0114-KDIP2-1.4011.410.2022.2.PP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 maja 2022 r. złożyła Pani wniosek z 9 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia działek. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 20 lipca 2022 r. (data wpływu 21 lipca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Z dniem 25 września 1992 roku - aktem notarialnym rep. (…) stała się Pani współwłaścicielką w 1\2 części nieruchomości o pow. (…), w tym działki nr A, położonej w (…) gmina (…), powiat (…). woj. (…). Nieruchomość stanowiła spadek po śmierci ojca i darowiznę matki. Drugą połowę nabył Pani brat.

Z dniem 1 września 2012 roku aktem notarialnym rep. (…) wraz z bratem nabyła Pani na współwłasność nieruchomość stanowiącą działkę nr B o powierzchni (…), w udziale wynoszącym po 1\2 części. Działka ta stanowiła część znajdującego się na działce nr A podwórza (działki siedliskowej w gospodarstwie rolnym nabytym po rodzicach).

W celu wyjścia ze współwłasności wraz z bratem dokonała Pani podziału działek nr A i B na działki nr C i D oraz E i F.

Następnie aktem notarialnym z dnia 14 stycznia 2020 roku Rep. (…) darowała Pani cały swój udział 1\2 części w działkach zabudowanych, oznaczonych numerami D i E swojemu bratu, zaś Pani brat cały swój udział 1\2 części w działkach niezabudowanych, oznaczonych nr C i F, darował Pani.

W dniu 21 czerwca 2021 roku aktem notarialnym rep. (…) sprzedała Pani działki nr C i F.

Uzupełnienie stanu faktycznego

Prawa majątkowe Pani ojca i matki do działki nr A wynikają z ostatecznego aktu własności ziemi z dnia 29 sierpnia 1975 roku nr (…), wydanego przez Naczelnika Gminy w (…).

Przekazanie darowizny przez Pani matkę na rzecz Pani i Pani brata nastąpiło z dniem 25 września 1992 roku.

Z aktu notarialnego z dnia 25 września 1992 roku (…) wynika, iż moi rodzice byli właścicielami gospodarstwa rolnego w skład którego wchodziły nieruchomości:

a) o pow. (…), położone w (…), składające się z działek nr A, G, H, I, J, K;

b) pow. (…), położone we wsi (…), gm. (…), składające się z działek nr L, M, N, O, P;

c) ½ części nieruchomości o pow. (…), położonej w (…), działka nr R.

Z aktu wynika również, iż na skutek śmierci ojca spadek po nim na mocy ustawy i wchodzące w skład spadku gospodarstwo rolne nabyli po 1/3 części: Pani matka, Pani i brat.

Matka stała się współwłaścicielką do 4/6 części, a Pani z bratem po 1/6 części do nieruchomości opisanych w punkcie a i b, natomiast w nieruchomości opisanej w punkcie c matka stała się współwłaścicielką do 4/12 części, a Pani z bratem po 1/12 części.

Tym samym aktem notarialnym matka całe swoje udziały darowała Pani i Pani bratu po połowie.

Na mocy aktu notarialnego z dnia 25 września 1992 roku do wszystkich nieruchomości, w tym do działki nr A, została Pani zatem wraz z bratem wpisani jako współwłaściciele po połowie.

Reasumując w drodze darowizny matka aktem notarialnym z dnia 25 września 1992 roku przekazała Pani i Pani bratu po połowie swoje udziały w działce nr A w wysokości 4/6.

Z mocy ustawy po śmierci ojca w działce nr A dostałam udział w 1/6 części, a darowizną matki udział w 2/6 części.

Akt notarialny z 14 stycznia 2020 roku stanowił umowę darowizny. Cały swój udział 1/2 części w działkach zabudowanych (po podziale D i E) darowała Pani bratu, zaś brat cały swój udział w działkach niezabudowanych (po podziale C i F) darował Pani. Celem tego aktu było wyjście ze współwłasności z działki nr A i B.

W akcie notarialnym z dnia 14 stycznia 2020 roku nie było żadnych spłat i dopłat, była to umowa darowizny.

