📖 Pełna treść interpretacji
Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.), w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 22 lipca 2021 r. Nr 0112-KDWL.4011.89.2021.2.DK, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 maja 2021 r. (data wpływu 4 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z 19 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika jest prawidłowe.
Uzasadnienie
W dniu 4 maja 2021 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
We wniosku, uzupełnionym w dniu 19 lipca 2021 r., przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest bankiem krajowym w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, wykonującym czynności bankowe, o których mowa w art. 5 ust. 1-2 i art. 6 tej ustawy m.in. na rzecz klientów będących osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej (dalej: „Klienci”).
W praktyce działalności Wnioskodawcy występują i będą występować przypadki, iż Klienci kwestionują prawidłowość świadczonych przez Wnioskodawcę usług, składając reklamacje dotyczące przykładowo obsługi rachunków bankowych (w tym realizacji przelewów, obciążania nienależnymi ich zdaniem prowizjami i opłatami), transakcji wymiany walut (zrealizowanie transakcji po złym kursie transakcyjnym), udzielanych kredytów i pożyczek, operacji kartowych, a także oferowanych przez Wnioskodawcę produktów inwestycyjnych (operacje na jednostkach uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, papierach wartościowych, lokatach strukturyzowanych). Większość reklamacji zawiera żądanie wypłaty określonej sumy pieniędzy tytułem rekompensaty stanowiącej zwrot poniesionych przez Klienta kosztów lub strat (szkód finansowych).
W toku rozpatrywania powyższych reklamacji pracownicy Wnioskodawcy przede wszystkim oceniają reklamację pod względem merytorycznym – ustalają czy reklamacja jest zasadna czy niezasadna. Reklamacja zasadna to taka, w przypadku której nieprawidłowość powstała w wyniku błędów po stronie Wnioskodawcy, np. błędów ludzkich lub systemowych (związanych z systemem informatycznym Wnioskodawcy i jego funkcjonowaniem). Reklamacja niezasadna to taka, w przypadku której winy za wystąpienie nieprawidłowości nie można przypisać Wnioskodawcy, gdyż wszystkie procedury mające na celu zachowanie bezpieczeństwa obrotu finansowego zostały przez Wnioskodawcę spełnione.
Wnioskodawca uwzględnia reklamację Klienta nie tylko jeśli reklamacja jest zasadna, ale także – w wyjątkowych sytuacjach – jeśli reklamacja jest niezasadna. W tym ostatnim przypadku, uwzględniając reklamację, Wnioskodawca kieruje się chęcią utrzymania dobrych relacji biznesowych z Klientem (tj. aby dalej przechowywali u Wnioskodawcy swoje aktywa i korzystali z jego usług finansowych) oraz względami reputacyjnymi (spór z Klientem wpływałby negatywnie na wizerunek Wnioskodawcy albo z uwagi na szczególne okoliczności sprawy, np. trudną sytuację bytową Klienta, wypłata rekompensaty wpłynęłaby na pozytywny wizerunek społeczny Wnioskodawcy). Wypłacane wówczas przez Wnioskodawcę świadczenie ma charakter zbliżony do instytucji kulancji występującej w praktyce działalności zakładów ubezpieczeń, tj. świadczenia uznaniowego, przekazywanego ex gratia („z łaski” zakładu ubezpieczeń) lub jako świadczenie wypłacane w drodze wyjątku.
