Interpretacja dotyczy przekazania przez spółkę pracownikom bonów podarunkowych oraz upominków rzeczowych, takich jak zegarki, z okazji świąt Bożego Narodzenia oraz rocznicy powstania zakładu. Organ podatkowy uznał, że te świadczenia nie stanowiły nieodpłatnego świadczenia w ramach stosunku pracy, lecz były dobrowolnym działaniem pracodawcy, które podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, a nie podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym pracodawca nie miał obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
12 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – w dniu 20 czerwca 2022 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i rezydentem podatkowym w Polsce, a w konsekwencji podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej A. (dalej: „Grupa” lub „Grupa A.”) będącej czołowym producentem (`(...)`). Obecnie wspólnikami Spółki jest A. (dalej: „A.”) posiadająca 100% udziałów w Spółce. X jest polskim rezydentem podatkowym.
Świadczenia były przekazywane zazwyczaj określonej grupie osób, gdyż Spółka zatrudnia dużo osób w różnych lokalizacjach i zróżnicowanych pod względem parametrów zatrudnienia.
Świadczenie nie było uzależnione od wyników w pracy. Świadczenie w postaci bonów podarunkowych bądź też świadczeń rzeczowych w postaci zegarków smartwach nie stanowiło dodatkowej formy wynagrodzenia do którego Spółka była zobowiązana na podstawie umowy o pracę bądź innego dokumentu.
Czy przekazanie określonej grupie pracowników z okazji wskazanych w opisie zdarzeń bonów podarunkowych, zegarków, itp. stanowiło nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy i czy w związku z powyższym na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?
Zdaniem Państwa, przekazanie pracownikom z okazji wydarzenia wskazanego w opisie zdarzenia faktycznego bonów podarunkowych, upominków rzeczowych w postaci np. zegarków nie stanowiło nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy i w związku z powyższym na Państwu, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 ustawy o PIT.
Podstawową zasadą obowiązującą na gruncie u.p.d.o.f. jest zasada powszechności opodatkowania, wyrażona w art. 9 ust. 1 tejże ustawy, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Pojęcie przychodu zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Przychodami są zatem, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Wartość pieniężną świadczeń w naturze z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 u.p.d.o.f., z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl zaś art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. jako źródła przychodów każe traktować m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy (pkt 1).
Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Na podstawie art. 31 u.p.d.o.f. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Zastosowanie wszystkich wspomnianych wcześniej przepisów u.p.d.o.f. podlega wyłączeniu na podstawie art. 2 ust. 1 u.p.d.o.f. Zgodnie z pkt 3 tegoż przepisu przepisów u.p.d.o.f. nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn (dalej również: u.p.s.d.). Art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. stanowi, że podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny. Rzeczony przepis ma na celu zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego na gruncie dwóch oddzielnych ustaw podatkowych, co wiązałoby się z jego podwójnym opodatkowaniem.
Umowa darowizny została uregulowana w tytule XXXIII ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: k.c). Art. 888 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Odnośnie formy darowizny ustawodawca w art. 890 § 1 k.c. zastrzegł, że co do zasady oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego, jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.
W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93 poz. 768 ze zm.).
Z powyższego jednoznacznie wynika, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika stanowi dla niego przychód w rozumieniu u.p.d.o.f, w wyjątkowych sytuacjach bowiem, może ono stanowić wyłączoną z zakresu przepisów tej ustawy darowiznę. W opisanym zdarzeniu faktycznym zaistnieje zdaniem Państwa taka wyjątkowa, wskazana przez Trybunał Konstytucyjny sytuacja, której konsekwencje, zgodnie ze wspomnianym wyrokiem, będzie należało rozpatrywać nie na gruncie ustawy o PIT, tylko ustawy o podatku od spadków i darowizn. W ocenie Państwa przesądza o tym przede wszystkim cel świadczenia w postaci nieodpłatnego przekazania na rzecz pracowników bonów podarunkowych, którym była chęć uczczenia ważnego z punktu widzenia Państwa działalności wydarzenia, nie zaś wynagrodzenie pracownika za świadczoną na rzecz Państwa pracę.
Przekazanie bonów lub innych upominków rzeczowych nie stanowiło nagrody za zaangażowanie pracowników w realizację swoich zadań, w szczególności nie zależało od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych, czy wskaźników absencji. Nie wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie ono przedmiotem żadnych oczekiwań ze strony Państwa).
Przekazanie pracownikom bonów wynikało jedynie z Państwa dobrej woli, nie zaś z jakichkolwiek, mających w szczególności źródło w obowiązujących u Państwa regulaminach, lub umowie o pracę. Pracownicy, z wyjątkiem nielicznych zaangażowanych w proces przygotowywania i wydawania bonów, do czasu ogłoszenia Państwa decyzji o przekazaniu bonu podarunkowego, nie mieli wiedzy o Państwa planach. Pracownik w żaden sposób nie był zobowiązany przez Państwa ani do przyjęcia bonu podarunkowego, zegarka ani do jego późniejszej realizacji, zależało to tylko i wyłącznie od jego decyzji, do której Państwo się zastosowali.
Stanowisko Państwa ma swoje oparcie nie tylko w rzeczonym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, ale również w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez tutejszy organ, w podobnych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych. Jako przykład wymienić można tutaj interpretację indywidualną: z 2 marca 2021 r. (sygn. 0115-KDIT2.4011.868.2020.1.MD), z 30 stycznia 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.598.2018.1 .PR), z 28 grudnia 2018 r. (sygn. 0115-KDIT2-2.4011.412.2018.4.BK), z 10 lipca 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.331.2018.1.GG), z 9 marca 2018 r. (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.23.2018.2.AA), z 12 czerwca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-2.4011.51.2017.2.JW) oraz z 31 marca 2017 r. (sygn. 1462-IPPB4.4511.180.2017.1.JM).
Ponadto stwierdzić należy, że wartość ww. bonów podarunkowych, upominków rzeczowych które nie są elementem wynagrodzenia, do zapłaty którego byli Państwo zobowiązani na podstawie zawartej umowy o pracę, a więc nie stanowiły dla pracowników dodatkowej gratyfikacji/wynagrodzenia za wykonywaną pracę a było to dobrowolne świadczenie ze strony Państwa (do którego nie byli Państwo zobowiązani na podstawie zapisów umownych), podlegało opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, a zatem na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych świadczenia typu bony rzeczowe, upominki przekazane na zasadach opisanych w niniejszym wniosku były wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Stoicie Państwo na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym przekazanie pracownikom z okazji Świat bądź jubileuszu Zakładu, bonów podarunkowych, lub upominków nie stanowiło nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy, w związku z czym na Państwu jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 ustawy o PIT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy :
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy :
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że w art. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie ust. 1 pkt 3 wskazane zostały przychody podlegające przepisom o podatku od spadków i darowizn.
Przepis ten dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego. Przy czym zaznaczyć należy, że wyłączeniu temu podlega jedynie nabycie na podstawie jednego z tytułów wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które faktycznie miało miejsce.
Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043):
podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.
Umowa darowizny zdefiniowana została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), i zgodnie z tym przepisem:
przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.
Z treści wniosku wynika, że Spółka z wybranych okazji zdecydowała się na przekazanie pracownikom różnego rodzaju świadczeń w tym świadczeń rzeczowych.
Świadczenia były przekazywane zazwyczaj określonej grupie osób, gdyż Spółka zatrudnia dużo osób w różnych lokalizacjach i zróżnicowanych pod względem parametrów zatrudnienia. Świadczenie nie było uzależnione od wyników w pracy. Świadczenie w postaci bonów podarunkowych bądź też świadczeń rzeczowych w postaci zegarków smartwach nie stanowiło dodatkowej formy wynagrodzenia do którego Spółka była zobowiązana na podstawie umowy o pracę bądź innego dokumentu.
W kontekście przedstawionych okoliczności, wyjaśnić należy, że kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.
W rezultacie stwierdzić należy, że wartość przekazanych pracownikom bonów i zegarków, których otrzymanie nie było uzależnione od wyników w pracy, nie stanowiło dodatkowej formy wynagrodzenia do którego Spółka była zobowiązana na podstawie umowy o pracę bądź innego dokumentu, jak również nie wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika co do zasady podlegało opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.
W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość przekazanych pracownikom przez Państwa świadczeń w postaci bonów i zegarków, nie stanowiła dla nich przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w związku z powyższym na Państwu nie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 ww. ustawy.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.
– Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
– Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; (dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
– w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
– w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili