0114-KDIP3-1.4011.521.2022.1.MZ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych kosztów wycieczki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Burmistrz (…) jest pracodawcą, który w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tworzy ten fundusz. Środki gromadzone są na odrębnym rachunku. Zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem ZFŚŚ środki funduszu przeznaczone są między innymi na „krajowy i zagraniczny wypoczynek, działalność kulturalno-oświatową oraz sportowo-rekreacyjną”. Regulamin nie zawiera zapisu o możliwości dofinansowania wyjazdów integracyjnych. Zakres uprawnionych do korzystania ze świadczeń socjalnych obejmuje pracowników zatrudnionych w Urzędzie Miejskim w (…) i ich rodziny, emerytów i rencistów – byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z ZFŚŚ.

Corocznie Burmistrz (…) wraz z Komisją Socjalno-Bytową przy Urzędzie Miejskim w (…) zaprasza pracowników Urzędu Miejskiego w (…) oraz emerytów i rencistów wraz z jedną osobą towarzyszącą (uprawnioną zgodnie z regulaminem) do udziału w wycieczce turystycznej krajowej lub zagranicznej. Informacja o organizowanej wycieczce podawana jest do wiadomości osobom uprawnionym. Udział w wycieczce ma charakter dobrowolny i jest dostępny dla wszystkich uprawnionych, ilość miejsc jest ograniczona, decyduje kolejność zgłoszeń. Limit miejsc podyktowany jest liczbą miejsc w autokarze.

W przypadku wycieczek kilkudniowych wyjazdy planowane są w piątek. Pracownicy niebiorący udziału w wycieczce zobowiązani są świadczyć pracę. Osoby biorące udział w wycieczce występują z wnioskiem o udzielenie im na ten dzień urlopu wypoczynkowego.

Koszt wycieczki będzie finansowany ze środków ZFŚŚ, przy czym część tego wydatku będzie współfinansowana przez uczestników wycieczki w formie dopłaty na rachunek ZFŚŚ. Kwota dofinansowania jest zróżnicowana, stosowane jest kryterium dochodowe.

Organizacją wycieczki będzie zajmować się biuro turystyczne, które jest w stanie określić koszt wycieczki przypadający na jedną osobę. W fazie propozycji składanej pracownikom i emerytom/rencistom przez pracodawcę znane będą koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka będzie obejmować przejazd, noclegi, wyżywienie, bilety wstępu, opiekę pilota i przewodnika, ubezpieczenie. Każdy z uczestników będzie mógł korzystać bez ograniczeń z atrakcji wycieczki. Udział w nich będzie dobrowolny.

Pracodawca traktuje wycieczkę jako imprezę integracyjną. Pracodawca sam organizuje wyjazd, a nie np. tylko wyraża na niego zgodę. W programie wycieczki przewidziane będzie przede wszystkim wspólne spędzanie czasu przez jej uczestników oraz imprezy integracyjne. Udział pracowników w wycieczce sfinansowanej w części z ZFŚŚ ma na celu zintegrowanie pracowników oraz umożliwienie aktywnego wypoczynku, co pozytywnie wpływa na wzajemne relacje i efektywność pracy.

Pytanie

Czy dofinansowanie wycieczki ze środków ZFŚŚ jest dla osób uprawnionych (pracowników i emerytów) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a po stronie Wnioskodawcy spowoduje obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Dofinansowanie wycieczki ze środków ZFŚŚ nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla pracowników i emerytów/rencistów, którzy nabyli prawa będąc pracownikami Urzędu Miejskiego. Po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a po stronie emerytów/rencistów nie powstaje przychód z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Według art. 11 ust. 2 w/w ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przy czym zgodnie z art. 11 ust. 2a updof wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

3. Jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

4. W pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, zgodnie z art. 11 ust. 2b, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalone według zasad określonych w ust. 2 lub ust. 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Dokonując oceny, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

‒ po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich zupełnie dobrowolnie),

‒ po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒ po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wymienione przez Trybunał Konstytucyjny przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, aby dane świadczenie nieodpłatne na rzecz pracownika mogło zostać uznane za przychód.