Powodem reklamacji są również tzw. transakcje oszukańcze, czyli sytuacje gdy Klienci stali się ofiarami oszustw. Transakcje oszukańcze polegają na wyłudzeniu przez oszustów pieniędzy z kont bankowych Klientów poprzez przelewy w ramach bankowości internetowej (w tym z użyciem polecenia przelewu) na zewnętrzne konta oszustów lub transakcje kartowe (tj. płatności z tytułu fikcyjnych transakcji zakupu danego towaru lub usługi). Oszuści dokonują takich wyłudzeń poprzez „złośliwe” oprogramowania, które Klient nieświadomie instaluje na swoim komputerze w wyniku odczytania załącznika do „zainfekowanej” wiadomości e-mail zawierającego taki program albo za pomocą różnych działań socjotechnicznych (np. phishingu, vishingu) w wyniku których Klienci udostępniają oszustom np. hasła autoryzujące lub nieświadomie wchodzą na strony internetowe uruchamiające oprogramowanie zawierające wirusy komputerowe albo też wykonują oczekiwane przez oszustów przelewy (tzw. metody na policjanta, wnuczka, itp.). Oszukani Klienci (lub Wnioskodawca) zgłaszają takie sprawy na Policję, która prowadzi śledztwo w celu ujęcia oszustów i odzyskania utraconych pieniędzy. Klienci często także występują w takich przypadkach do Wnioskodawcy z żądaniem zwrotu wyłudzonych kwot transakcji – przywrócenia salda rachunku do stanu, jaki istniałby dalej, gdyby nie miała miejsca nieautoryzowana przez nich transakcja (nieuprawniony przelew lub płatność kartą). Wnioskodawca przeprowadza wówczas postępowanie wyjaśniające i jeśli nie zidentyfikuje nieprawidłowości po swojej stronie (reklamacja niezasadna) to tylko w wyjątkowych przypadkach (opisanych wyżej) Wnioskodawca decyduje się na wypłatę rekompensaty. W takim przypadku strony podpisują porozumienie, w którym Wnioskodawca wskazując na wyżej wymienione motywy (intencja zachowania dobrych relacji, inne szczególne okoliczności) wypłaca rekompensatę w wysokości części lub całości poniesionych przez Klienta strat finansowych (tj. wyłudzonych środków pieniężnych) a Klient zobowiązuje się zwrócić środki pieniężne (otrzymaną od Wnioskodawcy rekompensatę), gdy:
- sprawca przestępstwa bądź osoba trzecia naprawi szkodę Klienta i dokona zwrotu przywłaszczonych środków pieniężnych; albo
- wynik prowadzonego postępowania karnego wykaże, że to Klient dokonał kwestionowanych transakcji.
Wypłata ma zatem charakter odszkodowawczy, tj. do wysokości poniesionej przez Klienta szkody finansowej (poniesione koszty lub straty) – Wnioskodawca płaci rekompensatę niejako za faktycznego sprawcę ponosząc ekonomiczny ciężar szkody oraz ryzyko nieodzyskania środków (Wnioskodawca na podstawie porozumienia ma prawo do zwrotu rekompensaty od Klienta w przypadku wyegzekwowania od sprawców wyłudzonych kwot pieniężnych).
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku z 4 maja 2021 r. nie obejmowało wypłat świadczeń w wyniku obowiązku wyrównania szkody, na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (dalej: UUP).
Wnioskodawca nie mógłby bowiem z mocy prawa traktować reklamacji transakcji płatniczych klienta objętych dyspozycją wskazanego wyżej przepisu jako „reklamacji niezasadnych” i odmawiać ich zwrotu. Stan faktyczny/zdarzenie przyszłe wniosku obejmuje sytuacje, gdy odmowa zwrotu w trybie art. 46-48 UUP jest uzasadniona (innymi słowy, przepis art. 46 ust. 1 UUP nie znajduje zastosowania i nie jest podstawą prawna wypłaty świadczenia przez Wnioskodawcę), ale Wnioskodawca decyduje się mimo wszystko na zwrot kwoty transakcji kierując się względami wskazanymi w 5 akapicie części G (poz. 74) wniosku (chęć utrzymania relacji biznesowych, inne okoliczności uzasadniające wypłatę np. chęć uniknięcia sporu mogącego negatywnie wpływać na wizerunek Wnioskodawcy czy też trudna sytuacja bytowa Klienta).
W związku z powyższym stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym zadano następujące pytanie:
Czy w opisanych w stanie faktycznym przypadkach, gdy reklamacja Klienta jest uznawana przez Wnioskodawcę za niezasadną (tj. gdy winy za wystąpienie nieprawidłowości nie można przypisać Wnioskodawcy), niemniej jednak Wnioskodawca, w celu utrzymania dobrych relacji z Klientem lub ze względu na inne szczególne okoliczności, decyduje się dokonać wypłaty rekompensaty w celu pokrycia powstałych szkód majątkowych (zwrotu poniesionych przez Klienta kosztów i strat finansowych), powinna zostać wystawiona względem Klienta (i właściwego dla niego urzędu skarbowego) informacja PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11 zgodnie z art. 42a w związku z art. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych gdzie przychód z innego źródła stanowić będzie kwota rekompensaty?
Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych w stanie faktycznym przypadkach, gdy Wnioskodawca uznaje reklamację Klienta za niezasadną (tj. gdy winy za wystąpienie nieprawidłowości nie można przypisać Wnioskodawcy) niemniej jednak, w celu utrzymania dobrych relacji z Klientem lub ze względu na inne szczególne okoliczności, decyduje się dokonać wypłaty rekompensaty (zwrotu poniesionych przez Klienta kosztów i strat albo zwrotu kwot transakcji płatniczych) nie powstaje obowiązek wystawienia względem Klienta (i właściwego dla niego urzędu skarbowego) informacji PIT-11 zgodnie z art. 42a w związku z art. 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „UPDOF”).
W ocenie Wnioskodawcy, we wszystkich opisanych w stanie faktycznym przypadkach, po stronie Klienta nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego, a co za tym idzie nie powstaje przychód o którym mowa w art. 11 UPDOF. Zgodnie z brzmieniem wskazanego artykułu przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zdaniem Wnioskodawcy zwrot poniesionych przez Klienta kosztów i strat będących efektem oszustw nie wypełnia dyspozycji przywołanego artykułu, gdyż Klient nie otrzymuje od Wnioskodawcy wartości pieniężnych, które stanowiłyby dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt byłby uchwytny w majątku Klienta. Zwrot ten stanowi jedynie wyrównanie ubytku (szkody w postaci utraty środków pieniężnych) jaki wystąpił w majątku Klienta. Rekompensata wypłacana przez Wnioskodawcę ma zatem za zadanie przywrócić stan pierwotny, który miał miejsce przed wystąpieniem nieprawidłowych i dlatego reklamowanych przez Klienta sytuacji, nie zaś wzbogacenie Klienta. Jeżeli z konta Klienta w wyniku działań oszustów zniknęło 10 tysięcy złotych to rekompensata Wnioskodawcy wypłacona w tej kwocie stanowi przywrócenie stanu pierwotnego przed dokonaniem oszukańczych transakcji. Znajduje to potwierdzenie chociażby w treści podpisywanych z Bankiem porozumień, w których Klient zobowiązuje się, że zwróci środki przelane mu przez Wnioskodawcę jeśli Policja odzyska skradzione środki lub sprawca przestępstwa bądź osoba trzecia naprawi powstałą szkodę Klienta i dokona zwrotu przywłaszczonych środków albo gdy wynik prowadzonego postępowania karnego ujawni, że to Klient w zmowie ze sprawcami dokonał kwestionowanych transakcji.
Podsumowując wypłacane przez Wnioskodawcę kwoty należy traktować jako zwrot mający na celu restytucję stan majątku Klienta do poziomu sprzed poniesienia ubytku a nie jako dodatkową korzyść majątkową zwiększającą stan jego aktywów.
Teza powyższa znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 2 września 2020 r. (sygn. I SA/Bd 377/20) doszedł do wniosku, że „Jakkolwiek nie wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jednak za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotu wydatków. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane "tytułem zwrotnym", takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych. Świadczenia [`(...)`], aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub usługi”.
Wnioskodawca pragnie podkreślić, że nawet gdyby istniały argumenty żeby uznać, że kwota zwrotu stanowi jednak przychód w rozumieniu art. 11 UPDOF, to w omawianych w stanie faktycznym przypadkach zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF. Zgodnie z brzmieniem tego artykułu wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W przypadku oszustw bankowych podstawę dokonywanych przez Wnioskodawcę zwrotów jest ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, a dokładnie art. 46 tej ustawy nakładający na Wnioskodawcę obowiązek zwrotu Klientowi kwoty nieautoryzowanej transakcji płatniczej, czyli transakcji wykonanej bez zgody płatnika.
W pozostałych przypadkach podstawą roszczeń Klientów jest odpowiedzialność kontraktowa Wnioskodawcy wynikająca z przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Artykuł 471 Kodeksu cywilnego zobowiązuje bowiem Wnioskodawcę do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. W związku z powyższym, Wnioskodawca ponosi wobec Klientów odpowiedzialność za nienależyte wykonanie czynności bankowej i może być w związku z tym zobowiązany do wypłacenia odszkodowania z tego tytułu. Skoro zatem obowiązek wypłaty rekompensaty/odszkodowania przez Wnioskodawcę wynika z ww. przepisów Ustawy o usługach płatniczych oraz Kodeksu cywilnego to zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF znajduje pełne uzasadnienie.
