Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Stwierdzam, że stanowisko Spółki w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 stycznia 2022 r. wpłynął wniosek Spółki o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika związanych z uczestnictwem pracowników Spółki w programie motywacyjnym organizowanym przez spółkę z siedzibą w Stanach Zjednoczonych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym. Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności jest działalność związana z oprogramowaniem. Spółka jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), w której głównym i dominującym podmiotem jest A. (dalej jako: „A.”).

A. jest spółką z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, notowaną na nowojorskiej giełdzie papierów wartościowych (NASDAQ), która w Grupie wdrożyła i prowadzi program motywacyjny Restricted Stocks Units (dalej jako: „Program Motywacyjny”, „Program”). Program jest dla wszystkich aktywnych pracowników w spółkach należących do Grupy, w tym także pracowników Spółki (dalej jako: „Uczestnicy”). Każdy Uczestnik podpisał z A. umowę „Restricted Stocks Units Agreement” (dalej: „Umowa”).

Program polega na przyznawaniu nieodpłatnie Uczestnikom zastrzeżonych jednostek akcyjnych - ang. Restricted Stocks Units (dalej jako: „RSU”). Jest to program 4-letni, w którym każdy Uczestnik otrzymuje określoną ilość RSU. Ilość RSU, która jest przyznana każdemu Uczestnikowi jest znana z góry, jednakże są one przydzielane Uczestnikom proporcjonalnie do czasu trwania Programu Motywacyjnego, tzn. po upływie każdego roku 25% przyznanych RSU jest przydzielanych pracownikom (tzw. vesting). Każde RSU reprezentuje prawo do otrzymania jednej akcji zwykłej A. o wartości nominalnej 0,001 dolara w momencie nabycia uprawnień, czyli w momencie vestingu. Nabyte RSU Uczestnik może sprzedać lub zatrzymać i sprzedać później. Program jest rozwijany i w pełni finansowany przez A.

W celu technicznej obsługi nabywania, przetrzymania oraz zbywania RSU, a także w celu zapewnienia Uczestnikom własnych rachunków papierów wartościowych, A. wyznaczyła profesjonalny podmiot zewnętrzny - brokera z siedzibą w Stanach Zjednoczonych, który działa jako Administrator Programu. Wszystkie czynności związane z Programem odbywają się za pośrednictwem platformy internetowej Administratora Programu.

Uczestnicy nie ponoszą żadnych kosztów związanych z Programem, w tym kosztów związanych z utrzymaniem konta u Administratora Programu. Zgodnie z Umową wszystkie obciążenia publicznoprawne powstałe po stronie Uczestnika w związku z uczestnictwem w Programie, tj. z nabyciem lub zbyciem RSU, są ponoszone przez Uczestnika.

Pracownicy Spółki dobrowolnie uczestniczą w Programie Motywacyjnym na podstawie zawartej z A. Umowy. Umowa nie jest częścią umowy o pracę zawartej pomiędzy Pracownikami Spółki a Spółką. Spółka nie ma wpływu na zasady Programu. Ponadto, o ile uczestnictwo pracowników Spółki w Programie jest uzależnione od istnienia stosunku zatrudnienia pomiędzy pracownikami Spółki a Spółką, to informacja na temat Programu nie wynika z umów o pracę oraz nie ma swojego źródła w żadnych innych wewnętrznych dokumentach Spółki, takich jak regulamin wynagradzania oraz regulamin pracy. Korzyści wynikające z Programu Motywacyjnego nie stanowią elementu wynagrodzenia pracowników Spółki.

W przypadku sprzedaży RSU, wynagrodzenie wypłaca Administrator Programu bezpośrednio do Uczestnika. Spółka nie zajmuje się sprawami związanymi z transferem środków pieniężnych. Wynagrodzenie za sprzedane RSU nie jest częścią listy płac pracowników - Uczestników.

Spółka nie ponosi żadnych kosztów w związku z uczestnictwem pracowników Spółki w Programie Motywacyjnym takich jak koszty utrzymania Programu, koszty doradztwa księgowo-podatkowego oraz koszty utrzymania papierów wartościowych. A. jest bezpośrednio obciążana wszelkimi kosztami Programu związanymi z jego wdrożeniem oraz bieżącym funkcjonowaniem.

Niewykluczone, że w przyszłości Spółka będzie ponosić koszty związane z utrzymaniem Programu Motywacyjnego w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie (takie jak m.in.: koszty utrzymania Programu, koszty doradztwa księgowo-podatkowego, koszty utrzymania papierów wartościowych, refaktura kosztów papierów wartościowych). Spółka będzie wówczas ponosiła koszty proporcjonalnie do kosztów poniesionych przez A. w związku z uczestnictwem w Programie pracowników Spółki. Kosztem dla Spółki będą zatem te wydatki, które będą dotyczyć pracowników Spółki.

Program Motywacyjny ma na celu rozwój talentów Uczestników oraz stworzenie środowiska, które zachęci i zatrzyma wykwalifikowanych pracowników A.. oraz pracowników spółek zależnych. Program nie jest uzależniony od osiągniętych wyników przez pracownika.

Pytania

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie będą ciążyć na Spółce obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), z tytułu uczestnictwa pracowników Spółki w Programie Motywacyjnym organizowanym przez A., w konsekwencji którego, otrzymują oni przychody związane z uczestnictwem w Programie?

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w przypadku gdy Spółka będzie w przyszłości ponosiła koszty związane z utrzymaniem Programu Motywacyjnego w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie, to także nie będą ciążyć na Spółce obowiązki płatnika zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, z tytułu uczestnictwa pracowników Spółki w Programie Motywacyjnym organizowanym przez A., w konsekwencji którego, otrzymują oni przychody związane z uczestnictwem w Programie?

Stanowisko Spółki w sprawie

Zdaniem Spółki, uzyskiwane przez pracowników Spółki przychody z tytułu uczestnictwa w Programie Motywacyjnym organizowanym przez A.. nie mogą zostać uznane za przychody ze stosunku pracy, a zatem Spółka nie będzie z tego tytułu pełniła roli płatnika w myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm., dalej powoływana jako: ustawa o PIT), tj. nie ma obowiązku obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od tych przychodów.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT: „Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które zyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.” W związku z powyższym, warunkiem istnienia obowiązków płatnika w stosunku do określonego podmiotu jest dokonywanie świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących jego pracownikami i powstanie u nich przychodu m.in. ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT: „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”

Z przytoczonego przepisu wynika, że przychodami z tego źródła są wszelkie wskazane wyżej świadczenia pieniężne i niepieniężne, które otrzymuje pracownik i które jednocześnie pozostają w związku prawnym i faktycznym ze stosunkiem pracy.

Z art. 31 ustawy o PIT jednoznacznie wynika, że w przypadku przychodów ze stosunku pracy świadczeniodawcą powinien być zakład pracy - pracodawca. Co potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 lutego 2015 r. (sygn. akt II FSK 640/12): „Skoro między świadczeniem a stosunkiem pracy musi istnieć związek co najmniej faktyczny, to spełniającym te świadczenia musi być pracodawca, on bowiem jest drugą stroną stosunku pracy, zobowiązaną w jego ramach do spełniania świadczeń wynikających z umowy o pracę, układów zbiorowych pracy czy też wprost z przepisów prawa pracy, regulujących obowiązki pracodawcy względem pracowników.”

Stanowisko takie potwierdzają również interpretacje indywidualne wydane w analogicznych stanach faktycznych m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2014 r., nr ILPB2/415-922/14-2/JK, w której Organ podatkowy potwierdził, że na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z przyznaniem pracownikom akcji, gdyż jak już powyżej wskazano, warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu, co w przedmiotowej sprawie miejsca nie będzie miało bowiem „świadczeniodawcą” jest spółka norweska - mimo, że koszt programu zostaje refakturowany na spółkę polską.

Dodatkowo objęcie pracowników Spółki Programem Motywacyjnym nie stanowi elementu warunków pracy i płacy tych pracowników, nie wynika z zapisów umów o pracę, regulaminów pracy, płacy lub nagradzania pracowników. Uzyskanie przez pracowników przychodów z tytułu uczestnictwa w Programie nie jest więc świadczeniem ze stosunku pracy łączącego Spółkę z pracownikami biorącymi udział w Programie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II FSK 2176/09) także wskazuje, że: „ze stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy wynika, że objęcie czy też określone nabycie akcji zagranicznej spółki kapitałowej realizowane jest przez tą spółkę, natomiast okoliczność, że beneficjentami tych czynności są pracownicy spółki krajowej, nie uzasadnia jeszcze twierdzenia, że uzyskanie wzmiankowanych akcji jest świadczeniem ze stosunku (prawnego) pracy łączącego spółkę krajową z jej pracownikami. Ze stanu faktycznego nie wynika, że objęcie lub nabycie na preferencyjnych warunkach akcji spółki przez pracowników spółki „polskiej” stanowiło element warunków pracy i płacy tych pracowników, aby - na przykład - objęte było zapisami umów o pracę zgodnych z prawem pracy regulaminów pracy, płacy lub nagradzania pracowników”.

W opisywanym stanie faktycznym nabycie i realizacja RSU dokonywane jest na podstawie zawartej Umowy z A. Nie wynika ono ze stosunku pracy łączącego Spółkę z pracownikami i nie rodzi żadnych obowiązków płatnika po stronie Spółki. Ponadto, RSU nie są przekazywane Uczestnikom przez Spółkę, ani na „zlecenie” Spółki. Spółka nie jest również organizatorem Programu Motywacyjnego.

W konsekwencji, nie można uznać, że Spółka, z tytułu uzyskiwania przez pracowników Spółki przychodów z tytułu uczestnictwa w Programie jest drugą stroną stosunku zobowiązaniowego, zobligowaną do spełniania świadczeń. RSU przyznaje A., z którą pracowników Spółki nie łączy stosunek pracy, natomiast RSU jest przyznawane na podstawie Umowy zawartej pomiędzy A. a Uczestnikami.

Fakt, że Spółka może w przyszłości częściowo zostać obciążona kosztami uczestnictwa swoich pracowników w Programie Motywacyjnym, w ocenie Spółki nie jest jednoznaczny z uzyskaniem przez pracowników Spółki przychodów ze stosunku pracy zawartego ze Spółką. Spółka nie ma wpływu na zasady działania Programu Motywacyjnego. Spółka nie może również decydować o tym, w jakiej wysokości przychody z tytułu uczestnictwa w Programie Motywacyjnym zostaną przyznane poszczególnym pracownikom, a zatem nie realizuje obowiązków pracodawcy w odniesienia do swoich pracowników i ich przychodów ze stosunku pracy. Jeżeli Spółka będzie w przyszłości ponosiła koszty związane z utrzymaniem Programu w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie Motywacyjnym to ta sytuacja nie zmieni faktu, że świadczeń na rzecz pracowników nie dokonuje Spółka tylko A. a świadczenia te nadal nie wynikają ze stosunku pracy. W konsekwencji, uzyskiwane przez pracowników Spółki przychody z uczestnictwa w Programie Motywacyjnym nie mogą zostać uznane za przychody ze stosunku pracy ze Spółką, a zatem Spółka nie będzie z tego tytułu pełniła roli płatnika w myśl art. 31 ustawy o PIT także w sytuacji, gdy Spółka będzie w przyszłości ponosiła koszty związane z utrzymaniem Programu Motywacyjnego w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie.

Reasumując, zdaniem Spółki warunkiem istnienia obowiązków płatnika jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu a świadczenia te winny wynikać z łączącego Spółkę i pracowników stosunku pracy. Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego należy wskazać, że żaden z tych warunków nie został spełniony, ponieważ:

· świadczenia związane z uczestnictwem w Programie Motywacyjnym dokonuje A. a nie Spółka,

· świadczenia z tytułu uczestnictwa w Programie Motywacyjnym nie wynikają z łączącego Spółkę i pracowników biorących udział w Programie stosunku pracy.

Zdaniem Spółki nie będą więc ciążyć na Spółce obowiązki z tytułu pełnienia roli płatnika zgodnie z art. 31 ustawy o PIT w odniesieniu do świadczeń związanych z RSU zarówno w opisanym stanie faktycznym, jak i w sytuacji, gdy Spółka będzie w przyszłości ponosiła koszty związane z utrzymaniem Programu Motywacyjnego w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Spółka przedstawiła we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1. obliczenie,

2. pobranie,

3. wpłacenie

- podatku, zaliczki.

Jak stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji, udzielający świadczenia (płatnik) - uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia, ciążących na Spółce obowiązków płatnika w związku z udziałem pracowników Spółki w programie motywacyjnym, organizowanym przez spółkę zagraniczną.

Wymaga podkreślenia, że o tym, czy świadczenie uzyskiwane przez podatnika jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą. Istotne jest także to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem prawnym.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy lub stosunkiem pokrewnym.

W pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy pracownicy Spółki nabywają nieodpłatnie zastrzeżone jednostki akcyjne RSU, reprezentujące prawo do otrzymania jednej zwykłej akcji spółki z siedzibą w Stanach Zjednoczonych od Spółki, czy też od innego podmiotu, tj. spółki amerykańskiej, organizatora programu motywacyjnego. Obowiązki płatnika po stronie Spółki mogłyby bowiem powstać wyłącznie w odniesieniu do sytuacji udzielania przez Spółkę świadczeń na rzecz zatrudnionych pracowników, uczestniczących w programie.

W niniejszej sprawie:

• Organizatorem programu motywacyjnego jest spółka z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. To spółka zagraniczna (stojąca na czele Grupy), podejmuje decyzje odnośnie wdrożonego programu.
• Uczestnicy programu są związani umową o pracę ze Spółką, nie są natomiast związani jakimkolwiek stosunkiem pracy, ani innym stosunkiem prawnym ze spółką amerykańską, organizatorem programu.
• Umowa uczestnictwa w programie motywacyjnym podpisywana jest przez uczestników ze spółką amerykańską.
• Uczestnictwo w programie nie wynika z treści umów o pracy oraz nie ma swojego źródła w żadnych innych wewnętrznych dokumentach, takich jak regulamin wynagradzania, regulamin pracy.
• Spółka nie ma wpływu na zasady programu.
• Obecnie Spółka nie ponosi żadnych kosztów w związku z uczestnictwem pracowników Spółki w Programie Motywacyjnym. Koszty te ponosi spółka amerykańska.
• W przyszłości Spółka będzie ponosić koszty związane z utrzymaniem programu motywacyjnego w związku z uczestnictwem swoich pracowników w Programie (tj. koszty utrzymania programu, koszty doradztwa księgowo-podatkowego, koszty utrzymania papierów wartościowych, refaktura kosztów papierów wartościowych).

W takiej sytuacji nie można uznać, że świadczenia pracowników Spółki, w związku z uczestnictwem w programie, o ile faktycznie powstaną, są przez nich uzyskiwane od Spółki, jako pracodawcy. Ponadto przedstawione we wniosku okoliczności faktyczne nie dają podstaw do uznania, że spółka amerykańska realizuje oraz będzie realizowała na rzecz pracowników Spółki świadczenia „zlecone”, „zorganizowane” przez Spółkę.

Skoro Spółka nie jest podmiotem dokonującym świadczeń na rzecz pracowników, po stronie Spółki nie powstaną obowiązki płatnika określone w art. 31, art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od kwalifikacji podatkowej opisanych we wniosku świadczeń po stronie pracowników Spółki, jako podatników, o ile one powstaną.

W konsekwencji, prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie ciążą i nie będą ciążyły na Spółce obowiązki płatnika, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu uczestnictwa pracowników Spółki w programie motywacyjnym organizowanym przez spółkę amerykańską.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia istnienia po stronie Spółki obowiązków płatnika określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niniejsza interpretacja indywidualna nie rozstrzyga natomiast, czy w związku z uczestnictwem w programie motywacyjnym po stronie pracowników Spółki powstaje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnośnie powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnej oraz wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

· stanu faktycznego, który Spółka przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

· zdarzenia przyszłego, które Spółka przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: sytuacja Spółki musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Spółka zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Spółka ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).