0115-KDIT3.4011.442.2022.1.PS

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 czerwca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pojęcia małego podatnika oraz możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

Pan A.B.

(`(...)`);

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Pan C.D.

(`(...)`)

Opis stanu faktycznego

Zainteresowanymi są osoby fizyczne będące wspólnikami spółki cywilnej – dwie osoby fizyczne. Wspólnicy spółki cywilnej nabyli specjalistyczną maszynę – ładowarka kołowa (`(...)`), rok produkcji 2015 (jako środek trwały wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej) o wartości 381 300 zł brutto (310 000 zł netto).

Spółka cywilna, której wspólnikami są Zainteresowani, w poprzednim roku podatkowym wygenerowała przychód w wysokości przekraczającej 2 000 000 euro. Jednak odrębnie u każdego ze wspólników przychód w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył 2 000 000 euro.

Pytanie

Czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym, wspólnikom spółki cywilnej - Zainteresowanym - przysługuje uprawienie do odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.) podatnikiem podatku dochodowego objętego przedmiotową ustawą jest wyłącznie osoba fizyczna. W kontekście analizowanego stanu faktycznego istotny jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 2017 r., II FSK 1346/15, gdzie sąd wskazał, że „podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych nie są spółki nieposiadające osobowości prawnej (m.in. spółki cywilne), lecz ich wspólnicy, o ile są osobami fizycznymi.” W związku z tym, w ocenie Zainteresowanych wspólnicy spółki cywilnej (Zainteresowani) są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast nie jest podatnikiem spółka cywilna. Art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f. definiuje pojęcie małego podatnika, który oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł. W ocenie Zainteresowanych małym podatnikiem może być wyłącznie podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, czyli osoba fizyczna spełniająca określone limity z art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f. W analizowanym stanie faktycznym wspólnicy spółki cywilnej (Zainteresowani) spełniają warunki limitowe wskazane w art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f, dlatego też są małymi podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast małym podatnikiem nie może być spółka cywilna, gdyż podmiot ten nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Przechodząc na kanwę opisanego stanu faktycznego, w sytuacji, gdy u żadnego ze wspólników spółki cywilnej (Zainteresowanych) nie zostaje przekroczona w poprzednim roku podatkowym wyrażona w złotych kwota odpowiadająca 2 000 000 euro - limit przychodu wskazanego w art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f. - a spółka cywilna wykazuje w swojej ewidencji podatkowej przekroczenie 2 000 000 euro przychodu w poprzednim roku podatku to limit ten należy liczyć wyłącznie u każdego ze wspólników osobno w oparciu o wysokość posiadanych przez każdego wspólnika udziałów w zyskach spółki. Interpretacja ta jest zgodna przede wszystkim z podstawowym celem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - opodatkowanie dochodów osób fizycznych (por. art. 1 u.p.d.o.p.). Dlatego też skoro małym podatnikiem może być wyłącznie podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, czyli osoba fizyczna to w przypadku spółek niemających osobowości prawnej (np. spółki cywilnej, jawnej itd.) małym podatnikiem jest wspólnik takiej spółki. Natomiast limit przychodów z art. 5a pkt 20 u.p.d.o.f. powinien być ustalany w oparciu o generowany zysk spółki i posiadany przez wspólnika udział.

