Podatnik, będący osobą fizyczną i polskim rezydentem podatkowym, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług informatycznych. Do końca 2022 r. wprowadził do ewidencji środków trwałych trzy mieszkania, które wcześniej nabył jako osoba fizyczna. Mieszkania te są wynajmowane osobom fizycznym w formie wynajmu pokoi z częściami wspólnymi. Podatnik planuje wycofać te mieszkania z działalności gospodarczej z dniem 31 grudnia 2022 r. i od 1 stycznia 2023 r. kwalifikować przychody z najmu wycofanych nieruchomości jako przychody ze źródła przychodów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (najem prywatny). Organ podatkowy uznał, że stanowisko podatnika jest prawidłowe. Po wycofaniu nieruchomości z działalności gospodarczej, przychody z ich najmu będą klasyfikowane jako przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jako przychody z działalności gospodarczej.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
8 lipca 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 5 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do określonego źródla przychodu najmu nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:
Jest Pan osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis w CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).
Przeważająca działalność gospodarcza Pana to działalność związana z oprogramowaniem (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 62.01.Z), w ramach której tworzy strony internetowe. Działalność gospodarcza prowadzona jest od 2006 r.
W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w oparciu o umowy o pracę jak również umowy cywilnoprawne, zatrudnia Pan m.in. programistów, grafików, opiekunów klienta. Jest Pan czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów, rozliczając podatek dochodowy według art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Do 2022 r. włącznie wprowadził Pan do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej trzy mieszkania, które uprzednio nabył jako osoba fizyczna.
Mieszkania te są wynajmowane na rzecz osób fizycznych w formie wynajmu prywatnych pokoi z częściami wspólnymi. Jest to najem rozliczany miesięcznie (np. wynajem na rzecz studentów), jak również obejmujący krótsze okresy czasu, np. w okresie wakacji pokoje udostępniane są w ramach tzw. najmu krótkoterminowego.
Zaznacza Pan, że wniósł nieruchomości do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej dlatego, że orzecznictwo w sprawie kwalifikacji przychodów z najmu do przychodów z działalności gospodarczej, tj. art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy tzw. najmu prywatnego, tj. art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy było niejednoznaczne. Wynajem nieruchomości nigdy nie był ani nie jest przeważającą działalnością gospodarczą Pana.
W odniesieniu do wynajmowanych nieruchomości nie świadczy Pan dodatkowych usług, tj. usługi sprzątania pokoi w czasie trwania umowy najmu, bieżącej wymiany pościeli ani ręczników, nie zapewnia ochrony, administrowania ani zarządzania nieruchomością czy całodobowej recepcji oraz innych profesjonalnych usług związanych z zarządzaniem nieruchomościami.
Nie zapewnia Pan posiłków ani innych usług o charakterze rekreacyjnym, które świadczone są zwyczajowo w hotelach, spa czy pensjonatach. Wynajmujący mają dostęp do wspólnych łazienek oraz wyposażonej kuchni, których sprzątanie zapewnia Pan. Pokoje są udostępniane wraz z pościelą oraz ręcznikami.
Oddanie rzeczy w najem wymaga odpowiedniego zorganizowania z uwagi na obowiązki obciążające wynajmującego, tj. dbałość i utrzymanie w odpowiednim stanie rzeczy, a także jej części składowych, które służą do prawidłowego korzystania z wynajmowanej rzeczy.
W warunkach gospodarki rynkowej samo zawarcie umowy najmu poprzedzać muszą działania przygotowawcze związane z oferowaniem rzeczy do używania w zamian za czynsz. Mogą to być czynności podejmowane bądź przez samego wynajmującego lub też przez zaangażowanego przez niego pośrednika, który jednak działa w imieniu wynajmującego.
Korzysta Pan więc z portali internetowych pośredniczących w wynajmie lokali mieszkalnych gdzie zamieszcza ogłoszenia w sytuacji gdy mieszkanie nie jest aktualnie wynajmowane.
Jest Pan odpowiedzialny w szczególności za zawieranie umów z najemcami, bądź pośrednikami, rozliczenie z najemcami oraz pokrycie ewentualnych kosztów remontu, czy ubezpieczenia lokali, regulowanie opłat za media itp. Przygotowując mieszkania do wynajęcia konieczne jest ich doposażenie, posprzątanie itp. - czynności tych dokonuje Pan samodzielnie bądź korzystając z pomocy innych osób. Nie jest wykluczone, że w przyszłości zawrze umowę zlecenia z osobą, która będzie wykonywała ww. czynności.
Najem z samej natury jest usługą ciągłą i powtarzalną. Jest Pan obowiązany do stałego, ciągłego utrzymania przedmiotu najmu w należytym stanie, za co uzyskuje zapłatę - wynajem jest zatem prowadzony przez Pana w sposób ciągły i w celu uzyskania określonej odpłatności.
