Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 grudnia 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 1 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów eksploatacyjnych związanych z pierwszym samochodem osobowym.

Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 31 stycznia 2022 r. (data wpływu 31 stycznia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Planuje Pani rozpoczęcie jednoosobowej działalności gospodarczej oraz planuje być czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług).

Siedzibą firmy będzie Pani miejsce zamieszkania. Działalność gospodarcza będzie polegać na opracowywaniu, pisaniu i sprzedaży szczegółowych tras podróżniczych w formie e-booków. Będą one obejmowały m.in. szczegółowe opisy konkretnych tras podróży, opisy campingów, rekomendacje atrakcyjnych miejsc w okolicy wraz z praktycznymi uwagami co do sposobu odbycia podróży. Takie niekonwencjonalne przewodniki tras będą dotyczyć zarówno Europy jak i Polski. W związku z powyższym, planuje Pani zakup samochodu osobowego, którym będzie Pani się poruszała na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Zamierza Pani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 w ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685) oraz dokona Pani stosownego zgłoszenia informacji na temat pojazdu do Urzędu Skarbowego zgodnie z art. 86a ust. 12 ww. ustawy. Aby móc szczegółowo opisać i zaprezentować dane trasy, będzie Pani musiała sama dokonać oceny danych miejsc, spisać ile kilometrów obejmuje dana trasa, co jest po drodze godne uwagi, ile czasu zajmuje przejazd itp. W związku z tym, w czasie takich podróży planuje Pani poruszać się samochodem, o którym mowa powyżej. W czasie takich podróży będzie Pani wykonywała wszelkie czynności związane z zarządzaniem firmą, tj. m.in. pracę nad bieżącymi projektami tras, obsługę social-mediów, pozyskiwanie informacji niezbędnych do przewodników tras, badanie rynku itp. Zarówno pozyskiwanie informacji na temat campingów, ich lokalizacji, a także rekomendowane trasy podróży, które będą się znajdowały w przewodniku tras, będą w tej działalności kluczowe. Nie jest bowiem możliwe opisanie danej trasy, bez jej wcześniejszego przetestowania i zebrania potrzebnych informacji. Ww. samochód osobowy w działalności gospodarczej będzie pełnił wiele ról. Będzie spełniał funkcję zarówno transportową, "mobilnego biura" jak i funkcję noclegową (zamiast namiotu). Na potrzeby dostosowania ww. samochodu do "mobilnego biura" planuje Pani zakupić dodatkową zabudowę do wnętrza pojazdu. Dodatkowo niezmiernie ważną kwestią, która będzie brana pod uwagę, jest sytuacja epidemiologiczna i zagrożenie z niej wynikające. Taki samochód będzie po części spełniał założenie izolacji od innych osób w czasie podróży związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. m.in. związanej ze zbieraniem informacji niezbędnych do opisu tras. Wówczas nie będzie Pani musiała korzystać z obcych miejsc noclegowych. Wartość początkowa pojazdu nie przekroczy limitu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4b Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), tj. 150.000,00 zł. Dodatkowo samochód osobowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych – zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. Ustawy.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wskazała Pani, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, samochód objęty zakresem pytania będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Opisany samochód jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Opisany samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej i wykluczone będzie wykorzystanie go do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Zostaną określone zasady użytkowania samochodu w formie regulaminu. Postanowienia regulaminu będą mówić o konkretnym celu i zakresie użytkowania samochodu. Dodatkowo w regulaminie będzie zapis, że samochód pozostaje do dyspozycji tylko i wyłącznie w czasie pracy lub w czasie wypełniania obowiązków na rzecz działalności gospodarczej. Będzie wskazane miejsce parkowania samochodu w siedzibie firmy, a także opis jak wygląda ewidencja przebiegu pojazdu, kto dokonuje jej wpisu i kiedy. Do regulaminu zostanie załączony wykaz samochodów służbowych i osób upoważnionych do korzystania z nich.

