Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą z siedzibą w Polsce. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest przede wszystkim produkcja, jak i wykonywanie innych specjalistycznych robót budowlanych. Wnioskodawca nawiązuje kontakty z podmiotami na rynku niemieckim (Klientami) i zawiera z nimi stosowne umowy o wykonanie prac (spawalniczo-monterskich) na terytorium Niemiec.

Prace te są następnie realizowane przez współpracujące z Wnioskodawcą osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Współpraca z tymi osobami odbywa się na podstawie umów zlecenia, zawieranych na czas nieokreślony i mających charakter umów ramowych.

Jednocześnie, wyjazdy zleceniobiorców do Niemiec odbywają się w celu wykonania czynności zleconych przez Wnioskodawcę i na podstawie każdorazowych zleceń (poleceń wyjazdu). Czas trwania wyjazdów oscyluje w przedziale 4-12 tygodni, zaś wyjazdy powtarzają się w ciągu roku. Sama podróż zleceniobiorców do Niemiec odbywa się w ramach pracy najemnej w dwóch krajach na podstawie art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Prace spawalniczo-monterskie na rzecz klientów Wnioskodawcy są wykonywane na terytorium Niemiec. Jednakże, w sytuacji, gdy dany zleceniobiorca powraca do Polski i oczekuje na kolejny wyjazd, zobowiązany jest świadczyć usługi informacyjno-rekrutacyjne na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski. Usługi te wykonywane są na terytorium Polski i objęte są odrębnym wynagrodzeniem, w całości opodatkowanym w Polsce.

Umowy zawierane ze zleceniobiorcami mają charakter ramowy – a to z uwagi na fakt, że współpraca Wnioskodawcy z danym zleceniobiorcą ma co do zasady nie ograniczać się do pojedynczych zleceń, lecz do większej ich liczby. Z tego względu nie jest konieczne zawieranie ze zleceniobiorcą kolejnej umowy przed zleceniem mu wykonania kolejnego zadania. Umowa ramowa zawiera postanowienia dotyczące m.in. praw i obowiązków obu stron, sposobów rozliczania wykonanych zadań czy wynagrodzenia.

Zgodnie z treścią postanowień umowy ramowej (umowy zlecenia), z tytułu świadczenia usług spawalniczo-monterskich na rzecz Klienta zleceniobiorcy przysługuje wynagrodzenie godzinowe w wysokości każdorazowo obowiązującej na terytorium Niemiec stawki wynagrodzenia minimalnego w branży budowlanej. Z kolei z tytułu świadczenia usług informacyjno-rekrutacyjnych na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski, zleceniobiorcy przysługuje wynagrodzenie godzinowe w wysokości każdorazowo obowiązującej na terytorium Polski stawki wynagrodzenia minimalnego.

Podatek od wynagrodzeń płatny jest na terytorium Polski.

Zleceniobiorcy przysługuje od Zleceniodawcy zwrot wydatków związanych z należytym wykonywaniem zlecenia - zgodnie bowiem z art. 742 k.c., „dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi”.

W tym aspekcie wskazać trzeba, że charakter takich wydatków na gruncie rozpatrywanego przypadku mają niewątpliwie wszelkie wydatki związane z wyjazdem na terytorium Niemiec, a więc wydatki żywieniowe i inne drobne wydatki. Wydatki te w sposób klarowny wynikają wyłącznie z faktu podróży do Niemiec i nie byłyby ponoszone, gdyby zleceniobiorcy nie byli zobowiązani do odbywania takiej podróży.

Z uwagi na powyższe oraz na fakt, że realizacja prac spawalniczo-monterskich odbywa się poza miejscem zamieszkania zleceniobiorcy oraz poza miejscem siedziby Wnioskodawcy, otrzymywane przez zleceniobiorcę wynagrodzenie z tytułu wykonywania tychże prac obejmuje również należności związane z odbywaniem podróży oraz pobytem poza granicami Polski (przy uwzględnieniu wyższych kosztów utrzymania na terytorium Niemiec niż w Polsce), tj. należności z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania (a dokładnie: pokrycie kosztów wyżywienia i innych drobnych wydatków wynikających z odbywania podróży na terytorium Niemiec), tzn. diety.

Do należności tych ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej („Rozporządzenie”). Dlatego też dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej (wg § 13 ust. 2) i nie przekracza maksymalnej wysokości diety przewidzianej dla Niemiec, tj. kwoty 49,00 EUR (por. załącznik do Rozporządzenia).

Uszczegółowiając – Wnioskodawca posługuje się zmiennymi stawkami dobowymi diety. To, która stawka znajdzie zastosowanie, zależy od ustaleń poczynionych ze zleceniobiorcą. Oznacza to, że przedmiotowe należności nie są określone w maksymalnej wysokość (49,00 EUR za dobę pobytu na terytorium Niemiec), lecz odpowiednio mniej. Co ważne, tego rodzaju sytuacja powoduje, że nie jest możliwe wprowadzenie do umów ramowych odgórnie ustalonej wysokości zwracanej należności, gdyż ta jest określana na dalszym etapie współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a zleceniobiorcą.

Jednocześnie, choć wysokość otrzymywanego przez zleceniobiorcę wynagrodzenia uwzględnia każdorazowo potrzebę ponoszenia opisanych powyżej zwiększonych kosztów utrzymania za granicą, to samo wynagrodzenie w umowie ramowej nie jest podzielone na poszczególne składniki.

Wysokość składników tworzących wynagrodzenie wynika natomiast z rachunku potwierdzającego wypłatę wynagrodzenia, co oznacza, że wynika z niego wprost kwota z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania, nie wyższa niż 49,00 EUR za dobę pobytu zleceniobiorcy za granicą.

Wnioskodawca wyłącza z opodatkowania przedmiotowe należności, w łącznej kwocie nieprzekraczającej każdorazowo kwoty wynikającej z Rozporządzenia z uwzględnieniem podanych wyżej zasad, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zleceniobiorcy, jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, otrzymanych świadczeń z tytułu diet i ryczałtów za nocleg nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jako płatnik obowiązany jest do poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom, wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski, należności z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania zgodnie z przepisami rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, należności z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania do maksymalnej wysokości określonej w załączniku do Rozporządzenia (kwoty 49,00 EUR za dobę pobytu na terytorium Niemiec) korzystają ze zwolnienia od opodatkowania na zasadzie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze, brak jest innych przepisów obowiązującego prawa niż podatkowe, które regulowałyby wprost zasady wypłacania diet i innych należności z tytułu podróży osobom niebędącym pracownikami. W tym wypadku należy odnieść się do treści art. 742 k.c. stanowiącego, iż dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia. Takimi wydatkami mogą być bez wątpienia wszelkie poniesione przez zleceniobiorcę koszty związane z odbywaną podróżą, tj. wydatki wynikające ze zwiększonych kosztów utrzymania za granicą.

Po drugie, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ustawy.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, są przepisy Rozporządzenia. W myśl zaś § 2 Rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;

2. zwrot kosztów:

a) przejazdów,

b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c) noclegów,

d) innych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Jednocześnie, zgodnie z § 13 ust. 1 Rozporządzenia, dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

W niniejszej sprawie zleceniobiorcy podróżują do miejsca wykonywania prac środkami transportu, których koszt jest w całości i z góry ponoszony przez Wnioskodawcę, odpada zatem konieczność dokonywania przez Wnioskodawcę jakichkolwiek zwrotów w tym zakresie. Zleceniobiorcy mają również zapewnioną w każdej dobie dietę w wysokości odpowiedniej do ustaleń pomiędzy stronami.

Po trzecie, zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia:

a) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz

b) zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów.

Po czwarte, brak jest ustawowej definicji pojęcia „podróży”. Jednakże, przyjmując potoczne rozumienie tego terminu, za podróż uznać należy wyjazd zleceniobiorcy, mającego miejsce zamieszkania na terytorium Polski, poza granice kraju, w tym wypadku - na terytorium Niemiec. Jednocześnie wskazać trzeba, że zakres zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ogranicza się do podróży służbowej, lecz jest szerszy, ponieważ odnosi się do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami z tym zastrzeżeniem, że wypłacone należności (diety i inne) nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorcy oraz muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów. A zatem, wyjazd zleceniobiorcy na terytorium Niemiec celem wykonywania czynności zleconych przez Wnioskodawcę realizuje przesłanki uznania go za podróż, o której mowa w ww. przepisie. Tezę tę wspiera interpretacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jeśli bowiem ustawodawca utożsamiałby podróż odbywaną przez osobę niebędącą pracownikiem z podróżą służbową pracowników, to nie wyodrębniałby dwóch zwolnień od opodatkowania diet i kosztów ich podróży – oraz orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. np. wyrok NSA z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1446/16).

A zatem, stanowisko Wnioskodawcy uzasadnia w jego ocenie treść przywołanych przepisów (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) oraz art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz przyjęte rozumienie pojęcia „podróż”, z których łącznie wynika, że celem zwolnienia od opodatkowania należności z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania zleceniobiorców wykonujących na rzecz Wnioskodawcy czynności na terytorium Niemiec, muszą być spełnione następujące warunki:

1. zleceniobiorca musi odbyć podróż w celu realizacji zleconych mu przez Wnioskodawcę czynności,

2. przedmiotowe należności muszą zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodu,

3. przedmiotowe należności nie zostaną zaliczone przez podwykonawcę do kosztów podatkowych,

4. przedmiotowe należności nie mogą przekroczyć kwot określonych w przepisach Rozporządzenia i muszą być wypłacane na obowiązujących w nim zasadach.

Co do pkt 1 – zleceniobiorca odbywa podróż w celu realizacji zleconych mu przez Wnioskodawcę czynności, tj. wykonywania prac spawalniczo-monterskich na rzecz Klienta Wnioskodawcy w miejscu przez niego wskazanym na terytorium Niemiec.

Co do pkt 2 – należności z tytułu zwiększonych kosztów utrzymania są ponoszone na potrzeby osiągnięcia przez zleceniobiorcę przychodu, tj. realizacji umowy zlecenia, będącej warunkiem otrzymania przez niego wynagrodzenia.

Co do pkt 3 – zleceniobiorcy są osobami fizycznymi, które nie prowadzą działalności gospodarczej, wobec czego otrzymanych świadczeń z tytułu diet i ryczałtów za nocleg nie zaliczają do kosztów podatkowych w jakiejkolwiek formie.

Co do pkt 4 – diety i inne należności wypłacane są przez Wnioskodawcę w wysokości określonej w Rozporządzeniu i wedle ustalonych w nim reguł.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy spełnione zostały wszystkie przesłanki do uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy:

Źródłem przychodów jest działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c) przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jednocześnie na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

a) podróży służbowej pracownika,

b) podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub

2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub

3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub

4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

W przywołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ww. ustawy, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Zasady rozliczania zagranicznych podróży służbowych reguluje ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z § 2 powołanego rozporządzenia:

Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;

2. zwrot kosztów:

a) przejazdów,

b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,

c) noclegów,

d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki.

Na podstawie § 13 ust. 2 ww. rozporządzenia:

Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży zagranicznej. W przypadku podróży zagranicznej odbywanej do dwóch lub więcej państw pracodawca może ustalić więcej niż jedno państwo docelowe.

Zgodnie z § 13 ust. 4 ww. rozporządzenia:

Wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w poszczególnych państwach jest określona

w załączniku do rozporządzenia.

Jak stanowi § 14 ust. 2 przywołanego rozporządzenia:

Kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

1. śniadanie – 15% diety;

2. obiad – 30% diety;

3. kolacja – 30% diety.

Przepis § 14 ust. 3 ww. rozporządzenia stanowi, że:

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie § 14 ust. 4 ww. rozporządzenia:

Pracownikowi, który otrzymuje w czasie podróży zagranicznej należność pieniężną na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli należność pieniężna jest niższa od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

Zgodnie z § 16 ust. 1 cytowanego rozporządzenia:

Za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia.

W myśl § 16 ust. 2 ww. rozporządzenia:

W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu.

W myśl § 16 ust. 3 ww. rozporządzenia:

W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów za nocleg, stwierdzonych rachunkiem, w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Na podstawie § 16 ust. 4 ww. rozporządzenia:

Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniają pracownikowi bezpłatny nocleg.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia należy stwierdzić, że wypłacane zleceniobiorcom należności tytułem rekompensaty zwiększonych kosztów utrzymania podczas wykonywania pracy na terenie Niemiec za każdy dzień usług poza granicami kraju – do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej – korzystają ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w sytuacji gdy wypłacane należności nie będą przekraczać wysokości określonej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, na Państwu, jako płatniku, nie ciąży obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy w związku z wypłacaniem zleceniobiorcom, wykonującym umowę zlecenia poza granicami Polski, ww. kwot. Jeżeli jednak należności wypłacane przez Państwa będą wyższe od limitów określonych w przepisach ww. rozporządzenia, to nadwyżki ponad te limity będą podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym i w takiej sytuacji z tytułu ich wypłaty będą Państwo mieli obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu natomiast do przywołanego orzeczenia sądowoadministracyjnego należy wskazać, że zapadło ono w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Organy interpretacyjne, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego, nie negując jednak orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).