Należy w tym miejscu wskazać także na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 11 grudnia 2007 r. (sygn. I SA/Gd 801/07), w którym Sąd uznał, iż za odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOF otrzymane na podstawie ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw należy uznać takie odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem wypłaty odszkodowania jest wyrok, ugoda sądowa, decyzja, czy też umowa. W porozumieniu (umowie) zawieranym z Klientem Wnioskodawca zgadza się na wypłatę rekompensaty, czyli odszkodowania w celu pokrycia powstałej dla Klienta szkody finansowej, przejmując ekonomicznie koszt (ryzyko nieodzyskania środków od sprawcy oszustwa).
W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w przypadku zwrotu poniesionych przez Klienta kosztów i strat jak i zwrotu kwot transakcji płatniczych będących efektem oszustw Wnioskodawca nie ma obowiązku sporządzania informacji PIT-11, o której mowa w art. 42a UPDOF.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, wydając interpretację indywidualną z 22 lipca 2021 r. Nr 0112-KDWL.4011.89.2021.2.DK, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.
Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.
Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy PIT).
Należy zauważyć, że przychód podatkowy jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Innymi słowy, pomimo tego, że nie wynika to wprost z brzmienia art. 11 ust. 1 ustawy PIT, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane „tytułem zwrotnym”, takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych.
Z kolei stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT jednym ze źródeł przychodów są inne źródła. Przykładowy katalog przychodów z tego źródła zawiera art. 20 ust. 1 ustawy PIT.
Zgodnie z tym przepisem, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.
Zatem otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze stanowią jego przychód.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że konkretny klient Wnioskodawcy najpierw (w wyniku ataku cyberprzestępcy) traci dokładnie określoną sumę pieniędzy zdeponowanych na rachunku bankowym, a następnie Wnioskodawca prowadzący ten rachunek, uznaje złożoną reklamację za niezasadną, jednak w celu utrzymania dobrych relacji z Klientem lub ze względu na inne szczególne okoliczności, decyduje się dokonać wypłaty rekompensaty w celu pokrycia powstałych szkód majątkowych (zwrotu poniesionych przez Klienta kosztów i strat finansowych).
We wskazanym przypadku osoba – klient banku, będąca ofiarą cyberprzestępczości pozbawiona posiadania zdeponowanych na rachunku bankowym środków pieniężnych otrzymuje jedynie zwrot straconych środków, nic ponadto. W rezultacie trudno uznać, że po stronie klienta banku dochodzi do przyrostu masy majątkowej. A skoro tak, to brak jest również przychodu, który można by przypisać do konkretnego źródła.
Tym samym rekompensaty wypłacane przez banki na rzecz swoich klientów, stanowiące zwrot równowartości utraconych przez nich środków finansowych w wyniku uprzednio przeprowadzonej na rachunku klienta kradzieży – nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy PIT.
Powyższe dotyczy wypłaty na rzecz klientów banku środków finansowych mających doprowadzić do naprawienia szkody majątkowej, spowodowanej tzw. cyberprzestępczością zarówno w przypadku uznania przez bank reklamacji za zasadną, jak i w przypadku uznania reklamacji za niezasadną (tj. gdy winy za wystąpienie nieprawidłowości nie można przypisać bankowi) niemniej jednak bank, w celu utrzymania dobrych relacji z klientem lub ze względu na inne szczególne okoliczności, wypłaca rekompensatę w celu pokrycia powstałych szkód majątkowych. Skutek rekompensaty w obu tych przypadkach jest taki sam: wyrównanie strat klientowi nie generuje powstania u klienta przychodu w rozumieniu ustawy PIT.
W świetle powyższego, wypłacone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów rekompensaty w celu pokrycia powstałych szkód majątkowych (zwrotu poniesionych przez klienta kosztów i strat finansowych), nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy PIT. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 42a ustawy PIT.
Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.
Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji indywidualnej.
Pouczenie
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329, z późn. zm.).
Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):
- w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00‑916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)
lub
- w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP**:** /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.