0113-KDIPT2-2.4011.264.2022.2.KR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 marca 2022 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 maja 2022 r. (wpływ 23 maja 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W związku z trudną sytuacją finansową mąż Wnioskodawczyni (zwanej dalej także „Zainteresowaną”) w sierpniu 2010 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii. Tam wynajął mieszkanie i podjął pracę - najpierw jako pracownik agencyjny, a później - kontraktowy. W sierpniu 2010 r. zamieszkał na stałe na terenie Wielkiej Brytanii i uzyskał stałe zatrudnienie w przedsiębiorstwie, w którym pracował nieprzerwanie do drugiej połowy czwartego kwartału 2021 r. (potwierdza to formularz urzędowy U1).

Zainteresowana w 2011 r. dołączyła do swojego męża w Wielkiej Brytanii. Tam też podjęła zatrudnienie i od tej pory żyli już wspólnie prowadząc gospodarstwo domowe.

Nadmienić należy, iż podczas pobytu w Wielkiej Brytanii Zainteresowanej został nadany numer NIN (National Insurance Number), który jest swojego rodzaju odpowiednikiem polskiego numeru NIP. Ponadto Wnioskodawczyni objęta została ubezpieczeniem zdrowotnym w NHS (National Health Service), będącego odpowiednikiem polskiego Narodowego Funduszu Zdrowia. W Wielkiej Brytanii Zainteresowana była zameldowana w … . Została Jej także nadana Karta European Health Insurance Card.

Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii małżonkowie, w związku ze wspólnym zamieszkaniem, płacili rachunki za media (prąd, gaz, telefon komórkowy, dostęp do sieci Internet, wodę, licencję TV, itp.), jak również podatek od nieruchomości.

W trakcie pobytu za granicą Wnioskodawczyni korzystała z usług bankowych - w tym zaciągnęła kredyt w brytyjskiej placówce bankowej ….

Zainteresowana wydatkowała środki na ubezpieczenie zdrowotne NHS oraz uiszczała daniny podatkowe do …. Z uwagi na ogólnoświatową epidemię SARS-CoV-2 Zainteresowana otrzymała certyfikat szczepienia wystawiony przez brytyjską służbę zdrowia (tzw. NHS COVID).

Przez cały pobyt Wnioskodawczyni w Wielkiej Brytanii Jej dwóch synów przebywało w Polsce, gdzie zdobywali wykształcenie w ramach polskiego systemu oświaty. Z uwagi na fakt, iż synowie byli małoletni Zainteresowana oraz Jej mąż udzielili notarialnego pełnomocnictwa matce Wnioskodawczyni, uprawniającego do podejmowania wszystkich decyzji w sprawach bieżących dotyczących wychowania małoletnich, a w szczególności spraw nagłych związanych m.in. z opieką lekarską, uzyskiwania informacji o stanie i sposobach leczenia oraz podejmowania decyzji o przebiegu leczenia. Ponadto matka Zainteresowanej została umocowana - w odniesieniu do każdego z synów - do podejmowania wszystkich decyzji związanych z edukacją synów, a w szczególności:

- uczestnictwa w zajęciach religii;

- wyboru zajęć fakultatywnych;

- wyrażaniu decyli w sprawach wycieczek oraz wyjazdów szkolnych;

- kontaktów z administracją szkoły,

- udziału w zebraniach szkoły oraz klasowych;

- usprawiedliwiania nieobecności synów w szkole, czy też wcześniejszego zwalniania z zajęć szkolnych, a także

- wyboru umów ubezpieczeń dla synów.

Podkreślić przy tym należy, iż każde z małżonków w stosunku do synów zachowało pełnię praw rodzicielskich.

Od momentu przeprowadzki do Wielkiej Brytanii w 2011 r. Zainteresowana przyjeżdżała do Polski wyłącznie w celach wypoczynkowych. Okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce wyznaczony był ramami czasowymi przysługującego Jej urlopu - wynikającego z nawiązanego z brytyjskim pracodawcą stosunku pracy, zatem nigdy nie przekroczył okresu 183 dni w roku podatkowym.

