Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani:

1. ponownie rozpatruję sprawę Pani wniosku z 17 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1101/21 i

2. stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 listopada 2020 r. wpłynął Pani wniosek z 17 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych otrzymania kwoty pieniężnej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 stycznia 2021 r. (wpływ 20 stycznia 2021 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W sprawie z Pani powództwa, która toczyła się przed Sądem Okręgowym (`(...)`), sygn. akt (…) o ustalenie – w dniu (…) 2020 r. zostało umorzone postępowanie wobec zawarcia ugody. W ugodzie, pozwane – B. Z. i M. O., zobowiązały się solidarnie do zapłaty 20.000 zł tytułem odszkodowania za brak możliwości pochówku i ekshumacji Pani najbliższych w grobach na cmentarzu (`(...)`). Jednocześnie nie licząc na żadne porozumienie z pozwanymi w przyszłości, zrzekła się Pani w tej ugodzie prawa do dysponowania przedmiotowymi grobami, tj. Nr (…) i Nr (…) na tymże cmentarzu. W przewidywanym w ugodzie terminie otrzymała Pani zasądzoną kwotę odszkodowania na wskazane konto bankowe.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

W dniu (…) 2017 r. zmarła Pani mama. Życzeniem Pani mamy było pochowanie jej w grobie rodzinnym jej rodziców. W związku z pogrzebem udała się Pani do parafii w sprawie pochówku, gdzie dowiedziała się, że nie może tam pochować mamy, ponieważ jedynym dysponentem mogiły jest Pani kuzynka, a drugiego rodzinnego grobu – jej siostra. Była Pani zmuszona pochować mamę w grobie, gdzie nie chciała spoczywać (u teściów), ponieważ dokumenty złożone przez obie strony były fałszywe i niezgodne z prawem, bo do tych mogił miała prawo również Pani jako wnuczka.

Złożyła Pani sprawę do sądu i wtedy Sąd zażądał od Pani podania kwoty, o którą toczy się spór. Podała Pani kwotę 20.000 zł.

Ponieważ obie pozwane wiedziały, że złożyły niezgodne z prawem i nieprawdziwe oświadczenia, nie chcąc mieć większych kłopotów z prawem, obie zgodziły się wypłacić Pani kwotę 20.000 zł tytułem odszkodowania za brak możliwości pochówku mamy, a także za przeprowadzone ekshumacje Pani osób najbliższych z jednego do drugiego grobu (bo ten drugi został sprzedany).

Nie chcąc mieć już z pozwanymi nic wspólnego, zrzekła się Pani praw do tych mogił, bo i tak nie mogła już nic zrobić, aby mama spoczywała tam, gdzie chciała. Poza tym byłyby to dodatkowe koszty, na które nie było Pani stać. Wcześniej pochowała Pani męża i syna.

Wpłaty:

30 czerwca 2020 r. – 10.000 zł,

14 sierpnia 2020 r. – 5.000 zł,

14 września 2020 r. – 5.000 zł.

Nie prowadzi Pani żadnej działalności gospodarczej.

Sąd zasądził kwotę tytułem odszkodowania, do którego Strony bez zastrzeżeń się przychyliły.

Pytanie

Czy w świetle obowiązujących przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna Pani zgłosić powyższą kwotę odszkodowania do opodatkowania w zeznaniu podatkowym za 2020 rok?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, w świetle brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskana przez Panią kwota odszkodowania w wyniku zawarcia ugody sądowej powinna być zaliczona do kwot wolnych od podatku dochodowego z uwagi na zwolnienie przedmiotowe wynikające z wyżej cytowanej ustawy.

Wstępna opinię potwierdzającą Pani stanowisko, uzyskała Pani w Urzędzie Skarbowym.

W okresie od 2014 r. do 2017 r. musiała Pani pochować trzy najbliższe Pani osoby, tj. męża, syna i matkę. Niemożność porozumienia się z pozwanymi sprawiła, że uzyskane odszkodowanie nawet nie w całości zrekompensowało Pani straty. Nie istnieje więc coś takiego jak „dochód”, od którego miałaby Pani jeszcze płacić podatek.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pani wniosek – 4 marca 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP3-2.4011.742.2020.2.AK, w której uznałem Pani stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Pani 10 marca 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

30 marca 2021 r. wniosła Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 7 kwietnia 2021 r.

Wniosła Pani o uchylenie interpretacji w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 17 listopada 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1101/21.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 29 stycznia 2022 r.

W wyroku z 17 listopada 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że rację należy przyznać skarżącej.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do możliwości zastosowania zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) do kwoty otrzymanego świadczenia pieniężnego.

W ocenie Sądu, organ interpretacyjny niesłusznie uznał, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie wystąpił element szkody rozumiany jako uszczerbek w mieniu czy utrata przyszłych korzyści. Zdaniem Sądu, jest to okoliczność bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem zwolnieniu z opodatkowania podlegają także zadośćuczynienia wypłacone na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które nie są związane z wystąpieniem szkody w postaci uszczerbku majątkowego.

W konsekwencji, Sąd uznał, że wskazana we wniosku kwota pieniężna stanowi odszkodowanie za szkodę niemajątkową – zadośćuczynienie za naruszenie dób osobistych i jest objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się inne źródła (pkt 9).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 tej ustawy.

W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Odszkodowanie stanowi – co do zasady – przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Przedstawiła Pani informacje, z których wynika, że:

1. (…) 2017 r. zmarła Pani mama, której życzeniem było pochowanie jej w grobie rodzinnym jej rodziców;

2. w związku z niemożnością pochowania w ww. grobie ze względu na sfałszowane dokumenty złożone przez Pani kuzynkę i jej siostrę wniosła Pani pozew do Sądu o zasądzenie odszkodowania za brak możliwości pochówku mamy w wybranym przez mamę miejscu;

3. na podstawie zawartej ugody sądowej zostało Pani przyznane odszkodowanie w kwocie 20 000 zł.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495, z późn. zm.) z wyjątkiem:

a. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b. odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Wyżej przytoczone zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:

a. ustawy,

b. przepisów wykonawczych do ustawy,

c. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,

3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,

4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Założenia wynikające z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. nie zostały w warunkach niniejszej sprawy spełnione, bowiem wysokość otrzymanej przez Panią kwoty nie wynikała z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jednakże w odniesieniu do otrzymanej przez Panią kwoty odszkodowania zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

b. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Występujące w ww. przepisie sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” należy rozumieć jako te odszkodowania czy zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim odszkodowania lub zadośćuczynienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Wprowadzone w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT zwolnienie podatkowe ustawodawca odnosi do otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody – odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Z brzmienia art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego wynika natomiast, że:

W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wysokość szkody wyznacza więc rozmiar obowiązku odszkodowawczego, a zasada restytucji wyklucza dopuszczalność wzbogacenia się poszkodowanego.

W prawie cywilnym istnieje rozróżnienie pojęć „szkoda” i „krzywda”. Pierwsze z nich odnosi się do majątkowego skutku naruszenia dóbr, a drugie, stosownie do art. 444 i art. 445 Kodeksu cywilnego oznacza niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych. Pojęcie „odszkodowania” jest odnoszone do pokrywania uszczerbków o charakterze niemajątkowym, czyli krzywd.

W myśl art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego:

Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zgodnie natomiast z § 2:

Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Na gruncie prawa cywilnego wyróżnia się prawo osobiste w postaci kultu pamięci bliskiej osoby zmarłej. To dobro osobiste stanowi element tzw. prawa do grobu.

Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lutego 2016 roku, w sprawie sygn. akt III CSK 84/wyjaśnił, że prawo do grobu zostało wielokrotnie opisane przez Sąd Najwyższy jako mające dwojaki charakter: osobisty i majątkowy, przy czym na pierwszy plan wysuwają się elementy osobiste, do których zalicza się prawo do pochowania zwłok uprawnionego w wybranym przez niego miejscu, jeżeli dokonał takiego wyboru i obok zwłok jego bliskich, prawo opieki nad grobem, sprawowania kultu osoby tam pochowanej, podjęcia decyzji o pochowaniu innych osób bliskich itp. Prawo to ma także elementy majątkowe, takie jak np. ponoszenie wydatków związanych z utrzymaniem prawa do grobu oraz utrzymaniem samego grobu, jednak mają one charakter podrzędny w stosunku do decydujących elementów niemajątkowych.

W analogiczny sposób prawo do grobu zostało opisane przez Stanisława Rudnickiego w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2007 r., III CSK 151/07. Autor wyjaśnił, że szczególne piętno prawu do grobu nadają nierozerwalnie ze sobą związane i wzajemnie splątane elementy o charakterze osobistym i majątkowym. Wkraczają one głęboko nie tylko w sferę prawną, ale także w sferę psychiki osób bliskich zmarłemu oraz w sferę moralną i obyczajową. Sprawia to - stwierdził glosator - że kryteria ocen muszą być szczególnie wyważone w sposób odpowiadający delikatnej i wrażliwej sferze uczuć człowieka. Ten niespotykany w innych stosunkach prawnych konglomerat elementów osobistych i majątkowych, w którym elementy osobiste nadają stosunkowi prawnemu szczególny charakter, jest głównym źródłem trudności w ocenie uprawnień do grobu, przy której normalne instrumentarium jurydyczne często zawodzi (por. Rudnicki Stanisław, Cywilne prawo - ochrona dóbr osobistych - prawo do grobu. Glosa do wyroku SN z dnia 8 listopada 2007 r., III CSK 151/07, system informacji prawnej LEX).

W Pani przypadku doszło zatem do naruszenia przysługujących Pani dóbr osobistych i nie sposób przypisać przedmiotowemu świadczeniu o charakterze odszkodowawczym innego znaczenia, niż zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymana przez Panią kwota świadczenia stanowi odszkodowanie za szkodę niemajątkową – zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych i jest objęta dyspozycją przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PIT.

Nie jest Pani zatem zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego z tytułu otrzymania przedmiotowego odszkodowania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1101/21.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).