Zamierza Pan z dniem 31 grudnia 2022 r. wycofać ww. mieszkania z działalności gospodarczej, w szczególności poprzez ich wykreślenie z ewidencji środków trwałych i począwszy od 1 stycznia 2023 r. zakwalifikować przychody z najmu wycofanych nieruchomości jako przychody ze źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wycofane nieruchomości zamierza Pan traktować jako prywatną lokatę kapitału. Nie zamierza budować zorganizowanego przedsiębiorstwa w oparciu o wyodrębnione składniki majątku, w szczególności nie będzie zatrudniał wykwalifikowanej kadry zarządzającej, nie będzie planował strategii rozwoju, zorganizowanych kampanii reklamowych itp.
Dokona Pan przesunięcia nieruchomości z majątku trwałego przedsiębiorstwa do swojego prywatnego majątku i wykreśli nieruchomości z ewidencji środków trwałych prowadzonego przedsiębiorstwa. Takie działanie pozwoli Panu uporządkować i rozdzielić strumienie dochodów na te związane z prowadzoną działalnością w zakresie usług informatycznych oraz przychodami, które w ocenie Pana są przychodami o charakterze prywatnym i związane są z zarządem jego majątkiem prywatnym.
Czy po wycofaniu ww. lokali z ewidencji środków trwałych i przekazaniu ich na cele prywatne przychód z wynajmu tych lokali będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Pana zdaniem, po wycofaniu ww. lokali mieszkalnych z ewidencji środków trwałych i przekazaniu ich na cele prywatne przychód z wynajmu tych lokali będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. I tak - zgodnie z art. 10 ust 1 ww. ustawy - odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:
– pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
– najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).
Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:
a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która prowadzona jest w celach zarobkowych, w sposób ciągły oraz zorganizowany, która nie jest zaliczana do innych źródeł przychodów. Należy zauważyć, że w dobie gospodarki rynkowej nawet wynajem pojedynczego mieszkania, np. odziedziczonego po rodzicach, będzie spełniał te kryteria.
Mieszkanie bowiem jest wynajmowane odpłatnie, zatem w celu zarobkowym (nikt rozsądnie zarządzający swoim majątkiem prywatnym nie decyduje się na wynajęcie mieszkania jeśli nie towarzyszy temu zamiar osiągnięcia dochodu); czynność jest dokonywana w sposób ciągły, powtarzalny - gdy kończy się umowa z jednym najemcą - poszukiwany jest następny; dodatkowo wynajem nawet pojedynczego mieszkania wymaga podjęcia określonych działań i odpowiedniego zorganizowania tych czynności, a więc jest realizowany w sposób zorganizowany. Oznaczałoby to, że każdorazowo uzyskiwanie przychodu z najmu prowadziłoby do kwalifikacji tych przychodów jako przychodu z działalności gospodarczej, co wydaje się sprzeczne z brzmieniem art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wymienia możliwe źródła przychodu, w szczególności wyodrębnia przychody z najmu i przychody z działalności gospodarczej.
Wskazać należy również, że ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2016 r. poz. 2180 ze zm.), przewiduje opodatkowanie dochodów z najmu niezależnie czy jest on realizowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czy poza nią stawką 8,5% dla przychodów do kwoty 100 000 zł oraz 12,5% dla nadwyżki przychodów ponad kwotę 100 000 zł (art. 12 ust. 1 pkt 4).
Zatem sam ustawodawca nie przesądza, że rozmiar uzyskiwanych przychodów z najmu może dyskwalifikować dany przychód z zakwalifikowania go do tzw. najmu prywatnego. Osiągnięcie przychodu z najmu kwot przekraczających w ciągu roku 100 000 zł z pewnością wymaga odpowiedniego zorganizowania i ciągłości oraz ma charakter zarobkowy.
W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.
Zatem przychody z najmu składników majątku, o ile nie są one związane z działalnością gospodarczą, winny być kwalifikowane do źródła przychodu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli tzw. najmu prywatnego. Innymi słowy najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu, choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej o ile składniki te są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają zakazu zaliczania przychodów z umów najmu zawieranych na krótkie okresy czasu, np. dzień, dwa, tydzień czy miesiąc do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca nie uzależnił bowiem kwalifikacji przychodów z najmu do określonego źródła przychodów w oparciu o okres na jaki umowy najmu są zawierane (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 lipca 2017 r. sygnatura IPPB1/4160-12/14-8/KS dotycząca opodatkowania przychodów z tzw. najmu krótkoterminowego). Kwalifikacja ta winna być dokonana w zależności od tego czy dane składniki majątku są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą czy nie są z nią związane.
