Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom poniesionych kosztów tytułem wykorzystania prywatnego samochodu do celów służbowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) (dalej: Wnioskodawca) zatrudnia pracowników, którzy w ramach swoich obowiązków realizowanych na podstawie zawartych umów o pracę przemieszczają się na obszarze województwa. Obszar ten w treści umów wskazywany jest jako stałe miejsce pracy, zaś każde przemieszczenie się pracownika poza wskazany w umowie obszar traktowane jest przez Wnioskodawcę jako „podróż służbowa" w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 Kodeks Pracy (Dz.U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm., dalej: KP). Jednocześnie, wszystkie czynności, które wymagają przemieszczania się danego pracownika w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako stałe miejsce pracy wynikają z ustalonych obowiązków danego pracownika i zawsze wykonywane są w interesie i na polecenie Wnioskodawcy - ale nie stanowią „podróży służbowej” w rozumieniu KP.

Z uwagi na fakt, iż podróże na obszarze wskazanym jako stałe miejsce pracy danej osoby odbywają się tylko i wyłącznie na polecenie i w interesie Wnioskodawcy, stanowiąc zarazem realizację obowiązków służbowych pracownika, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapewnienia pracownikowi niezbędnych w tym celu narzędzi i środków. Ze względu na to, że nie są to wyjazdy sporadyczne, korzystanie na potrzeby powyższych czynności z komunikacji publicznej oraz taksówek jest albo niepraktyczne, albo niekorzystne dla Wnioskodawcy.

Pracownik wykorzystując samochód prywatny do realizacji zleconych mu przez Wnioskodawcę zadań prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu, gdzie podaje m.in. datę podróży, jej cel, ilość przejechanych kilometrów. Ewidencja w formie stosowanej w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy zawiera niezbędne dane, o których mowa w art. 16 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 poz. 1800 ze zm., dalej: ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)).

Na podstawie Polecenia wyjazdu służbowego i ewidencji prowadzonej przez danego pracownika Wnioskodawca zwraca pracownikowi koszty poniesione przez niego w związku z przejazdami wykonywanymi na rzecz pracodawcy.

Pytanie

Czy otrzymywana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu w warunkach opisanych w stanie faktycznym (w sytuacjach niebędących podróżą służbową w rozumieniu KP) prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu w warunkach opisanych w stanie faktycznym (w sytuacjach niebędących podróżą służbową w rozumieniu KP) nie prowadzi do powstania u tego pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej jako: ustawa o PIT), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń. Art. 31 ustawy o PIT nakłada na osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane „zakładami pracy”, obowiązek, by jako płatnicy dokonali obliczenia i pobrania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przychodem ze stosunku pracy będzie więc co do zasady każde przysporzenie majątkowe związane z pozostawaniem podatnika w stosunku pracy. Przysporzeniem majątkowym są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości pieniężne i niepieniężne, które uzyskał podatnik. Takie przysporzenie majątkowe musi zatem skutkować zwiększeniem majątku pracownika i stanowić zarazem zapłatę za jego pracę, a nie zwrot uprzednio poniesionych kosztów.

W świetle powyższych przepisów należy przywołać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), który zajmował się szerzej problematyką granic opodatkowania świadczeń nieodpłatnych na rzecz pracownika, a którego tezy orzeczenia stanowić mogą pomocne narzędzie na potrzeby wykładni przepisów w analizowanej sprawie. W ramach motywów przedmiotowego wyroku, TK wskazał na trzy zasadnicze przesłanki pozwalające ocenić, czy dane świadczenie stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Według TK, przychodem będą świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2. zostały spełnione w jego interesie,

3. przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wychodząc w ramach analizy od tez ww. wyroku należy w pierwszej kolejności wskazać, iż w niniejszej sprawie nie sposób mówić o zgodzie pracownika, w sensie wskazanym przez TK. Należy bowiem oddzielić zgodę pracownika na otrzymanie nieodpłatnego przysporzenia, o którym mowa w pierwszej z wyżej wskazanych przesłanek wyroku TK od zgody na użycie jego prywatnego samochodu do celów służbowych. Alternatywnie, jak wynika ze stanu faktycznego, w wypadku braku wyrażenia przez pracownika zgody na użytkowanie prywatnego samochodu, pracownik i tak musiałby korzystać z taksówki lub komunikacji miejskiej, za które następnie niezależnie otrzymywałby zwrot ponoszonych kosztów. Zgoda na tym polu jest zatem nierelewantna z punktu widzenia ewentualnego zwrotu kosztów (świadczenia), który ewentualnie przyjmie inną formę (np. zwrotu za taksówkę).

