Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
18 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 czerwca 2022 r. (wpływ 1 czerwca 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku)
W miesiącu styczniu 2022 r. Sp. z o.o. (zwana dalej: Zakładem) wypłaciła pracownikom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, osobom wykonującym czynności na podstawie umowy zlecenia, osobom wykonującym czynności na podstawie umowy o świadczenie usług (tzw. kontrakt menedżerski) oraz członkom rady nadzorczej należne wynagrodzenie z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw.
Ministerstwo Finansów wydało w dniu 7 stycznia 2022 r. rozporządzenie w sprawie przedłużenia terminów poboru i przekazania przez niektórych płatników zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (zwane dalej: rozporządzeniem), którego zastosowanie dotyczy wszystkich wypłat dokonanych od stycznia 2022 r. W związku z faktem, że część wynagrodzeń w Zakładzie została naliczona i wypłacona przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, a także w związku z brakiem możliwości technicznych zastosowania rozporządzenia przy wyliczaniu wynagrodzeń wypłacanych po dniu 8 stycznia 2022 r. (Wnioskodawca nie dysponował oprogramowaniem dostosowanym do wymogów rozporządzenia) przy wyliczaniu wynagrodzeń stosowano przepisy „Polskiego Ładu”. Podczas analizy zapisów rozporządzenia pojawiły się wątpliwości dotyczące prawidłowego jego zastosowania przy wyliczeniach wynagrodzeń w Zakładzie.
Pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
1. Czy płatnik ma obowiązek stosowania rozporządzenia?
2. Czy w sytuacji gdy płatnik otrzyma od osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia (miesięczny przychód nie przekracza 12 800 zł) wniosek o nieprzedłużenie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki, to może stosować nadal przepisy „Polskiego Ładu” czy powinien jednak stosować rozporządzenie?
3. Czy jeśli płatnik naliczy i wypłaci wyrównania pracownikom/zleceniobiorcom to nie naraża się z ich strony na zarzut nieprawidłowości wyliczeń w sytuacji gdy pracownicy /zleceniobiorcy będą zmuszeni przy rozliczeniu rocznym za 2022 rok dopłacić podatek do urzędu skarbowego?
Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
Zdaniem Zakładu istnieje obowiązek stosowania rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2022 r.
Według Wnioskodawcy, gdy płatnik otrzyma od osoby zatrudnionej na podstawie umowy zlecenia wniosek o nieprzedłużanie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki, a miesięczny przychód u takiej osoby nie przekracza 12 800 zł, to płatnik może przeliczyć ich wynagrodzenia zgodnie z „Polskim Ładem” wg stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2022 r. Zdaniem Zakładu, jeśli płatnik otrzyma od pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę (nie złożyli płatnikowi tzw. PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-2) wniosek o nieprzedłużanie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki, to płatnik będzie miał obowiązek naliczania zaliczki na podatek wg stanu prawnego z dnia 1 stycznia 2022 r. tj. „Polski Ład”.
W sytuacji gdy płatnik otrzymał od pracowników PIT-2 dla celów naliczania zaliczki na podatek dochodowy, to ma obowiązek stosowania przepisów rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2022 r., tj. płatnik zobowiązany jest przeliczyć wynagrodzenie pracowników wg stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2022 r. i 31 grudnia 2021 r., a następnie je porównać i wypłacić pracownikom wyrównanie.
Zdaniem płatnika naliczanie i wypłacanie wyrównań pracownikom/zleceniobiorcom powoduje duże ryzyko narażania się na zarzut nieprawidłowości wyliczeń w sytuacji gdy ww. będą musieli przy rozliczeniu rocznym za 2022 rok dopłacić podatek do urzędu skarbowego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku (pytanie nr 1 i nr 2) jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 8 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:
-
obliczenie,
-
pobranie,
-
wpłacenie
– podatku, zaliczki.
Jak stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:
Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.
Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2021 r. poz. 2105 został wprowadzony , tzw. Polski Ład.
