Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 18 maja 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 17 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 26 lipca 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W roku 2017 rozwiódł się Pan i przeniósł na stałe do Norwegii. W Norwegii jest Pan zatrudniony na umowę o pracę u norweskiego pracodawcy, który przelewa Panu wynagrodzenie na konto w norweskim banku. Podatki od dochodów, które uzyskuje Pan w Norwegii, w całości opłaca Pan w Norwegii i tam składa Pan stosowne zeznanie podatkowe. W Norwegii pracuje Pan i mieszka w wynajętym mieszkaniu. Tam toczy się Pana codzienne życie, uprawia Pan sporty. Spotyka się Pan z przyjaciółmi i dziewczyną i tam jest Pan objęty opieką medyczną. Posługuje się Pan telefonem zarejestrowanym w Norwegii, do Polski przyjeżdża Pan nieregularnie na spotkania z dziećmi, które po rozwodzie zostały przy byłej żonie. Spotkania z dziećmi odbywają się w domu, który pozostał Pana własnością po rozwodzie. W Polsce posiada Pan majątek w postaci wynajmowanych mieszkań, które stanowią dodatkowe źródło dochodu. Przychody z wynajmowanych mieszkań opodatkowuje Pan w Polsce.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan następujących informacji:

Posiada Pan obywatelstwo Polskie, ale stara się Pan dopełnić warunków, żeby wyrobić także obywatelstwo norweskie.

Wyjechał Pan za granicę w celach zarobkowych i poszukania lepszych warunków bytowych.

Do Norwegii wyjechał Pan w kwietniu 2006 r.

Na tę chwilę nie zamierza Pan wracać na stałe do Polski. Ma Pan w Norwegii ułożone życie zawodowe i prywatne. Przebywa Pan w Norwegii z partnerką i tam też jest Pana życie codzienne.

W 2021 r. nie przebywał Pan więcej niż 183 dni w Polsce i w 2022 r. też nie zamierza Pan przebywać więcej niż 183 dni w Polce.

Pana stałe miejsce zamieszkania jest w Norwegii, w której spędza Pan znaczną część roku. Na chwilę obecną nie zamierza Pan tego zmieniać. Ale ma Pan też meldunek w Polsce w jednej ze swoich nieruchomości.

Norwegia traktuje Pana jako rezydenta podatkowego, ma Pan stałą pracę na cały etat i płaci Pan tam podatki. Od 2008 r. pracuje Pan w firmie …, w której pracuje Pan do dziś i nie zamierza Pan tego zmieniać.

Nie posiada Pan pisemnego certyfikatu rezydenta, ponieważ nigdy nie było Panu to potrzebne. W Norwegii rozpoznaje się podatnika po Personal Numer …– odpowiednik polskiego PESELU, po którym od razu widać, kim Pan jest.

Ma Pan dwoje dzieci: W 12 lat i F 18 lat. W chwili obecnej na częściowo Pana utrzymaniu pozostaje córka W, na którą płaci Pan alimenty do byłej żony, z którą dzieci przebywają na co dzień. Syn F właśnie kończy szkołę zawodową i idzie do pracy, w związku z czym kończy się Pana obowiązek łożenia na jego utrzymanie. Ostatnie alimenty na syna zostały wysłane w lipcu 2022 r.

Od 2006 r. do dziś nie uzyskiwał Pan żadnych dochodów w Polsce prócz z najmu mieszkań.

W Norwegii w czasie zapytania nie uzyskiwał Pan innych dochodów. Wszystko, co Pan zarobił, było z umowy o pracę.

Pana aktywność jest umiejscowiona w Norwegii poprzez to, że spędza Pan tam większość roku, więc większość swojego życia prywatnego też się tam odbywa, ma Pan tam znajomych i partnerkę i brata.

