Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości odliczenia poniesionej straty. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 maja 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wynajmuje Pan wspólnie z żoną od paru lat nieruchomości. Jesteście jedynymi właścicielami, umowy są zawarte między Wami (strona wynajmująca) a najemcą. W styczniu 2021 r. na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, złożyli Państwo podpisane oświadczenie do Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym to zgłosiliście, że jako małżeństwo w którym istnieje wspólność majątkowa, Wasze dochody z tytułu najmu będą rozliczane przez jednego z Was. Celem powyższego miało być uproszczenie rozliczeń z tytułu przychodów z tytułu najmu, aby nie trzeba było rozliczać przychodu, kosztów uzyskania przychodu, dochodu, straty i należnych zaliczek na podatek przez dwie osoby tylko liczyć jako jedno, bo i tak jako małżonkowie rozliczają się Państwo wspólnie na jednym dokumencie PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że przychody z tytułu najmu zalicza do przychodów z tytułu najmu (źródło przychodu na druku: najem lub dzierżawa). Przychody z tytułu najmu w 2021 r. były opodatkowane wg skali. Zeznanie podatkowe za 2021 r. było złożone na druku PlT-36 wspólnie z małżonką. Oprócz przychodów z tytułu najmu uzyskuje Pan przychody z tytułu umowy o pracę, które są opodatkowane wg skali. Pana żona również, jak i Pan uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę, które są opodatkowane wg skali. W 2016 r. Pana żona i Pan ponieśliście stratę z tego samego źródła, tj. z najmu. Od 2021 r., zgodnie z ustawą, złożyliście wspólnie z żoną pismo do Naczelnika Urzędu Skarbowego, że przychody z tytułu najmu będą opodatkowane w całości przez Pana. Żona poniosła również stratę w 2017, 2019 i 2020 r.

Pytanie

Czy w związku z zaistniałą sytuacją, Pan jako zgłoszona osoba do Urzędu Skarbowego, która będzie w całości rozliczać przychody z tytułu najmu, może również uwzględnić stratę żony, która powstała w latach wcześniejszych (w tym przypadku jest to strata z roku 2016 r.) i dotyczyła tego samego źródła przychodu, tj. przychodu z tytułu najmu?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, zastosowanie art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma negatywnych przesłanek, co oznacza, że w związku z wyborem opodatkowania całości przychodów z najmu współwłasności przez jednego z małżonków (w tym przypadku Pana), nie powinno ograniczać uwzględnienia strat, które wynikają z art. 9 ust. 3 ww. ustawy, które Pana żona wykazała w 2016 r. z tytułu wynajmu. Ponieważ podpisując ww. oświadczenie Pana żona nie zrzekła się żadnych swoich praw do współwłasności, a jedynie zdecydowali Państwo wspólnie, że wspólne przychody z tytułu najmu będą rozliczane przez jedno z Was na wspólnym druku PIT-36. Wpłaty z tytułu najmu mieszkań wpływają na Wasze konto, jako jeden przelew za konkretną nieruchomość i nie są one rozbite na dwie osoby. Wspólnie ponosiliście koszty utrzymania nieruchomości ze wspólnego konta bankowego.

Zaznacza Pan, że brak zapisu w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, że zastosowanie art. 9 ust. 3 tej ustawy, który wprost nie pozwala, jak i nie zakazuje, że można taką stratę rozliczyć wspólnie oznacza, że ustawodawca w związku z wyborem opodatkowania całości przychodów z najmu współwłasności przez jednego z małżonków jest dla Pana wskazaniem, że takie rozwiązanie jest przyjęte pozytywnie na korzyść podatników. Gdyby taki zapis był zastosowany w ww. ustawie, wówczas mógłby być stosowany w złej wierze.

Uważa Pan, że strata poniesiona z tytułu najmu i wykazana w zeznaniu podatkowym żony za 2016 r., może zostać ujęta w Waszym zeznaniu podatkowym za 2021 r., jako strata z lat ubiegłych z tytułu najmu lub dzierżawy w sekcji „Odliczenia dochodu zwolnionego, strat i składek na ubezpieczenie społeczne”, jako suma strat, ponieważ nadal się wspólnie rozliczacie, tylko jedno z Was ten przychód rozlicza jako całość. Pana żona nadal uzyskuje przychody z najmu, ale wynikające z tego tytułu zobowiązania podatkowe są przerzucone na Pana w Waszym wspólnym rozliczeniu podatkowym PIT-36.

Resumując, gdyby nadal każde z Państwa wykazywało swoją część jako przychód i koszty z tytułu najmu, to wynik końcowy powinien być nadal ten sam, tylko zapis na druku PIT-36 miałby inną formę. Wasze działanie nie miało zamiaru obejścia prawa a jedynie uproszczenie wspólnego rozliczenia przychodów z najmu i zaoszczędzenie czasu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.):

Źródłami przychodów są:

- pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Istniejące regulacje prawne dopuszczają możliwość osiągania przychodów z tytułu zawartej umowy najmu zarówno w ramach źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, określanego jako tzw. najem prywatny, jak i w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

W myśl art. 6 ust. 2 ww. ustawy:

Małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26, art. 26e i art. 26h; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, pomiędzy którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba, że złożą sporządzone na piśmie oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich.

