Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą obejmującą najem i zarządzanie nieruchomościami oraz kupno i sprzedaż nieruchomości. Planuje oddać swoje przedsiębiorstwo do odpłatnego korzystania na podstawie umowy leasingu finansowego spółce komandytowej. Umowa leasingu obejmie całość przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, czyli zespół składników materialnych i niematerialnych. Organ podatkowy uznał, że przedmiotem umowy leasingu jest przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy o PIT. Dodatkowo, organ stwierdził, że rata kapitałowa otrzymywana przez Wnioskodawcę (finansującego), która stanowi spłatę wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie będzie traktowana jako jego przychód. Przychód Wnioskodawcy będzie obejmował jedynie część opłat przewyższającą spłatę wartości rynkowej przedsiębiorstwa, a zatem część odsetkową rat leasingowych oraz spłatę dodatniej wartości firmy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
W dniu 25 lutego 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 22 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 maja 2022 r. (wpływ 25 maja 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca (również jako Finansujący) prowadzi obecnie działalność gospodarczą, polegającą na najmie i zarządzaniu nieruchomościami, a także kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek. Działalność ta prowadzona jest jako jednoosobowa działalność gospodarcza osoby fizycznej (w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej) pod firmą (…).
Wnioskodawca planuje oddanie swojego przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania w ramach umowy leasingu finansowego (dalej: Umowa) Spółce komandytowej (dalej: Korzystający).
Należy wskazać, że przedmiotem Umowy będzie całość prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, tj. całość składników materialnych i niematerialnych (w tym praw) skoncentrowanych na prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie najmu i zarządzania nieruchomościami, a także kupnie i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek (Przedsiębiorstwo).
Przedmiot Umowy będzie od razu posiadał pełną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy i prowadzenia działalności gospodarczej, tak jak miało to miejsce w ramach przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.
W skład Przedsiębiorstwa mającego być przedmiotem Umowy wchodzą w szczególności:
1. środki trwałe związane z działalnością (w szczególności budynki i ewentualne naniesienia),
2. wyposażenie meblowe, wykończeniowe i dekoracyjne budynków i lokali,
3. środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych związane z działalnością nieruchomościową,
4. prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, a w szczególności z:
- umów najmu wraz z kaucjami gwarancyjnymi i depozytami zapłaconymi przez najemców na poczet należytego wykonania umów najmu oraz z wszelkimi innymi instrumentami zabezpieczającymi należyte wykonanie umów najmu przez najemców,
- umów z dostawcami mediów, tj. energii elektrycznej, wody, usługi telekomunikacyjne,
- umów dotyczących zakupów materiałów wykorzystywanych w działalności,
- umów na zakup usług (np. księgowych, obsługi prawnej),
- umów z wykonawcami robót budowlanych i instalacyjnych i wynikających z nich roszczeniami z tytułu gwarancji i rękojmi za wady,
- umów ubezpieczenia nieruchomości,
5. baza kontaktów handlowych związanych z branżą nieruchomościową,
6. dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, takie jak księgi rachunkowe, ewidencje, a także techniczne, w szczególności:
- protokoły przekazania powierzchni pod wynajem,
- dokumentacja projektowa.
Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że z przedmiotem Umowy związane są następujące zobowiązania:
1. zobowiązania wynikające z zawartych umów najmu oraz innych umów cywilnoprawnych o podobnym charakterze,
2. zobowiązania funkcjonalnie związane z Przedsiębiorstwem, tj. zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości, dostawy mediów, wykonanych prac remontowych, projektowych etc.
Powyższe materialne i niematerialne składniki majątku tworzą całość pod względem organizacyjnym związaną z głównym obszarem wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności w branży nieruchomościowej.
Należy podkreślić, że Korzystający, dysponując Przedsiębiorstwem stanowiącym przedmiot Umowy, będzie mógł samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą realizowaną uprzednio przez Finansującego już od momentu przekazania mu Przedsiębiorstwa.
Planowana Umowa jest umową nienazwaną na gruncie przepisów prawa cywilnego, jednak z punktu widzenia ekonomicznego (tj. uwzględniając wzajemne funkcje i relacje gospodarcze stron), zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie prawa podatkowego, Umowa stanowić będzie umowę leasingu finansowego. Umowa zostanie zawarta na czas oznaczony. Korzystający zobowiązany będzie do zapłaty następujących opłat za możliwość korzystania z Przedmiotu Umowy:
- opłaty wstępnej,
- miesięcznych opłat podstawowych za używanie i pobieranie pożytków z Przedmiotu Umowy, na które składają się koszty finansowania (tzw. „część odsetkowa”; rozkład części odsetkowej raty leasingowej w poszczególnych miesięcznych opłatach podstawowych za używanie i pobieranie pożytków z Przedmiotu Umowy zostanie szczegółowo określony w harmonogramie określającym wysokość i termin płatności poszczególnych rat) oraz część stanowiąca ratę kapitałową, w tym stanowiącą spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.
Suma opłaty wstępnej oraz rat kapitałowych, o których mowa powyżej, odpowiada w łącznej kwocie, wartości rynkowej Przedmiotu Umowy. Rynkowa wartość Przedmiotu Umowy jest z kolei wyższa od sumy wartości jego składników majątkowych.
Wartość rynkowa Przedsiębiorstwa (rozumiana jako suma opłat przewidzianych w Umowie leasingu, tj. suma rat kapitałowych i wstępnej opłaty leasingowej) będzie wyższa niż wartość rynkowa składników majątkowych wchodzących w skład Przedsiębiorstwa z dnia jego przyjęcia do odpłatnego korzystania. W takim przypadku powstanie dodatnia wartość firmy (dalej: „Dodatnia wartość firmy”).
Umowa leasingu będzie dotyczyć udostępnienia przez Wnioskodawcę Przedsiębiorstwa po raz pierwszy (będzie to pierwsza umowa leasingu dotycząca Przedsiębiorstwa). Umowa leasingu będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych, bowiem zgodnie z jej postanowieniami Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Finansującego opłat leasingowych w okresach wskazanych w Umowie leasingu. Umowa będzie zawierać zapis wskazujący, że w okresie trwania Umowy odpisów amortyzacyjnych od wchodzących w skład Przedmiotu Umowy środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (WNIP) dokonywać będzie Korzystający.
Ponadto w uzupełnieniu do wniosku podał Pan dodatkowe informacje:
Umowa będąca przedmiotem interpretacji stanowi umowę leasingu finansowego, o której mowa w art. 23f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Umowa leasingu będzie spełniać wszystkie warunki określone w art. 23f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co umożliwia uznanie jej za umowę leasingu finansowego.
1. Czy zasadne jest stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanym stanie faktycznym Przedmiotem Umowy jest „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?
2. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym otrzymywana przez Finansującego rata kapitałowa w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie będzie stanowić przychodu Finansującego?
W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 1 – przedmiotem Umowy będzie „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy o PIT.
Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy o PIT ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie, oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.
Stosownie do treści art. 55(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm., dalej: k.c.) przez przedsiębiorstwo należy rozumieć zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: * oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa); * własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości; * prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych; * wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne; * koncesje, licencje i zezwolenia; * patenty i inne prawa własności przemysłowej; * majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne; * tajemnice przedsiębiorstwa; * księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Wyliczenie zawarte w art. 55(1) k.c. ma charakter przykładowy. W rezultacie, przedsiębiorstwo może obejmować także inne, niewymienione w tym przepisie składniki, jak również może składać się tylko z niektórych wymienionych w nim elementów. Potwierdza to treść art. 55(2) k.c., w myśl którego czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.
Składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze pewnych elementów. Ważne jest więc, aby przykładowo w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki między poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Jest to kluczowa kwestia przy ocenie tego, czy dana transakcja ma za przedmiot przedsiębiorstwo czy też nie.
Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku z dokonywanej transakcji nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem tej transakcji nie jest przedsiębiorstwo. Decydujące jest bowiem rozstrzygnięcie, czy przy użyciu danego zespołu składników materialnych i niematerialnych można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą.
W analizowanym stanie faktycznym Przedmiotem Umowy będzie zespół składników materialnych i niematerialnych obejmujących w szczególności:
1. środki trwałe związane z działalnością (w szczególności budynki i ewentualne naniesienia),
2. wyposażenie meblowe, wykończeniowe i dekoracyjne budynków i lokali,
3. środki pieniężne zgromadzone na rachunkach bankowych związane z działalnością nieruchomościową,
4. prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, a w szczególności z:
- umów najmu wraz z kaucjami gwarancyjnymi i depozytami zapłaconymi przez najemców na poczet należytego wykonania umów najmu oraz z wszelkimi innymi instrumentami zabezpieczającymi należyte wykonanie umów najmu przez najemców,
- umów z dostawcami mediów, tj. energii elektrycznej, wody, usługi telekomunikacyjne,
- umów dotyczących zakupów materiałów wykorzystywanych w działalności,
- umów na zakup usług (np. księgowych, obsługi prawnej)
- umów z wykonawcami robót budowlanych i instalacyjnych i wynikających z nich roszczeniami z tytułu gwarancji i rękojmi za wady,
- umów ubezpieczenia nieruchomości,
5. baza kontaktów handlowych związanych z branżą nieruchomościową,
6. dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, takie jak księgi rachunkowe, ewidencje, a także techniczne, w szczególności:
- protokoły przekazania powierzchni pod wynajem,
- dokumentacja projektowa.
Jak wskazano z Przedmiotem Umowy związane są następujące zobowiązania:
1. zobowiązania wynikające z zawartych umów najmu oraz innych umów cywilnoprawnych o podobnym charakterze,
2. zobowiązania funkcjonalnie związane z Przedsiębiorstwem, tj. zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości, dostawy mediów, wykonanych prac remontowych, projektowych etc.
Analiza zastosowania oraz roli, jaką w działalności gospodarczej spełniać mogą poszczególne składniki materialne i niematerialne mające być Przedmiotem Umowy, prowadzi do wniosku, że stanowią one samodzielne przedsiębiorstwo, które może prowadzić działalność gospodarczą. Do tej pory, wymienione składniki materialne i niematerialne skutecznie służyły do prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W rezultacie, będące Przedmiotem Umowy składniki będą w pełni umożliwiać prowadzenie przez Korzystającego działalności gospodarczej dotychczas prowadzonej przez Wnioskodawcę.
Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem leasingu w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT.
W Pana ocenie – w odniesieniu do pytania nr 2 – otrzymywana przez niego rata kapitałowa w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie stanowi i nie będzie stanowić przychodu Finansującego.
Ustalone w Umowie leasingu opłaty w części stanowiącej spłatę wartości rynkowej Przedsiębiorstwa (tj. raty kapitałowe) alokowanej do wartości początkowej składników majątku (środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) przyjętych przez Kontrahenta, zgodnie z art. 16g ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w wyniku zawarcia umowy leasingu nie będą stanowiły przychodów Wnioskodawcy, natomiast przychodem tym będzie wyłącznie część opłat przewyższająca spłatę wartości rynkowej Przedsiębiorstwa (część odsetkowa raty).
Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy PIT ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie Kodeks cywilny, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
Stosownie do treści art. 23a pkt 3 ww. ustawy ilekroć w rozdziale jest mowa o odpisach amortyzacyjnych, rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22m, z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 23f ust. 1 ustawy PIT do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio;
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu: a) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo b) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
Jeżeli wysokość kwoty spłaty przedmiotu leasingu przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy (art. 23f ust. 2 ww. ustawy).
Umowa leasingu finansowego, której dotyczy art. 23f ust. 1 ustawy, charakteryzuje się m.in. tym, że z jej zapisów wynika, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących jej przedmiotem, w czasie trwania tej umowy, dokonuje korzystający.
Zdaniem Wnioskodawcy właściwe ustalenie wartości początkowej przedmiotu leasingu i uwzględnienie ich wartości w zapisach umowy leasingu ma znaczenie zarówno z perspektywy Wnioskodawcy (finansującego), jak i Kontrahenta (korzystającego), z uwagi na fakt, że determinuje co nie stanowi odpowiednio przychodu podatkowego i kosztu uzyskania przychodu dla obu stron umowy leasingu. Należy zauważyć, że art. 23f ustawy PIT wprowadza symetrię w rozliczeniach podatkowych korzystającego i finansującego. Opłaty leasingowe w części, w jakiej nie stanowią przychodu finansującego, nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu dla korzystającego, z drugiej strony, opłaty leasingowe w części, w jakiej finansujący rozpozna przychód, to korzystający będzie uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu.
W celu prawidłowego zastosowania art. 23a pkt 7 ustawy PIT w związku z art. 13f ust. 1 ustawy PIT, zarówno z perspektywy Wnioskodawcy, jak i Kontrahenta niezbędne jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Przedsiębiorstwa. Art. 23a pkt 7 ustawy PIT wskazuje wprost, że wartość początkową środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot leasingu należy ustalić w oparciu o art. 22g ustawy PIT. W niniejszym przypadku zgodnie z art. 16g ustawy CIT, gdyż Korzystającym będzie podatnik CIT. W przypadku leasingu Przedsiębiorstwa, w celu określenia wartości początkowej środków trwałych nie znajdują zatem zastosowania uregulowania ogólne zawarte w art. 16g ust. 1 ustawy CIT, lecz zgodnie z zasadą lex specjalis derogat legi generali uregulowania zawarte w art. 16g ust. 10 oraz art. 16g ust. 2 ustawy CIT. Pogląd, że regulacje zawarte w art. 16g ust. 1 ustawy CIT, jako regulacje ogólne podlegają wyłączeniu przez regulacje szczególne potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 8 maja 2013 r. Znak: ITPB3/423-94b/13/PS. Zgodnie z przywołaną interpretacją przepis art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi generalną zasadę ustalania wartości początkowej składników majątku otrzymanych odpłatnie. Jak wynika z literalnej treści tego przepisu, wartość składników majątkowych otrzymanych odpłatnie ustala się co do zasady w cenie ich nabycia z uwzględnieniem między innymi ust. 10, który ma charakter przepisu szczególnego stosowanego do składników majątku nabytych między innymi w drodze kupna w formie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części. Innymi słowy, uregulowania zawarte w art. 16g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do odpłatnego nabycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa modyfikują ogólną zasadę ustalania wartości początkowej składników majątku otrzymanych odpłatnie – wynikającą z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy. Jako przepis szczególny – w myśl zasady lex specjalis derogat legi generali – ma zatem pierwszeństwo przed zasadami ogólnymi.
I tak, zgodnie z art. 16g ust. 10 ustawy CIT, w razie nabycia w drodze kupna lub przyjęcia do odpłatnego korzystania przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi:
1. suma ich wartości rynkowej – w przypadku wystąpienia dodatniej wartości firmy, ustalonej zgodnie z ust. 2;
2. różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, a wartością składników majątkowych niebędących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi – w przypadku niewystąpienia dodatniej wartości firmy.
W związku z powyższym, w związku z zawarciem umowy leasingu dla określenia wartości początkowej środków trwałych oraz niematerialnych i prawnych Przedsiębiorstwa należy określić wartość firmy. Wartość początkową firmy należy ustalić zgodnie z art. 16g ust. 2 ustawy CIT, zgodnie z którym wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa (…) ustaloną zgodnie z ust. 3 i 5, (…), a wartością rynkową składników majątkowych, wchodzących w skład (…) przyjętego do odpłatnego korzystania (…) przedsiębiorstwa (…) z dnia (…) przyjęcia do odpłatnego korzystania.
Stosownie do art. 16g ust. 3 ustawy CIT za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji.
W świetle powyższego Umowa, która ma zostać zawarta przez Wnioskodawcę, wskazywałaby kwotę jemu należną z tytułu oddania w ramach umowy leasingu Przedsiębiorstwa do używania Kontrahentowi. W celu ustalenia wartości firmy należy od ceny nabycia, czyli umownej wartości przedmiotu umowy leasingu, odjąć wartość rynkową składników majątkowych wchodzących w skład Przedsiębiorstwa. Jeżeli różnica pomiędzy wskazanymi wartościami będzie dodatnia, to wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie stanowić suma ich wartości rynkowej.