- w Norwegii spotkania ze znajomymi, wyjścia do restauracji, barów, wycieczki rowerowe, wycieczki po Norwegii, kręgle, gokarty, grille, pływanie, itp.,

- w Polsce, jak jest Pan na wakacjach, to spotkania z rodziną i znajomymi, grille, itp.,

- jeździ Pan też na wycieczki do innych krajów, np. w 2022 r. Chorwacja, Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina.

W Norwegii nie posiada Pan inwestycji, ponieważ jest tam zbyt drogo i nie opłaca się..

Obecnie nie posiada Pan żadnego kredytu. Miał Pan kiedyś w Polsce, ale spłacił go Pan na początku 2020 r. – był to kredyt na reinwestowanie (wykończenie domu).

Posiada Pan konta bankowe w Norwegii w (…) i jest to konto, na które wpływają Pana dochody z pracy i w Polsce w (…), na które wpływają dochody z najmu mieszkań.

Posiada Pan polisę ubezpieczeniową na życie w Norwegii, a w Polsce polisę typu OC od auta, czy ubezpieczenie domu od pożaru, itp.

W Norwegii posiada Pan auto służbowe, które może Pan też użytkować prywatnie, a w Polsce też posiada Pan auto.

Pytanie

Czy dochody osiągnięte przez Pana na terytorium Norwegii od roku 2021 powinien Pan wykazywać i opodatkowywać w zeznaniu podatkowym w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

Mieszka Pan na stałe na terytorium Norwegii. Jest Pan rezydentem podatkowym w Norwegii. W Norwegii znajduje się Pana ośrodek interesów życiowych. W świetle powyższego uważa Pan, że dochody osiągnięte w Norwegii winny być rozliczane i opodatkowywane wyłącznie w Norwegii. Nieprawidłowym byłoby wykazywanie ich i rozliczanie w zeznaniu podatkowym również w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

6a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

8. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Z opisu sprawy wynika, że w 2006 r. wyjechał Pan w celach zarobkowych do Norwegii. W roku 2017 rozwiódł się Pan i przeniósł do Norwegii na stałe. Ma Pan w Norwegii ułożone życie zawodowe i prywatne. Tam mieszka Pan w wynajętym mieszkaniu i tam też toczy się Pana codzienne życie – uprawia Pan sporty, spotyka z przyjaciółmi, jest Pan objęty opieką medyczną, ma też zarejestrowany telefon. W Norwegii przebywa również Pana partnerka oraz brat. Natomiast w Polsce posiada Pan majątek w postaci wynajmowanych mieszkań, które stanowią Pana dodatkowe źródło dochodów. Jednak w Norwegii ma Pan stałą pracę i nie zamierza Pan tego zmieniać. Norwegia traktuje Pana jako rezydenta podatkowego, tam też płaci Pan podatki i składa zeznania podatkowe. Jak Pan wskazał, nie zamierza Pan wracać na stałe do Polski. Co więcej, ani w 2021 r., ani w 2022 r. nie przebywał Pan w Polsce dłużej niż 183 dni. Do Polski przyjeżdża Pan nieregularnie na spotkania z dziećmi, które po rozwodzie zostały z Pana byłą żoną.

Mając na uwadze powyższe, zauważamy, że skoro – jak sam Pan podał we wniosku – w 2017 r. przeniósł się Pan na stałe do Norwegii, posiada Pan tam centrum interesów życiowych, w Polsce natomiast zarówno w 2021 r., jak i 2022 r. przebywał Pan mniej niż 183 dni, brak jest przesłanek uprawniających uznanie Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objawiającemu się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że nie ma Pan obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskiwanych z pracy w Norwegii ani też obowiązku rozliczania się w polskim urzędzie skarbowym w odniesieniu do tych dochodów.

Reasumując – nie jest Pan zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów osiągniętych w Norwegii. W konsekwencji od 2021 r. nie powinien Pan wykazywać i opodatkowywać tych dochodów w zeznaniu podatkowym w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 239 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).