Od momentu, kiedy Wnioskodawczyni dołączyła do swojego męża w Wielkiej Brytanii, w 2011 r. Zainteresowana postrzegała ten kraj (a nie Polskę) jako swoje miejsce zamieszkania. Tu właściwie koncentrowało się Jej życie zarówno osobiste, jak i zarobkowe przez ponad dekadę. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni posiada przyjaciół, z którymi regularnie utrzymuje kontakty, a także dzieli zainteresowania i pasje. Wskazać przy tym należy, iż w czasie zamieszkiwania w Wielkiej Brytanii Zainteresowana korzystała z usług lokalnej biblioteki, co potwierdza wydana przez … na Jej imię i nazwisko karta biblioteczna (…).

Wątpliwości w przedmiocie określenia rezydencji podatkowej wynikają z tego, że w Polsce, przez cały okres przebywania w Wielkiej Brytanii, jak również obecnie (tj. po powrocie do Polski na stałe w styczniu 2022 r.) Wnioskodawczyni była, jak również jest obecnie, współwłaścicielem nieruchomości, w której zamieszkiwali przez ten czas Jej synowie oraz matka. Na przedmiotowy dom został zaciągnięty kredyt hipoteczny, jeszcze przed wyjazdem Zainteresowanej za granicę, m.in. trudności w spłacie przedmiotowego kredytu spowodowały konieczność podjęcia pracy zarobkowej w Wielkiej Brytanii - najpierw przez męża Wnioskodawczyni, a później - także przez Zainteresowaną.

Ze względów osobistych, dotyczących konieczności opieki nad członkiem rodziny, małżonkowie po ponad dziesięciu latach podjęli decyzję o powrocie do Polski, co - z uwagi na fakt, ż praktycznie całe życie osobiste, jak i zawodowe związane było z Wielką Brytanią - nastąpiło dopiero w styczniu 2022 r. Zainteresowana bowiem musiała uporządkować wszystkie swoje sprawy, w tym rozwiązać stosunek pracy, uporządkować kwestie związane z mieszkaniem, itp.

Po powrocie na stałe do Polski mąż Zainteresowanej zawarł umowę o pracę, zaś sama Wnioskodawczyni - w dniu złożenia wniosku aktywnie poszukiwała zatrudnienia.

Nadmienić także należy, iż od dnia wyjazdu do Wielkiej Brytanii do momentu powrotu na stałe do Polski Wnioskodawczyni nie uzyskiwała w Polsce żadnych dochodów.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Zainteresowana nie posiada obywatelstwa Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawczyni opisała relewantne prawnie fakty (w ramach opisu zdarzenia przyszłego), jak również wskazała, że - w Jej opinii - od listopada 2011 r. do początku stycznia 2022 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni mieścił się w Wielkiej Brytanii. Uzasadniając swoje stanowisko Zainteresowana wskazała, że do dnia powrotu do Polski (przypadającego na początek stycznia 2022 r.) miała ściślejsze osobiste i ekonomiczne powiązania z Wielką Brytanią, gdyż to w Wielkiej Brytanii żyła i prowadziła wraz z mężem wspólne gospodarstwo domowe w okresie od 2011 r. do początku stycznia 2022 r. Ponadto, Wnioskodawczyni powołując się na okoliczność zatrudnienia i pobierania wynagrodzenia w Wielkiej Brytanii, jak również na posiadanie tam przyjaciół, z którymi przez ponad dekadę utrzymywała kontakty towarzyskie, a także na fakt, iż w tym kraju realizowała swoje potrzeby kulturalne (uczęszczała do kina, teatru, na spektakle) - skonstatowała, iż do początku stycznia 2022 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni mieścił się właśnie w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawczyni nadmienia, że po powrocie do Polski niezwłocznie wypełniła ciążący na Niej obowiązek meldunkowy, meldując się na pobyt stały 5 stycznia 2022 r., na co posiada stosowny dokument urzędowy.

Jak wskazano w piśmie z 24 lutego 2022 r. „(`(...)`) od momentu przeprowadzki do Wielkiej Brytanii w 2011 r. Zainteresowana przyjeżdżała do Polski wyłącznie w celach wypoczynkowych. Okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce wyznaczony był ramami czasowymi przysługującego Jej urlopu - wynikającego z nawiązanego z brytyjskim pracodawcą stosunku pracy, zatem nigdy nie przekroczył okresu 183 dni w roku podatkowym”. Zainteresowana wprost wskazała, iż od momentu, kiedy dołączyła do swojego męża w Wielkiej Brytanii, w 2011 r., postrzegała ten kraj (a nie Polskę) jako swoje miejsce zamieszkania. Oznacza to zatem, że to w Wielkiej Brytanii posiadała miejsce stałego zamieszkania. Tu właściwie koncentrowało się Jej życie zarówno osobiste, jak i zarobkowe przez ponad dekadę. Niezrozumiałe są zatem wątpliwości organu, czy miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawczyni było w Wielkiej Brytanii - wszakże chodzi tu o okres ponad dziesięciu lat. Zdaniem Wnioskodawczyni, nie sposób zatem mówić o ,,pobycie zamierzonym na krótki czas”.

Zdaniem Wnioskodawczyni - w Jej przypadku, ośrodkiem interesów życiowych, do powrotu do Polski w styczniu 2022 r., była Wielka Brytania.

W okresie przebywania w Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni od dochodów z wykonywanej tam pracy płaciła podatek. Jednakże nie został Jej wydany certyfikat rezydencji potwierdzający dla celów podatkowych miejsce zamieszkania. Zainteresowana posiadała natomiast tzw. settled status, który został stworzony z myślą o cudzoziemcach na co dzień żyjących i pracujących w Wielkiej Brytanii.

Zainteresowana nie posiadała certyfikatu rezydencji dokumentującego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawczyni wskazała, że nawet gdyby zliczyć wszystkie dni urlopu, który Zainteresowana spędziła w Polsce, to nie przekroczył on łącznie 183 dni w ponad 10-letnim okresie pobytu w Wielkiej Brytanii. Jak już podano we wniosku, od momentu przeprowadzki do Wielkiej Brytanii w 2011 r. Zainteresowana przyjeżdżała do Polski wyłącznie w celach wypoczynkowych. Okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce wyznaczony był ramami czasowymi przysługującego Jej urlopu. Ponadto, wskazać należy, iż nie cały przysługujący Zainteresowanej urlop spędzała Ona w każdym roku w Polsce.

Zainteresowana w latach podatkowych (2011-2021) obejmujących przedmiotowy wniosek (przy czym, każdy rok podatkowy jest rozpatrywany osobno) - nie przebywała w Polsce łącznie dłużej niż 183 dni.

Ponadto, jak już podano we wniosku, od momentu przeprowadzki do Wielkiej Brytanii w 2011 r. Zainteresowana przyjeżdżała do Polski wyłącznie w celach wypoczynkowych. Okres pobytu Wnioskodawczyni w Polsce wyznaczony był ramami czasowymi przysługującego Jej urlopu - wynikającego z nawiązanego z brytyjskim pracodawcą stosunku pracy, zatem nie było takiej możliwości, aby przekroczył okres 183 dni w roku podatkowym.

Pytanie

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do złożenia do końca kwietnia 2022 r. zeznania rocznego (PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36) w Polsce za 2021 r., w związku z powrotem do Polski na stałe w styczniu 2022 r.?

Pani stanowisko w sprawie:

W opinii Wnioskodawczyni, nie będzie Ona zobligowana w związku z powrotem do Polski na stałe w styczniu 2022 r., do złożenia do końca kwietnia 2022 r. zeznania rocznego (PIT-36) za 2021 r. Obowiązek ten w odniesieniu do Zainteresowanej nie będzie miał zastosowania, gdyż wróciła Ona do Polski na stałe dopiero po 31 grudnia 2021 r. Fakt, że termin złożenia ewentualnego zeznania rocznego za 2021 r. przypada po dacie powrotu Zainteresowanej na stałe do Polski pozostaje tu bez znaczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza jeszcze o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (vide: art. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnotować przy tym należy, iż powyższy pogląd znajduje oparcie m.in. w orzecznictwie organów podatkowych. Tytułem przykładu można przywołać chociażby interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10 września 2020 r. (nr 0113- KDIPT2-3.4011.491.2020.2.RR).