Wartość otrzymanych przez Panią działek mieści się w przysługującym Pani udziale w majątku wspólnym. Dokonała Pani wraz z bratem podziału nieruchomości nr A i B na cztery działki, po dwie dla każdego.

Sprzedaż działek nr C i F nie nastąpiła w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

Działki nr C i F sprzedała Pani osobie trzeciej.

W skład masy spadkowej po ojcu wchodziły również inne działki, wchodzące w skład majątku wspólnego matki i ojca:

‒ o pow. (…), położone w (`(...)`), składające się z działek nr A, G, H, I, J, K;

‒ o pow. 1 ha 54 a, położone we wsi (`(...)`), składające się z działek nr L, M, N, O, P;

‒ ½ części nieruchomości o pow. 1 ha 63 a, położonej w (`(...)`), działka nr R.

Po śmierci ojca nie było działu spadku. Jeszcze za życia matki, ok. 20 lat temu, wraz z bratem znieśliśmy współwłasność do wszystkich wyżej wymienionych działek – oprócz do działki nr A. Działka nr A jako jedyna pozostała dalej we współwłasności Pani wraz z bratem, bowiem w akcie notarialnym z 25 września 1992 roku została ustanowiona na rzecz matki, do czasu jej śmierci, służebność mieszkania w połowie domu mieszkalnego, korzystania z połowy budynków gospodarczych oraz użytkowania (…) arów gruntu przy domu – położonym na działce nr A.

Jest Pani w związku małżeńskim od 1966 roku i nigdy nie miała Pani ustanowionej rozdzielności majątkowej.

Przedmiotowa indywidualna interpretacja podatkowa ma na celu wyjaśnienie Pani czy dokonana przez Panią sprzedaż działek C i F w 2021 roku, stanowi Pani źródło przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wiąże się z koniecznością zapłaty podatku dochodowego w wysokości 19%? Mając na względzie, iż sprzedała Pani nieruchomość przed upływem 5 lat, od chwili zawarcia umowy darowizny z bratem, a darowizna brata dotyczyła połowy sprzedanych gruntów.

Pytania

Czy dokonana sprzedaż nieruchomości nr C i F stanowi Pani źródło przychodu w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy podlega w połowie opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 19%?

Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, iż dokonana sprzedaż nie jest Pani źródłem przychodu, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Dokonała Pani bowiem wraz z bratem podziału praw majątkowych, nabytych po 1\2 części już w 1992 roku i 2012 roku. Nie doszło zatem do przyrostu mojego majątku ponad udział, który nabyłam już w 1992 roku i 2012 roku.

Sprzedała Pani bowiem nieruchomość do wysokości przysługującego Pani udziału w 1\2 części. Całość nieruchomości, którą sprzedała Pani w 2021 roku nabyła Pani już w 1992 roku w drodze spadku po ojcu (postanowienie Sądu Rejonowego w (…) z dnia 10 czerwca 1992 roku nr (…) o stwierdzeniu nabycia spadku) i darowizną matki z 1992 roku, a także w 2012 roku w drodze umowy sprzedaży.

Umową darowizny z 2020 roku, której celem było wyjście ze współwłasności z bratem, dokonaliście podziału części majątku otrzymanego w 1992 roku w drodze spadku po ojcu i darowizną matki oraz dokonaliście wyjścia ze współwłasności w działce nabytej po 1\2 udziału w 2012 roku.

Mając na względzie powyższe, stosownie do art. 199a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - ordynacja podatkowa, Pani zdaniem, powinien być wzięty pod uwagę zgodny zamiar i cel dokonanej przeze mnie i brata czynności – czyli wyjście ze współwłasności, w tym podział majątku po rodzicach otrzymanego w drodze spadku i darowizny, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczenia woli w postaci zawartej z bratem umowy darowizny, w której Pani i Pani brat darowaliście sobie nawzajem udziały w nieruchomości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Przepis art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

W przypadku odpłatnego zbycia, nabytych w drodze spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie tej nieruchomości lub nabycie prawa majątkowego przez spadkodawcę.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 7 ww. ustawy:

Nie stanowi nabycia albo odpłatnego zbycia, o których mowa w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), odpowiednio nabycie albo odpłatne zbycie, w drodze działu spadku, nieruchomości lub praw majątkowych, określonych w ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), do wysokości przysługującego podatnikowi udziału w spadku.

Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.):

Spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego:

Spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy.

Zgodnie z art. 925 Kodeksu cywilnego

Spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Powyższe oznacza, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei, postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Stosownie do art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego:

Sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Notariusz na zasadach określonych w przepisach odrębnych sporządza akt poświadczenia dziedziczenia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego:

Jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów niniejszego tytułu.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny:

Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika.

W myśl art. 196 Kodeksu cywilnego:

§ 1. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

§ 2. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu.

Zatem do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Natomiast w myśl art. 210 §1 Kodeksu cywilnego:

Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 Kodeksu cywilnego:

Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zgodnie z art. 212 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego:

§ 1. Jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Przy podziale gruntu sąd może obciążyć poszczególne części potrzebnymi służebnościami gruntowymi.

§ 2. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Z powyższych przepisów wynika, że zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Jeżeli zniesienie współwłasności następuje przez podział rzeczy wspólnej, to co do zasady dokonuje się jej podziału na tyle części ilu jest współwłaścicieli z uwzględnieniem wartości udziałów posiadanych przed zniesieniem współwłasności. W przypadku różnicy pomiędzy wartością utworzonych części rzeczy a wielkością udziałów, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Punktem wyjścia do obliczenia podstawy opodatkowania jest wartość rynkowa zbywanych udziałów w składnikach majątkowych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy lub praw majątkowych tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej lub prawach i odbyło się bez spłat i dopłat. Natomiast, jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału, jeśli:

‒ podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

‒ wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.

Zgodnie z art. 888 § 1 ww. Kodeksu:

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Z powyżej zacytowanego przepisu wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Z opisu sprawy wynika, że:

1. prawa majątkowe Pani ojca i matki do działki nr A wynikają z aktu własności ziemi z 29 sierpnia 1975 roku,

2. w wyniku spadku po ojcu i darowizną od matki 25 września 1992 r. na podstawie aktu notarialnego stała się Pani wraz z bratem w równych częściach właścicielką działki nr A,

3. 1 września 2012 r. nabyła Pani wraz z bratem działkę nr B w udziale wynoszącym po ½ części działki,

4. wraz z bratem dokonała Pani podziału działek nr A i B na działki nr C i D oraz E i F,

5. aktem notarialnym z 14 stycznia 2020 r. w celu wyjścia ze współwłasności darowała Pani cały swój udział ½ części w działkach D i E swojemu bratu, zaś Pani brat cały swój udział ½ części w działkach nr C i F, darował Pani,

6. w akcie notarialnym z 14 stycznia 2020 r. nie było żadnych spłat i dopłat,

7. 21 czerwca 2021 r. sprzedała Pani działki nr C i F.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że stosownie do art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za datę nabycia przez Panią działki C należy przyjąć dzień nabycia działki przez Pani matkę i ojca działki nr A, tj. nabycia praw majątkowych do działki A wynikają z aktu własności ziemi z dnia 29 sierpnia 1975 roku. Natomiast datą nabycie działki nr B jest 1 września 2012 roku, czyli moment kupna jej przez Panią i Pani brata.

W celu wyjścia ze współwłasności darowała Pani cały swój udział 1\2 części w działkach D i E swojemu bratu, zaś Pani brat cały swój udział 1\2 części w działkach nr C i F, darował Pani. Powyższej czynności nie towarzyszyły spłaty i dopłaty. Nie doszło zatem do przekroczenia udziału jaki pierwotnie przysługiwał Pani w rzeczy wspólnej.

Dokonując więc oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego należy stwierdzić, że zbycie 21 czerwca 2021 r. działek nr C i nr F, nie będzie stanowić dla Pani źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) w zw. z art. 10 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem okres, o którym mowa w tym przepisie minął.

Zatem Pani stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).