Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika

wynikających z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka prowadzi działalność gospodarczą i posiada miejsce efektywnego zarządu na terytorium Polski, w związku z czym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi outsourcingowe na rzecz swoich klientów. Spółka jako podmiot świadczący usługi outsourcingowe współpracuje z osobami fizycznymi (dalej jako „Zleceniobiorcy”) na podstawie umów o świadczenie usług, do których na zgodnie z art. 750 Kodeksu Cywilnego stosuje się przepisy o zleceniu. Zleceniobiorcy wykonują usługi na rzecz podmiotów trzecich współpracując z Wnioskodawcą. Zleceniobiorcy, z którymi współpracuje Spółka są obywatelami Polski oraz cudzoziemcami.

Zleceniobiorcy zawierają umowy ze Spółką jako osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Zleceniobiorcy otrzymują miesięczne wynagrodzenie obliczane w oparciu o stawkę godzinową (równą co najmniej minimalnemu wynagrodzeniu za pracę) oraz ilości godzin, w ciągu których świadczyli usługi. Wysokość wynagrodzenia Zleceniobiorców każdorazowo przekracza 200 zł (słownie: dwieście i 00/100).

Z uwagi na sposób współpracy ze Zleceniobiorcami Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przy nawiązywaniu współpracy ze Zleceniobiorcami będącymi cudzoziemcami Wnioskodawca prosi ich o przedstawienie certyfikatu rezydencji podatkowej (polskiej lub zagranicznej). Zleceniobiorcy zazwyczaj nie dysponują tymi certyfikatami, zaś uzależnianie przez Wnioskodawcę możliwości nawiązania z nim współpracy od przedstawienia takiego certyfikatu w przeszłości wielokrotnie skutkowało zaniechaniem przez daną osobę z procesu rekrutacji prowadzonego przez Spółkę.

Z tego względu Wnioskodawca przy nawiązywaniu współpracy ze Zleceniobiorcami będącymi cudzoziemcami:

i. informuje Zleceniobiorców w formie pisemnej — w języku polskim oraz języku ojczystym cudzoziemca o zasadach ustalania rezydencji podatkowej w Polsce; oraz

ii. prosi Zleceniobiorców o podpisanie wzoru oświadczenia, który odpowiada sytuacji faktycznej w jakiej dany Zleceniobiorca się znajduje.

W treści pouczenia dotyczącego odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy dla cudzoziemca wykonującego usługi na rzecz R. sp. z o.o. zapisano, że:

1. Niniejsze pouczenie znajduje zastosowanie, jeżeli nie przedłoży Pan/Pani dokumentu, który będzie potwierdzał (określał) Pana/Pani rezydencję podatkową.

2. Niniejsze pouczenie zawiera ogólne informacje pozwalające na podjęcie decyzji co do złożenia jednego z niżej zamieszczonych oświadczeń.

3. Jeżeli ma Pan/Pani miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlega Pan/Pani obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

4. Jeżeli nie ma Pan/Pani miejsca zamieszkania na terytorium Polski, podlega Pan/Pani obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

5. Powyższe powoduje, że ustalenie Pana/Pani miejsca zamieszkania decyduje o zakresie obowiązku podatkowego na terytorium Polski. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy Pan/Pani podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

6. Aby uznać, że posiada Pan/Pani miejsce zamieszkania na terytorium Polski musi Pan/Pani spełniać jeden (którykolwiek) z niżej podanych warunków:

a) posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych — warunek ten będzie spełniony, jeżeli na terytorium Polski posiada Pan/Pani tzw. ognisko domowe, powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawia Pan/Pani hobby itp.

b) posiadać na terytorium Polski centrum interesów gospodarczych — warunek ten będzie spełniony, jeżeli na terytorium Polski znajdują się: miejsce prowadzenia Pana/Pani działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

c) przebywać w danym roku podatkowym na terytorium Polski dłużej niż 183 dni (nie ma przy tym znaczenia długość współpracy z R. sp. z o.o., chodzi o całkowitą długość pobytu Pana/Pani na terytorium Polski w danym roku podatkowym. Jednocześnie zgodnie z art. 11 Ordynacji Podatkowej rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy).

7. Jeżeli spełnia Pan/Pani, którykolwiek z warunków wskazanych powyżej wówczas powinien/na Pan/Pani złożyć odpowiednio OŚWIADCZENIE NR 1 lub 2. Złożenie OŚWIADCZENIA NR 1 lub 2 jest równoznaczne z obowiązkiem uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terytorium Polski, bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terytorium Ukrainy.

8. Jeżeli nie spełnia Pan/Pani żadnego z warunków wskazanych powyżej wówczas powinien/na Pan/Pani złożyć OŚWIADCZENIE NR 3. Jeżeli złoży Pan/Pani OŚWIADCZENIE NR 3 wówczas zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych R. sp. z o.o. pobierze z Pani/Pana wynagrodzenia podatek w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

9. Jeżeli złoży Pan/Pani OŚWIADCZENIE NR 1 lub 2, tj. oświadczy, że:

‒ posiada ośrodek interesów życiowych lub gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub

‒ przebywa w danym roku podatkowym na terytorium Polski dłużej niż 183 dni - wówczas R. sp. z o.o. od początku współpracy z Panem/Panią obowiązana jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, tj. w wysokości 18% przychodu.

10. W przypadku gdy nie złoży Pan/Pani żadnego oświadczenia R. sp. z o.o. przyjmuje, że do czasu złożenia oświadczenia lub do czasu powzięcia przez Spółkę wiedzy o okolicznościach, które mają wpływ na ocenę Pani/Pana status podatkowy będzie Pan/Pani rozliczany podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% przychodu.

11. W przypadku złożenia OŚWIADCZENIA NR 1 lub 3, w razie zmiany okoliczności, które mają wpływ na ustalenie Pana/Pana statusu podatkowego informacja taka powinna być przekazana R. sp. z o.o. z … dniowym wyprzedzeniem na adres e-mail.

12. W przypadku złożenia OŚWIADCZENIA NR 2, po upływie roku podatkowego jest Pan/Pani zobowiązany ponownie przedstawić okoliczności umożliwiające określenie, czy podlega Pan/Pani ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. W razie nieprzedstawienia tych okoliczności będzie Pan/Pani rozliczany podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% przychodu.

13. Jeżeli ma Pan/Pani jakiekolwiek pytania w związku ze złożonym oświadczaniem prosimy kierować je na adres e-mail lub kontakt pod numerem telefonu.

Należy dodatkowo podkreślić, że:

a) mogą zachodzić przypadki, w których podczas współpracy ze Spółką rezydencja podatkowa Zleceniobiorcy ulegnie zmianie (będzie to miało miejsce na przykład w sytuacji, w której dany Zleceniobiorca złoży oświadczenie o zagranicznej rezydencji podatkowej, a następnie – w związku z przeniesieniem centrum jego interesów życiowych do Polski – złoży oświadczenie o polskiej rezydencji podatkowej),

b) Wnioskodawca jest pozbawiony możliwości weryfikowania oświadczeń składanych mu przez Zleceniobiorców, stąd też musi opierać się na udzielanych przez nich informacjach. Jednocześnie jednak, jeżeli Wnioskodawca dysponuje wiedzą, że Zleceniobiorca na pewno nie posiada centrum interesów życiowych w Polsce, wówczas Spółka nie przedkłada Zleceniobiorcy ww. oświadczeń do podpisu, tylko rozlicza za niego podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach dotyczących nierezydentów,

c) okres przebywania cudzoziemców na terytorium Polski jest zróżnicowany (może wynosić więcej niż 183 dni lub mniej niż 183 dni) i nie jest to w żaden sposób zależne od Wnioskodawcy,

d) w przypadku Zleceniobiorców, którzy złożyli OŚWIADCZENIE NR 2, Spółka z początkiem każdego kolejnego roku podatkowego będzie pozyskiwała nowe oświadczenia, aby ustalić zasady rozliczania podatku od wynagrodzenia uiszczanego temu Zleceniobiorcy,

e) w toku działalności Spółki Wnioskodawca współpracował ze Zleceniobiorcami, którzy przebywali w Polsce przez okres krótszy aniżeli 183 dni w roku, ale mieli w Polsce centrum swoich interesów osobistych bądź gospodarczych.

Pytania

1. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania)?

2. Czy w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących rezydentów (ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania)?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku złożenia przez Zleceniobiorcę z Ukrainy, niebędącego obywatelem Polski, Oświadczenia nr 1 lub Oświadczenia nr 2 Spółka będzie mogła traktować tego Zleceniobiorcę od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych, a nie na zasadach dotyczących nierezydentów, tj. ryczałt lub zastosowanie regulacji wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, w ocenie Spółki odpowiedź na pytania 1 i 2 powinna być twierdząca.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że nie budzi wątpliwości, iż zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej są obowiązanie do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat (świadczeń) lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce czy źródło przychodu (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy). Za osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się odpowiednio osoby fizyczne, które: (i) posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub (ii) przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowych (tak art. 3 ust. 1a analizowanej ustawy).

Artykuł 3 ust. 2a cytowanej stanowi, że osoby fizyczne - jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania - podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy). Za dochody, o których mowa w zdaniu poprzednim uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (tak art. 3 ust. 2b ppkt 2 analizowanej ustawy).

Z powyższego wynika, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł. Natomiast jeżeli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższa zasada powoduje, że w przypadku Zleceniobiorców będących cudzoziemcami (obywatelami Ukrainy) i niedysponującym certyfikatem rezydencji podatkowej (polskiej lub zagranicznej), w ocenie Wnioskodawcy pozostaje konieczne ustalenie — przynajmniej w oparciu o oświadczenia tych osób — ich miejsca zamieszkania. Z tego też powodu Wnioskodawca pobiera od tych osób oświadczenia o posiadaniu centrum interesów życiowych lub gospodarczych w Polsce lub przebywaniu na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Jak bowiem zostało wskazane wyżej, przepisy art. 3 ust. 1a analizowanej ustawy wskazują dwa warunki, od spełnienia których zależy kwalifikacja danej osoby jako mającej zamieszkanie w Polsce. Pierwszym warunkiem, o którym stanowią powyższe przepisy jest posiadanie na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Jednocześnie, w związku z użyciem w przepisie spójnika „lub” wystarczy, żeby jedna z tych przesłanek została spełniona.

Poprzez centrum interesów osobistych w doktrynie rozumie się miejsce, w którym dana osoba posiada najwięcej powiązań osobistych, tj. rodzinnych (tzw. ognisko domowe), towarzyskich, miejsce, w którym podejmuje aktywność społeczną, kulturalną, polityczną, obywatelską, w którym należy do organizacji/klubów, uprawia hobby itp. (tak K. Serwińska, J. Narkiewicz-Tarłowska (red.), PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). Komentarz praktyczny, Warszawa 2014, komentarz do art. 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych).

Z kolei poprzez centrum interesów gospodarczych najczęściej, według powoływanego komentarza, rozumie się miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, czyli państwo, w którym dana osoba uzyskuje większość swoich dochodów (przychodów). Tym samym, za centrum interesów gospodarczych należy uznać państwo, w którym dana osoba np. wykonuje pracę, wolny zawód, prowadzi działalność gospodarczą.

Przechodząc do drugiej z przesłanek posiadania rezydencji podatkowej, tj. kwestii przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to z całą pewnością zostanie ona spełniona w chwili, gdy cudzoziemiec rozpocznie 184 dzień swojego pobytu na terytorium Polski. Wobec tego — w odniesieniu do Zleceniobiorcy, który oświadczy, że już przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym — można przyjąć, iż informacja taka stanowi podstawę do uznania miejsca zamieszkania Zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 analizowanej ustawy).

Zaznaczenia wymaga, że Wnioskodawca nie dysponuje „instrumentami” umożliwiającymi mu dokonanie oceny, czy oświadczenie złożone przez cudzoziemca jest zgodne z prawdą. Należy przypomnieć, że w przeszłości, w podobnych stanach faktycznych, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznawał, że samo oświadczenie cudzoziemca wystarczy, aby płatnik mógł traktować go jak polskiego rezydenta podatkowego. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej m.in. z 3 października 2019 roku, o sygn. 0112-KDIL3-1.4011.193.2019.2.AMN wskazał, że:

Także w przypadku kiedy zleceniobiorcy będący obywatelami Ukrainy, Indii, Filipin nie przebywają w kraju 183 dni i złoży oświadczenie o wskazanej treści (oświadczenie o centrum interesów życiowych w Polsce, że pozostają polskimi rezydentami podatkowymi) (`(...)`) zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie wskazano w interpretacji indywidualnej z 1 lutego 2019 r., o sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.573. 2018.1.AKR, w której zaznaczono, że:

Płatnik pobiera zaliczki opierając się jedynie na posiadanych przez siebie informacjach oraz tych przedstawionych przez podatnika. Nie jest obowiązany do ustalania faktycznej liczby dni pobytu podatnika na terytorium Polski.

Podobnie wskazano w interpretacji indywidualnej z 13 października 2021 r., o sygn. 0112-KDIL2-1.4011.680.2021.1.AMN.

W świetle powyższych stanowisk Wnioskodawca przyjmuje, że gdy Zleceniobiorca będący cudzoziemcem (obywatelem Ukrainy) złoży oświadczenie, w ramach którego oświadczy, iż jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce lub oświadczy, że przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Wnioskodawca działając w zaufaniu do przedmiotowego oświadczenia od początku współpracy powinien traktować go jako polskiego rezydenta podatkowego i tym samym obliczać zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Wnioskodawca współpracuje z osobami fizycznymi na podstawie umów o świadczenie usług, do których na zgodnie z art. 750 Kodeksu cywilnego stosuje się przepisy o zleceniu, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą.

W świetle art. 4 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63 poz. 269 ze zm.), w rozumieniu konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c) przedsiębiorstwa w spadku

‒ z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 omawianej ustawy).

W myśl art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W świetle przedstawionych regulacji, w przypadku, gdy Zleceniobiorca z Ukrainy, niebędący obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, złoży oświadczenie, w którym oświadczy, że:

‒ jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) mieści się w Polsce, Wnioskodawca, jako płatnik, działający w zaufaniu do treści oświadczenia, będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatkowego, a tym samym Wnioskodawca (płatnik) obowiązany będzie do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;

‒ przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca działający w zaufaniu do treści oświadczenia będzie mógł traktować go od początku jako polskiego rezydenta podatkowego, a w konsekwencji Wnioskodawca (płatnik) obowiązany będzie do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego na zasadach ogólnych, o czym stanowi wyżej powołany art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Analizie i weryfikacji pod względem prawnym nie podlegała treść zamieszczonych we wniosku oświadczeń.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).