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840, zwana dalej „UPO”).

I tak, w myśl art. 4 ust. 1 UPO, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Z kolei po myśli ust. 2 artykułu 4 UPO, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Zainteresowana wskazuje, że z dniem 1 stycznia 2020 r. do UPO zastosowanie znalazła sporządzona w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. Konwencja wielostronna implementująca środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369, zwana dalej „Konwencją MLI”). W opinii Wnioskodawczyni, Konwencja MLI nie modyfikuje kwestii określenia „miejsca zamieszkania”, stąd nie będzie miała wpływu na zagadnienie, wokół którego ogniskuje się złożony wniosek.

W celu dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Danią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Wnioskodawczyni zauważa, iż Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, jednakże stanowią one wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W opinii Zainteresowanej od momentu, kiedy dołączyła do swojego męża miała jedno ognisko domowe w Wielkiej Brytanii, zaś drugie w Polsce - z uwagi na synów oraz nieruchomość położoną w Polsce. Jednakże, stosując kryteria wynikające z Komentarza do Modelowej Konwencji, skonstatować należy, że Wnioskodawczyni do dnia powrotu do Polski (przypadającego na początek stycznia 2022 r.) miała ściślejsze osobiste i ekonomiczne powiązania z Wielką Brytanią. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż to w Wielkiej Brytanii żyła i prowadziła wraz z mężem wspólne gospodarstwo domowe w okresie od 2011 r. do początku stycznia 2022 r.

Ponadto, to w Wielkiej Brytanii Wnioskodawczyni była zatrudniona i stąd pobierała wynagrodzenie, które następnie pozwalało m.in. na utrzymanie małoletnich synów mieszkających w domu, w Polsce. Również w Wielkiej Brytanii Zainteresowana miała przyjaciół, z którymi przez dekadę utrzymywała kontakty towarzyskie. Również w tym kraju realizowała swoje potrzeby kulturalne (uczęszczała do kina, teatru, na spektakle). W Wielkiej Brytanii realizowała swoje pasje i zainteresowania, o czym świadczy chociażby fakt korzystania z karty bibliotecznej w Wielkiej Brytanii.

Ustalając powyższe okoliczności sprawy - w szczególności stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, wszelką inną działalność Zainteresowanej (zaspokajanie swoich potrzeb duchowych oraz realizację pasji) miejsce Jej aktywności zawodowej, jak również miejsce, z którego zarządzała od 2011 r. swoim mieniem w Polsce - uznać należy, że do początku stycznia 2022 r. ośrodek interesów życiowych Wnioskodawczyni mieścił się w Wielkiej Brytanii.

Rekapitulując, stwierdzić zatem należy, że w związku z powrotem do Polski na stałe w styczniu 2022 r. Wnioskodawczyni nie będzie zobligowana do złożenia w okresie od 15 lutego do 31 kwietnia 2022 r., zeznania rocznego (PIT-36) w Polsce za 2021 r. Wyjaśnić bowiem należy, iż do początku stycznia 2022 r. miała Ona miejsce zamieszkania - w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - na terytorium Wielkiej Brytanii. A contrario nie można uznać Zainteresowanej za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu do momentu powrotu na stałe do Polski.

Końcowo, wskazać należy, iż Zainteresowana w pełni aprobuje wykładnię dokonaną w przywołanej wyżej interpretacji Dyrektora KIS, wobec czego twierdzenia i poglądy w niej zawarte uważa za swoje.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że we własnym stanowisku wskazała Pani cyt. „Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Danią.”. Tutejszy Organ uznał, że jest to omyłka pisarska, a intencją Pani było powołanie Konwencji zawartej między Polską i Wielką Brytanią, co wynika z treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pani w zakresie przedstawionego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.