1840). Zgodnie z art. 4 ust. 2 litera a) cytowanej Konwencji „osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania: jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych)”. Jeżeli na tej podstawie nie da się ustalić miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, to należy rozpatrzyć art. 4 ust. 2 litera b) cytowanej Konwencji, w którym ustalono, że: „jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania, tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa”.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku NSA II FSK 1279/16 z 25 maja 2018 r. zaznaczył, że „wraz z rozwojem stosunków politycznych, społecznych i gospodarczych ustalając charakter rezydencji danego podmiotu należy odchodzić od kryteriów formalnoprawnych na rzecz łączników, które wyznaczają faktyczne więzi podatnika z danym państwem, określane mianem łączników efektywnych (funkcjonalnych). Są to kryteria kładące nacisk na związek faktyczny, najczęściej ekonomiczno-społeczny, co powoduje, że decydującego znaczenia nie mogą uzyskać przesłanki wynikające z regulacji cywilno- lub administracyjnoprawnych".

Wnioskodawca posiada nieruchomość w Polsce, ale jednocześnie mieszka od kilkunastu lat w Wielkiej Brytanii. Sporadycznie przyjeżdża do Polski, a większość jego życia społecznego, kulturalnego, a także w całości zawodowego toczy się w Wielkiej Brytanii. Wynagrodzenie od brytyjskiego pracodawcy jest mu przelewane na brytyjskie konto bankowe, a jednocześnie Wnioskodawca lokuje wolne środki finansowe na koncie walutowym w polskim banku. Wnioskodawca z terenu Wielkiej Brytanii zarządza swoimi finansami. Wobec takiego stanu rzeczy, nie można jednoznacznie wskazać jednego centrum interesów osobistych, towarzyskich, jak również jednego centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy, gdyż wymienione czynniki wskazują na efektywne oraz równorzędne związki z obydwoma państwami. Cytując NSA ww. wyroku „Decydującego znaczenia nie mogą mieć zameldowanie i posiadanie nieruchomości w Polsce, gdyż równoważna jest im każda forma zamieszkania”, „nawet na podstawie umowy najmu, czy też użyczenia. Podkreślenia wymaga w odniesieniu do tych okoliczności, że wystarczającym jest nawet sama możliwość korzystania, czy dysponowania dla trwałego użytku umeblowanym pokojem (por. op. CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)., pkt 36 i 37 do art.4, sr.272)”. Ponieważ nie można w omawianym stanie faktycznym jednoznacznie wskazać, z którym Państwem Wnioskodawca ma ściślejsze powiązania osobiste, gospodarcze, w którym Państwie posiada ośrodek interesów życiowych, konieczne jest zastosowanie art. 4 ust. 2 litera b) cytowanej Konwencji tj. reguły kolizyjnej, która dodatkowo doprecyzowuje przesłanki wskazujące na związki podatnika z jednym z krajów, w których przebywa. Przepis ten wskazuje, że „jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania, tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;" Takie stanowisko wyraził również NSA we wspomnianym wyżej wyroku podzielając „wyrażone w doktrynie zapatrywanie, że w przypadku silnych związków danego podmiotu z obydwoma krajami nie można za celowe uznawać prymatu określonych więzów gospodarczych, czy też osobistych z jednym z krajów i należy przejść do następnego w kolejności kryterium, tj. miejsca zwykłego zamieszkania (por. W. Morawski w Model Konwencji OECD. Komentarz, red. B. Brzeziński, Warszawa 2010, pkt 47 do art. 4. str. 276)”. Zadaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w wymienionym wyżej wyroku „jest to kryterium o charakterze obiektywnym i wynika z długości pobytu w danym kraju, którą wyznacza okres przebywania (pozostawania) na danym terytorium. Wnioskodawca od kilkunastu już lat corocznie, przez znacznie większą część roku przebywa na terenie Zjednoczonego Królestwa. Zatem Wnioskodawca ma brytyjską rezydencję podatkową.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że nie jest polskim rezydentem podatkowym i tym samym nie jest zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii. W myśl art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm. i z 2022 r. poz. 1 ze zm.), jeżeli osoba fizyczna nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski. Na podstawie tego przepisu Wnioskodawca ma w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy i zobowiązany jest do zapłaty podatku od każdego dochodu (przychodu) uzyskanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak w związku z faktem, że Wnioskodawca nie osiąga żadnych dochodów (przychodów) w Polsce, to obecnie nie musi płacić podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z treści wniosku, w 2006 r. wyjechał Pan do Wielkiej Brytanii, gdzie mieszka Pan i wykonuje pracę zarobkową. Zatem w analizowanej sprawie należy również przytoczyć przepisy Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250 poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji:

W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Przy czym wyjaśnienia wymaga, że postanowienia ww. art. 4 ust. 2 Konwencji, mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 ww. Konwencji, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania. W konsekwencji reguły kolizyjne mają zastosowanie wyłącznie w sytuacji gdy podatnik w tym samym czasie ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Norwegią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, fakt że w Polsce ma Pan żonę i syna, jak również posiada nieruchomość pozwala uznać, że zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posiada Pan w Polsce centrum interesów osobistych, zatem jest Pan osobą mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Niemniej jednak, z uwagi na to, że posiada Pan status stałego osiedleńca Wielkiej Brytanii oraz Wielka Brytania traktuje Pana jak rezydenta, w Wielkiej Brytanii wykonuje Pan działalność zarobkową (umowa o pracę), wynajmuje Pan mieszkanie, posiada Pan rachunek bankowy, opłaca Pan rachunki za telefon telewizję i Internet, Pana aktywność społeczna umiejscowiona jest w Wielkiej Brytanii, tam ma Pan znajomych i realizuje Pan swoje potrzeby życiowe, podczas gdy w Polsce Pana pobyt ma charakter sporadyczny (z Wielkiej Brytanii wyjeżdża Pan w celu skorzystania z urlopu, dotychczas przysługiwało Panu 30 dni urlopu w roku ) należy uznać, że posiada Pan ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Wielką Brytanią.

Zatem przy uwzględnieniu art. 4 ust. 2 ww. Konwencji polsko-brytyjskiej, należy uznać, że Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Wielka Brytania.

Tym samym podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ww. ustawy. Oznacza to, że w Polsce mogłyby podlegać opodatkowaniu jedynie dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, których jednak – jak wskazano we wniosku – Pan nie osiąga.

W związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym, nie posiada Pan nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Tym samym nie ma Pan obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy na terytorium Wielkiej Brytanii.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).