0114-KDIP2-1.4011.302.2022.4.MW

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 marca 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 17 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w tej działalności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

MM (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: VAT (podatek od towarów i usług)), jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca osiąga dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów, a co za tym idzie jest obowiązany opłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w formie (`(...)`). Od listopada 2021 r. działalność prowadzona jest w lokalu mieszkalnym, którego jest współwłaścicielem. Mieszkanie to służy także do zaspokojenia potrzeb mieszkalnych podatnika. Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej przeznaczony został pokój o powierzchni 9,75 m2. Do wskazanego pokoju podatnik częściowo zakupił wyposażenie (głównie meble biurowe) i planuje dalsze zakupy: mebli biurowych, urządzeń elektronicznych, środków czystości i innych akcesoriów niezbędnych do prowadzenia działalności. Pokój ten musi zostać wyposażony w sposób umożliwiający zarówno samodzielną pracę, jak i odbywanie spotkań z klientami i partnerami biznesowymi. Składniki te stanowić będą wyposażenie, które nie zostało i nie zostanie zaliczone do środków trwałych.

Przedmiotowy lokal mieszkalny o powierzchni 68,21 m2 generuje następujące koszty stanowiące składnik miesięcznej opłaty, w szczególności:

- koszty nieruchomości wspólnej (udział w części wspólnej określono na 6821/1806724),

- centralne ogrzewanie opłata zmienna,

- podgrzanie wody,

- zimna woda do podgrzania i zimna woda do licznika,

- wywóz śmieci,

- ochrona,

- eksploatacja miejsc postojowych.

Dodatkowo kwartalnie, te szacunkowe opłaty są wyrównywane poprzez rozliczenia na podstawie odczytu liczników. Rozliczenia te dokonywane są przez zarządcę nieruchomości. Dodatkowym kosztem związanym z użytkowaniem tego lokalu, jest koszt rachunku za energię elektryczną oraz opłata za Internet.

W przypadku wyżej wskazanych wydatków Wnioskodawca nie potrafi dokonać ich jednoznacznego przyporządkowania do poszczególnych rodzajów prowadzonej działalności, tj. do czynności opodatkowanych VAT (prowadzone w ramach działalności gospodarczej) lub pozostających poza zakresem regulacji ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 106 ze zm.; dalej: Ustawa o VAT) (stanowiących osobiste wydatki). Przyporządkowania tego dokonać można wyłącznie przy zastosowaniu odpowiedniej proporcji odliczenia. Wskazany pokój jest wykorzystywany wyłącznie do świadczenia usług (…). Zważywszy zatem na charakter wykorzystania, jest ono w pełni mierzalne, tj. można rozliczać je według proporcji: ilości metrów kwadratowych powierzchni wykorzystanej do działalności gospodarczej w stosunku do ogólnej powierzchni mieszkania. Stosując wskazaną metodę, można precyzyjnie wskazać, jaki procent wydatków został poniesiony w ramach działalności opodatkowanej VAT, a jaki procent na użytek prywatny nieopodatkowany VAT. Ponadto proporcja wyliczona w ten sposób pozwoli jednoznacznie wyliczyć wysokość podstawy opodatkowania dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych uwzględniając precyzyjnie wyliczone koszty uzyskania przychodów w formie wydatków dotyczących części lokalu mieszkalnego przypadających na działalność gospodarczą.

Wyliczona w w/w sposób proporcja wynosi 14,3% i konkretnie wskazuje, jaka część wydatków, o których mowa powyżej stanowi te związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w lokalu mieszkalnym Wnioskodawcy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

W zakresie pytania nr 1 Wnioskodawca wskazał, że do kosztów uzyskania przychodów zamierza zaliczyć wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, w szczególności: zakup mebli biurowych, zakup sprzętu elektronicznego (m. in. stacja dysków, monitor, klawiatura wraz z myszką, laptop, drukarka, skaner, niszczarka, kamerka internetowa, słuchawki), oraz innych akcesoriów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Natomiast do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca zamierza zaliczyć opłaty związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego proporcjonalnie przypadające na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności: koszty udziału w części nieruchomości wspólnej, centralnego ogrzewania, zużycia i podgrzania wody, wywozu śmieci, ochrony, eksploatacji miejsc postojowych, odsetki od kredytu udzielonego na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, energii elektrycznej, Internetu.

Ponadto w uzupełnieniu ostatecznie Wnioskodawca sformułował pytanie nr 2 mające być przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przedstawił własne stanowisko w zakresie przeformułowanego pytania nr 2, a także Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w zakresie pytania nr 1.