Dokonując wykładni użytego w art. 10 ust. 1 pkt 6 i w art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyrażenia „składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą”, należy zauważyć, że pojęcie „składniki majątkowe” jest zdefiniowane w słowniczku ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ( art. 5a pkt 2) i rozumie się przez nie aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3 tej ustawy.
Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.) za aktywa rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.
Dla zaliczenia przychodów do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza ustawodawca wymaga, aby składniki majątku, będące przedmiotem najmu lub dzierżawy były związane z działalnością gospodarczą. „Związany” oznacza „mający coś wspólnego z kimś lub czymś, dotyczący tego kogoś lub czegoś" (por. Wielki Słownik Języka Polskiego, publ. https://wsjp.pl).
Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Wiąże się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych, tworzeniem zorganizowanej struktury, mającej umożliwić gospodarowanie tym majątkiem, finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z przychodów z działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z 22 października 2019 r., sygn. akt II FSK 1581/18, CBOSA). Zatem te składniki majątku, które są związane z działalnością gospodarczą są ujmowane w ewidencji środków trwałych.
Na tle kwalifikacji przychodów z najmu do określonego źródła przychodu pojawiało się wiele sporów pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi. Dodatkowo, zarówno organy podatkowe w wydawanych indywidualnych interpretacjach jak i sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach prezentowały niejednolite stanowisko w tej kwestii. Rozbieżności interpretacyjne pojawiały głównie z uwagi na fakt, iż kryteria brane pod uwagę przy klasyfikacji do danego źródła przychodu tj. rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania tej działalności stanowiły kryteria nie zdefiniowane w ustawie, tym samym nieostre, wymagające subiektywnej oceny.
W celu wyeliminowania istniejących rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych w dniu 24 maja 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny w poszerzonym składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę, sygn. akt II FPS 1/21, gdzie zwrócił uwagę na zasady kwalifikacji przychodu do poszczególnych źródeł. Na końcu przywołanej uchwały NSA wskazuje: Przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej. Zasadą jest zatem kwalifikowanie przychodów do źródła - najem, a wyjątkiem sytuacja, w której podatnik, z uwagi na zakwalifikowanie składników majątku do kategorii związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą - do przychodów z działalności gospodarczej.
Wniosek poszerzonego składu sędziowskiego jest odzwierciedleniem poprzednich wyroków w tej sprawie, np. wyroku NSA z 11 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1940/15: gdzie sąd wskazał: czynności podejmowane w zakresie najmu, czy też dzierżawy nieruchomości z istoty swojej wypełniają cechy charakteryzujące działalność gospodarczą. (`(...)`) Czy zatem okoliczność, że skoro działalność podatnika w zakresie najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze spełniać będzie wymienione w art 5a pkt 6 u.p.d.o.f. kryteria działalności gospodarczej oznacza, że przychody uzyskiwane z tego tytułu winny być per se kwalifikowane do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej? Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego właściwa tu powinna być odpowiedź negatywna. Przeciwny pogląd pozostawałby w kolizji z treścią art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., w którym w sposób wyraźny wyodrębniono, jako osobne źródło przychodów, m.in. najem i dzierżawę, bez rozróżnienia rozmiarów tej aktywności. Z końcowego fragmentu art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. wynika, że jedynym kryterium wyłączającym zastosowanie tego przepisu, w odniesieniu do umów najmu, czy też dzierżawy, jest związanie składników majątkowych będących przedmiotem takiego stosunku prawnego z działalnością gospodarczą.
Przywołany wyrok, jak również uchwała NSA nasuwają następujący wniosek: przy rozpoznaniu przychodu ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przede wszystkim zwrócić uwagę na kryterium, które wyłącza definitywnie przychód z przytoczonego źródła - przedmiot najmu, dzierżawy, bądź umowy o podobnym charakterze nie może być składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą. Aby odpowiednio ustalić źródło przychodu, nie należy brać pod uwagę przesłanek funkcjonalnych działalności gospodarczej (działalność zarobkowa prowadzona w sposób ciągły, zorganizowany, we własnym imieniu na własny lub cudzy rachunek), ponieważ z samego charakteru umowa najmu zazwyczaj je spełnia, a należy ustalić, czy sam przedmiot najmu jest związany z działalnością gospodarczą.
