Interpretacja indywidualna

– stanowisko jest prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy :

‒ ustalenia wartości początkowej środka trwałego,

‒ możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji,

‒ zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 lutego 2022 r. (data wpływu 16 lutego 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego :

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarcza pod firmą (…).

W dniu 10.07.2019 r., aktem notarialnym Pan oraz małżonka otrzymaliście na współwłasność nieruchomość oznaczoną jako działka nr 1 o powierzchni 0,0220 ha objętą księgą wieczystą nr (…) zabudowaną budynkiem mieszkalnym/usługowym.

Przedmiotowe przeniesienie własności zostało dokonane w oparciu o art. 908 kodeksu cywilnego, do majątku wspólnego małżonków na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. W zamian za otrzymaną współwłasność wskazanej nieruchomości Pan oraz małżonka zobowiązaliście się do utrzymywania dożywotnika, a w szczególności na przyjęciu go jako domownika, zapewnienia pomocy i pielęgnowania w chorobie, dostarczaniu mu wyżywienia, mieszkania, opieki lekarskiej, światła i opału, oraz sprawienia mu pogrzebu według zwyczajów miejscowych, a świadczenia te mają być finansowane z majątku wspólnego małżonków.

Nadto Pan oraz małżonka ustanowiliście na rzecz dożywotnika prawo bezpłatnego i dożywotniego użytkowania przez niego wraz z prawem pobierania pożytków lokalu położonego na parterze budynku o powierzchni 67 m2, pięciu lokali mieszkalnych położonych na pierwszym piętrze budynku oraz korytarza klatki schodowej i kotłowni, (obecnie wskazane lokale na mocy umowy z uprawnionym z tytułu umowy dożywocia wykorzystywane są do prowadzonej przez podatnika działalności).

Wartość przedmiotu umowy dożywocia wskazano na kwotę 3.000.000,00 zł (trzy miliony).

Od lipca 2019 r. Pan za zgodą małżonki od której otrzymał prawo do użytkowania nieruchomości na cele prowadzonej działalności, zaliczył budynek do środków trwałych, a w konsekwencji zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość amortyzacji budynku według stawki 10% rocznie licząc stawkę amortyzacji od wartości 3.000.000 zł, która to kwota wynika z aktu notarialnego ustanawiającego umowę dożywocia.

Budynek został zaklasyfikowany przez podatnika wg Klasyfikacji Środków Trwałych do:

GRUPA 1

PODGRUPA 10

RODZAJ 109

POZOSTAŁE BUDYNKI NIEMIESZKALNE.

Stawka amortyzacji wynika z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

Działalność gospodarcza jest prowadzona przez podatnika od dnia 8 października 1993 r., zgodnie z załączonym odpisem z CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej).

Działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych zgodnie z m.in. art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek jest kamienicą z 1910 r., która od wskazanego terminu jest użytkowana, poprzedni właściciel i użytkownik w zakresie prowadzonej działalności wykorzystywał budynek od roku 2005. Od dnia 10 lipca 2019 r., budynek jest współwłasnością Pana i jest wykorzystywany przez Pana do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedmiotowe przesądza w Pana ocenie, że budynek jest używanym środkiem trwałym w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek w momencie przeniesienia własności w dniu 10 lipca 2019 r. i przyjęcia do ewidencji środków trwałych był dostosowany do prowadzenia działalności hotelowej, a Pan nie poniósł wydatków na adaptację celem dostosowania do prowadzonej działalności.

Nie poniósł Pan nakładów na adaptację i modernizację przedmiotowego budynku, które miałyby przekraczać 30% ceny jego nabycia w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek w całości przeznaczony jest na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpisy amortyzacyjne dokonywane są od całości budynku, albowiem całość budynku wykorzystywana jest na cele działalności gospodarczej.

Z uwagi na ograniczenia w działalności hoteli i wiążący się z tym spadek dochodów wynajął Pan część lokali z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej (np. gabinet terapeutyczny, lokal gastronomiczny, gabinet kosmetyczny) natomiast pozostałe lokale mieszczące się w budynku były wynajmowane w oparciu o umowy najmu długoterminowego z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe (wynajem lokalu mieszkalnego). W różnych okresach przeznaczenie poszczególnych lokali zmieniało się w zależności od decyzji najemców. Lokale były wykorzystywane jako mieszkalne (umowy zawarte z osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności) lub usługowe (umowy zawarte z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą).

Profil działalności nie został zmieniony ponieważ przez cały okres wynajmuje Pan lokale będące jego współwłasnością Z uwagi na zmieniające się tendencje na rynku zmienia się jedynie wykorzystywanie lokali, które są wynajmowane jako pokoje hotelowe (najem krótkoterminowy) lub lokale mieszkalne (najem długoterminowy) ewentualnie lokale usługowe. Większość powierzchni budynku wykorzystywana jest jako niemieszkalna.

Pytania:

1. Czy na mocy umowy o dożywocie można dokonywać w koszty odpisów amortyzacyjnych budynku w ramach prowadzonej działalności gospodarczej?

2. Czy prawidłowo liczona jest stawka amortyzacji budynku tj. od wartości z dnia nabycia wynikającej z aktu notarialnego - umowy dożywocia?

3. Czy można zastosować w tej sytuacji przyspieszoną stawkę amortyzacyjną 10%?

4. Czy w związku z odgórnym zamknięciem działalności hotelowych i pochodnych, aby firma mogła dalej funkcjonować część pokoi przeznaczona jest na wynajem długoterminowy, czy w tej sytuacji nie zmieni się stawka amortyzacyjna - w efekcie część lokali jest do działalności usługowych, część mieszkaniowych?

Pana stanowisko w sprawie

1. Prawidłowym jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w koszty prowadzonej działalności gospodarczej od wartości budynku określonej w umowie dożywocia, albowiem umowa dożywocia jest umową odpłatną i wiąże się z nią konieczność ponoszenia m.in. kosztów utrzymania dożywotnika. Umowa dożywocia ma charakter umowy odpłatnej, a w konsekwencji ekwiwalentem za otrzymaną nieruchomość wykorzystywaną do prowadzonej działalności gospodarczej są obowiązki wynikające z umowy tj. konieczność utrzymania dożywotnika.

2. Odpisy amortyzacyjne winny być liczone od wartości określonej w umowie dożywocia, a więc z dnia nabycia prawa współwłasności nieruchomości zabudowanej budynkiem.

3. W niniejszym stanie faktycznym dopuszczalnym jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej na poziomie 10% w skali rocznej.

4. Zmiana profilu działalności z uwagi na zamknięcie usług hotelowych wywołanych stanem zagrożenia epidemicznego, a w konsekwencji koniecznością przeznaczenia części pomieszczeń na wynajem długoterminowy, nie powoduje konieczności zmiany stosowanej stawki amortyzacyjnej z uwagi na wykorzystywanie części lokali o działalności usługowych, a części jako mieszkaniowych, albowiem większość powierzchni jest wykorzystywana jako niemieszkalna.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.),

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

‒ stanowić własność lub współwłasność podatnika,

‒ zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

‒ być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

‒ jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

‒ być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 cyt. ustawy,

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art.22g ust. 3 ustawy:

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W przypadku ustalenia wartości początkowej nieruchomości nabytej przez Pana na podstawie umowy o dożywocie należy odnieść się do samego pojęcia umowy o dożywocie.

Zgodnie z art. 908 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.):

Jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest więc przeniesienie własności nieruchomości. Nabywca nieruchomości zobowiązuje się natomiast do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego. Umowa o dożywocie ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej.

Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku; każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Odnosząc powyższe do przywołanych w sprawie przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wartością początkową nabytej przez Pana nieruchomości jest cena jej nabycia, wynikająca z aktu notarialnego. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego wartość przekazanej w ramach umowy dożywocia nieruchomości ustalona została w kwocie 3 000 000,00 zł.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji wskazać należy jak niżej.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 22i ust. 1 ww. ustawy,

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy,

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji.

Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej.

W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Ponadto należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazał Pan, że większość powierzchni budynku wykorzystywana jest jako niemieszkalna.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy :

- dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane ‒ jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2. ulepszone ‒ jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Ze stanu faktycznego wynika, że budynek jest kamienicą z 1910 r., która od wskazanego terminu jest użytkowana, poprzedni właściciel i użytkownik w zakresie prowadzonej działalności wykorzystywał budynek od roku 2005. Od dnia 10 lipca 2019 r., budynek jest współwłasnością Pana i jest wykorzystywany przez Pana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wobec tego należy stwierdzić, że budynek jest używanym środkiem trwałym w rozumieniu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W okolicznościach niniejszej sprawy wartość początkową nieruchomości, o której mowa we wniosku należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg ceny nabycia określonej w akcie notarialnym dokumentującym nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze umowy o dożywocie.

Będzie Pan mógł amortyzować nabytą nieruchomość − po raz pierwszy wprowadzoną do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej − przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg stawki nie wyższej niż 10%.

Od ustalonej w wyżej wskazany sposób wartości początkowej nieruchomości, która jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będzie Pan mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zmiana profilu działalności i konieczność przeznaczenia części pomieszczeń na wynajem długoterminowy, nie powoduje konieczności zmiany stosowanej stawki amortyzacyjnej. Wskazał Pan, że pomimo wykorzystywania części lokali do działalności usługowej, a części jako mieszkaniowych, większość powierzchni nieruchomości jest wykorzystywana jako niemieszkalna. Oznacza to, że stawka amortyzacji nie ulegnie zmianie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒ stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi się Pan zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).