0115-KDIT3.4011.118.2022.1.PS

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 14 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i mają do niego zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej w skrócie updof).

Wnioskodawca jest wspólnikiem sp. jawnej i prowadzi hurtową i detaliczną sprzedaż części i akcesoriów samochodowych. Prowadzi także działalność pomocniczą z zakresu wynajmu budynków niemieszkalnych będących własnością Wnioskodawcy.

W latach 1999-2003 Wnioskodawca poniósł wydatki inwestycyjne na budowę kompleksu budynków magazynowych i handlowo-usługowych przeznaczonych na prowadzenie własnej działalności handlowej.

W kwietniu 2000 r. Wnioskodawca podpisał zlecenie z firmą Z. z C. na wykonanie opracowań projektowych dotyczących budowy ww. budynków. Wnioskodawca skorzystał wówczas z ulgi w podatku dochodowym (na podstawie art.26a updof), odliczając w ww. latach wydatki przeznaczone na ten cel.

W lipcu 1999 roku Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych pierwszą wybudowaną halę magazynową (obiekt A - numer inwentarzowy …), a w sierpniu tego samego roku rozpoczął amortyzację tego środka trwałego metodą liniową.

W kwietniu 2003 roku Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych Magazyn z budynkiem handlowo-usługowym (obiekt B - numer inwentarzowy …), którego amortyzację rozpoczął w maju 2003 roku.

W lipcu 2006 roku Wnioskodawca zwiększył wartość środka trwałego (obiektu B) - przyjętego do ŚT w 2003 roku (numer inwentarzowy …), tym samym zwiększając od miesiąca sierpnia 2006 roku wartość amortyzacji.

W związku ze skorzystaniem z ulgi inwestycyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne od ww. środków trwałych nie stanowiły kosztów uzyskania przychodu (dalej w skrócie „KUP”) zgodnie z art. 23 pkt 45 updof, który mówi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków we własnym zakresie, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W 2010 roku Wnioskodawca przeniósł swoją działalność pod nowy adres siedziby (nowy budynek wybudowany w latach 2006-2008, zlokalizowany na innej nieruchomości - obiekt C).

W latach 2011 - 2020 wzniesione przez Wnioskodawcę budynki - obiekty A i B, będące przedmiotem ulgi podatkowej, były stale wynajmowane.

Dnia 14 października 2021 r. Wnioskodawca zawarł umowę sprzedaży przed notariuszem I. M. ( Rep. A …), mającą za przedmiot nieruchomość o obszarze 0,2630 ha, zabudowaną budynkiem handlowo-usługowo-magazynowym (obiekt B) wraz z halą, stanowiącą obiekt A oraz dokonał ostatnich odpisów amortyzacyjnych, za okres, w którym stanowiły jego własność. Zbycie wspomnianych składników majątku nastąpiło odpłatnie (wystawiona faktura sprzedaży … z dnia …-2021), przy czym są to składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 updof.

Wnioskodawca w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych zaliczył zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt. 1 lit. b updof wydatki na wytworzenie we własnym zakresie obiektu A i B, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 updof, do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zabudowanej obiektem B wraz z halą, stanowiącą obiekt A.

Pytanie

Czy Wnioskodawca był uprawniony zaliczyć w KUP niezamortyzowane w całości wydatki na wytworzenie we własnym zakresie obiektów A i B, ustalając ich wartość w oparciu o wartość początkową tychże środków trwałych, zaktualizowaną zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszoną o sumę dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży tych składników majątku - środków trwałych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy co prawda przepis art. 23 ust.1 pkt. 1 lit. b updof, stanowi, iż „Nie uważa się za KUP wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części”, jednak w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 1 updof zawarte jest zastrzeżenie stanowiące odstępstwo od reguły ujętej w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b updof, zgodnie z którym wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 updof, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia [`(...)`] w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, [`(...)`], bez względu na czas ich poniesienia”.

Zaznaczenia wymaga przy tym, że zgodnie z art. 22h ust 1 pkt 1 updof „Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych z zastrzeżeniem art.22k updof, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e updof, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust.1 updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów”.

W ocenie Wnioskodawcy może on zaliczyć wydatki na wytworzenie we własnym zakresie obiektu A i B, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 updof, do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, zabudowanej obiektem B wraz z halą, stanowiącą obiekt A, w sytuacji, w której doszło do odpłatnego zbycia tychże składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, a stanowiły one składniki, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 updof, tj. środki trwałe podlegające ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że jego postępowanie było prawidłowe

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c) składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d) składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,

5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

‒ zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Dochód ze sprzedaży składnika majątku stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a:

1. wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości lub

2. wartością wynikającą z dokumentu stwierdzającego nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie, którego wartość początkową dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalono zgodnie z art. 22g ust. 10, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tego prawa lub udziału w takim prawie.

Dodać wypada, że stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;

Równocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

‒ wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Ustawodawca w art. 23 ust 1 pkt 45 ustawy wskazał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zakresem tego przepisu objęte są wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wg zasad określonych w art. 22a-22o. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która np. została odliczona od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie albo (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Co do zasady dochód ze sprzedaży oblicza się więc jako różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia a wydatkami na nabycie zbywanych składników majątku, pomniejszonymi o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych, bez względu na to, czy odpisy zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Inaczej mówiąc, przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której mowa wyżej, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak również odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 tej ustawy.

W przypadku odpłatnego zbycia częściowo umorzonego (zamortyzowanego) środka trwałego zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego o wydatki na jego nabycie stanowiące jego wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków).

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku sprzedaży środków trwałych, w stosunku do których podatnik skorzystał z nieobowiązującej już ulgi inwestycyjnej, o której mowa w art. 26a ustawy podatkowej w stanie prawnym obowiązującym do końca 2000 roku, a więc dokonał odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków na wybudowanie tych środków trwałych, dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego o wydatki na jego wybudowanie stanowiące jego wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę należy powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (również tych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych).

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży obiektów A i B, tj. Pana środków trwałych, jest różnica między wartością początkową środków trwałych, a sumą dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych, na które składają się odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 tej ustawy. Kosztem jest zatem tylko niezamortyzowana część wydatków poniesionych na wytworzenie tych środków trwałych.

Reasumując, za prawidłowe należy uznać stanowisko Pana, zgodnie z którym może Pan zaliczyć wydatki na wytworzenie we własnym zakresie obiektu A i B, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, w sytuacji, w której doszło do odpłatnego zbycia tychże składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, a stanowiły one składniki, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy, tj. środki trwałe podlegające ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zastrzec należy jednak, że w związku ze wskazaniem we wniosku, że:

‒ W kwietniu 2000 r. Wnioskodawca podpisał zlecenie z firmą (…) na wykonanie opracowań projektowych dotyczących budowy ww. budynków. Wnioskodawca skorzystał wówczas z ulgi w podatku dochodowym (na podstawie art.26a updof), odliczając w ww. latach wydatki przeznaczone na ten cel;

‒ W lipcu 1999 roku Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych pierwszą wybudowaną halę magazynową (…) a w sierpniu tego samego roku rozpoczął amortyzację tego środka trwałego metodą liniową;

‒ W kwietniu 2003 roku Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych Magazyn z budynkiem handlowo - usługowym (obiekt B - numer inwentarzowy …), którego amortyzację rozpoczął w maju 2003 roku;

‒ W lipcu 2006 roku Wnioskodawca zwiększył wartość środka trwałego (obiektu B) - przyjętego do ŚT w 2003 roku (numer inwentarzowy …), tym samym zwiększając od miesiąca sierpnia 2006 roku wartość amortyzacji;

‒ przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej stosownie do sformułowanego pytania, jest wyłącznie ocena prawidłowości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanych w całości wydatków na wytworzenie we własnym zakresie obiektów A i B. Przedmiotem interpretacji nie była zatem ocena prawidłowości skorzystania z ulgi inwestycyjnej, o której mowa w art. 26a ustawy. W związku z przedstawionym stanem faktycznym i sformułowanym pytaniem, organ przyjął, że wydatki na wytworzenie ww. obiektów nie zostały w pełni zamortyzowane, czyli nie dokonano w pełni odpisów amortyzacyjnych (zarówno stanowiących jak i nie stanowiących kosztów uzyskana przychodów).

Zauważyć trzeba bowiem, że co do zasady w sytuacji objęcia całej wartość środków trwałych (które podatnik zbył) ulgą inwestycyjną, o której mowa w art. 26a ustawy podatkowej w stanie prawnym obowiązującym do końca 2000 roku, tj. odliczonej w całości od podstawy opodatkowania, należy stwierdzić, iż w przypadku sprzedaży takich środków trwałych wydatki, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy w postaci niezamortyzowanej wartości nie wystąpią, gdyż dokonane odliczenia należało traktować na równi z odpisami amortyzacyjnymi stosownie do nieobowiązującego już art. 26a ust. 8 ustawy. Zatem w przypadku sprzedaży środka trwałego w całości objętego ulgą inwestycyjną dochodem ze sprzedaży jest co do zasady cała kwota przychodu.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒ Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

‒ Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).