Odnosząc się następnie do drugiej z ww. przesłanek należy zauważyć, iż pracownik nie posiada zasadniczo żadnego interesu w tym, by otrzymywać omawiany zwrot kosztów, taki bowiem występuje jedynie po stronie Wnioskodawcy, gdyż poprzez zwrot kosztów jest on w stanie zapewnić niezbędne pracownikowi środki do wykonywania przez tego pracownika prawidłowo obowiązków zawodowych, mimo iż sam nie posiada odpowiedniej floty samochodów. Dzięki temu Wnioskodawca ma możliwość zapewnienia ciągłości działalności swego przedsiębiorstwa, które działa w ramach rozsianych po województwie oddziałów. Użyczenie prywatnego samochodu jest wyrazem dobrej woli pracownika, względnie chęci kształtowania dobrych relacji z pracodawcą, niemniej nie sposób doszukać się w tym żadnego interesu pracownika w rozumieniu wyroku TK. W interesie Wnioskodawcy bowiem, a nie jego pracownika, jest zapewnienie pracownikom środków i narzędzi, dzięki którym będą oni w stanie wykonywać nałożone na nich obowiązki.

Mając zaś na względzie trzecią z przesłanek analizowanego wyroku TK należy wskazać, iż biorąc pod uwagę zasady zwrotów kosztów obowiązujące u Wnioskodawcy, pracownik nie otrzymuje w tym wypadku zasadniczo żadnej korzyści. Zwrot kosztów nie powoduje żadnego trwałego przysporzenia w jego majątku, a jest jedynie swoistym wyrównaniem kosztów poniesionych na rzecz Wnioskodawcy.

Jak już zostało wskazane wcześniej, to Wnioskodawca jako pracodawca zobowiązany jest do zapewnienia właściwych narzędzi i środków, w celu poprawnej realizacji obowiązków służbowych pracowników. W niniejszej sprawie, jak wynika ze stanu faktycznego, w celu wykonywania nałożonych na nich obowiązków pracownicy muszą przemieszczać się w celu wykonania zadań służbowych, co odbywa się przy użyciu ich prywatnych samochodów a nie przy użyciu składników majątkowych Wnioskodawcy. Wobec tego pracownik ma stosowne roszczenie o zwrot kosztów, które poniósł w związku z wykorzystywaniem samochodu prywatnego dla celów służbowych, a dokonywany przez Wnioskodawcę w następstwie tego roszczenia zwrot jest w istocie jedynie formą zapewnienia narzędzi i środków do wykonywania obowiązków służbowych - w tym wypadku przyjmującą postać rzeczonego zwrotu kosztów. W takim wypadku nie sposób mówić o uzyskaniu przez pracowników korzyści majątkowej z tego tylko tytułu, że Wnioskodawca zapewnia im możliwość prawidłowego wykonywania powierzonych im zadań. W tym kontekście należy zauważyć, iż w porównaniu z pracownikiem, któremu koszty nie są zwracane (z uwagi na brak wyrażenia zgody na wykorzystanie prywatnego samochodu), majątek pracownika otrzymującego zwrot poniesionych kosztów nie jest odpowiednio większy, gdyż zwrot prowadzi jedynie do sytuacji, w której pracownik nie jest z tytułu kosztów wcześniej poniesionych na rzecz Wnioskodawcy stratny. Innymi słowy, wskutek otrzymanego zwrotu majątek pracownika nie powiększa się w porównaniu do alternatywnej sytuacji, tj. stanu, w którym pracownik nie wyraziłby zgody na wykorzystanie prywatnego samochodu i nie otrzymywałby odpowiednio zwrotu kosztów.

Mając na względzie całokształt stanu faktycznego oraz powyższe wnioski należy wskazać, iż w niniejszym wypadku nie dochodzi w istocie w ogóle do żadnego przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, wobec tego, w ocenie Wnioskodawcy, opisany w stanie faktycznym, dokonywany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych (w sytuacjach niebędących podróżami służbowymi w rozumieniu KP), gdzie przejazdy samochodem prywatnym są wykonywane w interesie Wnioskodawcy, nie powinien prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT. W efekcie, Wnioskodawca, jako pracodawca nie jest w takim wypadku zobowiązany do pobrania oraz odprowadzenia stosowanej zaliczki na podatek.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż analogiczne wnioski płyną ze stanowisk organów podatkowych prezentowanych w ramach wydawanych interpretacji oraz orzeczeń sądów administracyjnych.

Jak wskazał przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) w jednej z wydanych Interpretacji „[`(...)`] stwierdzić, należy, że otrzymywana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu KP) - niezależnie od tego, czy jest związana z podróżą służbową w rozumieniu przepisów prawa pracy, czy też z taką podróżą nie jest związana - jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy.