Na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z 7 stycznia 2022 r. w sprawie przedłużenia terminów poboru i przekazania przez niektórych płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (Dz. U. poz.28), od 8 stycznia 2022 r. zmianie uległy zasady rozliczania zaliczek na podatek dochodowy, pobieranych przez płatników.
W myśl § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia:
Przedłuża się terminy, o których mowa w art. 31, art. 38 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, do pobrania i przekazania przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów określonych w art. 31 i art. 34 ust. 1 ustawy oraz z umów zlecenia określonych w art. 13 pkt 8 ustawy.
Zgodnie z treścią § 5 cytowanego rozporządzenia:
W przypadku gdy podatnik uzyskujący przychody od płatnika, który nie odlicza kwoty stanowiącej 1/12 kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1 ustawy, złoży temu płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o nieprzedłużanie terminów, o których mowa w art. 31, art. 38 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy, przepisów § 1–4 nie stosuje się najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym płatnik otrzymał ten wniosek.
Na mocy tego rozporządzenia zaliczki na podatek dochodowy, pobierane przez płatników po 8 stycznia 2022 r., należało obliczać w sposób opisany w rozporządzeniu. Wysokość zaliczek u pracowników czy zleceniobiorców osiągających miesięczny dochód do 12 800 zł brutto, powinna być pobierana w wysokości nie wyższej, niż kwota zaliczki obliczanej na zasadach działających do 31 grudnia 2021 r. Pobranie zaliczki na podatek dochodowy w wyższej wysokości, skutkuje po stronie płatnika obowiązkiem niezwłocznego zwrotu podatnikowi zaistniałej różnicy.
Wobec powyższego na mocy ww. rozporządzenia – w sytuacji, w której Wnioskodawca od pracowników (którzy nie złożyli Mu oświadczenia PIT-2) otrzyma wniosek o nieprzedłużenie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki – stosuje przepisy „Polskiego Ładu” (w miesiącach, w których miesięczny przychód nie przekracza 12 800 zł).
W sytuacji, w której Wnioskodawca od zleceniobiorców otrzyma wniosek o nieprzedłużenie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki, to wówczas stosuje przepisy „Polskiego Ładu” (w miesiącach, w których miesięczny przychód nie przekracza 12 800 zł).
Z treści powołanego rozporządzenia wynika, że część podatników mogła zrezygnować z płacenia niższych zaliczek w trakcie roku i złożyć płatnikowi wniosek o nieprzedłużanie terminów poboru zaliczek. Rezygnacja musi mieć postać wniosku złożonego na piśmie płatnikowi o nieprzedłużanie terminów poboru zaliczek na podatek.
W myśl § 5 wymienionego rozporządzenia, płatnik nie stosuje rozporządzenia najpóźniej od następnego miesiąca, po otrzymaniu wniosku.
Termin określony w rozporządzeniu zastępuje termin określony w ustawie. W tym przypadku, z woli ustawodawcy dochodzi do wskazania w miejsce terminu określonego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, terminu określonego w rozporządzeniu. Termin poboru zaliczki powinien mieć miejsce w momencie wystąpienia ujemnej różnicy określonej w rozporządzeniu.
W rozporządzeniu został określony w sposób precyzyjny moment, w którym ma nastąpić pobór części zaliczki odpowiadającej nadwyżce niepobranej wcześniej.
W tym przypadku celem przedłużenia terminów jest ochrona podatników przed obniżeniem wynagrodzenia podatnika, poprzez pobór zaliczki w nadmiernej wysokości, a nie pozostawienie swobody płatnikowi co do terminu realizacji obowiązku podatkowego. Rozporządzenie wywołuje ten skutek, że termin przewidziany w rozporządzeniu zastępuje termin wynikający z ustawy. W odniesieniu do zaliczek na podatek przedłużenie terminu nie oznacza możliwości wyboru przez płatnika dowolnego momentu w wyznaczonym przedziale czasu, lecz późniejszy w stosunku do pierwotnego moment, w którym może nastąpić pobór określonej w rozporządzeniu części zaliczki na podatek.
Niewykonanie przez płatnika obowiązków podatkowych oznacza niewykonanie powszechnie obowiązujących przepisów prawa.
Stosowanie przez płatnika rozporządzenia oznacza działanie zgodne z przepisami powszechnie obowiązującymi. Płatnik dokonując poboru zaliczki w terminie wskazanym w rozporządzeniu nie naraża się na odpowiedzialność podatkową i karną skarbową.
Zatem, płatnik powinien stosować przepisy zawarte w cytowanym rozporządzeniu Ministra Finansów.
Należy podkreślić, że rozporządzenie, zgodnie z Konstytucją RP, jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i powinno być przez płatników stosowane.
Ustawą z dnia 24 lutego 2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz ustawy o podatku od wydobycia niektórych kopalin nastąpiła nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. poz. 558).
Ustawa weszła w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia, czyli 10 marca 2022 r.
W dodanym art. 53a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został uregulowany w drodze ustawy mechanizm przedłużenia terminów pobrania i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy, który wcześniej został wdrożony do porządku prawnego rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 7 stycznia 2022 r.
Wejście w życie art. 53a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powoduje utraty mocy obowiązującej wniosków złożonych na podstawie § 5 ww. rozporządzenia Ministra Finansów.
W konsekwencji, jeśli przed 10 marca 2022 r. podatnik złożył płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o nieprzedłużanie terminów, o których mowa w art. 31, art. 38 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ww. ustawy, to z samego faktu przeniesienia przepisów rozporządzenia do tej ustawy, nie musi składać go na nowo.
Zgodnie z treścią art. 53a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
– w przypadku gdy podatnik złożył płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o nieprzedłużanie terminów, o których mowa w art. 31, art. 38 ust. 1, art. 41 ust. 1 i art. 42 ust. 1, przepisów ust. 1-8 nie stosuje się najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym płatnik otrzymał ten wniosek.
Zarówno § 5 ww. rozporządzenia, jak i art. 53a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczą wniosku o nieprzedłużanie terminów, z tym że art. 53a ust. 9 tej ustawy ma zastosowanie dopiero po wejściu przepisu w życie. Takie zredagowanie przepisów pozwala uniknąć sytuacji, w której podatnik musiałby ponownie informować płatnika o rezygnacji ze szczególnego mechanizmu poboru zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych w 2022 r.
W okresie przed dodaniem art. 53a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji, gdy płatnik otrzymał od pracowników PIT-2 dla celów naliczania zaliczki na podatek dochodowy, istniał obowiązek stosowania przepisów rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2022 r., tj. płatnik zobowiązany był przeliczyć wynagrodzenie pracowników czy zleceniobiorców wg stanu prawnego na dzień 1 stycznia 2022 r. i 31 grudnia 2021 r, a następnie je porównać i wypłacić pracownikom lub zleceniobiorcom wyrównanie.
Zatem, od 10 marca 2022 roku nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadziła art. 53a, który przeniósł do ustawy rozwiązania z rozporządzenia. Od tego dnia – zgodnie z art. 53a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jeżeli pracownik (niezależnie od złożenia lub niezłożenia oświadczenia PIT-2) lub zleceniobiorca złożył płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o nieprzedłużanie terminów przekazywania nadwyżki zaliczki – płatnik ma obowiązek zastosować się do tego wniosku najpóźniej od kolejnego miesiąca. Limit przychodów (12 800 zł) nadal ma zastosowanie.
Obecnie zgodnie z treścią art. 53a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wniosek o nieprzedłużanie terminów poboru zaliczek może złożyć zarówno pracownik, jak i zleceniobiorca, który złożył oświadczenie PIT-2, jak i ten, który nie złożył takiego oświadczenia.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie pytania nr 1 i nr 2 natomiast w zakresie pytania nr 3 nastąpi odrębne rozstrzygnięcie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb Ordynacji podatkowej. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).