Sposób wykorzystania pojazdu określony w zasadach jego użytkowania, potwierdzony prowadzoną ewidencją przebiegu, wykluczy jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, ponieważ w załączonej ewidencji będzie za każdym razem wpisany oprócz numeru rejestracyjnego, kolejny numer wpisu, data i cel wyjazdu, opis trasy skąd -dokąd, będzie wpisana ilość przejechanych kilometrów, imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem, stan licznika na dzień rozpoczęcia trasy i jej zakończenia, co będzie poświadczone podpisem właściciela. Dodatkowo wpisywane będą: dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji, stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji, liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Nadzór nad samochodem będzie sprawowany przez właściciela. W przypadku zatrudnienia pracowników i udostępnieniu przedmiotowego samochodu osobom trzecim, właściciel rozważy zamontowanie GPS.

Wartość wyposażenia samochodu nie będzie przekraczać kwoty 10.000 zł.

Samochód będzie wykorzystywany tylko w prowadzonej działalności gospodarczej.

Przychody z prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej będą opodatkowane podatkiem liniowym lub skalą podatkową.

Pytania

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będzie Pani miała prawo do odliczenia 100% podatku VAT wykazanego w fakturze zakupu samochodu osobowego, zakupu dodatkowego wyposażenia pojazdu (specjalnej zabudowy wewnątrz samochodu umożliwiającej prowadzenie mobilnego biura), zakupu paliwa i innych wydatków związanych z eksploatacją pojazdu – przy założeniu wykorzystywania pojazdu tylko do działalności gospodarczej, prowadzenia ewidencji pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 w Ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685) oraz zgłoszenia do urzędu skarbowego informacji na temat pojazdu, o której mowa w art. 86a pkt 12 Ustawy?

2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będzie Pani miała prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu osobowego o wartości poniżej 150.000 zł oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu dodatkowego wyposażenia pojazdu (specjalnej zabudowy wewnątrz samochodu umożliwiającej prowadzenie mobilnego biura) oraz zakupu paliwa i innych wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w wysokości 100%?

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytania Nr 2 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania Nr 1 dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Pani stanowisko w sprawie

Jeśli chodzi o zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego samochodu osobowego o wartości poniżej 150.000 zł oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zakupu dodatkowego wyposażenia pojazdu (specjalnej zabudowy wewnątrz samochodu umożliwiającej prowadzenie mobilnego biura), zakupu paliwa i innych wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w wysokości 100%, to według art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej Ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

‒ musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

‒ nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

‒ musi być należycie udokumentowany.

Wydatki dotyczące odpisów amortyzacyjnych jak i poniesione wydatki na zakup dodatkowego wyposażenia pojazdu (specjalnej zabudowy wewnątrz samochodu umożliwiającej prowadzenie mobilnego biura), na zakup paliwa oraz inne wydatki eksploatacyjne tego pojazdu, będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Bowiem bez poniesienia tych wydatków nie jest możliwe szczegółowe opisanie tras podróży oraz późniejsza sprzedaż e-booków. Wydatki te pozostają w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i będą poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wydatki te nie są również wymienione w art. 23 ww. ustawy oraz będą również należycie udokumentowane. Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki poniesione na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio – poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Samochód osobowy, który planuje Pani zakupić, spełnia ww. definicje środka trwałego. Zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Zatem według Pani opinii, wartość początkowa tego pojazdu będzie podlegać odpisom amortyzacyjnym na zasadach określonych w ww. ustawie – z uwzględnieniem limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Odpisy amortyzacyjne będą mogły być odnoszone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Jak już wcześniej Pani wspomniała, będzie użytkowała pojazd tylko do celów związanych z działalnością gospodarczą i będzie prowadziła ewidencję przebiegu pojazdu, według ewidencji na potrzeby podatku VAT. Dlatego w Pani ocenie, wydatki na dodatkową zabudowę na potrzeby mobilnego biura (o ile nie przekroczą 10.000 zł), wydatki na paliwo i inne wydatki eksploatacyjne pojazdu będzie Pani miała prawo zaliczyć w 100% do kosztów uzyskania przychodów, tj. bez stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 23 ust 1 pkt 46a ww. ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

- został właściwie udokumentowany;

- wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Treść art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

- przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy zauważyć, że podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy:

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z zacytowanego przepisu wynika, że do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:

‒ przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

‒ rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

‒ rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

‒ adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,

‒ modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.

Ulepszenie polega zatem na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w przepisie art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Należy jednocześnie wskazać, że aby wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego zwiększały jego wartość początkową, konieczne jest spełnienie (łącznie) kilku warunków:

‒ wydatki ulepszeniowe muszą być związane z przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją albo modernizacją,

‒ wydatki takie powinny powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego,

‒ suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 10.000 zł.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika że:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a) 225.000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b) 150.000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy,

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dotyczy zatem wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.):

Pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub

2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Jak stanowi ust. 5 ww. artykułu:

Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:

a) odprzedaży,

b) sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,

c) oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;

2. w odniesieniu do których:

a) kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub

b) podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Zgodnie z ust. 6 tego artykułu:

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g tej ustawy,

Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści cytowanych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% wydatków związanych z samochodem osobowym do kosztów uzyskania przychodu dotyczących w sytuacji, gdy pojazd ten jest wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

W opisie sprawy podała Pani informacje, z których wynika, że:

‒ planuje Pani rozpoczęcie jednoosobowej działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza będzie polegać na opracowywaniu, pisaniu i sprzedaży szczegółowych tras podróżniczych w formie e-booków.

‒ Planuje Pani zakup samochodu osobowego, którym będzie się Pani poruszała na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

‒ Zamierza Pani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu zgodnie z art. 86a ust. 12 ww. ustawy.

‒ Opisany samochód osobowy w działalności gospodarczej będzie pełnił wiele ról. Będzie spełniał funkcję zarówno transportową, „mobilnego biura” jak i funkcję noclegową (zamiast namiotu).

‒ Opisany samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej i wykluczone będzie wykorzystanie go do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

‒ Na potrzeby dostosowania ww. samochodu do „mobilnego biura” planuje Pani zakupić dodatkową zabudowę do wnętrza pojazdu.

‒ Wartość początkowa pojazdu nie przekroczy limitu, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy, tj. 150.000 zł.

‒ Samochód osobowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

‒ Wartość wyposażenia samochodu nie będzie przekraczać kwoty 10.000 zł.

‒ Samochód będzie wykorzystywany tylko w prowadzonej działalności gospodarczej.

‒ Przychody z prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej będą opodatkowane podatkiem liniowym lub skalą podatkową.

Zatem, jeżeli samochód osobowy, który będzie środkiem trwałym, będzie wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, a także będzie Pani prowadzić ewidencję, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług, to wydatki poniesione przez Panią w związku z eksploatacją oraz użytkowaniem ww. samochodu (odpisy amortyzacyjne oraz koszty paliwa i innych wydatków związanych z eksploatacją) będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wysokości 100%.

Odnośnie wydatków na wyposażenie samochodu wskazujemy, że co do zasady wydatki na ulepszenie środka trwałego zwiększają jego wartość początkową. Wydatki poczynione w roku podatkowym w wysokości nieprzekraczającej 10.000 zł, nie powodują ulepszenia środka trwałego, co nie skutkuje obowiązkiem podwyższenia jego wartości początkowej.

Zatem, poniesione wydatki na zakup elementów wyposażenia samochodu osobowego w 100% będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. Należy zwrócić uwagę, że wartość przedmiotowych elementów wyposażenia samochodu osobowego, jak Pani wskazała, nie przekroczy 10.000 zł, a więc mogą być one zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności aktualizowania wartości początkowej środka trwałego.

Podkreślić należy, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wyłącznie wydatki z tytułu wykorzystywania samochodu wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, a ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywa na Pani. Istotnym jest, aby podatnik udokumentował fakt, że poniesione wydatki związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz że poniesienie tego wydatku będzie mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Dodatkowe informacje

Podkreślić należy, że wykazanie związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o zdarzenie przyszłe przez Panią przedstawiony, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).