Jak wskazano w wyroku NSA z 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 379/14, na który powołał się w uchwale skład siedmiu sędziów: W większości przypadków decydujące znaczenie, co do kwalifikacji określonych przychodów wynikających ze stosunku najmu przypisać należy samemu podatnikowi, który może "powiązać" posiadane i będące przedmiotem najmu składniki majątku z wykonywaniem działalności gospodarczej lub tez "pozostawić" je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Jak wskazano powyżej przychody z obydwu analizowanych źródeł mają charakter zarobkowy, stały (ciągły), a także wymagają pewnej formy zorganizowania. Wobec braku zatem sformułowania przez ustawodawcę wyraźnych pozytywnych reguł klasyfikacji przychodów z najmu do jednego z dwóch konkurencyjnych źródeł, decydujące znaczenie przyznać należy decyzji samego podatnika.
Zatem wnioski zawarte w przywołanej uchwale wskazują na fakt, że to podatnik decyduje, czy powiązać określone składniki swojego mienia z działalnością gospodarczą, czy zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą.
Podsumowując, Pana zdaniem, od chwili wycofania lokali mieszkalnych z majątku trwałego przedsiębiorstwa lokale te nie będą składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą Pana, zaś to sprawi, że przychód z najmu tych lokali od momentu wycofania będzie kwalifikowany jako przychód ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
W ustawie z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł. Według przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są, określone w art. 10 ust 1:
– pozarolnicza działalność gospodarcza (wskazana w pkt 3);
– najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (wskazane w pkt 6).
Ustawa ta zawiera definicję pojęcia działalności gospodarczej, wyrażoną w artykule 5a pkt 6. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, za działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:
a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:
– zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,
– nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz
– wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.
Do grupy przychodów z działalności gospodarczej należą także przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze składników majątku związanych z działalnością gospodarczą – zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 11 tej ustawy.
Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.
Jak wskazano wyżej, aby daną działalność uznać za działalność gospodarczą, musi ona być prowadzona we własnym imieniu i łącznie spełniać warunki:
– celu zarobkowego,
– ciągłości,
– zorganizowanego charakteru.
Działalność zarobkowa to działalność taka, która daje możliwość wygenerowania zysku i ma na celu zapewnienie określonego dochodu. Jednak nawet ewentualna strata będąca wynikiem działalności nastawionej na zysk nie pozbawia jej takiego charakteru, gdyż istotny jest tu sam zamiar osiągnięcia dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają natomiast czynności nastawione wyłącznie na zaspokojenie własnych potrzeb osoby, która je podejmuje.
Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Wiąże się z planowym charakterem działań i realizacją w sposób ciągły zamierzeń ukierunkowanych na osiąganie i zwiększanie zysków. Przesłanki ciągłości nie należy rozumieć jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy – do jej zachowania wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikała intencja powtarzania określonego zespołu konkretnych czynności w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.
Prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działanie metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. Na takie zorganizowanie w odniesieniu do najmu mogą wskazywać (chociaż nie są decydujące) zwłaszcza niektóre okoliczności – takie jak dopełnienie obowiązków formalnych w zakresie zarejestrowania przedsiębiorcy, współpraca z podmiotami profesjonalnymi, świadczenie dodatkowych usług czy znaczna liczba wynajmowanych nieruchomości lub podpisywanych umów.
Należy przy tym podkreślić, że nie ma podstaw, aby kwalifikować do pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podejmowanych przez podatnika działań, które mają na celu zwyczajowe gospodarowanie majątkiem oraz zaspokajanie potrzeb osobistych podatnika lub jego rodziny. Działań z zachowaniem normalnych, zwyczajowo przyjętych w takich przypadkach reguł gospodarności nie należy utożsamiać z działalnością gospodarczą.
Wskazane wyżej przesłanki w każdym przypadku należy rozważyć indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego. Przy tym decydującego znaczenia nie ma tu subiektywne przekonanie podatnika o właściwej, jego zdaniem, kwalifikacji przychodów do danego źródła, ale to, czy w okolicznościach faktycznych danej sprawy omawiane kryteria zostały rzeczywiście spełnione.
W tym miejscu wskazać należy też na Uchwałę NSA z 24 maja 2021 r., II FPS 1/21, gdzie wskazano: To zatem podatnik decyduje o tym czy „powiązać” określone składniki swojego mienia z wykonywaniem działalności gospodarczej, czy też zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą i oddać np. w najem.
Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku opis sprawy oraz przepisy prawne w tym zakresie należy stwierdzić, że skoro przeniesie Pan (wycofa) nieruchomości do majątku prywatnego to wówczas przedmiotem najmu nie będzie składnik majątku związany z działalnością gospodarczą. Zatem najem nieruchomości stanowić będzie źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Odnosząc się zaś do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych i orzeczeń sądowych – zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.
Nie negując rozstrzygnięć – na które Pan się powołuje w uzasadnieniu swojego stanowiska – jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organ interpretacyjny natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów – nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tutejszy organ miał na względzie wskazane przez Pana rozstrzygnięcie sądów i organów podatkowych.
– Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
– Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
– w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
– w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili