Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

– nieprawidłowe w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji,

– prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodu z tytułu najmu nieruchomości poniesionych wydatków. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji indywidualnej dotyczącej zapłaty podatku za krótkoterminowy najem zakupionego mieszkania w okresie czerwiec – październik 2021 r.

Pod koniec kwietnia 2021 r. Wnioskodawca z żoną kupli nieruchomość w A. celem przeprowadzki i zamieszkania, gdyż̇ aktualnie mieszkają w mieszkaniu wynajmowanym. Po zakupie rozpoczęli remont mieszkania, który zakończył się w czerwcu, gdzie data zakończenia remontu nie była znana, gdyż niepewna była dostępność fachowców oraz czas trwania robót. Ze względu na obowiązujący okres wypowiedzenia mieszkania na wynajem oraz trwający sezon wakacyjny, podjęli decyzję o tymczasowym, kilkumiesięcznym wynajmie kupionego mieszkania, a w przyszłości wypowiedzenie umowy najmu w aktualnie wynajmowanym mieszkaniu oraz przeprowadzkę do kupionego mieszkania. Kupione mieszkanie było wynajmowane krótkoterminowo poprzez portale (`(...)`) od czerwca (pierwszy przychód od lipca) do końca października 2021 r.

Do mieszkania wprowadzili się w listopadzie 2021 r. W poprzednim wniosku Wnioskodawca uzyskał interpretację podatkową (`(...)`), iż:

(…) w związku z przedstawionym opisem zdarzenia, przychody uzyskiwane w ramach najmu będą stanowiły przychód z najmu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)

Za wynajem mieszkania Wnioskodawca wybrał rozliczanie się̨ na zasadzie ogólnej, tj. wg progresywnej skali podatkowej 18%, 32% i od dochodów odjął opłaty za media, prąd, Internet oraz amortyzował mieszkanie indywidualną stawką do 10%.

Opłaty za media, prąd oraz Internet Wnioskodawca ujął w kosztach uzyskana przychodu – wydatki te były ponoszone przez Wnioskodawcę – opłacał rachunki za media, prąd oraz Internet.

Pierwsi najemcy zaczęli korzystać z mieszkania 28 czerwca 2021 r., w związku z czym od tego dnia prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w którym uwzględniona jest amortyzacja mieszkania (od wartości zakupu). Mieszkanie było użytkowane ponad 5 lat przed jego zakupieniem.

Pytanie

Czy odjęcie od dochodów opłaty za media, prąd, Internet oraz amortyzowanie mieszkania stawką do 10% jest prawidłowe?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, od dochodu z najmu może odjąć opłaty za media, prąd, Internet oraz amortyzację lokalu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

– wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

– poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

– pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością;

– jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

– został właściwie udokumentowany;

– wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione w opisanym stanie faktycznym, że Wnioskodawca:

– wynajmował nabyty lokal mieszkalny,

– do rozliczenia osiągniętych przychodów wybrał zasady ogólne,

– opłaty za media, prąd oraz Internet to wydatki poniesione przez Wnioskodawcę,

wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w związku z uzyskiwanymi przychodami z najmu lokalu mieszkalnego.

Przechodząc z kolei do możliwości dokonywania amortyzacji lokalu mieszkalnego wyjaśnić należy, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

– stanowić własność lub współwłasność podatnika,

– zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

– być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

– jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

– być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, uznanie składnika majątku za środek trwały wymaga spełnienia ww. cech, w tym wymaganym jest aby przewidywany okres jego używania był dłuższy niż rok. Tymczasem z przedstawionego we wniosku opisu okoliczności faktycznych sprawy wynika, że podjęto decyzję o kilkumiesięcznym wynajmie kupionego mieszkania. Oznacza to, że nie została spełniona jedna z podstawowych przesłanek niezbędnych do zaliczenia składnika majątku w postaci lokalu mieszkalnego do środków trwałych – przewidywany okres oddania lokalu mieszkalnego do używania był krótszy niż rok. Skutkuje to brakiem możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zatem w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że opisane we wniosku wydatki jako koszty uzyskania przychodu pomniejszają osiągnięty przychód, a nie dochód.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

– Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

– Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

– w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

– w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).