Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie uznania za koszty kwalifikowane nowej inwestycji wydatków poniesionych na wytworzenie:

‒ części budynku z częścią produkcyjną oraz części administracyjnej, gdzie zostaną przeniesione funkcje związane bezpośrednio z produkcją takie jak: planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy oraz logistyka – jest prawidłowe;

‒ części budynku dot. zaplecza biurowo-administracyjnego w postaci działu kadrowego, działu finansowego i obsługi administracyjnej – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania za koszty kwalifikowane nowej inwestycji wydatków poniesionych na wytworzenie budynku. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest Pan wspólnikiem spółki osobowej (dalej Spółka). Drugim wspólnikiem Spółki jest również osoba fizyczna, która również podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ramach swojej działalności operacyjnej Spółka prowadzi produkcję detergentów pod marką własną oraz produktów do kąpieli, a także produkcję kontraktową pod markami klienta (private label). Poza działalnością produkcyjną, Spółka prowadzi również działalność handlową, w ramach, której zajmuje się m.in. sprzedażą (`(...)`). Spółka prowadzi działalność poprzez sprzedaż hurtową, gdzie jej produkty sprzedawane są do poszczególnych kontrahentów, którzy następnie dystrybuują produkty Spółki do konsumentów. Sprzedaż ta jest realizowana zarówno do kontrahentów z Polski, jak również z zagranicy.

W celu dostosowania się do dynamicznie zmieniających się warunków rynkowych oraz utrzymania konkurencyjnej pozycji wobec innych podmiotów obecnych na rynku, Spółka zdecydowała się na realizację przedsięwzięć gospodarczych ukierunkowanych na zwiększenie zdolności produkcyjnych istniejącego przedsiębiorstwa. Inwestycje to zostały objęta decyzję o wsparciu na realizację nowej inwestycji nr 1 z `(...)` 2020 r. oraz decyzją o wsparciu na realizację nowej inwestycji nr 2 z `(...)` 2020 r. (dalej Decyzje).

Wskazane Decyzje ważne są przez okres 12 lat od dnia ich wydania. Ponadto zgodnie z treścią obu otrzymanych Decyzji, Spółka zobowiązana została do poniesienia minimalnych kosztów inwestycji w terminie do 31 grudnia 2023 r. Wskazany termin jest jednocześnie datą zakończenia realizowanych Inwestycji.

W ramach planowanych przedsięwzięć inwestycyjnych Spółka planuje budowę nowego oraz rozbudowę istniejącego już zakładu produkcyjnego, w ramach, których uruchomione zostaną nowe linie produkcyjne, a także zmodernizowane zostaną już istniejące maszyny i urządzenia produkcyjne oraz istniejące budynki i infrastruktura towarzysząca. W związku z realizacją wskazanych inwestycji, Spółka zamierza ponieść szereg wydatków inwestycyjnych, które obejmą m.in. nabycie gruntów wraz z zabudowaniami, nabycie nowych i modernizację istniejących maszyn i urządzeń produkcyjnych, utworzenie infrastruktury pomocniczej, w tym m.in. powierzchni magazynowych, infrastruktury towarzyszącej, nabycie nowych pozostałych środków trwałych i modernizację istniejących.

Jednym z elementów przedsięwzięć inwestycyjnych jest budowa budynku, który zostanie podzielony na dwie części tj. cześć produkcyjną oraz część, w której będą zlokalizowane biura (dalej: Budynek). Do części administracyjnej zostaną przeniesione funkcje związane bezpośrednio z produkcją, takie jak planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy zajmujący się rozwojom produktów Spółki, logistyka oraz niezbędne do prawidłowego funkcjonowania działalności produkcyjnej zaplecze biurowo-administracyjne w postaci działu kadrowego, finansowego i obsługi administracyjnej. W konsekwencji w nowo wybudowanym budynku (poza samą cześć produkcyjną) umieszczone zostaną pomieszczenia niezbędne do realizacji podstawowych procesów produkcyjnych Spółki, wymagających przestrzeni biurowych. Podkreślenia wymaga jednak, że bez tych działów Spółka nie byłaby w stanie realizować działalności produkcyjnej oraz zwiększyć swoich zdolności produkcyjnych i są one bezpośrednio związane z procesami produkcyjnymi. Przykładowo bez działań planowania produkcji nie jest możliwa realizacja produkcji w Spółce. Podobnie bez działu B+R, nie jest możliwe produkowanie nowych wyrobów i zwiększanie oferty produktowej Spółki.

Spółka w ramach Inwestycji będzie prowadziła działalność na terenie wskazanym w Decyzjach z wykorzystaniem zarówno nowych, wcześniej istniejących, jak i zmodernizowanych budynków, budowli, maszyn, urządzeń oraz innych środków trwałych. W szczególności podkreśla Pan, że prowadzi już działalność gospodarczą w jednym z zakładów położonych na terenie określonym w Decyzjach, w zakresie części wyrobów lub usług sklasyfikowanych w tych pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług)), które zostały wskazane w Decyzjach. W związku z otrzymanymi Decyzjami, zamierza Pan korzystać ze wsparcia z tytułu poniesionych nakładów inwestycyjnych.

Pytanie

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na budowę Budynku, będą stanowić koszty kwalifikowane inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia i tym samym będą zwiększać limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o PDOF przysługującego Spółce?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, wydatki poniesione na budowę Budynku, będą stanowić koszty kwalifikowane inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia i tym samym będą zwiększać limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o PDOF przysługującego Spółce.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o PDOF, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Ponadto zgodnie z art. 3 u stawy o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. 2020 poz. 1752, dalej ustawa o WNI), wsparcie na realizację nowej inwestycji jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o PDOF wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a-5cd, uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Przepis art. 21 ust. 5a ustawy o PDOF wskazuje natomiast, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o WNI, decyzję o wsparciu wydaje się na realizację nowej inwestycji, która spełnia kryteria:

a) ilościowe,

b) jakościowe.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 6) ustawy o WNI kryteria ilościowe oznaczają minimalne koszty inwestycji uzależnione od poziomu bezrobocia w powiecie, w którym ma być realizowana nowa inwestycja, szczegółowo określone w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 2 (`(...)`).

Co więcej w myśl art. 2 pkt 7) ustawy o WNI, przez koszty kwalifikowane nowej inwestycji rozumie się koszty inwestycji kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną z tytułu nowej inwestycji pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu lub dwuletnie koszty pracy, jakie mogą być uwzględnione przy określaniu maksymalnej pomocy publicznej, ponoszone w okresie ważności decyzji o wsparciu.

Również, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1) Rozporządzenia, maksymalna dopuszczalna wielkość pomocy publicznej na realizację nowej inwestycji udzielanej przedsiębiorcy z tytułu kosztów nowej inwestycji jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w § 8 ust. 1, które nie mogą być wyższe niż maksymalne koszty kwalifikowane, o których mowa w § 8 ust. 7. Z kolei zgodnie z § 8 ust. 7 Rozporządzenia, maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji, jakie są uwzględniane przy określeniu maksymalnej wysokości pomocy publicznej, nie może przekroczyć 130% kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji, do których poniesienia w określonym terminie zobowiązał się przedsiębiorca.

Katalog kosztów kwalifikowanych został wskazany w § 8 ust. 1 Rozporządzenia. Zgodnie z tą regulacją do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

1. kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,

2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych (ŚT), pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,

4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych (WNiP) związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej,

5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem, że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 3 lata, licząc od terminu zakończenia nowej inwestycji,

6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy),

‒ pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie ważności decyzji o wsparciu wydanej dla konkretnej lokalizacji.

Z literalnego brzmienia wskazanych powyżej przepisów wynika, że wydatek poniesiony przez przedsiębiorcę będzie stanowił koszt kwalifikowany pod warunkiem spełnienia (łącznie) następujących warunków:

1. musi być związany (funkcjonalnie) z nową inwestycją;

2. musi zostać poniesiony w okresie ważności decyzji o wsparciu (a więc po jej wydaniu i przed określonym w niej terminem zakończenia inwestycji);

3. musi zostać poniesiony „w danej lokalizacji” (a więc dla zakładu, dla którego wydano decyzję, a nie np. dla drugiego, w którym produkuje się to samo, ale gdzie indziej).

W konsekwencji niezbędne jest, więc, aby poniesione wydatki, które mają zostać uznane za koszty kwalifikowane, były „związane z nową inwestycją”.

Jednocześnie Wnioskodawca pragnie zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 1 Ustawy o WNI, „nowa inwestycja” stanowi inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego przedsiębiorstwa, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacją produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w przedsiębiorstwie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa.

Jednocześnie z literalnego brzmienia wskazanych przepisów wynika, że wszystkie wydatki wskazane w § 8 ust. 1 Rozporządzenia są kosztami kwalifikowanymi przy założeniu, że spełniają powyżej wskazane warunki pozwalające uznać, że są ponoszone w związku z realizacją nowej inwestycji. Z tego względu wszystkie wydatki mieszczące się w katalogu wskazanym w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, które zostały poniesione w ramach jej realizacji, stanowią koszty kwalifikowane, zwiększające wartość realizowanej inwestycji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia.

Powyższe potwierdzają również przepisy ustawy o PDOF. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z wskazanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o PDOF, zwolnieniu podlegają przychody uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu. Jednocześnie w art. 21 ust. 5a ustawy o PDOF doprecyzowano, że zwolnienia podatkowe, o którym mowa w 21 ust. 1 pkt. 63b, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu. Ze wskazanych przepisów jednoznacznie wynika, że jedynym relewantnym prawnie kryterium zwolnienia jest miejsce uzyskiwania dochodów, a nie ich ścisły, bezpośredni związek (lub nawet jakikolwiek związek) z działalnością produkcyjną.

Co istotne, ze wskazanym wyżej Pana stanowiskiem zgadzają się Sądy Administracyjne, czego przykładem jest wyrok WSA w Warszawie z 19 stycznia 2021 r. sygn. III SA/Wa 1706/20, w którym Sąd wskazał, że:

Choć wskazane zwiększenie zdolności produkcyjnej, dywersyfikacja i zasadnicza zmiana są niewątpliwie konstytutywnymi cechami nowej inwestycji w rozumieniu art. 2 pkt 1 lit. a ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, to występowanie tych cech w danej inwestycji przedsiębiorcy przesądzone jest przez sam fakt wydania decyzji o wsparciu (art. 13 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji), przez co nie można po raz kolejny weryfikować ich występowania na etapie nieuprawnionej selekcji wydatków wynikających w § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia. Prawodawca uznał bowiem jednoznacznie, że każdy wydatek - lege non distinguente - określony w tymże § 8 ust. 1 rozporządzenia, jest kosztem kwalifikującym się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje. Z treści tego przepisu nie wynikają żadne celowościowe ograniczenia w zaliczaniu wydatków do takich kosztów. (`(...)`) Za prawidłowością stanowiska zaprezentowanego w skardze przemawiają także dalsze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozporządzenia wykonawczego z 28 sierpnia 2018 r. Otóż z art. 21 ust. 1 pkt 63b u.p.d.o.f. wynika, że wolne od podatku są dochody podatników uzyskane z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, zaś z ust. 5a wywnioskować należy, że jedynym relewantnym prawnie kryterium zwolnienia jest miejsce uzyskiwania dochodów, a nie ich ścisły, bezpośredni związek (lub jakikolwiek związek) z działalnością produkcyjną lub inną. Ten ostatni przepis stanowi przecież, że zwolnienie podatkowe, o którym mowa w ust. 1 pkt 63b art. 21 ustawy, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

W zakresie interpretacji wskazanych przepisów w Pana opinii należy odwołać się również do Rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z 17 czerwca 2014 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu Tekst mający znaczenie dla EOG (dalej: Rozporządzenie 651/2014), które określa, jakie warunki powinna spełnić pomoc regionalna udzielona przez Państwo członkowskie, aby mogła zostać uznana, za zgodną z prawem Unii Europejskiej.

Mając to na uwadze należy wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 3 Rozporządzenia 651/2014 regionalna pomoc inwestycyjna może być przyznawana na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. a) Traktatu, pomoc może być przyznana na inwestycję początkową niezależnie od wielkości przedsiębiorstwa beneficjenta. Na obszarach objętych pomocą, które spełniają warunki określone w art. 107 ust. 3 lit. c) Traktatu, pomoc może być przyznana dla MŚP na dowolną formę inwestycji początkowej. Pomoc dla dużych przedsiębiorstw może zostać przyznana wyłącznie na inwestycję początkową na rzecz nowej działalności gospodarczej w danym obszarze.

Jednocześnie, zgodnie z art. 14 ust. 4 Rozporządzenia 651/2014, za koszty kwalifikowalne uznaje się:

a) koszty inwestycji w rzeczowe aktywa trwałe oraz wartości niematerialne i prawne;

b) szacunkowe koszty płacy wynikające z utworzenia miejsc pracy w następstwie inwestycji początkowej, obliczone za okres dwóch lat, lub

c) połączenie kosztów wchodzących w zakres lit. a) i b) nieprzekraczających kwoty a) lub b), w zależności od tego, która z tych kwot jest wyższa.

Co istotne, poprzez początkową inwestycję, zgodnie z art. 2 pkt. 49 Rozporządzenia 651/2014, rozumie się:

a) inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego zakładu, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładu poprzez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w zakładzie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego zakładu; lub

b) nabycie aktywów należących do zakładu, który został zamknięty lub zostałby zamknięty, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym aktywa nabywane są przez inwestora niezwiązanego ze sprzedawcą i wyklucza się samo nabycie akcji lub udziałów przedsiębiorstwa.

Jednocześnie, jak wskazuje się w doktrynie (M. Dargas-Draganik, J. Formela, Ustawa o wspieraniu nowych inwestycji. Komentarz, Warszawa 2019), definicja „Inwestycja początkowa" jest, co do zasady, tożsama z definicją „nowej inwestycji”, wynikającą z ustawy o WNI. Jedynym wyjątkiem jest to, że ustawodawca zastąpił w polskiej ustawie zwarte w unijnych przepisach słowo „zakład” słowem „przedsiębiorstwo”.

Z tego względu pragnie Pan wskazać, że również ze wskazanych powyżej regulacji Rozporządzenia 651/2014 wynika, że za koszty kwalifikowane inwestycji, która mogą zostać objęta pomocą regionalna, uznaje się wydatki na rzeczowe aktywa trwałe oraz wartości niematerialne, które są „związane z nową inwestycją”.

Powyższe jednoznacznie wskazuje, że głównym kryterium, które warunkuje możliwości zaliczenia danego wydatku, do kosztów kwalifikowanych inwestycji jest jego funkcjonalne powiązanie z realizowaną inwestycją i działalnością, która będzie w ramach tej inwestycji prowadzona.

Jednocześnie jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka w ramach realizowanej inwestycji ponosi m.in. wydatki na wytworzenie Budynku, który zostanie podzielony na dwie części, tj. cześć produkcyjna oraz część, w której będą zlokalizowane biura. Co istotne, budynek będzie stanowić środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o PDOF i będzie wykorzystywany na cele działalności objętej Decyzją. Jednocześnie zdaniem Spółki, również cześć biurowa Budynku, należy uznać, za funkcjonalnie związaną z nową inwestycją. W Pana opinii, posiadanie zaplecza administracyjnego jest niezbędne, do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa. Należy przede wszystkim zauważyć, że bez powierzchnia, w której zlokalizowane są takie działy jak dział planowania produkcji, dział badawczo-rozwojowy zajmujący się rozwojem produktów Spółki, dział logistyki czy dział finansowy, Spółka nie mogłaby realizować szeregu czynności, które są kluczowe dla a) realizacji celu inwestycji jakim jest zwiększenie mocy produkcyjnych oraz b) prowadzenia działalności objętej Decyzjami o Wsparciu. Przestrzeń, w której mają zostać zlokalizowane biura, ma być bowiem przeznaczona m.in. na potrzeby realizacji procesu zakupów, zarządzania dostawami, dokonywania rozliczeń finansowych oraz podatkowych Spółki, weryfikacji kontrahentów oraz stanu ich należności, dokonywanie zamówień na surowce i komponenty niezbędne do produkcji, jak również kwestii kadrowych zatrudnionych przez Spółkę pracowników, w tym również nowych pracowników, zatrudnionych z uwagi na zwiększenie mocy produkcyjnych. Bez wykonywania wskazanych powyżej czynności, Spółka nie byłaby w stanie zwiększyć swoich zdolności produkcyjnych, a tym samym cel inwestycji nie mógłby zostać zrealizowany.

Ponadto należy również zauważyć, że w części w której zlokalizowane zostaną biura, będą również usytuowane działy wykonujące funkcje bezpośrednio związane z produkcją. Do działów tych należy zaliczyć dział planowania produkcji, dział badawczo-rozwojowy zajmujący się rozwojom produktów czy dział logistyki. Bez tych działów, działalność produkcyjna nie mogłaby być przez Spółkę realizowana i stanowią one integralną część procesu produkcyjnego.

Oceniając wpływ inwestycji na zwiększenie zdolności produkcyjnych przedsiębiorstwa, nie można ograniczać się jedynie do samej infrastruktury związanej z produkcją (maszyny produkcyjne, hale produkcyjne), ale należy brać pod uwagę wszystkie elementy składowe inwestycji, bez których zwiększenie mocy produkcyjnych nie byłoby możliwe. Działalność produkcyjna nie ogranicza się wyłącznie do hali produkcyjnej, na której usytuowane zostały maszyny produkcyjne, ale również do działalności związanej z planowaniem produkcji, rozwojem produktów czy organizacją kwestii logistyczno-magazynowych. Funkcje te mają kluczowy wpływ na funkcjonowanie działalności produkcyjnej.

Spółka podkreśla, że budowa Budynku wraz z częścią, w której zlokalizowane zostaną biura, jest ściśle związana ze zwiększeniem mocy produkcyjnych Spółki. W wyniku realizowanej inwestycji zwiększy się bowiem znacząco ilość i zakres obowiązków realizowanych przez takie działy jak dział planowania produkcji, B+R, logistyka, kadry czy dział księgowo-finansowy. Jednocześnie, z uwagi na zwiększoną ilość pracy będącej efektem zwiększania zdolności produkcyjnych Spółki w wyniku realizacji inwestycji, działy te będą potrzebować więcej miejsca m.in. na dla nowo zatrudnionych osób czy większą ilość dokumentów. Co więcej należy również zauważyć, że gdyby nie realizacja inwestycji opisanej w stanie faktyczny niniejszego wniosku, wskazane powyżej działy związane bezpośrednio z produkcją takie jak dział produkcji, dział B+R czy dział logistyki, jak również zaplecze biurowo-administracyjne w postaci dział kadrowego, finansowego i obsługi administracyjnej, nie zostałyby przeniesione do nowego budynku. Gdyby inwestycja w budowę Budynku w części, w której zostaną zlokalizowane biura była celem samym w sobie, Spółka nie realizowałaby inwestycji, której celem jest zwiększenie mocy produkcyjnych a inwestycję mającą na celu wybudowanie wyłącznie budynku administracyjnego.

Opisane powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, że realizowane prace związane z budową nowego Budynku z częścią administracyjną, są ściśle związane z realizowaną inwestycją mającą na celu zwiększenie mocy produkcyjnych. Z tego względu należy uznać, że wybudowanie w ramach realizowanej przez Spółkę inwestycji Budynku jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania i realizowania działalności produkcyjnej. Z tego względu stoi Pan na stanowisku, że zaliczeniu do kosztów kwalifikowanych w rozumieniu przepisów Rozporządzenia, będą podlegać wydatki zawierające się rodzajowo w katalogu kosztów określonym w § 8 ust. 1 Rozporządzenia, które zostaną poniesione na budowę Budynku. Zdaniem Pana, wydatki te spełniają wszystkie warunki, pozwalające na uznanie ich za koszt kwalifikowany:

1. są związane funkcjonalnie z nową inwestycją (będą wykorzystywane do prowadzenie działalności objętej DOW). Jak wskazano wyżej, cześć administracyjna budynku jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania działalności produkcyjnej i zwiększenia mocy produkcyjnych Spółki,

2. koszty związane z budową, zostaną poniesione w okresie obowiązywania Decyzji,

3. budynek zostanie usytuowany w lokalizacji, która została wskazana w Decyzji (wydatki na budowę zostaną tam poniesione),

4. Budynek będzie stanowić środek trwały Spółki.

Wskazuje Pan przy tym, że znane jest mu stanowisko zaprezentowane w objaśnieniach podatkowych z 8 marca 2020 r. dotyczących sposobu ustalania dochodu zwolnionego z opodatkowania podatkiem dochodowym, osiągniętego z działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (dalej Objaśnienia). W omawianych Objaśnieniach wskazano m.in. przykład nr 11 zgodnie z którym:

uznanie poniesionych wydatków za koszty kwalifikowane jest uzależnione od tego, czy dane koszty będą miały wpływ na działalność produkcyjną przedsiębiorstwa. Za koszty kwalifikowane należy uznać koszty poniesione w związku z uruchomieniem nowych linii produkcyjnych w dotychczas zajmowanym budynku administracyjnym, co jest równoznaczne ze zwiększeniem zdolności produkcyjnych przedsiębiorstwa. Nie można uznać kosztów wybudowania nowego budynku administracyjnego jako kosztów kwalifikowanych, gdyż ta inwestycja nie przyczynia się do wzrostu zdolności produkcyjnych.

Mając to na uwadze zwraca Pan uwagę, że Objaśnienia w zakresie, opisanym w przykładzie 11, są jednak całkowicie nieadekwatne do sytuacji Spółki, opisanej w niniejszym wniosku w związku z czym nie mogą mieć do sytuacji Spółki zastosowania. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że opisywany w Objaśnieniach przykład odnosi się do sytuacji, w której inwestycja w budynek administracyjny jest osobnym przedsięwzięciem inwestycyjnym - co nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Ponadto w sytuacji opisanej w Objaśnieniach inwestycja faktycznie nie przyczynia się do zwiększenia zdolności produkcyjnych. W przypadku opisanym w niniejszym wniosku jest inaczej - Spółka planuje jedynie stworzenie powierzchni biurowych w ramach budynku zakładu produkcyjnego, do której przeniesione zostaną funkcje związane bezpośrednio z produkcją, takie jak planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy zajmujący się rozwojom produktów Spółki, logistyka oraz niezbędne do prawidłowego funkcjonowania działalności produkcyjnej zaplecze biurowo-administracyjne w postaci działu kadrowego, finansowego i obsługi administracyjnej. W konsekwencji w nowo wybudowanym budynku (poza samą cześć produkcyjną) umieszczone zostaną pomieszczenia niezbędne do realizacji podstawowych procesów produkcyjnych Spółki, wymagające przestrzeni biurowych. Oznacza to, że powierzchnie biurowe, jakie powstaną w ramach inwestycji, realizowanej przez Spółkę, przyczynią się do zwiększenia mocy produkcyjnych (np. w ten sposób, że zostaną wykorzystane przez dział B+R, który opracowywać będzie nowe produkty, które będą produkowane na liniach produkcyjnych, będących przedmiotem nowej inwestycji). Jak już wskazano wyżej bez tych działów Spółka nie byłaby w stanie realizować działalności produkcyjnej oraz zwiększyć swoich zdolności produkcyjnych .

Co więcej, nawet, gdyby przyjąć hipotetyczne założenie - co Pana zdaniem w niniejszym stanie faktyczny nie ma miejsca - że wydane Objaśnienia mają zastosowanie do sytuacji Spółki to należy zauważyć, że objaśnienia podatkowe nie są źródłem prawa oraz nie mogą modyfikować, uzupełniać lub w jakikolwiek inny sposób zmieniać przepisów stanowionego prawa podatkowego, którego źródłem są ustawy i rozporządzenia. Jednocześnie jak wskazano wyżej, literalne brzmienie istniejących przepisów nie budzi wątpliwości w zakresie tego, że planowane przez Spółkę wydatki związane ze stworzeniem powierzchni biurowych, Spółka może zaliczyć do koszów kwalifikowanych.

Wskazane powyżej stanowisko potwierdzają również sądy administracyjne, czego przykładem jest wyrok WSA w Warszawie z 19 stycznia 2021 r. sygn. III SA/W a 1706/20. W orzeczeniu tym wskazano:

z tych powodów Sąd zgadza się z zarzutem skargi, że zawężając definicję kosztów kwalifikowanych Dyrektor naruszył wskazane w skardze przepisy prawa materialnego. Organ jawnie przekroczył literalne, jasne brzmienie tych przepisów, co zresztą - poniekąd - zostało przyznane w interpretacji i w odpowiedzi na skargę, a to w ten sposób, że jedyną „podstawę prawną” poglądu Dyrektora stały się wydane na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej Objaśnienia z 6 marca 2020 r. Tymczasem takie objaśnienia nie są źródłem prawa, nie mogą modyfikować, uzupełniać lub w jakikolwiek inny sposób zmieniać przepisów stanowionego prawa podatkowego, którego źródłem są ustawy i rozporządzenia.

Podsumowując, z uwagi na wykorzystanie Budynku do działalności wskazanej w Decyzjach, który zostanie wyposażony w zaplecze biurowo-administracyjne, do którego zostaną przeniesione działy związane bezpośrednio z produkcją, takie jak planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy zajmujący się rozwojem produktów, logistyka oraz działy administracyjne, do których należy zaliczyć dział kadrowy, finansowy i obsługi administracyjnej, wydatki na jego budowę będą stanowić koszty kwalifikowane inwestycji, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia oraz będą zwiększać kwotę zwolnienia przysługującego Wnioskodawcy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o PDOF.

Ocena stanowiska

Pana stanowisko w zakresie uznania za koszty kwalifikowane nowej inwestycji wydatków poniesionych przez Spółkę na wytworzenie:

‒ części budynku z częścią produkcyjną oraz części administracyjnej, gdzie zostaną przeniesione funkcje związane bezpośrednio z produkcją takie jak : planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy oraz logistyka – jest prawidłowe;

‒ części budynku dot. zaplecza biurowo-administracyjnego w postaci działu kadrowego, działu finansowego i obsługi administracyjnej – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1526 ze zm.), spółka osobowa to:

spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 9 ust. 2 tej ustawy stanowi, że:

dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 5a pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną – oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28 tej ustawy.

W myśl art. 5b ust. 2 powołanej wyżej ustawy:

jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie zaś z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,

2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Na podstawie ustawy z 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2020 r., poz. 1752 ze zm.), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. wolne od podatku dochodowego są:

dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 5a-5cd, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1752), i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 21 ust. 5a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 63a i 63b, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Zgodnie z art. 21 ust. 5cc ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r., przepisów ust. 1 pkt 63a i 63b nie stosuje się, jeżeli:

1. osiągnięcie dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia na terenie specjalnej strefy ekonomicznej lub osiągnięcie dochodów z działalności gospodarczej z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu następuje w związku z zawarciem umowy, dokonaniem innej czynności prawnej lub wielu powiązanych czynności prawnych lub dokonaniem czynności innej niż zawarcie umowy, których efektem jest podejmowanie w sposób sztuczny czynności faktycznych dokonanych przede wszystkim w celu uzyskania zwolnienia od podatku dochodowego, lub

2. czynności, o których mowa w pkt 1, nie mają rzeczywistego charakteru, lub

3. podatnik korzystający ze zwolnień podatkowych, o których mowa w ust. 1 pkt 63a i 63b, dokonuje czynności prawnej lub wielu powiązanych czynności prawnych, w tym związanych z działalnością nieobjętą tymi zwolnieniami, których głównym lub jednym z głównych celów jest uniknięcie opodatkowania lub uchylenie się od opodatkowania.

Wsparcie na realizację nowej inwestycji, zwane dalej „wsparciem”, jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 3 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww. ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, przez nową inwestycję należy rozumieć:

a) inwestycję w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne związane z założeniem nowego zakładu, zwiększeniem zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładu przez wprowadzenie produktów uprzednio nieprodukowanych w zakładzie lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesu produkcyjnego istniejącego zakładu lub

b) nabycie aktywów należących do zakładu, który został zamknięty lub zostałby zamknięty, gdyby zakup nie nastąpił, przy czym aktywa nabywane są przez przedsiębiorcę niezwiązanego ze sprzedawcą i wyklucza się samo nabycie akcji lub udziałów przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, użyte w ustawie określenia oznaczają:

przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086).

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców:

przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Natomiast zgodnie z art. 4 ustawy o wpieraniu nowych inwestycji:

zwolnienie od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc regionalną, przy czym wielkość tej pomocy publicznej nie może przekroczyć jej maksymalnej dopuszczalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 14 ust. 3.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

wsparcie na realizację nowej inwestycji, zwane dalej „wsparciem”, jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, wsparcie udzielane jest przedsiębiorcy realizującemu nową inwestycję, w drodze decyzji, zwanej dalej „decyzją o wsparciu”.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, decyzję o wsparciu wydaje się na realizację nowej inwestycji:

1. która spełnia kryteria:

a) ilościowe,

b) jakościowe;

2. w ramach działalności gospodarczej niewyłączonej zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 3 pkt 1.

Powyższe oznacza, że sens decyzji o wsparciu polega nie tylko na charakterystyce nowej inwestycji i ustaleniu wiążących podatnika warunków (zobowiązań) w tym zakresie, ale także na związaniu jej z przedmiotem działalności gospodarczej, w ramach której inwestycja jest realizowana, która ma być prowadzona na terenie określonym w decyzji. W konsekwencji zwolnieniu może podlegać także cały dochód osiągnięty w ramach tej działalności gospodarczej, z którą nowa inwestycja pozostaje w ścisłym nierozerwalnym związku, o ile jej przedmiot został określony w decyzji o wsparciu.

Przedstawiony sposób i zakres stosowania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umożliwi skorzystanie z prawa do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym (wsparcia w postaci pomocy publicznej) dochodów osiąganych z nowych inwestycji wytwarzających dochód samodzielnie i niezależnie od inwestycji istniejących, jak i dochód pochodzący z inwestycji nowych i istniejących, gdy inwestycje te są ściśle powiązane. Skoro bowiem ustawodawca, definiując nową inwestycję, uwzględnił możliwość jej współistnienia z inwestycją istniejącą, na tym samym terenie u przedsiębiorcy – uznał tym samym, że dopuszczalne jest zwolnienie całości dochodu wynikającego zarówno z istniejącej inwestycji, jak i nowej, implikując pozytywny wpływ na rozwój gospodarczo-społeczny kraju i regionu współistnienia inwestycji istniejącej z inwestycją nową (a w praktyce pozytywnego wpływu inwestycji nowej na inwestycję istniejącą).

Treść decyzji o wsparciu została wskazana w art. 15 ustawy o wspieraniu nowych inwestycji i określa okres obowiązywania decyzji, przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki, które przedsiębiorca jest obowiązany spełnić, wymienione w punktach od 1 do 6.

W tym miejscu wskazujemy na fragment treści uzasadnienia zmian m.in. w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (Druk sejmowy nr 1532), zgodnie z którym:

Proponuje się zmiany w ustawach PIT i CIT (art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) oraz art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)) mające charakter uszczelniający i doprecyzowujący, w szczególności poprzez zniesienie wątpliwości interpretacyjnych w aspekcie doprecyzowania warunków zwolnienia dla przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na podstawie decyzji o wsparciu (dalej: DOW). Projekt ustawy wskazuje, że ze zwolnienia podatkowego mogą korzystać podatnicy, którzy prowadzą działalność gospodarczą na podstawie DOW i uzyskują dochody wyłącznie z realizacji nowej inwestycji i na terenie określonym w DOW. (…) Zmiana ta koresponduje ze zmianami wprowadzanymi do ustawy o WNI, gdzie w projektowanej ustawie zmiany do art. 14 pkt 12 ustawy o WNI projektodawca wskazuje, iż DOW powinna zawierać wyłącznie kody PKWiU związane z nową inwestycję. Zmiana jest szczególnie istotna w przypadku reinwestycji w istniejący zakład. Wskazać należy, iż dotychczasowa praktyka interpretacyjna pokazała, że w wydawanych DOW Zarządzający SSE, wydający te decyzje w imieniu ministra właściwego do spraw gospodarki wskazywali klasyfikację PKWiU, które nie były związane z opisem charakteru nowej inwestycji. Takie działania mają negatywne skutki budżetowe, ponieważ zwolnieniem podatkowym podatnicy obejmują również dochody niezwiązane z realizacją nowej inwestycji, a tym samym w sposób nieuprawniony prowadzą do uszczerbku w budżecie państwa i jednostek samorządu terytorialnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że:

‒ jest Pan wspólnikiem spółki osobowej. W ramach swojej działalności spółka prowadzi produkcję detergentów oraz produktów do kąpieli. Poza działalnością produkcyjną spółka prowadzi również działalność handlową, w ramach której zajmuje się m.in. sprzedażą (`(...)`). Spółka prowadzi działalność przez sprzedaż hurtową, gdzie jej produkty sprzedawane są do poszczególnych kontrahentów, którzy następnie dystrybuują te produkty do konsumentów;

‒ Spółka zdecydowała się na realizację przedsięwzięć gospodarczych ukierunkowanych na zwiększenie zdolności produkcyjnych obecnego przedsiębiorstwa;

‒ inwestycje te zostały objęte dwoma decyzjami o wsparciu na realizację nowej inwestycji z 2020 r. Decyzje te ważne są przez okres 12 lat od dnia ich wydania;

‒ jednym z elementów przedsięwzięć inwestycyjnych jest budowa budynku, który zostanie podzielony na dwie części: część produkcyjną oraz część, w której będą zlokalizowane biura.

Pana wątpliwości budzi kwestia uznania poniesionych wydatków na budowę budynku, który zostanie podzielony na dwie części – część produkcyjną oraz część w której będą zlokalizowane biura - za koszty kwalifikowane nowej inwestycji.

Dlatego zwracam uwagę, że prawo do zwolnienia z opodatkowania dochodu z tytułu realizacji nowej inwestycji uzależnione jest od poniesienia kosztów kwalifikowanych.

Odnosząc się do kosztów kwalifikowanych inwestycji stanowiących podstawę do wyliczenia dopuszczalnej wielkości zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuję, co następuje.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r. poz. 1713 ze zm.), dalej zwanym „WIN”, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Maksymalna dopuszczalna wielkość pomocy publicznej na realizację nowej inwestycji udzielanej przedsiębiorcy z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w § 8 ust. 1, które nie mogą być wyższe niż maksymalne koszty kwalifikowane, o których mowa w § 8 ust. 7, albo

2. tworzenia nowych miejsc pracy w związku z nową inwestycją jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników

‒ z zastrzeżeniem § 6 ust. 4.

Decydującym kryterium o uznaniu kosztów danej inwestycji za koszt kwalifikowany ma rodzaj poniesionych wydatków, oraz w przypadku kosztów związanych z nabyciem bądź wytworzeniem środków trwałych, spełnienie przez te składniki majątku kryterium kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia go do używania.

Prawo do zwolnienia z opodatkowania dochodu z tytułu realizacji nowej inwestycji jest uzależnione od poniesienia kosztów kwalifikowanych. Katalog ponoszonych wydatków, które można uznać za koszty kwalifikowane, określa § 8 ust. 1 rozporządzenia o WNI. Jak wynika z tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Do kosztów kwalifikujących się do objęcia wsparciem na nowe inwestycje zalicza się koszty będące:

1. kosztem związanym z nabyciem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,

2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika i zaliczenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,

4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how i nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,

5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli – pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców – co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji,

6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy

‒ pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w okresie realizacji inwestycji, a w przypadku kosztów określonych w pkt 5 – poniesione wyłącznie w okresie 5 lat w przypadku dużych przedsiębiorców, albo 3 lat w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców, liczonych od dnia zakończenia nowej inwestycji.

Zgodnie z § 8 ust. 2 rozporządzenia:

W przypadku dużych przedsiębiorców koszty nowej inwestycji określone w ust. 1 pkt 4 zalicza się do kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą w wysokości nieprzekraczającej 50% wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Stosownie do § 9 ust. 1 rozporządzenia:

Wsparcie z tytułu kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł te koszty po dniu wydania decyzji o wsparciu, aż do wygaśnięcia decyzji o wsparciu lub wyczerpania maksymalnej dopuszczalnej pomocy regionalnej, w zależności od tego, które zdarzenie wystąpi wcześniej.

W myśl § 9 ust. 2 rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

Warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego z tytułu:

1. kosztów inwestycji jest:

a) utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres nie krótszy niż:

‒ 5 lat – w przypadku dużych przedsiębiorców,

‒ 3 lata – w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców

‒ od dnia ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym,

b) utrzymanie nowej inwestycji w regionie, w którym udzielono wsparcia, przez okres nie krótszy niż:

‒ 5 lat – w przypadku dużych przedsiębiorców,

‒ 3 lata – w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców

‒ od dnia zakończenia nowej inwestycji;

2. tworzenia nowych miejsc pracy jest utrzymanie każdego miejsca pracy przez okres co najmniej:

a) 5 lat – w przypadku dużych przedsiębiorców,

b) 3 lata – w przypadku mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców

‒ licząc od dnia jego utworzenia.

Z kolei w § 10 rozporządzenia określono w szczegółach sposób kalkulacji przysługującego limitu pomocy publicznej (§ 10 ust. 3 rozporządzenia).

Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia:

Koszty kwalifikowane nowej inwestycji oraz wielkość pomocy są dyskontowane na dzień uzyskania decyzji o wsparciu.

Przytoczone powyżej przepisy określają następujące warunki, aby dany wydatek zakwalifikować do objęcia pomocą (uznać za koszt kwalifikowany), tj.:

‒ koszt musi być poniesiony w okresie ważności decyzji o wsparciu,

‒ środki trwałe nabyte lub wytworzone we własnym zakresie muszą zostać wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i uznane za taki środek lub wartość, oraz utrzymane co najmniej 5 lat, a w przypadku mikro-, małych i średnich przedsiębiorców, co najmniej 3 lata, licząc od dnia ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

‒ najem lub dzierżawa gruntów, budynków i budowli musi trwać co najmniej 5 lat, a w przypadku mikro-, małych i średnich przedsiębiorców, co najmniej 3 lata,

‒ po upływie najmu lub dzierżawy w postaci leasingu finansowego przedsiębiorca jest zobowiązany do nabycia aktywów, wartości niematerialne i prawne w zakresie transferu technologii muszą być wykorzystywane wyłącznie w zakładzie, na rzecz którego przedsiębiorca otrzymuje wsparcie, muszą być ujęte w aktywach tego zakładu co najmniej 5 lat, a w przypadku mikro-, małych i średnich przedsiębiorców co najmniej 3 lata, muszą być nabyte na warunkach rynkowych od osoby trzeciej niepowiązanej z nabywcą oraz muszą podlegać amortyzacji zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Warunkiem uznania kosztów nowej inwestycji jest udział co najmniej 25% kosztów własnych przedsiębiorcy lub z zewnętrznych źródeł finansowania, przy czym za koszty własne lub zewnętrzne źródła finansowania nie uznaje się środków pozyskanych w wyniku udzielonego publicznego wsparcia, bez względu na jego formę i przeznaczenie.

Nie każdy koszt mieszczący się w katalogu kosztów kwalifikowanych może być uznany za kwalifikowany. Jeżeli realizowana inwestycja nie powoduje zwiększenia zdolności produkcyjnej istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji albo zasadniczej zmiany dotyczącej procesu produkcyjnego, nie spełnia tym samym wymagań zawartych w definicji nowej inwestycji.

Również kosztem kwalifikowanym nie są wydatki związane z nabyciem posiadanych, przed wydaniem decyzji o wsparciu, aktywów, jeżeli nowa inwestycja realizowana jest z uwzględnieniem posiadanych przez podatnika aktywów w zakresie istnienia ścisłych powiązań istniejącej inwestycji i nowej inwestycji.

Zatem prawo do zwolnienia z opodatkowania dochodu z tytułu realizacji nowej inwestycji jest uzależnione od poniesienia kosztów kwalifikowanych.

Natomiast uznanie poniesionych wydatków za koszty kwalifikowane jest uzależnione od tego, czy dane koszty będą miały wpływ na proces produkcji (usług) przedsiębiorstwa w sposób konkretyzujący nową inwestycję.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika m.in., że w ramach planowanych przedsięwzięć inwestycyjnych Spółka planuje m.in. budowę budynku, który będzie składał się z dwóch część:

‒ produkcyjnej oraz

‒ biurowej.

W okolicznościach przedstawionych we wniosku nie sposób zgodzić się z Panem, że wszystkie poniesione wydatki na budowę budynku składającego się z części produkcyjnej oraz z części biurowej będą stanowić koszty kwalifikowane, o których mowa w § 8 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie nowej inwestycji i tym samym będą zwiększać limit pomocy publicznej w formie zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warunku uznania za koszty, które będą miały wpływ na działalność produkcyjną Spółki nie sposób dopatrzyć się bowiem w wydatkach mających zostać poniesione przez Spółkę na wytworzenie części biurowej.

Stanowisko to potwierdza treść przykładów zawartych w Objaśnieniach podatkowych z 6 marca 2020 r. (przykłady nr 11).

W przykładzie nr 11 ww. Objaśnień wskazano, że:

Uznanie poniesionych wydatków za koszty kwalifikowane jest uzależnione od tego, czy dane koszty będą miały wpływ na działalność produkcyjną przedsiębiorstwa. Za koszty kwalifikowane należy uznać koszty poniesione w związku z uruchomieniem nowych linii produkcyjnych w dotychczas zajmowanym budynku administracyjnym, co jest równoznaczne ze zwiększeniem zdolności produkcyjnych przedsiębiorstwa. Nie można uznać kosztów wybudowania nowego budynku administracyjnego jako kosztów kwalifikowanych, gdyż ta inwestycja nie przyczynia się do wzrostu zdolności produkcyjnych.

Zatem, wbrew Pana stanowisku, wydatki na budowę budynku w części dotyczącej pomieszczeń biurowych tj. działu kadrowego, działu finansowego i obsługi administracyjnej nie mieszczą się w definicji kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji.

Reasumując, Pana stanowisko w zakresie uznania za koszty kwalifikowane nowej inwestycji wydatków poniesionych przez Spółkę na wytworzenie:

‒ części budynku z częścią produkcyjną oraz części administracyjnej, gdzie zostaną przeniesione funkcje związane bezpośrednio z produkcją takie jak: planowanie produkcji, dział badawczo-rozwojowy oraz logistyka – jest prawidłowe;

‒ części budynku dot. zaplecza biurowo-administracyjnego w postaci działu kadrowego, działu finansowego i obsługi administracyjnej – jest nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że słusznie Pan zauważył we własnym stanowisku, że Objaśnienia podatkowe nie stanowią źródła prawa. Jednak w kontekście istotności i użyteczności opublikowanych objaśnień podatkowych, należy mieć na uwadze źródło prawne, będące podstawą ich wydania. Jak stanowi bowiem art. 14a § 1 Ordynacji Podatkowej:

Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, w szczególności:

1. dokonując ich interpretacji, z urzędu lub na wniosek (interpretacje ogólne),

2. wydając z urzędu ogólne wyjaśnienia przepisów prawa podatkowego dotyczące stosowania tych przepisów (objaśnienia podatkowe)

‒ przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie z komentarzem do Ordynacji podatkowej K. Teszner [w:] Ordynacja podatkowa. Komentarz aktualizowany, red. L. Etel, Gdańsk 2021, art. 14a:

W znowelizowanym art. 14a § 1 o.p. dodano od 2017 r. nowy pkt 2. Legitymuje on Ministra Finansów do wydawania z urzędu ogólnych wyjaśnień przepisów w zakresie podatków. Jest to kolejna obok interpretacji ogólnych forma zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe – określona jako „objaśnienia podatkowe”. Jej adresatem w większym stopniu jest jednak podmiot zobowiązany (podatnik, płatnik, inkasent). Tym, co odróżnia interpretacje ogólne i objaśnienia podatkowe, jest ich zawartość. O ile interpretacje ogólne dotyczą urzędowej wykładni przepisów, to istotą objaśnień podatkowych jest powiązanie treści przepisu z jego praktycznym zastosowaniem w odniesieniu do przykładowych sytuacji. Elementem wspólnym jest natomiast obowiązek uwzględnienia w wydawanych objaśnieniach podatkowych orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Podobne wnioski wynikają także z komentarza A. Kabat [w:] S. Babiarz, B. Dauter, R. Hauser, M. Niezgódka-Medek, J. Rudowski, A. Kabat, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. XI, Warszawa 2019, art. 14(a):

Według założeń ustawodawcy dokonywanie interpretacji ogólnej i wydawanie objaśnień podatkowych powinno kształtować prawidłową wykładnię prawa podatkowego i ujednolicać w tym zakresie praktykę stosowania prawa przez organy podatkowe. (…) ustawowe cele interpretacji ogólnej objaśnień podatkowych są szczególnie ważne.

Na podstawie powyższego, zgodnie z twierdzeniem, że istotą objaśnień podatkowych jest zapewnienie jednolitości stosowanego prawa podatkowego, Organ w wydanej przedmiotowej interpretacji, słusznie odmówił Panu prawa do uznania wszystkich wymienionych przez niego wydatków do kosztów kwalifikowanych, opierając swoje stanowisko na analogicznych przykładowych sytuacjach wskazanych w ww. objaśnieniach podatkowych, które jednoznacznie rozstrzygają przedmiotową kwestię.

Objaśnienia podatkowe doprecyzowały, w jaki sposób właściwie oceniać zakres kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, wskazując m.in., że niekwalifikowane są nakłady na środki trwałe, które bezpośrednio nie przyczyniają się do realizacji celu inwestycji. W efekcie takiego twierdzenia, z kosztów kwalifikowanych wykluczone zostały np. nakłady na infrastrukturę towarzyszącą, administrację, biura czy parkingi.

Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Pana orzeczenia sądu, zauważyć należy – nie negując jego jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego – że wydając interpretację organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych w podobnych sprawach co poruszana w tym przypadku. Podkreślenia jednak wymaga – co wykazano powyżej – że orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite. Dodatkowo powoływany przez Pana wyrok nie jest prawomocny oraz organ złożył skargę kasacyjną.

Prawidłowość stanowiska zaprezentowanego w niniejszej interpretacji potwierdza ponadto Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 20 listopada 2020 r., I SA/Łd 418/20, LEX nr 3110159 dot. SIP 582452, w którym Sąd oddalił Skargę Wnioskodawcy i podtrzymał stanowisko zajęte w interpretacji indywidualnej, stwierdzając że:

Jak słusznie podniesiono w zaskarżonej interpretacji, nie każdy koszt mieszczący się w katalogu kosztów kwalifikowanych może być uznany za kwalifikowany. Jeżeli realizowana inwestycja nie powoduje zwiększenia zdolności produkcyjnej istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji albo zasadniczej zmiany dotyczącej procesu produkcyjnego, nie spełnia tym samym wymagań zawartych w definicji nowej inwestycji. Dlatego, zdaniem Sądu, błędne jest stanowisko Wnioskodawcy, że wszystkie wydatki rodzajowo zawierające się w katalogu określonym w § 8 Rozporządzenia ws. nowej inwestycji, w szczególności polegające na wytworzeniu Budynku Produkcyjno-Magazynowego, Budynku Administracyjnego, Parkingu i Urządzeń Technicznych, stanowią lub będą w całości stanowić koszty kwalifikowane w rozumieniu Rozporządzenia ws. nowej inwestycji i wpłyną na kwotę zwolnienia przysługującego Wnioskodawcy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki komandytowej i do „przypadającej” na Wnioskodawcę części limitu przysługującej Spółce komandytowej pomocy publicznej. Warunku uznania za koszty, które będą miały wpływ na działalność produkcyjną Spółki nie spełniają bowiem, jak zasadnie stwierdzono w zaskarżonej interpretacji, wydatki poniesione lub mające zostać poniesione przez Spółkę na budowę Budynku Administracyjnego, wraz z częścią socjalną przeznaczoną dla pracowników, budowę części socjalnej w Budynku służącym do produkcji i magazynowania, parkingu i placu manewrowego, czy budowli, służących dostawie mediów. Zdaniem Sądu wydatków tych nie sposób uznać za koszty kwalifikowane, gdyż budynki i budowle w ww. określonym zakresie nie przyczyniają się do wzrostu zdolności produkcyjnych przedsiębiorstwa czy też do dywersyfikacji, których dotyczy decyzja o wsparciu. Zatem zasadnie organ uznał, że wydatki poniesione przez Spółkę, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, na wytworzenie w ramach nowej inwestycji Budynku służącego do produkcji i magazynowania, co do zasady mogą zostać uznane za koszty kwalifikowane nowej inwestycji, albowiem ich wytworzenie wywierać będzie wypływ na proces produkcji przedsiębiorstwa, ale warunków tych nie będą spełniały wydatki związane z budową infrastruktury socjalnej, czy administracyjnej, oraz budowa budowli i urządzeń służących dostawie mediów, które to wydatki ponoszone są przez Spółkę niezależnie od faktu uzyskania Decyzji o wsparciu nowej inwestycji i w istocie nie są związane wyłącznie z nową inwestycją. Tym samym za niezasadny uznać należy zawarty w skardze zarzut naruszenia, poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, § 8 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 sierpnia 2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1713) w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 63b Ustawy PIT.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Innymi słowy, organ wydający interpretacje indywidualne opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, tj. okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Nie prowadzi natomiast postępowania dowodowego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).