W myśl art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f. podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. W analizowanym stanie faktycznym istotnym będzie odkodowanie normy prawnej dotyczącej małego podatnika. Wykładnia językowa oraz systemowa wewnętrzna prowadzą do jednoznacznego wniosku, że podatnik podatku dochodowego do osób fizycznych będący małym podatnikiem jest uprawniony do skorzystania z odpisów amortyzacyjnych uregulowanych w art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f. W wyroku z 26 maja 2011 r., II FSK 113/10 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „uprawnienie do odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f, w brzmieniu sprzed 22 maja 2009 r., przysługują "małemu podatnikowi", którym na mocy art. 5 pkt 20 ww. ustawy w przypadku spółki jawnej są wspólnicy, a nie spółka jawna.” W ocenie Zainteresowanych podobnie jak spółkę jawną, należy oceniać sytuację spółki cywilnej - ani jedna, ani druga nie są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych a jedynie ich wspólnicy będący osobami fizycznymi są podatnikami tego podatku. Dlatego też, według Zainteresowanych, uprawnienie do odpisów amortyzacyjnych z art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f mają wspólnicy spółki cywilnej. W tym samym wyroku NSA stwierdził, że „Limit odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), oblicza się osobno dla każdego wspólnika spółki jawnej jako "małego podatnika" w rozumieniu art. 5a pkt 20 tej ustawy, a nie dla tej spółki.” Zdaniem Zainteresowanych limit odpisów amortyzacyjnych z art. 22k ust. 7 u.p.d.o.f. oblicza się osobno dla każdego wspólnika spółki cywilnej. W ocenie Zainteresowanych, w związku z zaistniałym stanem faktycznym wspólnikom spółki cywilnej (Zainteresowanym) przysługuje uprawienie do odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, Zainteresowani aprobują również stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 2011 z wyroku II FSK 113/10. Sąd ten jednoznacznie wskazał, że „kwestię podmiotu, którego dotyczą limity wyznaczone przez art. 22k ust. 7 ustawy, należało odczytywać w zgodzie z ogólną normą prawną, wyrażoną w art. 1 ustawy, że podatek dochodowy od osób fizycznych dotyczy tylko osób fizycznych. Dywagacje na temat, kto jest na mocy konkretnych przepisów obowiązany do dokumentowania tego podatku, są kwestią drugorzędną”. Reasumując, w zaistniałym stanie faktycznym, wspólnikom spółki cywilnej - Zainteresowanym - przysługuje uprawienie do odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22k ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wspólnicy spółki cywilnej będą mogli skorzystać odrębnie z uprawnienia do jednorazowej amortyzacji opisanej we wniosku maszyny nabytej na potrzeby i w związku z prowadzoną poprzez spółkę cywilną działalności gospodarczą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Zgodnie natomiast z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja, której warunki stosowania przewidziane są w art. 22k ust. 7–13 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powyższa zasada amortyzacji polega na zaliczaniu do kosztów podatkowych dokonywanych jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości.

W myśl przepisu art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Zgodnie z art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

W myśl art. 22k ust. 11 ww. ustawy przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

– mali podatnicy lub

– podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – który stanowi: ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Wyeksponować trzeba w tym miejscu, że zgodnie z treścią art. 22k ust. 13 ustawy, w przypadku spółki niebędącej osobą prawną kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, odnosi się do łącznej wartości odpisów przypadających zgodnie z art. 8 na wspólników tej spółki.

Powyższy przepis wprowadzono art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69, poz. 587).

Z uzasadnienia ww. ustawy wynika, że: (…) w celu wyeliminowania wątpliwości jednoznacznie zapisano w ustawach o podatkach dochodowych, iż w przypadku spółki niemającej osobowości prawnej kwota limitu odpisów amortyzacyjnych dotyczy spółki, która zgodnie z obowiązującymi przepisami dokonuje jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Przepis ten obowiązuje od 22 maja 2009 roku.

Należy więc podkreślić, że dla skorzystania z jednorazowej amortyzacji na podstawie ww. przepisów w obowiązującym stanie prawnym jest ważne kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z tych też względów dla celów jednorazowej amortyzacji podatkowej przy ocenie spełnienia kryteriów pojęcia „małego podatnika”, w przypadku:

– osób fizycznych prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą, do limitu 2 000 000 euro należy uwzględnić przychody z tej działalności, bez względu na uzyskiwane przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną,

– gdy działalność gospodarcza jest wykonywana w formie spółki niebędącej osobą prawną, do limitu 2 000 000 euro należy uwzględnić przychody wyłącznie z działalności w tej spółce.

Ponadto, skoro zarówno przychody i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niebędącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką, a nie wspólnikami tej spółki.

W konsekwencji jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych może dokonywać podmiot prowadzący działalność gospodarczą, tj. spółka niebędąca osobą prawną (w tym wypadku spółka cywilna) bądź osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Zainteresowanymi są osoby fizyczne będące wspólnikami spółki cywilnej – dwie osoby fizyczne. Spółka cywilna, której wspólnikami są Zainteresowani, w poprzednim roku podatkowym wygenerowała przychód w wysokości przekraczającej 2 000 000 euro. Jednak odrębnie u każdego ze wspólników przychód w poprzednim roku podatkowym nie przekroczył 2 000 000 euro.

Mając na uwadze zaprezentowany stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro spółka cywilna w roku poprzedzającym wprowadzenie opisanego środka trwałego do jej ewidencji środków trwałych wygenerowała przychód w wysokości przekraczającej 2 000 000 euro, nie może być uznana za „małego podatnika”, a w konsekwencji, nie może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego.

Stanowisko Zainteresowanych jest zatem nieprawidłowe.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

– Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

– Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

– Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

– Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Pan A.B. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

– w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

– w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).