Pytania

1. Czy do kosztów uzyskania przychodów można w całości zaliczyć koszty poniesione na zakup wyposażenia biura czyli wyodrębnionego pokoju, znajdującego się w stałym miejscu wykonywania działalności i jednocześnie lokalu mieszkalnym podatnika, przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej w postaci m. in. mebli biurowych, urządzeń elektronicznych, i innych akcesoriów biurowych niezbędnych do prowadzenia działalności?

2. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć opłaty związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego proporcjonalnie przypadające na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej?

3. Czy w związku z wykonywaniem działalności podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia części tj. 14,3 % podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki prywatne i związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, obliczone według klucza odliczenia wyliczonego według udziału procentowego powierzchni mieszkania, jaka jest przeznaczona na działalność gospodarczą (9,75 m2) do całkowitej powierzchni lokalu mieszkalnego (68,21 m 2)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena Pani stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i 2. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 3 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Pani stanowisko w sprawie

Ad. 1 i 2

Do kosztów uzyskania przychodów można w całości zaliczyć koszty poniesione na zakup wyposażenia biura czyli do wyodrębnionego pokoju przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej w postaci m. in mebli biurowych, urządzeń elektronicznych, i innych akcesoriów biurowych niezbędnych do prowadzenia działalności.

W odniesieniu do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta wart. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy. Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W przypadku wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednego pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, pomiędzy wydatkami związanymi z użytkowaniem tego lokalu (eksploatacją np. czynsz, media) oraz nabyciem wyposażenia służącego do wykonywania działalności, a prowadzoną działalnością istnieje niewątpliwie związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodu tej działalności. Zatem przy ustaleniu wydatków na eksploatację jednego pomieszczenia w lokali mieszkalnym, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w tym pomieszczeniu działalności gospodarczej, należy ustalić jaka kwota z tych wydatków dotyczy części lokalu mieszkalnego przypadającej na działalność gospodarczą. Jeżeli część lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to w takim zakresie - związane z jego eksploatacją wydatki, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. W odniesieniu do kosztów zakupu wyposażenia pokoju wykorzystywanego w działalności gospodarczej wskazać należy, że nabyte lub wytworzone we własnym zakresie składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jednakże zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 10 000 zł - możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym). Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym. Wyposażenie pokoju wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jeżeli wartość tego wyposażenia nie przekracza 10 000 zł - o ile nie zostało zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wyposażenie pokoju w lokalu mieszkalnym wykorzystywanego w działalności gospodarczej - jeżeli wartość jednostkowa składników wyposażenia nie przekracza 10 000 zł i wyposażenie nie zostało zaliczone do środków trwałych – zdaniem Wnioskodawcy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania. Natomiast 14,3 % kwoty opłat związanych z użytkowaniem całego mieszkania, zdaniem Wnioskodawcy będzie stanowiło koszty uzyskania przychodów.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w zakresie pytania nr 1 i wskazał, iż wyposażenie to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Przy czym niezaliczanie składników do środków trwałych może następować ze względu na przewidywany okres używania danego składnika majątku. Gdy majątek nabyty dla celów prowadzonej firmy wykorzystywany będzie krócej niż rok, nie spełnił warunku uznania go za środek trwały, a tym samym powinien zostać zaliczony do wyposażenia. Jeżeli jednak podatnik zakupił urządzenie, które zakwalifikuje do wyposażenia, bo założył, iż okres jego wykorzystywania w działalności będzie krótszy niż rok, a upłynie 12 miesięcy od jego ujęcia w ewidencji wyposażenia, a składnik majątku jest nadal wykorzystywany w działalności, wówczas staje się automatycznie środkiem trwałym. Jeśli jego wartość wykazana w ewidencji nie przekracza 10.000 zł, wówczas przekwalifikowanie ma charakter formalny. Taka interpretacje jest zgodna z art. 3 pkt 15 Ustawy o rachunkowości, który stanowi, że za środki trwałe uznaje się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Podatnicy nabywając środki trwałe o wartości przekraczającej 10.000 zł netto i nie wprowadzają ich do ewidencji środków trwałych z zamysłem, iż będzie on użytkowany krócej niż rok, będą zmuszeni skorygować koszty za poprzednie okresy podatkowe, jeśli okaże się, że faktyczny okres ich użytkowania przekroczy rok. Związane jest to z koniecznością przekwalifikowania składnika majątku na środek trwały, a co za tym idzie również zapłacenia odsetek od zaległości w podatku dochodowym.