Stosownie do art. 8 ust. 4 ww. ustawy:

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 3, należy złożyć właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego najpóźniej do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został otrzymany, ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6, pierwszy w roku podatkowym przychód ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy.

Zgodnie z art. 8 ust. 5 ww. ustawy:

Wybór zasady opodatkowania całości dochodu przez jednego z małżonków, wyrażony w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 3, obowiązuje przy zapłacie zaliczek przez cały rok podatkowy oraz przy składaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), chyba że w wyniku rozwodu albo orzeczenia przez sąd separacji nastąpił podział majątku wspólnego małżonków i przedmiot umowy przypadł temu z małżonków, na którym nie ciążył obowiązek zapłaty zaliczek i składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 9 ust. 3 ww. ustawy:

O wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1. obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo

2. obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Zapis art. 9 ust. 3a ww. ustawy stanowi, że:

Przepis ust. 3 nie ma zastosowania do strat:

1. z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8;

2. z odpłatnego zbycia walut wirtualnych;

3. z niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da;

4. ze źródeł przychodów, z których dochody są wolne od podatku dochodowego.

Jak wynika z powyższego, strata nie jest podatkowo obojętna, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera uregulowania, zgodnie z którymi strata ze źródła przychodów może być rozliczana przez podatnika z dochodów uzyskanych z tego źródła przychodów w następnych latach podatkowych. Strata jest nadwyżką kosztów uzyskania przychodów nad sumą przychodów i określana jest za rok podatkowy. Podstawowym warunkiem dla zaistnienia możliwości rozliczenia (odliczenia) straty podatkowej przez podatnika jest wystąpienie w latach następnych dochodu do opodatkowania z tego źródła, z którego poniesiona została strata.

Podatnik może zatem odliczyć stratę od dochodów osiągniętych z tego źródła przychodów w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych. Ma również możliwość wyboru, w których latach i w jakiej wysokości dokona odliczeń, z zachowaniem warunku co do dopuszczalnej, określonej przez ustawodawcę, kwoty odliczenia w roku podatkowym. Brak dochodu do opodatkowania w określonym roku podatkowym oznacza brak możliwości rozliczenia straty podatkowej w tej jednostce czasowej. W przypadku, kiedy w kolejnych pięciu latach podatkowych nie wystąpi dochód ze źródła, z którego poniesiono stratę, strata podatkowa może nie być w ogóle rozliczona.

Tak więc, stratę może rozliczyć wyłącznie ten podatnik, który ją poniósł. Rozliczenie straty ze źródła przychodów polega na tym, że o wysokość tej straty można obniżyć dochód uzyskany z danego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty poniesionej straty. W związku z tym, rozliczenie straty może nastąpić w okresie nie krótszym niż dwa lata i nie dłuższym niż pięć lat. O tym, jaka część straty będzie rozliczana w danym roku podatkowym decyduje podatnik. Należy jednocześnie podkreślić, że przy rozliczaniu straty obowiązuje zasada, że strata z danego źródła przychodu może być pokryta jedynie z dochodów z tego samego źródła.

Jak wskazano w komentarzu (Ustawa o podatku dochodowym, Katarzyna Koperkiewicz-Mordel, Włodzimierz Nykiel, Wydawnictwo Prawnicze, opubl. LexisNexsis, 2006), do art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: „Jeśli źródło przychodu przyniesie stratę, może ona być uwzględniona w rozliczeniach podatkowych w następnych latach.

Przy rozliczaniu strat mają zastosowanie następujące reguły:

1. strata z danego źródła przychodu może być pokryta jedynie z dochodów z tego samego źródła (przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1); nie można więc, np. straty poniesionej z tytułu najmu odliczyć od dochodów osiąganych z działalności gospodarczej,

2. stratę pokrywa się dochodu uzyskiwanego w najbliższych pięciu latach podatkowych kolejno po sobie następujących po tym roku, w którym strata miała miejsce, przy czym wysokość obniżenia nie może w żadnym roku przekroczyć 50% kwoty straty; oznacza to, iż podatnik może stratę odliczyć nawet w ciągu dwóch lat; jeśli podatnik w ciągu pięciu lat nie osiągnie dochodów równych lub wyższych niż poniesiona strata będzie pozbawiony możliwości pokrycia tej straty w całości,

3. nie można pokryć strat ze źródeł przychodów, z których dochody są wolne od podatku dochodowego, oraz strat z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8,

4. jeśli podatnik w danym roku poniósł stratę, a w następnych latach podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ustawie z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43) odpowiednią część straty odlicza się od przychodów (oczywiście z tego samego źródła)”.