Ponadto wskazać należy, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika użycia prywatnego samochodu, to sfinansowanie ww. kosztów przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości.” (interpretacja DKIS z 23 sierpnia 2021 r., znak IPPB4/4511-715/16/21-14/S/JM).

Analogiczne stanowisko zaprezentowano również w:

- interpretacji DKIS z 14 kwietnia 2020 r., znak ITPB2/4511-674/16-6/ŁS,

- interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2011 r., znak IPPB2/415-56/11-2/MG.

Stanowisko uznające brak podstaw do opodatkowania podatkiem PIT zwrotu kosztów pracownikom jest również prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych:

- wyrok NSA z 1 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 1995/18,

- wyrok NSA z 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17,

- wyrok WSA w Gdańsku z 13 lipca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 425/21,

- wyrok WSA w Bydgoszczy z 8 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Bd 223/21,

- wyrok WSA w Warszawie z 11 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1392/20,

- wyrok WSA w Warszawie z 11 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1564/20,

- wyrok WSA w Warszawie z 1 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Gd 615/20,

- wyrok WSA w Bydgoszczy z 11 lutego 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 377/20,

- wyrok WSA w Warszawie z 12 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 74/17.

Końcowo Wnioskodawca chciałby zauważyć, iż odmienne wnioski pozostawałyby w sprzeczności ze zmianą podejścia sądów administracyjnych na analogicznym polu, tj. w zakresie zwrotów za przejazdy taksówką czy autobusem. Jak wskazał m.in. NSA, w wyroku z 16 października 2019 r. (sygn. akt II FSK 3531/17), tego typu świadczenia nie podlegają dyspozycji art. 12 ust. 1 ustawy o PIT (podobnie przykładowo interpretacja DKIS z 15 lutego 2022 r., znak 0111-KDIB2-3.4011.303.2017.13.MJ, czy wyrok WSA w Gdańsku 21 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 971/21, czy wyrok WSA w Warszawie z 12 stycznia 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 74/17).

Nieracjonalne byłoby zaś w świetle przedmiotowej sprawy przyjęcie wniosku, iż powstanie przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT jest determinowane przyjętym środkiem transportu, zwłaszcza w sytuacji, gdy kwoty zwrotu wydatkowane na taksówkę, jako alternatywny sposób przemieszczania się, mogą opiewać na wyższą kwotę niż przejazdy samochodem prywatnym pracownika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W świetle art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 180 ze zm.):

Na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że:

Zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej "pojazdami do celów służbowych", następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Wobec powyższego, kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zatrudniacie Państwo pracowników, którzy w ramach swoich obowiązków realizowanych na podstawie zawartych umów o pracę przemieszczają się na obszarze województwa, który to obszar w treści umów wskazywany jest jako stałe miejsce pracy. Wszystkie czynności, które wymagają przemieszczania się pracownika w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako stałe miejsce pracy wynikają z ustalonych obowiązków pracownika i zawsze wykonywane są w interesie i na Państwa polecenie. Pracownik, wykorzystując samochód prywatny do realizacji zleconych mu przez Państwo zadań, prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu. Na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i ewidencji prowadzonej przez pracownika Państwo, jako pracodawca, zwracacie pracownikowi koszty poniesione przez niego w związku z przejazdami wykonywanymi na rzecz pracodawcy.

Dokonując oceny stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt. K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż Państwa pracownicy otrzymują środki pieniężne. Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że „w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”.

Skoro wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych to nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez Państwa pracowników, a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracowników samochodów prywatnych do celów służbowych w jazdach odbywających się w obszarze określonym w umowie i wskazanym jako ich stałe miejsce pracy na obszarze województwa, nie jest uzasadnione.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, musiałby je pokryć z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec tego zwrot kosztów poniesionych przez pracowników tytułem wykorzystywania samochodu prywatnego do celów służbowych celem wykonywania zleconych zadań – stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są np.:

- ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2020 r. poz. 2064),

- ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2022 r. poz. 672),

- ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 2268 ze zm.).

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem omawianie zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

W świetle powyższego, otrzymywane przez Państwa pracowników kwoty, wypłacane tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez nich w związku z użyciem prywatnego samochodu do celów służbowych celem wykonywania zleconych zadań, stanowią przychód pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Państwo, jako płatnik, powinni od wypłacanych pracownikom kwot pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 przytoczonej ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, informujemy, że tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły bowiem w innych sprawach i nie mają mocy wiążącej w omawianym przypadku.

W odniesieniu do powołanych przez Państwo we wniosku interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).