Podsumowując, przepisy dają podatnikowi możliwość zaliczenia nawet wysokocennych (powyżej 10.000 zł netto) składników majątku bezpośrednio w koszty, bez konieczności wprowadzania ich na środki trwałe, pod warunkiem jednak, iż nie będą one użytkowane w działalności gospodarczej dłużej niż rok. Czyli przed upływem roku zostaną np. zużyte i zastąpione nowym, zostaną zbyte odpłatnie bądź nie czy też przekazane na potrzeby własne. W innej sytuacji podatnik będzie musiał ponieść opisane powyżej konsekwencje. Zatem jeśli po upływie 12 miesięcy składnik o wartości przekraczającej 10.000 zł nadal będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności, stanie się automatycznie środkiem trwałym.

Wobec powyższych argumentów, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wyposażenie pokoju w lokalu mieszkalnym wykorzystywanym w działalności gospodarczej zarówno te zaliczone do środków trwałych bądź uznane za wyposażenie zdaniem Wnioskodawcy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z działalność gospodarczej bezpośrednio, w miesiącu oddania tych składników majątku do używania.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku doprecyzował także własne stanowisko w zakresie pytania nr 2 i wskazał, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć opłaty związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego proporcjonalnie przypadające na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.

W odniesieniu do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy. Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W przypadku wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednego pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, pomiędzy wydatkami związanymi z użytkowaniem tego lokalu (eksploatacją np. czynsz, media) oraz nabyciem wyposażenia służącego do wykonywania działalności, a prowadzoną działalnością istnieje niewątpliwie związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszty uzyskania przychodu tej działalności. Zatem przy ustaleniu wydatków na eksploatację jednego pomieszczenia w lokalu mieszkalnym, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w tym pomieszczeniu działalności gospodarczej, należy ustalić jaka kwota z tych wydatków dotyczy części lokalu mieszkalnego przypadającej na działalność gospodarczą. Jeżeli część lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to w takim zakresie - związane z jego eksploatacją wydatki, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Potwierdzeniem takiego stanowiska jest interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który wyjaśnia. (`(...)`) koszty utrzymania mieszkania, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w takiej części w jakiej przypadają bezpośrednio na prowadzoną działalność gospodarczą. Jednym ze sposobów ustalenia tej części wydatków, która dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej, jest zastosowanie do obliczeń wskaźnika udziału powierzchni zajmowanej na działalność gospodarczą do całej powierzchni lokalu (sygn. ITPB1/415-838/09/PSZ z 2 lutego 2010 roku).

Reasumując, opłaty związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego zdaniem Wnioskodawcy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w wysokości proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) :

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Bliżej zasadę tę opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

‒ został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒ był definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒ pozostawał w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒ poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒ został właściwie udokumentowany,

‒ nie znajdował się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Panią wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne.

Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe.

Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli jednak ponoszone przez podatnika wydatki, choć związane z lokalem mieszkalnym, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane i nie są ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W związku z powyższym aby dany wydatek można zaliczyć do kosztów, musi zostać poniesiony w związku z potrzebami działalności (firmy), a nie potrzebami prywatnymi przedsiębiorcy, którego działalność gospodarcza jest prowadzona w lokalu mieszkalnym (domu).

Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Wydatki na media ponoszone przez przedsiębiorców, którzy zarejestrowali firmę w mieszkaniu, nie są co do zasady wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem takie wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu, to w takim zakresie wydatki te będą kwalifikowały się do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku i uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą w formie K. Od listopada 2021 r. działalność prowadzona jest w lokalu mieszkalnym, którego jest Pani współwłaścicielem. Mieszkanie to służy także do zaspokojenia Pani potrzeb mieszkalnych. Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej przeznaczony został pokój o powierzchni 9,75 m2. Do wskazanego pokoju częściowo zakupiła Pani wyposażenie (głównie meble biurowe) i planuje dalsze zakupy: mebli biurowych, sprzętu elektronicznego (stacja dysków, monitor, klawiatura wraz z myszką, laptop, drukarka, skaner, niszczarka, kamerka internetowa, słuchawki), środków czystości i innych akcesoriów niezbędnych do prowadzenia działalności. Pokój ma zostać wyposażony w sposób umożliwiający zarówno samodzielną pracę, jak i odbywanie spotkań z klientami i partnerami biznesowymi. Składniki te stanowić będą wyposażenie, które nie zostało i nie zostanie zaliczone do środków trwałych.