Podkreślić należy również, że przepis zawarty w art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma także zastosowanie w przypadku wystąpienia straty ze źródła przychodu jakim jest najem prywatny. Jednakże z treści cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że strata może być odliczona od dochodu powstałego z tego samego źródła. Zatem strata z najmu, może być odliczona tylko od dochodu z najmu.

Jak wynika z wniosku, wynajmuje Pan wspólnie z żoną od paru lat nieruchomości. W styczniu 2021 r. złożyli Państwo podpisane oświadczenie do Naczelnika Urzędu Skarbowego, w którym to zgłosiliście, że jako małżeństwo, w którym istnieje wspólność majątkowa, Wasze dochody z tytułu najmu będą rozliczane przez jednego z małżonków – przez Pana. Przychody z najmu zaliczane są do źródła przychodów z najmu i w 2021 r. były opodatkowane wg skali podatkowej. Zeznanie podatkowe za 2021 r. było złożone na druku PlT-36 wspólnie z małżonką. W 2016 r. Pana żona i Pan ponieśliście stratę z tego samego źródła, tj. z najmu. Żona poniosła również stratę w 2017, 2019 i 2020 r. Uważa Pan, że strata poniesiona z tytułu najmu i wykazana w zeznaniu podatkowym żony za 2016 r., może zostać ujęta w Waszym zeznaniu podatkowym za 2021 r. jako strata z lat ubiegłych z tytułu najmu lub dzierżawy, jako suma strat, ponieważ nadal się wspólnie rozliczacie, tylko jedno z Was ten przychód rozlicza jako całość. Pana żona nadal uzyskuje przychody z najmu, ale wynikające z tego tytułu zobowiązania podatkowe są przerzucone na Pana w Waszym wspólnym rozliczeniu podatkowym PIT-36.

Małżonkowie między, którymi istnieje wspólność majątkowa osiągający przychody z najmu wspólnej nieruchomości mogą rozliczać uzyskane w ten sposób przychody odrębnie w częściach im przypadających lub opodatkowywać całość dochodu z najmu tylko przez jednego z nich na podstawie złożonego oświadczenia. Z jednej więc strony małżonkowie posiadają w tym zakresie swobodę wyboru sposobu opodatkowania dochodu z najmu z drugiej jednak dokonany wybór związany jest z przyjęciem określonych konsekwencji podatkowych.

W konsekwencji opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie wówczas podlegał cały dochód podatnika z tytułu najmu, który zgodnie z dyspozycją art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiowany jest jako nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Z kolei, jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą z tego źródła przychodów. Z powyższego wywodzi się więc, że strata to pochodna nie jakichkolwiek przychodów i kosztów podatnika a różnica pomiędzy przychodami i kosztami pochodzącymi z tego samego – jednego – źródła przychodów, którym w omawianej sprawie jest najem. Poniesiona przez podatnika w roku podatkowym strata zostaje wykazana w zeznaniu podatkowym. Ponadto podatnik może w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych obniżyć dochód uzyskany z najmu o wysokość poniesionej straty z tego źródła o czym przesądza art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Istota art. 9 ust. 3 tej ustawy opiera się bowiem na niekwestionowanej podstawie zgodnie z którą, aby podatnik miał prawo do odliczenia straty w pierwszej kolejności musi ją ponieść.

Mając zatem na uwadze wyżej przytoczone przepisy prawa podatkowego przyjąć należy, że jeżeli małżonkowie złożą oświadczenie, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoba wskazana w oświadczeniu nie tylko opodatkowuje dochód z najmu wspólnej nieruchomości, ale także ma wyłącznie prawo rozliczenia straty z tego tytułu. Złożenie przedmiotowego oświadczenia skutkuje bowiem w ten sposób, że jedno z małżonków przyjmuje na siebie wszystkie obowiązki związane z rozliczeniem najmu na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, skoro w 2021 r. złożone zostało przez Państwa oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu przez jednego z małżonków, tj. przez Pana, to zasada ta obowiązuje od 2021 r., a zatem prawo do obniżenia dochodu uzyskanego z tytułu najmu stanowiącego współwłasność majątkową małżeńską o ewentualną stratę przysługuje Panu począwszy od zeznania za 2022 r. (przy założeniu, że stratę osiągnie Pan w 2021 r.). Zatem w zeznaniu składanym za 2021 r. nie może Pan uwzględnić straty Pana żony, która powstała w latach wcześniejszych (w 2016 r.), kiedy to nie składali Państwo oświadczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro strata w 2016 r. została poniesiona przez żonę, a nie przez Pana, jako wynik wykazanej przez nią nadwyżki kosztów nad uzyskanymi przez nią przychodami z najmu, to Pan nie ma prawa obniżyć z tego tytułu dochodu, który w 2021 r. będzie Pan w całości opodatkowywał zgodnie z złożonym oświadczeniem.

Wobec powyższego, Pana stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla Pana żony.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).