W świetle powyższego istotną okolicznością przy kwalifikowaniu dofinansowania wycieczki przez pracodawcę jako przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest to, czy wycieczka służy interesom pracodawcy, czy wyłącznie interesowi samych uczestników wycieczki. Burmistrz (`(...)`) traktuje wycieczkę jako imprezę integracyjną. Pracodawca sam organizuje wyjazd, a nie np. tylko wyraża na niego zgodę. W programie wycieczki przewidziane jest wspólne spędzanie czasu i imprezy integracyjne. Wyjazdy mają na celu integrację pracowników oraz budowanie pozytywnych relacji między pracownikami.

Ponadto, jeśli pracownik uczestniczy w wyjeździe dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzania wydatku. Gdyby pracodawca nie organizował wycieczki i nie zapewnił jej współfinansowania, osoba uprawniona najprawdopodobniej nie skorzystałaby z takiego świadczenia we własnym zakresie, co wyklucza powstanie korzyści choćby w postaci zaoszczędzania wydatku. Nie można automatycznie przyjąć, że pracownik decydując się na wyjazd dokonuje wyboru alternatywnego tzn. albo uczestniczy w wyjeździe integracyjnym, albo organizuje taki wyjazd samodzielnie.

Wyjazd jest dostępny w sposób ogólny dla wszystkich uprawnionych osób, nie ma więc podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom. Ponadto, Wnioskodawca uważa, że trudno w przypadku wycieczki turystycznej różnicować sytuację pracowników i emerytów/ rencistów. Zasadnym jest przenieść powyższe wskazania również na relacje byłego pracodawcy z emerytem/rencistą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy

osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca corocznie zaprasza pracowników oraz emerytów i rencistów wraz z jedną osobą towarzyszącą (uprawnioną zgodnie z regulaminem) do udziału w wycieczce turystycznej krajowej lub zagranicznej. Informacja o organizowanej wycieczce podawana jest do wiadomości osobom uprawnionym. Udział w wycieczce ma charakter dobrowolny i jest dostępny dla wszystkich uprawnionych, ilość miejsc jest ograniczona, decyduje kolejność zgłoszeń. Limit miejsc podyktowany jest liczbą miejsc w autokarze. Koszt wycieczki będzie finansowany ze środków ZFŚŚ, przy czym część tego wydatku będzie współfinansowana przez uczestników wycieczki w formie dopłaty na rachunek ZFŚŚ. Kwota dofinansowania jest zróżnicowana, stosowana jest kryterium dochodowe. Organizacją wycieczki będzie zajmować się biuro turystyczne, które jest w stanie określić koszt wycieczki przypadający na jedną osobę. W fazie propozycji składowej pracownikom i emerytom/rencistom przez pracodawcę znane będą koszty uczestnictwa jednej osoby. Wycieczka będzie obejmować przejazd, noclegi, wyżywienie, bilety wstępu, opiekę pilota i przewodnika, ubezpieczenie. Każdy z uczestników będzie mógł korzystać bez ograniczeń z atrakcji wycieczki. Udział w nich będzie dobrowolny. Pracodawca traktuje wycieczkę jako imprezę integracyjną. Pracodawca sam organizuje wyjazd, a nie np. tylko wyraża na niego zgodę. W programie wycieczki przewidziane będzie przede wszystkim wspólne spędzanie czasu przez jej uczestników oraz imprezy integracyjne. Udział pracowników w wycieczce sfinansowanej w części z ZFŚŚ ma na celu zintegrowanie pracowników oraz umożliwienie aktywnego wypoczynku, co pozytywnie wpływa na wzajemne relacje i efektywność pracy.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Zasadne zatem jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż „ma ono szerszy zakres, niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym to Trybunał dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu z tytułu stosunku pracy.

Definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

a) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

b) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

c) stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że udział osób uprawnionych (pracowników i emerytów) w wycieczkach, których celem jest zintegrowanie pracowników, umożliwienie aktywnego wypoczynku, co pozytywnie wpływa na wzajemne relacje i efektywność pracy, częściowo sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie skutkuje dla nich powstaniem przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, a po stronie emerytów przychodu z innych źródeł na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Zatem na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i musicie się Państwo zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).