0114-KDIP3-1.4011.1164.2021.2.AC

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 21 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 lutego 2022 r. (data wpływu 1 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem liniowym. Ewidencja dla celów podatkowych prowadzona jest w oparciu o księgi rachunkowe (pełna księgowość). Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, stosownie do wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zajmuje się działalnością: Transport drogowy towarów (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 43.41 .Z), jako przeważającą działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą: (…) i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT (podatek od towarów i usług)). Wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo o uznanej marce na rynku zarówno krajowym jak i zagranicznym. Obecnie 90 % świadczonych przez niego usług stanowi transport międzynarodowy realizowany dla zagranicznych kontrahentów.

Wnioskodawca w celu dotarcia ze swoją ofertą handlową do szerszej grupy klientów, w tym wypadku, potencjalnych klientów przebywających na parkurach, zakupił konia sportowego.

Zakupiony koń jest reklamą przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, obecnie bierze udział w zawodach sportowych na terenie całej Polski, jednak w planach Wnioskodawcy jest także udział konia w zawodach poza granicami kraju.

Jeździec startujący na przedmiotowym koniu ma logo firmy na fraku, koszulkach, bluzach. Koń występuje w zawodach z logo firmy na czapraku. Na przyczepie, która służy do przewozu konia, umieszczone jest logo i opis przedsiębiorstwa (…) jako sponsora głównego udziału przedmiotowego konia w zawodach (zdjęcia w załączeniu).

Wobec powyższego Wnioskodawca poniósł jednorazowy koszt zakupu konia (inwentarz żywy), a ponadto ponosi następujące koszty związane z jego utrzymaniem i udziałem w zawodach sportowych:

a) produkty żywieniowe, w tym produkty weterynaryjne i suplementy diety,

b) akcesoria dla konia,

c) treningi konia,

d) zakup przyczepki do przewozu konia z logo firmy (`(...)`),

e) akcesoria jeździeckie,

f) usługi hotelowe,

g) opłaty związane z udziałem w zawodach,

h) usługi wykonania reklam i emblematów.

Wnioskodawca zakłada, że prowadzona w ten sposób reklama przyniesie wymierne korzyści poprzez pozyskanie nowych klientów i nowych zleceń, co przełoży się na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z wpisem do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej), działalność gospodarczą prowadzi Pan od 23.09.1991 r.

W ramach prowadzonej działalności nie planuje Pan rozszerzenia jej zakresu o świadczenie usług marketingowych i reklamowych. Nie planuje Pan uzyskiwania z tego tytułu przychodów. Tym samym nie będzie Pan pozyskiwał potencjalnych klientów na usługi reklamowe czy marketingowe.

Zakres prowadzonej przeze Pana działalności nie zostanie rozszerzony o inne, niż dotychczas świadczone przez Pana usługi, tj. usługi transportu drogowego towarów.

W związku z udziałem konia w zawodach sportowych nie uzyskuje Pan żadnego przychodu. Jednak z uwagi na systematyczność treningów przedmiotowego konia oraz jego udział w zawodach, czego koszty Pan ponosi, jego wartość wzrasta co z kolei spowoduje uzyskanie przez Pana przychodu w przypadku jego sprzedaży.

W ramach prowadzonej działalności świadczę usługi transportu drogowego towarów (PKD 49.41.Z). Jest to Pana przeważająca działalność. Obecnie 90 % świadczonych usług stanowi transport międzynarodowy realizowany dla zagranicznych kontrahentów. W celu dotarcia ze swoją ofertą handlową do szerszej grupy klientów, w tym właśnie do potencjalnych nowych klientów zagranicznych, przebywających na parkurach, jako publiczność, zakupiłem konia sportowego. Zakupiony koń jest reklamą prowadzonego przeze mnie przedsiębiorstwa, obecnie bierze udział w zawodach sportowych na terenie całej Polski. Planuje Pan także udział przedmiotowego konia w zawodach rangi międzynarodowej. Sponsorując udział konia, który wraz z jeźdźcem prezentuje logo Pana firmy, w zawodach oraz ponosząc koszty związane z jego utrzymaniem, spodziewam się pozyskania nowych klientów przede wszystkim zagranicznych, na świadczone przeze mnie usługi transportowe.

W Pana ocenie taki sposób reklamy świadczonych usług (prezentowanie logo Pana firmy przez konia i jeźdźca w czasie zawodów) jest skuteczny w kontekście pozyskania klienta zagranicznego. Z doświadczenia osoby uczestniczącej w takich zawodach jako publiczność wie Pan, że zagraniczni przedsiębiorcy również w imprezach takich biorą udział. Tym samym prawdopodobieństwo pozyskania przez Pana zagranicznego nowego klienta na świadczone przez siebie usługi, jest większe dzięki zastosowaniu opisanej formy reklamy niż reklamy za pomocą tradycyjnych form, jak np. ogłoszenia czy reklama w Internecie.

W związku z podjętymi działaniami spodziewa się Pan pozyskania nowych klientów przede wszystkim klientów zagranicznych, co bezpośrednio przełoży się na zwiększenie uzyskiwanych przez Pana przychodów z tytułu świadczonych usług transportowych. Tym samym, w ocenie Pana opisane powyżej działania będą wpływały na osiągnięcie lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Pytanie

Czy poniesione przez Wnioskodawcę, wyżej wymienione koszty, związane z zakupem konia jego utrzymaniem oraz udziałem w zawodach sportowych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy wskazane w opisie stanu faktycznego przedmiotowego wniosku, wydatki na zakup konia, jego utrzymanie oraz związane z udziałem w zawodach sportowych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj, z dnia 15 czerwca 2021 r.; Dz.U. z 2021 r. poz. 1128; zwana dalej ustawą o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym, jako wydatki na reklamę.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, oprócz tych wskazanych w ustawie jako wyłączone z kosztów, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami.

Definicja ustawowa kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny. Implikuje to konieczność każdorazowej analizy dokonanego przez podatnika wydatku w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje przynależność konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Przesłankę celowości spełniają zarówno te wydatki, których poniesienie służy bezpośrednio osiąganiu konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

5. został właściwie udokumentowany,

6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy wskazane w opisie stanu faktycznego przedmiotowego wniosku, wydatki na zakup konia, jego utrzymanie oraz związane z udziałem w zawodach sportowych, stanowią koszty wykazujące pośredni związek z osiąganym przychodem jako wydatki poniesione na reklamę przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Zakłada on, że prowadzona w ten sposób reklama przyniesie wymierne korzyści poprzez pozyskanie nowych klientów i nowych zleceń, co przełoży się na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy.

Należy podkreślić, iż na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy ani reprezentacji, zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć oraz orzecznictwa sądów administracyjnych.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług. Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Reklama polega głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi (Wyrok NSA oz. we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2002 r. w sprawie I SA/Wr 4097/01). Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

W ustawie o PIT nie ma także definicji pojęcia „reprezentacja”. „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest m. in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej oraz ułatwienie zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Dobre reprezentowanie, wywołujące korzystne postrzeganie przedsiębiorcy przez podmioty zewnętrzne, może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, czy też innych okolicznościach faktycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku (uchwała składu siedmiu sędziów NSA) z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (tak też Wyrok NSA z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2361/10, Wyrok NSA z 25 października 2013, sygn. akt II FSK 1976/13), zdefiniował pojęcie „reprezentacji” na gruncie prawa podatkowego. W uzasadnieniu wyroku wskazał, że w celu wyjaśnienia tego pojęcia „należy odwołać się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) (analogicznie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT) stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów”. Będzie ją stanowiło „każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika”, które ma na celu stworzenie jego „oczekiwanego wizerunku (`(...)`) dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia”. Z jego wykreowaniem wiążą się określone wydatki, przy czym „kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Ponownie podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy”.

W oparciu o powyższe należy stwierdzić, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodu jako wydatki związane z reklamą, ponieważ będą związane pośrednio z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę.

Wydatki te mają na celu przekazywanie informacji o usługach Wnioskodawcy i nakłanianie potencjalnych klientów obecnych na zawodach jeździeckich do ich nabycia. Poniesione wydatki umożliwiają Wnioskodawcy prezentowanie swojej oferty handlowej i swojej marki (oznakowania produktu lub producenta).

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy zarówno koszt zakupu konia jak i pozostałe wydatki związane z utrzymaniem konia oraz z udziałem w zawodach, należy zaliczać do kosztów uzyskania w dacie ich poniesienia w całości. Dotyczy to również wydatku na zakup konia, który nie stanowi wydatku na zakup środka trwałego i nie stosuje się do tego wydatku zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych (takie stanowisko zostało zawarte w interpretacjach indywidualnych z dnia 15 lutego 2010 r., znak ITPB3/423-781/09/AW oraz z dnia 28 maja 2014 r., znak IPPB1/415-266/14-2/AM). Tym samym w opisanym stanie faktycznym wydatek ten, jako spełniający przesłanki z art. 22 ust 1 ustawy o PIT, stanowi w całości koszt uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.)

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

‒ został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

‒ jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

‒ pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

‒ poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

‒ został właściwie udokumentowany,

‒ nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy mieć również na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie – z punktu widzenia podatnika – posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest działaniami firmy jak również i takich, których cechy – po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji – uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Istotną przesłanką zaliczenia poniesionego wydatku do kosztu uzyskania przychodu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między tym wydatkiem, w taki sposób, że jego poniesienie przyczyni się do powstania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Katalog wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów został ograniczony przez wskazanie w art. 23 ww. ustawy tych wydatków, które nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Ustawodawca nie wskazał w ww. art. 23 wydatku na zakup pralki i suszarki jako wydatki nie stanowiące kosztu uzyskania przychodu.

Przy kwalifikowaniu wydatków do kosztów uzyskania przychodu, każdy przypadek poza wyraźnie wskazanymi w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod katem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania. Poniesienie powyższego wydatku, w ocenie organu podatkowego, nie wykazuje przesłanek racjonalnego działania, tym bardziej, że pralka i suszarka zainstalowana jest w miejscu zamieszkaniu podatnika.

Wydatek musi być zatem poniesiony w taki sposób, aby można było oceniając go obiektywnie, założyć z dużym prawdopodobieństwem, iż przyniesie on przychód. Oznacza to, że przy okazji prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów tej działalności również innych wydatków, które nie są nakierowane na uzyskanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu z działalności gospodarczej, a przy okazji służą do realizacji innych celów, np. osobistych podatnika .

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia dotycząca możliwości zaliczenia do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na zakup konia, jego utrzymanie oraz związanych z udziałem w zawodach sportowych, jako wydatki poniesione na reklamę przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej reprezentacji czy reklamy.

„Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest m. in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej oraz ułatwienie zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Dobre reprezentowanie, wywołujące korzystne postrzeganie przedsiębiorcy przez podmioty zewnętrzne, może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, czy też innych okolicznościach faktycznych. Przywołana powyżej definicja reprezentacji akcentuje okazałość i wytworność jako środki do wywołania jak najlepszego wrażenia potencjalnego klienta czy kontrahenta.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu. Przez reklamę rozumie się działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach, spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Jednocześnie zauważyć należy, że można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy).

Dokonując zatem oceny zakresu pojęciowego „reprezentacji” i „reklamy” wywieść z powyższego należy, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy.

W prezentowane sprawie Organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez Pana decyzji gospodarczych i ich efektywności, lecz ocenia czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła). Powyższe nie oznacza, że zanegowana została racjonalność działania Pana i wybór określonego sposobu prowadzenia działalności. Jednak nie wszystkie wydatki związane z działalnością – nawet te uzasadnione ekonomicznie – stanowią koszty podatkowe. Takiego bowiem rozwiązania nie przewiduje katalog kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, zawarty w ustawie o PIT.

W ocenie Organu uczestnictwo zakupionego przez Pana konia w zawodach sportowych na terenie kraju jak i poza jego granicami - nie jest skierowane do potencjalnych nowych klientów/ kontrahentów Wnioskodawcy, lecz raczej do ograniczonego grona osób zainteresowanych sportem związanym z wyścigami konnymi. Wnioskodawca nie ma również jakikolwiek wpływ na grono kibiców uczestniczących w tych wyścigów (wśród których mogliby znaleźć się potencjalni Pana klienci).

Wbrew stanowisku Pana w niniejszej sprawie nie można przyjąć, że zakup konia jego utrzymanie oraz wydatki związane z udziałem w zawodach sportowych jak również fakt zamieszczenie logo Pana firmy na czerpaku oraz fraku, koszulach bluzach jeźdźca startującego na przedmiotowym koniu - jest działaniem o charakterze reklamowym.

Takie działania, w ocenie Organu, nie mieszczą się w zakresie pojęciowym reklamy jako działania podejmowanego w celu rozpowszechniania wiedzy o oferowanych przez Pana Usługach.

W swoim stanowisku wskazuje Pan że „ prowadzona w ten sposób reklama przyniesie wymierne korzyści poprzez pozyskanie nowych klientów i nowych zleceń, co przełoży się na zwiększenie przychodów Wnioskodawcy” oraz „ Poniesione wydatki umożliwiają Wnioskodawcy prezentowanie swojej oferty handlowej i swojej marki (oznakowania produktu lub producenta)”. W ocenie Organu oczywistym celem działań Pana jest stworzenie określonego wizerunku na zewnątrz w zakresie ograniczonego grona osób zainteresowanych zawodami sportowymi tj. wyścigami konnymi.

Sposób wykorzystania zakupu konia oraz wydatków związanych z jego utrzymaniem w istocie nie spełnia wymogów określonych w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (osiągnięcie przychodu jest tutaj zdarzeniem przyszłym, niepewnym, zbyt odległym i warunkowym). Nie jest to również wydatek na zachowanie, czy też zabezpieczenie źródła przychodów. Z wniosku nie wynika, aby brak zakupu konia spowodowało utratę przez Pana przychodów, czy też samo zagrożenie tą utratą. Wydatek na zakup i utrzymanie takiego „nośnika reklamy” nie jest wydatkiem na reklamę. Podkreślić należy, że koń wyścigowy ze swej istoty pełni inną rolę, niż funkcja reklamowa.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pani zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.