Przedstawiła Pani, iż przedmiotowy lokal mieszkalny o powierzchni 68,21 m2 generuje następujące koszty stanowiące składnik miesięcznej opłaty, w szczególności: koszty udziału w części nieruchomości wspólnej, centralnego ogrzewania, zużycia i podgrzania wody, wywozu śmieci, ochrony, eksploatacji miejsc postojowych, odsetki od kredytu udzielonego na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, energii elektrycznej, Internetu.

Oświadczyła Pani, iż pokój jest wykorzystywany wyłącznie do świadczenia usług (..).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, należy uznać, że wydatki związane z użytkowaniem mieszkania wykorzystywanego przez Panią w części na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. koszty udziału w części nieruchomości wspólnej, centralnego ogrzewania, zużycia i podgrzania wody, wywozu śmieci, ochrony, eksploatacji miejsc postojowych, energii elektrycznej, Internetu w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli zostaną zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu udzielonego na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, wykorzystywanego w części na prowadzenie działalności gospodarczej, wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

- pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

- pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Ponadto stosownie do art. art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

- naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji - art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji należy stwierdzić, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

- są faktycznie zapłacone,

- pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,

- nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy lokal mieszkalny jest w części wykorzystywany do prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jego nabycie w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu wykorzystywaną w Pani działalności gospodarczej do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

W związku z powyższym stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

W sprawie Pani wątpliwości (w zakresie pytania nr 1 ostatecznie sformułowanego w uzupełnieniu wniosku) czy do kosztów uzyskania przychodów można w całości zaliczyć koszty poniesione na zakup wyposażenia biura czyli wyodrębnionego pokoju, znajdującego się w stałym miejscu wykonywania działalności i jednocześnie lokalu mieszkalnym podatnika, przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej w postaci m. in. mebli biurowych, sprzętu elektronicznego (stacja dysków, monitor, klawiatura wraz z myszką, laptop, drukarka, skaner, niszczarka, kamerka internetowa, słuchawki), i innych akcesoriów biurowych niezbędnych do prowadzenia działalności, wyjaśniam:

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

- stanowić własność lub współwłasność podatnika,

- zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

- być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres jego używania być dłuższy niż rok,

- być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22f ust. 3 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 tej ustawy:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zatem – jeżeli wartość początkowa składników majątku nie przekracza 10 000 zł – podatnik ma możliwość:

• nie zaliczyć ich do podlegających amortyzacji środków trwałych, o których mowa w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosząc wydatki na nabycie/wytworzenie tych składników bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania;
• ­zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym:
• dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub
• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 22h-22m ww. ustawy.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:

1. od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

Zgodnie z art. 22e ww. ustawy:

1. Jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia;

2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m;

3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych;

4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

3. Jeżeli różnica, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach.

W lokalu mieszkalnym znajduje się specjalne wydzielone pomieszczenie na cele prowadzenia działalności gospodarczej (pokój). Wskazany pokój nie jest wykorzystywany do Pani celów prywatnych, zgodnie z Pani oświadczeniem wykorzystywany jest wyłącznie do świadczenia usług prawniczych. Ponadto wskazała Pani, iż składniki, o których mowa we wniosku tj. meble biurowe, sprzęt elektroniczny (stacja dysków, monitor, klawiatura wraz z myszką, laptop, drukarka, skaner, niszczarka, kamerka internetowa, słuchawki) i inne akcesoria biurowe niezbędne do prowadzenia działalności stanowić będą wyposażenie, które nie zostało i nie zostanie zaliczone do środków trwałych.

Należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstw.

Przepis ten nie odwołuje się do sfery podejrzeń lecz stwierdzenia wymienionych w nim okoliczności uzasadniających wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków.

W związku z powyższym, koszty poniesione na zakup wyposażenia biura czyli wyodrębnionego pokoju, znajdującego się w stałym miejscu wykonywania działalności i jednocześnie lokalu mieszkalnym podatnika, przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej w postaci m. in. mebli biurowych, sprzętu elektronicznego, stacja dysków, monitor, klawiatura wraz z myszką, laptop, drukarka, skaner, niszczarka, kamerka internetowa, słuchawki), i innych akcesoriów biurowych niezbędnych do prowadzenia działalności - skoro wyposażenie to, tak jak Pani wskazała w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, nie zostało i nie zostanie zaliczone do środków trwałych - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej bezpośrednio, w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania.

Zatem stanowisko Pani w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Panią we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko Pani sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Panią interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników. Zostały wydane w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).