0113-KDIPT2-2.4011.1168.2021.2.AKU

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 listopada 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 15 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania. Uzupełnił go Pan pismem z 21 lutego 2022 r. (data wpływu 24 lutego 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Był Pan zatrudniony w X w …, na umowę o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 września 2012 r. W dniu 27 maja 2021 r. odmówił Pan podpisania porozumienia w sprawie zmiany warunków zatrudnienia. W związku z powyższym, w dniu 31 maja 2021 r. otrzymał Pan wypowiedzenie warunków pracy i płacy przez pracodawcę. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano: „W związku z ważnym interesem pracodawcy polegającym na konieczności przydzielenia godzin wychowania fizycznego nauczycielowi, dla którego X w … jest placówką macierzystą. Ponadto w/w nauczyciel posiada kwalifikacje do nauczania przyrody i biologii. Natomiast Pan `(...)`. posiada tylko kwalifikacje do nauczania wych. fizycznego a X w … nie jest placówką macierzystą dla pana `(...)`..”.

W dniu 21 czerwca 2021 r. złożył Pan w Sądzie Rejonowym w … pozew o uznanie wypowiedzenia warunków pracy i płacy za bezskuteczne.

Postanowieniem z dnia 16 sierpnia 2021 r. Sąd Rejonowy w … skierował strony do mediacji.

W dniu 28 września 2021 r. zawarł Pan z X w .. (w ramach toczącego się z Pana powództwa przeciwko … postępowania o uznanie wypowiedzenia zmieniającego za bezskuteczne, sygn. akt …), ugodę mediacyjną o następującej treści:

„Par. 1

1. Strony zgodnie ustaliły, iż umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia `(...)`..2012 r. zostaje rozwiązana na mocy porozumienia Stron z dniem `(...)`..2021 r.

2. Pracodawca w terminie 7 dni od zawarcia niniejszej Ugody wypłaci Pracownikowi kwotę`(...)`.. zł (słownie: `(...)`..) tytułem trzymiesięcznego odszkodowania, przelewem na konto Pracownika znajdujące się w aktach osobowych Pracownika.

3. W ciągu 7 dni od zawarcia niniejszej Ugody Pracownik zwróci Pracodawcy przelewem na konto bankowe o numerze … kwotę `(...)`. zł (`(...)`.) tytułem wypłaconego z góry nienależnego wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2021 r.

4. W związku z rozwiązaniem stosunku pracy, o którym mowa w pkt 1 następujące dokumenty:

a) pismo Pracodawcy z dnia `(...)``(...)` informujące, że nieobecność Pracownika w pracy w dniu 1.09.2021 r. jest nieobecnością nieusprawiedliwioną,

b) pismo Pracodawcy z dnia `(...)`.. zawierające odmowę udzielenia Pracownikowi urlopu bezpłatnego na dzień 2.09.2021 r. oraz w dniach 3-10.09.2021 r.,

c) notatka służbowa z dn. `(...)`..2021 r. dotycząca negatywnej opinii p. `(...)`.. odnośnie planu lekcji,

tracą moc prawną i zostaną usunięte z akt pracowniczych Pracownika, w ciągu 3 dni od zawarcia niniejszej Ugody.

5. Koszty postępowania sądowego, w tym koszty zastępstwa procesowego Strony ponoszą we własnym zakresie.

6. Strony zgodnie oświadczają, że zawarcie i wykonanie niniejszej Ugody wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia Stron wynikające z łączącego je stosunku pracy.

Par. 2

1. Strony zgodnie wnoszą o zatwierdzenie niniejszej Ugody przez Sąd.

2. W związku z zawarciem niniejszej Ugody Strony wnoszą o umorzenie Postępowania.

3. W sprawach nieuregulowanych niniejszą Ugodą mediacyjną mają zastosowanie przepisy powszechnie obowiązującego prawa.

4. Niniejsza Ugoda wchodzi w życie z dniem jej podpisania przez ostatnią ze Stron.

5. Wszelkie zmiany niniejszej Ugody wymagają formy pisemnej, pod rygorem nieważności.

6. Ugodę sporządzono w czterech jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze Stron, jeden dla Sądu Rejonowego w … i jeden dla mediatora”.

Postanowieniem z dnia 7 października 2021 r. Sąd Rejonowy w … nadał klauzulę wykonalności na par. 1 ust. 2 i 3 ugody zawartej przez strony przed mediatorem i zatwierdził tę ugodę, w pozostałej części, umorzył postępowanie, przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w … mediatorowi `(...)`.. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych), tytułem wynagrodzenia za przeprowadzenie mediacji – za powoda, koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

W dniu 12 października 2021 r. Gmina Y przelała na Pana rzecz kwotę `(...)`. gr, a nie kwotę `(...)`. gr (wynikającą z par. 1 pkt 2 ugody) tytułem trzymiesięcznego odszkodowania. Kwota wynikająca z par. 1 pkt 2 ugody została pomniejszona o należną w ocenie Gminy zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Nie zgadza się Pan z wysokością przelanej kwoty i pobraniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i uważa, że powinien otrzymać przelew w kwocie`(...)`.. gr, zgodnie z treścią ww. ugody mediacyjnej zatwierdzonej przez Sąd.

Stosownie bowiem do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2021 r., poz. 1128, ze zm.) „Wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem: odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe”.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wolne od podatku dochodowego jest odszkodowanie wynikające z ugody sądowej, jeżeli wysokość lub zasady ustalania tegoż odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż odszkodowanie wynika z ugody mediacyjnej zatwierdzonej przez Sąd, która ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Zgodnie bowiem z przepisem art. 18315 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego „Ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Ugoda zawarta przed mediatorem, którą zatwierdzono przez nadanie jej klauzuli wykonalności, jest tytułem wykonawczym”.

Nadto należy wskazać, iż zasady i wysokość ustalania tegoż odszkodowania wynikają z przepisu art. 45 § 1 oraz art. 471 Kodeksu Pracy. Zgodnie z linią orzeczniczą przepisy Kodeksu Pracy mogą być uważane za przepisy odrębnych ustaw.

Zgodnie z przepisem art. 45 § 1 Kodeksu Pracy, „W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu”.

Art. 471 Kodeksu Pracy stanowi, iż „Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia”.

A zatem, w Pana ocenie, otrzymane odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego. Po pierwsze dlatego, co wykazano wyżej, że odszkodowanie wynika z ugody sądowej. Nadto, wysokość i zasady ustalenia przedmiotowego odszkodowania wynikają z przepisów Kodeksu Pracy, tj. art. 45 i 471.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w piśmie z dnia 16 maja 2019 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT2-1.4011.120.2019.1.MT, w którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż „wypłacone wnioskodawczyni w 2018 r. odszkodowanie z tytułu niezgodnego z przepisami wypowiedzenia umowy o pracę – zasądzone wyrokiem sądu, na podstawie art. 45 w zw. z art. 471 Kodeksu pracy – jest wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

W tym miejscu wskazał Pan, iż Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1519/18 wskazał, iż: „(`(...)`) zawarcie ugody sądowej stanowi wprost o dopuszczalności zwolnienia podatkowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g u.p.d.o.f”.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że ugoda sądowa, o której mowa we wniosku została zawarta na podstawie przepisu art. 18315 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 1831 § 2 oraz art. 18312 § 2 i 21 Kodeksu postępowania cywilnego.

Wskazał Pan, iż zgodnie z przepisem art. 1831 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego: „Mediację prowadzi się na podstawie umowy o mediację albo postanowienia sądu kierującego strony do mediacji. Umowa może być zawarta także przez wyrażenie przez stronę zgody na mediację, gdy druga strona złożyła wniosek, o którym mowa w art. 1836 § 1”.

Należy podkreślić, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w … skierował strony do mediacji postanowieniem z dnia 16 sierpnia 2021 r., w sprawie sygn. akt ….

Strony zawarły ugodę przed mediatorem, podpisały ugodę, co jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na wystąpienie do Sądu z wnioskiem o jej zatwierdzenie, o czym mediator poinformował strony.

Stosownie bowiem do przepisu 18312 § 2 i 21 Kodeksu postępowania cywilnego:

„§ 2 Jeżeli strony zawarły ugodę przed mediatorem, ugodę zamieszcza się w protokole albo załącza się do niego. Strony podpisują ugodę. Niemożność podpisania ugody mediator stwierdza w protokole.

§ 21 Przez podpisanie ugody strony wyrażają zgodę na wystąpienie do sądu z wnioskiem o jej zatwierdzenie, o czym mediator informuje strony.”

Następnie, postanowieniem z dnia 7 października 2021 r. Sąd nadał klauzulę wykonalności na § 1 ust. 2 i 3 ugody zawartej przez strony przed mediatorem i zatwierdził tę ugodę w pozostałej części. (W tym miejscu należy wskazać, iż cała treść ugody została zawarta w przedstawieniu stanu faktycznego w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej).

Stosownie bowiem do art. 18314:

㤠1

Jeżeli zawarto ugodę przed mediatorem, sąd, o którym mowa w art. 18313, na wniosek strony niezwłocznie przeprowadza postępowanie co do zatwierdzenia ugody zawartej przed mediatorem.

§ 2

Jeżeli ugoda podlega wykonaniu w drodze egzekucji, sąd zatwierdza ją przez nadanie jej klauzuli wykonalności; w przeciwnym przypadku sąd zatwierdza ugodę postanowieniem.

§ 3

Sąd odmawia nadania klauzuli wykonalności albo zatwierdzenia ugody zawartej przed mediatorem, w całości lub części, jeżeli ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, a także gdy jest niezrozumiała lub zawiera sprzeczności.”

Charakter prawny ugody określa natomiast przepis art.18315 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym : „Ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Ugoda zawarta przed mediatorem, którą zatwierdzono przez nadanie jej klauzuli wykonalności, jest tytułem wykonawczym.”

Materialnoprawną podstawą zawarcia ugody jest natomiast przepis art. 917 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z art. 300 Kodeksu pracy „W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy”. Zgodnie natomiast z art. 917 k.c. „Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać”.

Przedmiotowe odszkodowanie zostało przyznane, jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu pracy oraz art. 471 Kodeksu pracy. Zgodnie z przepisem art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Zgodnie z przepisem art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Wskazał Pan, iż był zatrudniony w X w …, na podstawie umowy o pracę czas nieokreślony od dnia 1 września 2012 r. a zatem, Pana staż pracy w dacie zawarcia ugody, tj. w dniu 28 września 2021 r. wynosił ponad 9 lat. Stosownie do art. 36 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy „Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi: 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata”.

A zatem, stosownie do przepisu art. 471 Kodeksu pracy, wysokość odszkodowania w niniejszej sprawie nie powinna być niższa od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, czyli w niniejszej sprawie za okres 3 miesięcy. Wysokość odszkodowania została określona zgodnie z § 1 ust. 2 ugody na kwotę 7 404 zł 18 gr, tytułem 3-miesięcznego odszkodowania.

W ww. ugodzie sądowej nie podano, że wysokość i zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.). Ponownie wskazał Pan, iż treść ugody została zawarta we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Niemniej jednak, w tym miejscu należy wskazać, iż wysokość odszkodowania została określona, co wykazano wyżej, na podstawie przepisów Kodeksu pracy, o którym mowa art. 9 § 1 Kodeksu pracy, tj. na podstawie art. 471 Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z art. 9 § 1 Kodeksu pracy „Ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy”.

W ugodzie sądowej nie wskazano naruszenia przez pracodawcę przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę. W § 1 ust. 1 ugody, strony zgodnie ustaliły, iż umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 1 września 2012 r. zostaje rozwiązana na mocy porozumienia stron z dniem 31 sierpnia 2021 r., tj. zmieniono tryb rozwiązania umowy o pracę na rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron w miejsce dokonanego przez pracodawcę wypowiedzenia warunków pracy i płacy, co świadczy o naruszeniu przepisów prawa pracy przez pracodawcę.

Podstawę prawną wypłaconego odszkodowania ustalonego na mocy ugody sądowej stanowią przepisy art. 45 § 1 oraz art. 471 Kodeksu pracy.

Przepisy Kodeksu pracy nie uzależniają wypłaty odszkodowania od szkody rzeczywistej. Stosownie bowiem do art. 45 § 1 Kodeksu pracy „W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu”.

Jak wskazuje K. Jaśkowski w Komentarzu aktualizowanym do kodeksu pracy „Prawo do odszkodowania nie jest uwarunkowane poniesieniem przez pracownika jakiejkolwiek szkody. Wysokość odszkodowania określa art. 471 k.p.”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż w sytuacji, gdy umowa uległa już rozwiązaniu, co miało miejsce w niniejszej sprawie, Sąd orzeka stosownie do żądania pracownika o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Jedyną przesłanką powyższego rozstrzygnięcia jest ustalenie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę.

Zawierając ugodę strony miały pełną świadomość istnienia przesłanek określonych w omawianym przepisie, albowiem w innym przypadku nie doszłoby do zawarcia ugody i w związku z powyższym, pracodawca zapłacił na rzecz pracownika przedmiotowe odszkodowanie.

Przedmiotowe odszkodowanie miało rekompensować utracone przez Pana, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 listopada 2019 r. sygn. akt III PK 150/18 „Limitowane odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania stosunku pracy (art. 471 Kodeksu pracy w związku z art. 45 § 1 Kodeksu pracy) nie pozostaje w bezpośrednim związku ze szkodą. W postępowaniu dotyczącym tego roszczenia pracownik nie musi udowadniać przed sądem pracy powstania szkody, ani jej wysokości. Odszkodowanie to, wbrew nazwie, ma więc przede wszystkim charakter pieniężnego zadośćuczynienia za pozbawienie pracownika miejsca zatrudnienia w sposób naruszający przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę. Represyjny wobec pracodawcy charakter zadośćuczynienia, mający zapobiegać nieuzasadnionemu rozwiązywaniu umów o pracę, równoważy poczucie krzywdy pracownika; przy czym im dłuższy faktyczny okres zatrudnienia – tym większa może być dolegliwość i odszkodowanie. Odszkodowanie stanowić może także formę zabezpieczenia środków utrzymania pracownika na czas pozyskania nowego źródła dochodu. Umożliwia pracownikowi przeorganizowanie życia zawodowego”.

Pytanie

Czy z przyznanej Panu kwoty wynikającej z par. 1 ust. 2 ugody, tj. z kwoty 7 404 zł 18 gr, tytułem trzymiesięcznego odszkodowania, winna być potrącona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych w świetle przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.)?

Pana stanowisko w sprawie:

W Pana ocenie, z przyznanej Mu kwoty wynikającej z par. 1 ust. 2 ugody, tj. kwoty 7 404 zł 18 gr tytułem trzymiesięcznego odszkodowania, nie powinna być potrącona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.) mającego zastosowanie w niniejszej sprawie „Wolne od podatku dochodowego są: otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320), z wyjątkiem: odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe”.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż otrzymane przez Pana odszkodowanie wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. z art. 471 Kodeksu pracy w związku z art. 45 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z przepisem art. 45 § 1 Kodeksu pracy „W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu”. Zgodnie z przepisem art. 471 Kodeksu pracy „Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia”.

Należne odszkodowanie zostało ustalone w wysokości i z przyczyn określonych w ww. przepisach, w formie ugody mediacyjnej zatwierdzonej przez Sąd, która ma moc prawnej ugody zawartej przed Sądem. Zgodnie bowiem z przepisem art. 18315 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego „Ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem. Ugoda zawarta przed mediatorem, którą zatwierdzono przez nadanie jej klauzuli wykonalności, jest tytułem wykonawczym”.

A zatem, w Pana ocenie, odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego i w związku z tym nie powinna Mu zostać potrącona zaliczka na tenże podatek. Po pierwsze dlatego, co wykazano wyżej, że odszkodowanie wynika z ugody sądowej, po drugie dlatego, że wysokość i zasady ustalenia przedmiotowego odszkodowania wynikają z przepisów Kodeksu pracy, tj. art. 471 Kodeksu pracy, w związku z art. 45 § 1 Kodeksu pracy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa m.in. do odszkodowania wypłaconego pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zauważyć, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Odszkodowanie stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Odszkodowanie w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca a jedynie wynagradza stratę lub krzywdę. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania, jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.

Jak już wyżej wskazano, każde odszkodowanie stanowi przysporzenie majątkowe, przychód podatkowy. Jednakże ustawodawca ze względów celowościowych, wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ww. ustawy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Aby wypłacona kwota korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. wypłacona kwota musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2. jej wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,

3. podstawą jej przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.

Odnosząc się do pierwszego warunku należy podkreślić, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy (art. 471 Kodeksu cywilnego i nast.) oraz deliktową – wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego i nast.). W konsekwencji, na tle Kodeksu cywilnego, świadczenie odszkodowawcze jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego.

W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody. Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej w związku z doznaną krzywdą.

Odszkodowanie według przepisów prawa cywilnego jest świadczeniem, które ma na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Z pojęciem szkody mamy do czynienia na gruncie zobowiązań umownych, gdzie dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań (art. 471 Kodeksu cywilnego). Przy czym szkodą jest zarówno uszczerbek w istniejącym mieniu, jak i utrata przyszłych korzyści. Zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia „zadośćuczynienia” z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pojęcie odszkodowania odnosi się również do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia szkody.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.), w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Stosownie do art. 443 Kodeksu cywilnego, okoliczność, że działanie lub zaniechanie, z którego szkoda wynikła, stanowiło niewykonanie lub nienależyte wykonanie istniejącego uprzednio zobowiązania, nie wyłącza roszczenia o naprawienie szkody z tytułu czynu niedozwolonego, chyba że z treści istniejącego uprzednio zobowiązania wynika co innego.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Zwolnieniem określonym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalone zostały wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

W omawianym przypadku niewątpliwie wystąpił element szkody, zaś przedmiotowe świadczenie stanowi świadczenie, które ma na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Otrzymał Pan przedmiotowe odszkodowanie z tej racji, że poniósł szkodę. Zatem, pierwszy warunek został spełniony.

Odnosząc się do drugiego warunku, zauważyć należy, że z informacji zawartych we wniosku wynika, iż strony sporu podjęły negocjacje w celu jego polubownego rozwiązania. W ich wyniku, w dniu 28 września 2021 r. została zawarta ugoda sądowa, na mocy której pracodawca zobowiązał się m.in. do zapłaty na Pana rzecz kwoty 7 404 zł 18 gr, tytułem trzymiesięcznego odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków pracy.

W zawartej ugodzie sądowej nie wskazano, że wysokość lub zasady ustalenia odszkodowania wynikają z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, lub innych aktów. W związku z powyższym należy uznać, że kwota przyznanego Panu odszkodowania wynika z ustaleń zawartych między stronami ugody. Wobec powyższego określone w ugodzie świadczenie nie jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie można uznać, że został spełniony drugi warunek.

Analizując trzeci warunek, należy stwierdzić, że skoro otrzymane przez Pana odszkodowanie zostało przyznane na podstawie ugody sądowej, to należy uznać, że trzeci warunek został spełniony.

Zatem, w sytuacji gdy nie wszystkie trzy wskazane wyżej warunki zostały spełnione, przedmiotowe odszkodowanie nie będzie mogło korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłacone Panu na podstawie ugody sądowej odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem kwota odszkodowania wynika z ustaleń zawartych między stronami ugody. W związku z tym, płatnik zasadnie potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od powyższego świadczenia.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w tym nie analizuje załączonych dokumentów. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Pana wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi Pan zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).