W uzupełnieniu powyższego należy dodać, że pod pojęciem umownej wartości przedmiotu leasingu Wnioskodawca rozumie wartość rynkową Przedsiębiorstwa. Wartość rynkowa Przedsiębiorstwa będzie wskazana w umowie leasingu i będzie wynikała z wyceny sporządzonej przez niezależnego biegłego. W ocenie Wnioskodawcy na wartość rynkową Przedsiębiorstwa składa się wartość rynkowa składników majątkowych oraz dodatnia wartość firmy Przedsiębiorstwa.
Podsumowując, wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów zawartej Umowy leasingu będzie suma ich wartości rynkowej.
Należy zwrócić uwagę, iż w przypadku zawarcia Umowy Korzystający będzie uiszczać ratę leasingową składającą się z części kapitałowej (stanowiącej spłatę wartości przedmiotu leasingu, w tym wypadku wartość rynkową Przedsiębiorstwa) oraz części odsetkowej (stanowiącej wynagrodzenie leasingodawcy).
Mając na uwadze powyższe, w przypadku zawarcia Umowy po stronie Finansującego część kapitałowa opłat ustalonych w umowie leasingowej, odpowiadająca ww. wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie będzie stanowić przychodu. Przychód stanowią natomiast opłaty leasingowe w części przewyższającej tę wartość, to jest spłata dodatniej wartości firmy oraz część odsetkowa rat leasingowych. Rozliczenie przychodu z tytułu spłaty Dodatniej wartości firmy w czasie pozwoli zachować symetrię rozliczeń podatkowych po stronie Finansującego i Korzystającego. Korzystający będzie bowiem rozliczał koszty z tytułu Dodatniej wartości firmy poprzez odpisy amortyzacyjne.
Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe, przykładowo w:
a) interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 kwietnia 2016 r., znak: IBPB-1-2/4510-175/16/BKD, w której Organ w pełni zgodził się z podatnikiem, że „Opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę określonych w umowie leasingu wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Przedsiębiorstwa nie zostaną zaliczone do przychodów wspólników Finansującego, w tym Spółki”,
b) interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 listopada 2017 r., znak: 0111-KDIB1-2.4010.285.2017.1.MM, w której Organ podatkowy w całości podzielił stanowisko wnioskodawcy, że „art. 17f Ustawy CIT wprowadza symetrię w rozliczeniach podatkowych po stronie korzystającego i finansującego. Opłaty leasingowe w części, w jakiej nie stanowią przychodu finansującego, jednocześnie nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodów po stronie korzystającego. (`(...)`) Wobec tego, według Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, do przychodów Spółki w podatku CIT nie będą zaliczane opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę Wartości początkowej ŚT lub WNiP”,
c) interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 sierpnia 2017 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.116.2017.1.BKD, z której wynika, że „Otrzymana przez Spółkę spłata wartości początkowej Przedmiotu Umowy, określonej w Umowie, jako suma kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup Przedmiotu Umowy), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, nie będzie stanowić przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych po stronie Wnioskodawcy”,
d) interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 stycznia 2017 r., znak 2461-IBPB-1-1.4510.370.2016.1.SG, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że „otrzymana przez Wnioskodawcę spłata wartości początkowej ŚT lub WNiP, określonej w Umowie, jako suma kapitałowych części opłat (w tym: opłaty inicjalnej) oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek VAT (podatek od towarów i usług), nie będzie stanowić przychodu w podatku CIT po stronie Wnioskodawcy”,
e) interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 września 2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.186.2018.1.LG, w której organ podatkowy w całości podzielił stanowisko wnioskodawcy, iż w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym „do przychodów Spółki w podatku CIT nie będą zaliczane opłaty leasingowe w części stanowiącej spłatę Wartości początkowej ŚT lub WNiP”.
Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywana przez niego rata kapitałowa w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie będzie stanowić przychodu Finansującego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
W odniesieniu do powołanych przez Pana interpretacji stwierdzamy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzeń przyszłych i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili