Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 grudnia 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 28 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 24 marca 2022 r. (wpływ 28 marca 2022 r.) oraz pismem z 5 kwietnia 2022 r. (data wpływu 5 kwietnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od września 2014 r. Wnioskodawczyni wychowuje córkę, ur. 2012 r., sama, bez udziału jej ojca.

Po rozstaniu córka zamieszkiwała z Wnioskodawczynią, a ojciec dziecka miał zasądzone alimenty w wysokości 350 zł i zgodę na odwiedzanie córki.

Wnioskodawczyni pracowała w fabryce świec, co było powodem, iż zapisała dziecko do przedszkola, gdzie mieszkały. Ojciec dziecka był przeciwny, by jego córka chodziła do przedszkola (nie dokładał do opłat, nie przychodził na przedstawienia, nawet nie miał ochoty odwiedzać córki).

Córka od wieku niemowlęcego wymaga kontroli w poradni ortopedycznej – gdzie Wnioskodawczyni sama z nią jeździła na badania, a później na fizjoterapię, by korygować wadę nogi, przez którą dziecko się przewracało. Chodziły do logopedy, gdyż córka miała problem z wymową. Potrzebna była wizyta u laryngologa, gdyż dziecko miało przerośnięte migdały. Kontrolne wizyty były co pół roku, na które także Wnioskodawczyni chodziła sama, gdyż ojciec dziecka uważał, iż Wnioskodawczyni wmawia córce choroby. Wykłócał się, iż dziecko nie musi jeździć do poradni metabolicznej, gdzie pani doktor prowadzi leczenie pod względem (…) (…).

W roku 2016 Wnioskodawczyni wraz z córką przeprowadziły się, gdzie zamieszkiwały u rodziców Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zmieniła pracę i zapisała dziecko do prywatnego przedszkola, na które ojciec dziecka także nie wyrażał zgody. Jak w poprzednim przedszkolu, ojciec dziecka nie przyjeżdżał na zebrania, pikniki, zapraszany przez panie nie stawiał się, by porozmawiać o postępach córki. W tymże przedszkolu córka była od marca 2016 r., od grupy młodszej, po starszaki i aż do ukończenia zerówki w roku 2019, gdzie po zakończeniu zerówki wystawiono opis przygotowania córki do pierwszej klasy (w opinii nauczyciela dziecka z dnia xx września 2019 r. wpisano „…”).

Wnioskodawczyni zaznaczyła, iż w roku 2017 przeszła operacje (…), która w roku 2018 musiała być powtórzona, gdyż guz odrósł i mimo pobytów w szpitalu ojciec dziecka nie zainteresował się opieką (czy pomocą w opiece) nad córką. To rodzice Wnioskodawczyni jej pomagali. Zaprowadzali wnuczkę do przedszkola, pomagali robić stroje na bal. Będąc na zasiłku rehabilitacyjnym Wnioskodawczyni dokładała wszelkich starań, by córka miała kontynuowaną fizjoterapię, kupione buty ortopedyczne, leki na astmę.

Wnioskodawczyni zabierała córkę na wakacje, czy drobne wycieczki w miarę możliwości stanu zdrowia. Ojciec dziecka ignorował sygnały, iż mógłby pomóc.

Kolejną sprawą jest fakt, iż Wnioskodawczyni złożyła wniosek do sądu o wydanie zgody na wydanie córce paszportu, gdyż ojciec dziecka uważał, iż Wnioskodawczyni „wywiezie dziecko i nigdy nie wróci”. Sędzia poparła argumenty, iż dziecku jest potrzebny paszport, by poszerzać ciekawość podróżniczą, odwiedzać wuja i ciotki za granicą, odkrywać nowe miejsca .

Mimo szukania pracy po skończonym zasiłku rehabilitacyjnym – Wnioskodawczyni krótko zostawała bez pracy. Podjęła pracę w ochronie na magazynie sklepu, lecz na początku roku 2019 znowu była konieczna operacja (…). Mimo usilnej walki, by wrócić szybko do zdrowia i pracy (ZUS (Zakład Ubezpieczeń Społecznych) przyznał kolejny zasiłek rehabilitacyjny), cały ten czas Wnioskodawczyni wraz z pomocą jej rodziców dbali o edukację, wychowanie i zdrowie Córki bez udziału jej ojca, który ograniczał się do przyjazdu raz kiedyś, jak mu się przypomniało (przez cały rok 2019 było to może 19 dni). W tym czasie odbyło się kilka rozpraw o alimenty, których ojciec nie chciał płacić, co skutkowało nałożeniem egzekucji komorniczej, a także rozpraw o ustalenie widzeń z córką, które zakończyły się na decyzji, iż ojciec dziecka może zabierać córkę do siebie, ale musi pogodzić to z faktem, iż został po raz drugi ojcem ze swoją małżonką (rok 2019 wyglądał podobnie jak rok 2020).

W roku 2020 w marcu skończył się Wnioskodawczyni zasiłek rehabilitacyjny, a przez pandemię ciężko było znaleźć pracę. Mimo to Wnioskodawczyni zabrała córkę na ferie zimowe do (…) oraz wakacje letnie nad morze (co roku jeżdżą) – ojciec dziecka uważa to za zbyteczne. Ojciec dziecka nie spędził ani jednej godziny z dzieckiem, kiedy były zajęcia zdalne, nie pomógł gdy były problemy z matematyką i jak w latach poprzednich, nie interesował się niczym co związane z córką. Natomiast potrafił nasłać kontrolę z MOPS (Wnioskodawczyni nie posiada dokumentu z kontroli) i ZUS, iż rzekomo Wnioskodawczyni wyjeżdżała w celach zarobkowych będąc na zasiłku rehabilitacyjnym. Po kontroli donos został odrzucony, gdyż Wnioskodawczyni posiadała dokumenty od lekarzy prowadzących, którzy nie widzieli przeciwwskazań na krótki wyjazd z córką.

Mimo trudności z brakiem pracy i choroby, Wnioskodawczyni wynajęła w roku 2018 kawalerkę, w której córka miała własne łóżko, kąt na zabawki i miejsce do nauki. Także w tej kawalerce Wnioskodawczyni znalazła miejsce by wstawić biurko i krzesło oraz słupek na książki, kiedy córka szła do szkoły we wrześniu 2019 r. Ojciec dziecka ani razu nie zapytał, czy coś kupić, czy w czymś pomóc. Cały czas tylko prowokował sytuacje do kłótni, bluzgi jaką to Wnioskodawczyni jest beznadziejną matką oraz komplikował – nie zgadzając się na wybraną przez Wnioskodawczynię szkołę. Wnioskodawczyni sama złożyła „papiery” do szkoły w mieście, gdzie mieszkają, zaznaczając „brak kontaktu z ojcem dziecka”, gdyż nie zamierzał brać w tym udziału.

Podsumowując, od początku rozstania ojciec dziecka nie udziela się, by brać czynny udział w wychowaniu córki, nie spędza czasu, by pomóc córce w nauce, nawiązuje kontakt tylko telefoniczny, polegający na SMS (o treści) „jak córka” raz na trzy tygodnie, nie wykazuje zainteresowania stanem zdrowia, a nawet miał problem płacić alimenty, które były zasądzone.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, biorąc pod uwagę, iż Wnioskodawczyni sama wychowuje córkę i miała uzyskany dochód z zasiłku rehabilitacyjnego, „kuroniówki”, jak i stażu pracy. Ulgę w całości 100% Wnioskodawczyni rozliczyła w całości w roku 2019 i w roku 2020, o czym ojciec dziecka został informowany dużo wcześniej. Mimo to, ojciec dziecka uważa, iż jest ojcem i za sam fakt posiadania władzy rodzicielskiej (nie musi jej wykonywać) należy mu się 50% ulgi prorodzinnej, na co Wnioskodawczyni się nie godzi, a wie, że swoje pół ulgi rozliczył.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny jak następuje.

W przedmiotowych latach podatkowych Wnioskodawczyni złożyła zeznania podatkowe odliczając ulgę prorodzinną na córkę w całości – za 12 miesięcy.

Wnioskodawczyni ustaliła z ojcem dziecka proporcje, według których dokonała/dokona odliczenia ulgi prorodzinnej na dziecko, o którym mowa we wniosku. Ojciec dziecka wiedział, iż będzie odliczała ulgę prorodzinną w całości, bo rozmawiali o tym i się zgodził. Wcześniejsze lata, kiedy Wnioskodawczyni nie pracowała, on pobierał ulgę w całości, lecz od roku 2015 co roku był informowany, iż Wnioskodawczyni będzie rozliczała ulgę w całości.

W przedmiotowych latach podatkowych Wnioskodawczyni osiągnęła dochód opodatkowany według skali podatkowej.

Ulga prorodzinna jest związana z wychowywaniem przez Wnioskodawczynię tylko jednego dziecka, jakim jest córka – Wnioskodawczyni jest jej matką.

Dochody łącznie w roku 2019 wynosiły 24 974,88 zł. Dochody łącznie w roku 2020 wynosiły 12 684,23zł

W obu wymienionych latach Wnioskodawczyni nie przekroczyła dochodu 112 000,00 zł i w każdym wymienionym roku wychowywała córkę samotnie, bez udziału drugiego rodzica (z którym Wnioskodawczyni nigdy nie była w związku małżeńskim, a jedynie konkubinacie, który zakończył się we wrześniu 2014 roku.)

W latach będących przedmiotem zapytania we wniosku ani w stosunku do Wnioskodawczyni, ani w stosunku do córki, nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy), ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym z wyjątkiem najmu prywatnego lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Obydwoje rodzice posiadają władzę rodzicielską w stosunku do córki, która mieszka z Wnioskodawczynią od roku 2014 i tylko Wnioskodawczyni sprawuje władzę rodzicielską w sposób faktyczny.

Pytanie

Czy w zaistniałej sytuacji, kiedy ojciec dziecka nie wykonuje w pełni (ani nawet częściowo) władzy rodzicielskiej (w stosunku do 365 dni w roku), Wnioskodawczyni mogła skorzystać z ulgi podatkowej na córkę w całości 100% – wykonując władzę rodzicielską (oraz pełniąc funkcję opiekuna) w roku 2019 i w roku 2020?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona pełne prawo do ulgi w całości, gdyż przez cały czas od rozstania z ojcem córki, to Wnioskodawczyni dba o dobro dziecka, sprawuje pełną opiekę, to Wnioskodawczyni musi podejmować decyzje co do szkoły, wyboru lekarzy, to Wnioskodawczyni została sama by rozwiązywać pojawiające się problemy, to Wnioskodawczyni, mimo trudności ze zdrowiem i brakiem pracy, zadbała, by niczego dziecku nie zabrakło w momencie, gdy jej ojciec nie wykazywał zainteresowania potrzebami córki, a nawet dokładał starań nasyłając kontrole, by utrudnić Wnioskodawczyni wykonywanie władzy rodzicielskiej, a samemu nic nie wnosząc w życie córki.

W roku 2019 spędził z dzieckiem 19 dni na 365 ni, a w roku 2020 to jedynie 5 dni i 20,5 godziny na 365 dni w roku – według Wnioskodawczyni nie jest to wykonywanie władzy rodzicielskiej (w pełni, czy nawet w połowie części), a co najwyżej sporadyczne kontaktowanie się z córką.

Kiedy dziecko miało problemy emocjonalne, to Wnioskodawczyni – matka w roku 2019 i w roku 2020 szukała pomocy (chodziła z córką do psychologa, pisała wiadomości do pani psycholog w szkole, która bardzo im pomogła), to Wnioskodawczyni na bieżąco kupuje ubrania, książki, zeszyty, stara się spełniać marzenia i uczyć jak prawidłowo funkcjonować w społeczeństwie.

Opierając się na wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 4 czerwca 2020 r. sygn. akt I SA/Go 152/20 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu sygn. akt I SA/Op 510/15: „Pojęcie wykonywania władzy rodzicielskiej”, Wnioskodawczyni zwróciła uwagę, że dziecko mieszka z Wnioskodawczynią, to Wnioskodawczyni faktycznie wykonuje władzę rodzicielską, uczy życia w społeczeństwie, dokłada starań, by było zdrowe, nie wpadało w konflikty, było wyuczone, wyjeżdżało na wakacje, zwiedzało nowe miejsca, rozwijało zainteresowania; w przeciwieństwie do ojca dziecka, który władzę rodzicielską ma przyznaną, ale jej nie wykonuje, nawet miał problem płacić zasądzone alimenty.

Trwające rozprawy o alimenty to kolejny dowód, gdzie ojciec chce wszystko komplikować, a wyroki, które nie są dla niego korzystne maja negatywny wpływ na jego stosunek do córki (przestaje ją odwiedzać).

Podsumowując, Wnioskodawczyni w pełni wykonuje władze rodzicielską, sprawuje opiekę nad dzieckiem, które u niej mieszka i w pełni przysługuje Wnioskodawczyni całość ulgi.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;

2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;

3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy:

Odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:

a) pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,

b) niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;

2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;

3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:

a) 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,

b) 166,67 zł na trzecie dziecko,

c) 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Stosownie do art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

W myśl art. 27f ust. 2b ww. ustawy:

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Zgodnie z art. 27f ust. 3 ustawy:

W przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

Jednocześnie jak stanowi art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy:

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;

2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;

3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;

4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zatem z literalnego brzmienia art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunkiem zastosowania ulgi na dziecko przez rodzica jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka władzy rodzicielskiej.

Zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359):

Władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom.

Stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy:

Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 95 § 1 ww. ustawy:

Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania czy spełniania obowiązku alimentacyjnego ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Obowiązek alimentacyjny jest bowiem niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka. Co istotne samo tylko uiszczanie alimentów na rzecz dziecka (nierzadko wymuszonych orzeczeniem sądowym), czy też sporadyczne spotkania z dzieckiem nie wypełniają tak rozumianego określenia wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Dla nabycia prawa do ulgi konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie, czyli wykonywanie wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, w szczególności sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie/zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

Przy tym, przez wychowywanie należy rozumieć zapewnianie stałej opieki, prowadzącej do uzyskania pełnego rozwoju fizycznego i psychicznego. Chodzi zatem o aktywne uczestniczenie w wychowywaniu dziecka i realny wpływ na rozwój jego osobowości. Realizacja prawa wykonywania władzy rodzicielskiej może następować przykładowo poprzez osobiste kontakty z nauczycielami, interesowanie się stanem zdrowia dziecka i pomoc w jego leczeniu, zapewnianie wsparcia w nauce, interesowanie się sposobem spędzania wolnego czasu.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować.

Jak wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia, obydwoje rodzice posiadają władzę rodzicielską w stosunku do małoletniej córki, która w przedmiotowych latach podatkowych mieszkała z Wnioskodawczynią i tylko Wnioskodawczyni sprawowała władzę rodzicielską w sposób faktyczny. W przedmiotowych latach podatkowych Wnioskodawczyni wychowywała córkę sama, bez udziału jej ojca dziecka. Wnioskodawczyni ustaliła z ojcem dziecka proporcje, według których dokonała/dokona odliczenia ulgi prorodzinnej na dziecko, o którym mowa we wniosku. Ojciec dziecka wiedział, iż będzie odliczała ulgę prorodzinną w całości, bo rozmawiali o tym i się zgodził. W przedmiotowych latach podatkowych Wnioskodawczyni osiągnęła dochód opodatkowany według skali podatkowej. Dochody łącznie w roku 2019 wynosiły 24 974,88 zł. Dochody łącznie w roku 2020 wynosiły 12 684,23zł. W obu wymienionych latach Wnioskodawczyni nie przekroczyła dochodu 112 000,00 zł. Wnioskodawczyni jest panną. Ulga prorodzinna jest związana z wychowywaniem przez Wnioskodawczynię tylko jednego dziecka. W latach będących przedmiotem zapytania we wniosku ani w stosunku do Wnioskodawczyni, ani w stosunku do córki, nie miały zastosowania przepisy: art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy), ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym z wyjątkiem najmu prywatnego lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Samo utrzymywanie kontaktów z dzieckiem, czy płacenie alimentów nie jest rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów oraz okoliczności opisanych we wniosku należy uznać, że w przedmiotowych latach podatkowych w stosunku do małoletniego dziecka (córki) tylko Pani wykonywała władzę rodzicielską, sprawując nad nim faktyczną i samodzielną pieczę w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, jednocześnie mieszkając z nim. W konsekwencji należy wiec uznać, że w latach: 2019 i 2020 r. główny ciężar związany z wykonywaniem władzy rodzicielskiej w stosunku do małoletniej córki spoczywał na Pani i to Pani wykonywała władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica. Zatem, to Pani przysługuje wyłączne prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej za rok 2019 oraz za rok 2020 r., wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 100% kwoty na małoletnią córkę, ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji bowiem gdy, jak to wynika z analizy wniosku i jego uzupełnienia: ojciec dziecka nie dbał o rozwój zainteresowań córki, nie kształtował w niej prawidłowych zachowań, ponosił tylko i wyłącznie koszty z tytułu alimentów na córkę zasądzonych przez sąd, nie interesował się zdrowiem córki, a jeżeli zwracała się Pani do niego o pomoc – takiej pomocy nie udzielił, nie troszczył się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka - nie sposób uznać, że wykonywał władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomimo jej posiadania.

Reasumując: na gruncie stanu faktycznego opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu, za rok 2019 oraz za rok 2020 przysługuje Pani wyłączne prawo do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ww. ustawy, tj. w wysokości 100% kwoty ustalonej na małoletnią córkę, zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).