0113-KDIPT2-2.4011.452.2022.2.KR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 28 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych w Finlandii. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 26 czerwca 2022 r. (wpływ 26 czerwca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Posiada Pan miejsce zamieszkania oraz pracy w Finlandii. Pracuje Pan dla fińskiej firmy w oparciu o umowę o pracę (obecnie na czas nieokreślony). W 2021 r. przebywał Pan w Polsce łącznie 146 dni w okresach: 1 stycznia 2021 r. - 17 stycznia 2021 r., 29 kwietnia 2021 r. - 1 sierpnia 2021 r., 26 listopada 2021 r. - 31 grudnia 2021 r. Jest Pan kawalerem oraz nie posiada żadnych dochodów uzyskiwanych w Polsce. Od 28 stycznia 2021 r. do chwili obecnej wynajmuje Pan mieszkanie pod adresem wskazanym we wniosku.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że posiada Pan obywatelstwo polskie. Nie posiada Pan obywatelstwa Finlandii. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek posiadał Pan oraz posiada Pan miejsce zamieszkania do celów podatkowych, a także ośrodek interesów życiowych w Finlandii. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek miał Pan oraz nadal ma Pan miejsce stałego pobytu w Finlandii. Wynajmuje Pan w Finlandii mieszkanie nieprzerwanie od ponad roku, urządził je Pan według własnych potrzeb. Czuje się Pan w tym miejscu stabilnie oraz bezpiecznie, a także planuje Pan tam zostać, dlatego może Pan stwierdzić, że stworzył Pan oraz nadal tworzy swoje stałe ognisko domowe w Finlandii. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek miał Pan oraz nadal ma Pan centrum interesów gospodarczych w Finlandii, gdyż pracuje Pan tam w oparciu o umowę o pracę, odprowadza podatki, opłaca składki zdrowotne, posiada prawo do opieki zdrowotnej. W Finlandii jest również Pana centrum interesów osobistych, gdyż spędza Pan tam większość czasu w ciągu roku, ma Pan tam znajomych oraz zainteresowania, które Pan rozwija. Uczestniczył Pan również w kursach, aby zwiększyć swoje umiejętności zawodowe. W Polsce posiada Pan: jedno konto bankowe, kartę sim z numerem zarejestrowanym na Pana oraz spadek otrzymany w 2015 r., w skład którego wchodzą : grunty o pow. 0,23 ha, udział 1/16; grunty orne o pow. 5,51 ha, udział 1/16; lasy o pow. 0,10 ha, udział 1/16. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek Finlandia traktowała Pana oraz nadal traktuje jako rezydenta podatkowego, gdyż co roku otrzymuje Pan z tego Urzędu Skarbowego kartę podatkową na Pana adres, tak jak każdy obywatel Finlandii, na podstawie której rozlicza się Pan z podatków. Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji podatkowej, gdyż do tej pory nie była Panu potrzebna, w związku z zaistniałymi sytuacjami w najbliższym czasie zwróci się Pan do odpowiedniego organu o jego wydanie. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek nie przebywał Pan w Polsce łącznie dłużej niż 183 dni (w 2021 r.). W przyszłych latach również nie planuje Pan przebywać w Polsce więcej niż 183 dni. Wyjechał Pan do Finlandii w celu stałego pobytu. Nie zamierza Pan wracać do Polski na stałe. Centrum interesów życiowych przeniósł Pan do Finlandii w 2020 r., gdy zdecydował się Pan podjąć pracę w Finlandii, a także stworzyć swój dom i zostać na stałe, w celu polepszenia swojej sytuacji życiowej i usamodzielnienia się, gdyż jest Pan kawalerem. Od tamtej pory pracuje Pan nad tym, aby w Finlandii tworzyć swoją przyszłość. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek nie osiągnął Pan żadnych przychodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W przyszłości również tego Pan nie planuje.

Pytanie

Czy ma Pan obowiązek rozliczenia się w polskim urzędzie skarbowym z dochodów osiągniętych w Finlandii w 2021 r.?

Pana stanowisko w sprawie

Według Pana, biorąc pod uwagę art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie posiada Pan na terenie Polski centrum interesów osobistych, gdyż jest Pan kawalerem i nie posiada dzieci.

Pana Centrum interesów gospodarczych znajduje się również poza granicami Polski, ponieważ wszystkie swoje dochody osiąga Pan w Finlandii. Przebywał Pan na terenie Polski mniej niż 183 dni w roku podatkowym 2021.

Spełnia Pan również warunki wynikające z art. 14 ust. 2 pkt a), b), c), d) Konwencji MLI pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii.

Podsumowując, Pana zdaniem, nie ma Pan obowiązku rozliczania się w polskim urzędzie skarbowym za 2021 r. z dochodu osiągniętego w Finlandii, gdyż według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma Pan ograniczony obowiązek podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.),

osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy,

za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy,

przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy, stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Helsinkach dnia 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 37, poz. 205), zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysku, podpisaną przez Polskę i Finlandię dnia 7 czerwca 2017 r.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji polsko-fińskiej,

w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia (rejestracji) albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego organ statutowy lub władzę lokalną. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji polsko-fińskiej,

jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się według następujących zasad:

a) uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeśli osoba ta jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Finlandią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że posiada Pan obywatelstwo polskie, nie posiada Pan obywatelstwa Finlandii. Jest Pan kawalerem i Pana miejsce zamieszkania oraz pracy jest w Finlandii. Pracuje Pan dla fińskiej firmy w oparciu o umowę o pracę. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek posiadał Pan oraz posiada Pan miejsce zamieszkania do celów podatkowych, a także ośrodek interesów życiowych w Finlandii. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek miał Pan oraz nadal ma Pan miejsce stałego pobytu w Finlandii. Wynajmuje Pan w Finlandii mieszkanie nieprzerwanie od ponad roku, urządził je Pan według własnych potrzeb. Stworzył Pan oraz nadal tworzy swoje stałe ognisko domowe w Finlandii. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek miał Pan oraz nadal ma Pan centrum interesów gospodarczych w Finlandii, gdyż pracuje Pan tam w oparciu o umowę o pracę, odprowadza podatki, opłaca składki zdrowotne, posiada prawo do opieki zdrowotnej. W Finlandii jest również Pana centrum interesów osobistych, gdyż spędza Pan tam większość czasu w ciągu roku, ma Pan tam znajomych oraz zainteresowania, które Pan rozwija. Uczestniczył Pan również w kursach, aby zwiększyć swoje umiejętności zawodowe. W Polsce posiada Pan: jedno konto bankowe, kartę sim z numerem zarejestrowanym na Pana oraz spadek otrzymany w 2015 r., w skład którego wchodzą: grunty; grunty orne; lasy. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek Finlandia traktowała Pana oraz nadal traktuje jako rezydenta podatkowego, gdyż co roku otrzymuje Pan z tego Urzędu Skarbowego kartę podatkową na Pana adres, tak jak każdy obywatel Finlandii, na podstawie której rozlicza się Pan z podatków. Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji podatkowej. W najbliższym czasie zwróci się Pan do odpowiedniego organu o jego wydanie. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek nie przebywał Pan w Polsce łącznie dłużej niż 183 dni (w 2021 r.). W przyszłych latach również nie planuje Pan przebywać w Polsce więcej niż 183 dni. Wyjechał Pan do Finlandii w celu stałego pobytu. Nie zamierza Pan wracać do Polski na stałe. Centrum interesów życiowych przeniósł Pan do Finlandii w 2020 r., gdy zdecydował się Pan podjąć pracę w Finlandii, a także stworzyć swój dom i zostać na stałe, w celu polepszenia swojej sytuacji życiowej i usamodzielnienia się, gdyż jest Pan kawalerem. Od tamtej pory pracuje Pan nad tym, aby w Finlandii tworzyć swoją przyszłość. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek nie osiągnął Pan żadnych przychodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W przyszłości również tego Pan nie planuje.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny (2021 r.) oraz zdarzenie przyszłe (lata następne) – o ile nie zmieni się stan faktyczny i prawny, należy stwierdzić, że skoro Pan w roku podatkowym 2021 oraz przyszłych latach (okresie obejmującym przedmiotowy wniosek) nie przebywał/nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie posiadał/nie będzie posiadał ośrodka interesów życiowych (centrum interesów osobistych i gospodarczych) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bo Pana ośrodek interesów życiowych znajduje się w Finlandii (centrum interesów życiowych przeniósł Pan do Finlandii w 2020 r.), brak jest przesłanek uprawniających uznanie Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w 2021 r. oraz w latach następnych – o ile nie zmieni się stan faktyczny i prawny, Wnioskodawca w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek podlega/podlegać będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega/podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w przedmiotowym okresie – jak Pan wskazał – nie osiągnął. Wobec powyższego, na gruncie opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego nie jest Pan zobowiązany do rozliczenia się w Polsce z dochodów osiągniętych w Finlandii.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.).