Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 grudnia 2021 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 10 marca 2022 r. (data wpływu 15 marca 2022 r.) oraz 8 kwietnia 2022 r. (data wpływu 8 kwietnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni od 1 lipca 2010 r. prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o wpis do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), polegającą na świadczeniu usług fotograficznych: do 23 czerwca 2021 r. w lokalu użytkowym położonym w `(...)` Po tej dacie w lokalu położonym w …. Wcześniej, od 1 grudnia 2004 r. do czerwca 2010 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność w lokalu …, wraz rodzicami …, jako wspólnik spółki cywilnej. Lokal …. stanowił własność rodziców Wnioskodawczyni, która do 7 listopada 2020 r., czyli do daty śmierci …. - swojej matki, użytkowała lokal w oparciu o umowę użyczenia zawartą z rodzicami, będącymi jego właścicielami. Od 2019 r. … Sp. z o.o. Sp. k., planując inwestycję na tym terenie, rozpoczęła negocjacje z właścicielami lokali znajdujących się w pawilonie usługowym przy …, na temat warunków przejęcia nieruchomości, na której posadowiony był pawilon usługowy. Przed sfinalizowaniem transakcji sprzedaży lokalu, 7 listopada 2020 r. zmarła matka Wnioskodawczyni … i na podstawie ustawowego dziedziczenia otrzymała Ona w spadku po matce udział wynoszący 1/4 część lokalu położonego przy `(...)` W odniesieniu do lokalu …, w którym Wnioskodawczyni prowadziła studio fotograficzne, negocjacje prowadzone były aż do 23 czerwca 2021 r. i zakończyły się sprzedażą lokalu Spółce …. Jednocześnie w dniu 23 czerwca 2021 r. Spółka … sprzedała za tę samą kwotę lokal … - Wnioskodawczyni (udział w wysokości 1/4) i jej ojcu (udział w wysokości 3/4).

Pomimo otrzymania w spadku udziału wynoszącego 1/4 część stanowiącego odrębną własność lokalu niemieszkalnego Wnioskodawczyni nie podjęła decyzji o objęciu tego udziału w nieruchomości ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych, bowiem w Jej ocenie lokal nie spełniał definicji środka trwałego. W ciągu najbliższych kilku miesięcy planowana bowiem była jego sprzedaż, zatem nie mógł być używany co najmniej rok. Pomimo, że lokal nie został zaliczony do środków trwałych, przychód (w wysokości 312 500 zł) uzyskany z jego sprzedaży Wnioskodawczyni z ostrożności zakwalifikowała do przychodów z działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzona przez Nią działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych (według skali podatkowej), a rodzaj dokumentacji podatkowej - to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Sprzedaż odziedziczonego lokalu (udziału we własności) nastąpiła 23 czerwca 2021 r. - data podpisania aktu notarialnego. Nabycie przez rodziców Wnioskodawczyni prawa do lokalu w nastąpiło 17 lutego 1977 r., a wydzielenie lokalu w odrębną własność (odrębna księga wieczysta) o pow. 59,47 m2 nastąpiło 21 grudnia 2015 r.

Pytanie

Czy przychód uzyskany przez Wnioskodawczynię ze sprzedaży udziału we własności lokalu opisanego we wniosku nabytego w drodze spadku, stanowi dla Niej przychód z działalności gospodarczej, czy z odpłatnego zbycia nieruchomości?

Pani stanowisko w sprawie (doprecyzowane w piśmie uzupełniającym wniosek z 8 kwietnia 2022 r.)

Zdaniem Wnioskodawczyni, jak stanowi przepis art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu finansowego, zwane środkami trwałymi.

Z definicji tej wynika wiele warunków, jakie muszą być spełnione, aby dany przedmiot mógł być uznany za środek trwały. Środek co do zasady musi stanowić własność lub współwłasność podatnika. Wiąże się z tym różny sposób nabycia własności (pierwotny lub pochodny) - inny w przypadku nabycia, a inny w przypadku wytworzenia we własnym zakresie. Środkami trwałymi mogą być również rzeczy będące przedmiotem współwłasności podatnika. Współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Środki trwałe muszą być nabyte przez podatnika albo wytworzone we własnym zakresie. Łączy się to z wymogiem, aby stanowiły one własność (współwłasność podatnika).

Środek trwały musi być nadto kompletny i zdatny do użytkowania w dniu przyjęcia go do używania. Oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie. Na kompletność i zdatność do użytku należy patrzeć przede wszystkim przez pryzmat wykorzystywania środków trwałych na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Środek trwały kompletny to środek niemający braków, całkowity. Środek trwały zdatny do użytku to rzecz nadająca się do wypełniania przeznaczonych jej funkcji. Ponadto, w przypadku środków trwałych, o których mowa, ich przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok. Sam środek musi być wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, albo też oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu finansowego. Decyzja o zaliczeniu danego przedmiotu do środków trwałych jest zatem uzależniona od woli podatnika. To od niego zależy bowiem określenie przewidywanego okresu używania.

Większość środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych charakteryzuje się tym, że przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok. Tylko niektóre składniki majątku mogą stanowić środek trwały albo wartości niematerialne i prawne niezależnie od przewidywanego okresu używania.

Decydujące znaczenie dla możliwości zaliczenia składników majątkowych odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych ma zatem przewidywany okres używania. Jeśli będzie on krótszy niż rok, to - choćby składnik majątkowy charakteryzował się wszystkimi pozostałymi cechami środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) - nie będzie mógł zostać do nich zaliczony.

Jeśli jednak podatnik będzie używać danego środka trwałego dłużej niż rok, to poniesie negatywne konsekwencje finansowe niezaliczania go do środków trwałych w momencie przyjęcia do używania.

Zgodnie bowiem z art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

­ zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia;

­ zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m;

­ stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych;

­ wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższą zasadę stosuje się odpowiednio w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia; w tym przypadku odsetki nalicza się do dnia zaliczenia ich do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Warunkiem koniecznym uznania danego przedmiotu za środek trwały jest jego wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Przez wykorzystywanie na potrzeby działalności należy rozumieć taką sytuację, w której dane rzeczy służą do prowadzenia działalności gospodarczej lub ułatwiają podatnikowi jej prowadzenie, przyczyniając się do możliwości uzyskania przychodu.

Wszystkie przedstawione wyżej cechy środków trwałych podlegających amortyzacji dotyczą tylko ściśle określonych rodzajów rzeczy. Są to budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty.

Środkami trwałymi są więc także lokale stanowiące odrębną własność - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze współwłasnością lokalu niemieszkalnego, stanowiącego odrębną własność, nabytego przez Wnioskodawczynię (w drodze spadku), który to lokal był wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. Powodem nieuznania przez Wnioskodawczynię przedmiotowego udziału w lokalu niemieszkalnym za środek trwały była okoliczność, że przewidywany okres używania lokalu nie będzie dłuższy niż rok.

W uzupełnieniu wniosku z 8 kwietnia 2022 r. Wnioskodawczyni wskazała, że w Jej ocenie, sprzedaż nabytego w drodze spadku udziału w prawie własności lokalu niemieszkalnego spowodowała powstanie u Niej przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychodu z działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5a pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

Ilekroć w ustawie jest mowa o składnikach majątkowych – oznacza to aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217, ze zm.):

Ilekroć w ustawie jest mowa o aktywach - rozumie się przez to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera bezpośredniej definicji „środków trwałych”, dokonuje natomiast ich podziału na podlegające i niepodlegające amortyzacji. Definicja pojęcia „środki trwałe” wywodzi się z ustawy o rachunkowości, gdzie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15, ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych - rozumie się przez to, z zastrzeżeniem pkt 17, rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ustawa opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

- Pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

- odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d) innych rzeczy,

­ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 wskazanej wyżej ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości oraz praw majątkowych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym. Jeżeli natomiast ich odpłatne zbycie następuje po upływie tego okresu, przychód z tego tytułu nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jednakże z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy wynika że przepisu ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl obowiązującej treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,

c) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d) składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

­ wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przytoczonym art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które – w przypadku uzyskania ich przez podatnika – stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku, tj. środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) analizowanej ustawy.

Zatem, regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środka trwałego została określona w treści art. 22a ust. 1 przedmiotowej ustawy, zgodnie z którym:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

­ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

- składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,

- składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

- składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wymagają jednak aby składnik majątku był przez podatnika wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Wskazać należy, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Zakwalifikowanie do źródła przychodu ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodu, możliwości odliczenia kosztów jego uzyskania, itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Ponadto, nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

W celu zakwalifikowania działań podjętych przez Panią do właściwego źródła przychodu, czyli ustalenia, czy sprzedaż wskazanego we wniosku udziału w nieruchomości, tj. lokalu niemieszkalnym, będzie stanowiła przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też stanowić będzie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej należy mieć na uwadze zamiar, okoliczności i cel działań związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika m.in., że od 1 lipca 2010 r. prowadzi Pani działalność gospodarczą w oparciu o wpis do CEiDG, polegającą na świadczeniu usług fotograficznych. Do 23 czerwca 2021 r. w lokalu użytkowym X. Po tej dacie w lokalu użytkowym Y. Wcześniej, od 1 grudnia 2004 r. do czerwca 2010 r. prowadziła Pani działalność w lokalu X, wraz rodzicami, jako wspólnik spółki cywilnej. Lokal X stanowił własność Pani rodziców, który do 7 listopada 2020 r., czyli do daty śmierci Pani matki, użytkowała lokal w oparciu o umowę użyczenia zawartą z rodzicami, będącymi jego właścicielami. Od 2019 r. Sp. z o.o. Sp. k., planując inwestycję na tym terenie, rozpoczęła negocjacje z właścicielami lokali znajdujących się w pawilonie usługowym X, na temat warunków przejęcia nieruchomości, na której posadowiony był pawilon usługowy. Przed sfinalizowaniem transakcji sprzedaży lokalu X, 7 listopada 2020 r. zmarła Pani matka i na podstawie ustawowego dziedziczenia otrzymała Pani w spadku po matce udział wynoszący 1/4 część X. W odniesieniu do lokalu X, w którym prowadziła Pani studio fotograficzne, negocjacje prowadzone były aż do 23 czerwca 2021 r. i zakończyły się sprzedażą tego lokalu ww. Spółce. Jednocześnie w dniu 23 czerwca 2021 r. Spółka ta sprzedała za tę samą kwotę lokal Y - Pani w udziale w wysokości 1/4 i Pani ojcu w udziale w wysokości 3/4.

Pomimo otrzymania w spadku udziału wynoszącego 1/4 części stanowiącego odrębną własność lokalu niemieszkalnego nie podjęła Pani decyzji o objęciu tego udziału w nieruchomości ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych, bowiem w Pani ocenie lokal nie spełniał definicji środka trwałego. W ciągu najbliższych kilku miesięcy planowana była jego sprzedaż, zatem nie mógł być używany co najmniej rok. Pomimo, że lokal nie został zaliczony do środków trwałych, przychód uzyskany z jego sprzedaży z ostrożności zakwalifikowała Pani do przychodów z działalności gospodarczej.

Z literalnej wykładni przywołanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Co istotne, jak wskazano wyżej, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych, ani też dokonywania jego amortyzacji.

W analizowanej sprawie nie ma zatem znaczenia, że nie ujęła Pani udziału w nieruchomości, tj. lokalu niemieszkalnym w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz że okres używania ww. lokalu miał być krótszy niż rok. Decydujący dla oceny kwestii wykorzystywania tej nieruchomości (posiadanego udziału) w działalności gospodarczej jest fakt jej nabycia w związku z prowadzoną przez Panią działalnością gospodarczą.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że odpłatne zbycie opisanego we wniosku udziału w lokalu niemieszkalnym (stanowiącego odrębną własność, nabytego w drodze spadku) wykorzystywanego przez Panią w prowadzonej działalności gospodarczej, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (jak wskazała Pani we wniosku - przewidywany okres używania ww. lokalu miał być krótszy niż rok) będzie stanowił dla Pani przychód uzyskany ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ze sprzedaży udziału w przedmiotowej nieruchomości podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla wybranej przez Panią formy opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, przychód uzyskany ze sprzedaży udziału we własności ww. lokalu nie stanowi dla Pani przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem Pani stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).