Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 listopada 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 26 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 26 lutego 2022 r. (wpływ 26 lutego 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Podatniczka jest obywatelem polskim, obecnie zamieszkałym w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Podatniczka jest (…). Podatniczka do końca (…)2013 mieszkała w Polsce.

Podatniczka pracowała dla polskiego oddziału (…) firmy architektonicznej. W związku z bankructwem pracodawcy w (…)2012 r. oraz ze względu na swoją wąską specjalizacją zawodową – Podatniczka jest z zawodu inżynierem fasad budynków wysokich i wysokościowych – Podatniczka miała trudności ze znalezieniem odpowiedniej pracy. W okresie (…)2013 r. Podatniczka świadczyła usługi na podstawie umowy o dzieło dla firmy „A”. W maju 2013 r. Podatniczka otrzymała propozycję pracy w swojej specjalności od firmy „B” z … (ZEA).

Dnia (…) 2013 r. Podatniczka wyjechała do ZEA, a (…) podjęła pracę w firmie „B”. Od tej pory Podatniczka stale przebywa i pracuje w ZEA, a jej obecność w Polsce ogranicza się wyłącznie do wizyt w trakcie świąt i urlopów.

W roku 2016 Podatniczka uregulowała kwestie związane z jej zameldowaniem w Polsce i dnia (…) 2016 r. wymeldowała się ze swojego miejsca zamieszkania.

W okresie pobytu z ZEA Podatniczka nie dokonywała w Polsce inwestycji w nieruchomości ani żadnych innych.

W roku 2019 Podatniczka sprzedała posiadane przez nią mieszkanie w (…) oraz działkę rekreacyjną w (…). W obecnej chwili Podatniczka w Polsce posiada jedynie otrzymane w drodze darowizny od rodziców mieszkanie w (…). W ww. mieszkaniu cały czas przebywa (…) matka Podatniczki oraz opiekujący się nią brat.

Podatniczka ostatnie zeznanie podatkowe w Polsce złożyła za rok 2013 wykazując w nim przychody osiągnięte zarówno w Polsce jak i ZEA.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowała Pani opis sprawy udzielając odpowiedzi na następujące pytania:

Czy w okresie od 1 stycznia 2014 roku przebywała Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym?

– Nie, Podatniczka nie przebywała na terenie Polski w ww. okresie dłużej niż 183 dni w poszczególnych latach podatkowych.

Kiedy (w jakiej dacie) i w jaki sposób (np. zakup, spadek, darowizna) nabyła Pani tytuł prawny do zbytego w 2019 roku mieszkania, o którym mowa we wniosku?

Mieszkanie, które Podatniczka sprzedała w roku 2019, zostało przez nią zakupione w roku 2009.

Kiedy (w jakiej dacie) i w jaki sposób (np. zakup, spadek, darowizna) nabyła Pani tytuł prawny do zbytej działki rekreacyjnej, o której mowa we wniosku?

Działka rekreacyjna została przez Podatniczkę zakupiona.

W przypadku nabycia przedmiotowego mieszkania i/lub przedmiotowej działki rekreacyjnej w drodze spadku, kiedy (w jakiej dacie) nastąpiło nabycie ww. mieszkania i/lub działki rekreacyjnej przez spadkodawcę/spadkodawców?

Nie dotyczy, gdyż nieruchomości wymienione w pytaniu 2 i 3 zostały przez Podatniczkę zakupione a nie odziedziczone lub otrzymane w drodze darowizny.

Czy w Polsce od 2014 roku umiejscowiona była/jest Pani aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska? Jaka?

Podatniczka nie prowadziła żadnej aktywności tego rodzaju w Polsce w okresie od 2014 r.

Czy w Polsce od 2014 roku posiadała/posiada Pani jakiekolwiek inwestycje? Jeśli tak, to jakie?

Podatniczka nie posiada ani nie posiadała na terenie Polski od roku 2014 żadnych inwestycji finansowych.

Czy w Polsce od 2014 roku posiadała/posiada Pani kredyty?

Podatniczka posiadała zaciągnięty w roku 2009 kredyt na zakup mieszkania, który został spłacony najprawdopodobniej w roku 2014. Nie ma Pani w tej chwili dostępu do dokumentów, które mogłyby jednoznacznie potwierdzać datę ostateczniej spłaty ww. kredytu.

Czy w Polsce od 2014 roku posiada Pani konta bankowe?

Tak, Podatniczka posiada w Polsce rachunek bankowy, za pośrednictwem, którego reguluje płatności za mieszkanie, w którym przebywa brat Podatniczki, który opiekuje się ich matką.

Czy w Polsce od 2014 roku posiadała/posiada Pani majątek ruchomy, np. samochód? Jeśli tak, to jaki?

Podatniczka posiadała zakupiony w roku 2005 samochód marki (…) oraz łódkę i przyczepę do jej przewozu. Obie te, rzeczy zostały sprzedane przez Podatniczkę w roku 2021.

Czy w Polsce od 2014 roku posiadała Pani polisy ubezpieczeniowe?

Nie, Podatniczka nie posiadała w tym okresie polis ubezpieczeniowych wystawionych przez polskie towarzystwa ubezpieczeniowe poza polisami od odpowiedzialności cywilnej, tj. polisy ubezpieczenia samochodu i przyczepy oraz polisy ubezpieczeniowej mieszkania.

Pytania

1. Czy od dnia 1 stycznia 2014 r. Podatniczka podlegała w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

2. Czy Podatniczka od roku 2014 nie miała obowiązku składać rocznych deklaracji podatkowych w Polsce?

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowała Pani, w zawartym we wniosku pytaniu nr 2 odnosi się Pani do rocznych deklaracji podatkowych, w których powinny ewentualnie być wykazane dochody z tytułu pracy świadczonej na terenie ZEA.

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie:

Ad. 1)

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Tak, więc osoba będzie uznana za posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce o ile spełni, choć jeden z ww. warunków.

Zgodnie z art. 4a ustawy przepisy art. 3 ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Tak, więc w sytuacji, gdy dana osoba jest traktowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako rezydent podatkowy w Polsce i jednocześnie zgodnie z przepisami podatkowymi państwa, z którym Polska zawarła umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jest ona również uznawana za rezydenta podatkowego tego państwa, wówczas niezbędne jest posiłkowanie się normami kolizyjnymi zawartymi w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przypadku Podatniczki, od 1 stycznia 2014 r. zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1a ustawy Podatniczka przestała być rezydentem podatkowym w Polsce ze względu na fakt, iż wraz z wyjazdem do ZEA dokonała on czynności, których skutkiem jest przeniesienie jej centrum interesów, życiowych z Polski do ZEA.

Zgodnie ze stosowaną przez organy podatkowe praktyką pod pojęciem „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiazania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną i obywatelską Podatniczka, jego przynależność do organizacji społecznych, klubów itp. Natomiast przez „centrum interesów gospodarczych” należy rozumieć przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej podatnika, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe zaciągnięte kredyty konta bankowe, itd. (patrz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 lipca 2010 r. Nr IPPB4/415-291/10-5/MP).

Drugim warunkiem, którego spełnienie będzie skutkować uzyskaniem przez podatnika statusu rezydenta w Polsce jest długość jego pobytu na terenie Polski. W przypadku, gdy długość pobytu w Polsce przekracza w danym roku kalendarzowym 183 dni, wówczas zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, osoba taka będzie traktowana jako posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. Jednakże, w sytuacji, gdy podatnik dokona przeniesienia swojego centrum interesów życiowych poza granice Polski przesłanka długości okresu pobytu na terenie Polski będzie bez znaczenia od momentu, gdy dojdzie do ostatecznego zerwania przez podatnika osobistych i ekonomicznych więzów łączących podatnika z Polską.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienia ustawy oraz elementy stanu faktycznego związane ze zmianą miejsca zamieszkania Podatniczki można przyjąć, iż od dnia 1 stycznia 2014 r. utraciła on statusu rezydenta podatkowego w Polsce.

Okolicznościami, jakie przemawiają za tego rodzaju twierdzeniem jest to, że:

1. Podatniczka jest osobą stanu wolnego i w Polsce po wyjeździe do ZEA nie pozostawiła członków najbliższej rodziny poza matką, nad którą opiekę sprawuje jej brat. Po wstępnym okresie pobytu w ZEA w drugiej połowie roku 2013, Podatniczka podjęła decyzję o pozostaniu na stałe w tym kraju, na co wpływ miał m. in. fakt, że ze względu na dynamiczny rozwój gospodarczy ZEA i ogromne zapotrzebowanie na specjalistów w branży architektoniczno-budowlanej istniały tam doskonałe warunki na kontynuowanie kariery zawodowej w wyuczonej specjalności Podatniczki. W trakcie pobytu zagranicą Podatniczka likwidowała pozostawione w Polsce mienie, sprzedając kolejno posiadane nieruchomości. Jedynym aktywem nadal posiadanym w Polsce przez Podatniczkę jest mieszkanie w (…), w którym mieszka (…) matka Podatniczki oraz sprawujący nad nią opiekę brat. Z tego też względu Podatniczka nie dokonała sprzedaży tego mieszkania i nie zrobi to do chwili śmierci zamieszkujących w nim bliskich. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności można przyjąć, że Podatniczka nie posiada swojego centrum interesów osobistych w Polsce i zostało ono przeniesione do ZEA;

2. Podatniczka prowadzi działalność zawodową, która jest jej jedynym źródłem utrzymania wyłącznie na terenie ZEA. Podatniczka zbyła posiadane w Polsce nieruchomości (poza mieszkaniem, w którym przebywa jej (…) matka) i uzyskane środki przeniosła do ZEA. Ponadto w ZEA Podatniczka lokuje swoje oszczędności i tamże zarządza swoimi aktywami. Co za tym idzie, można przyjąć, że jej centrum interesów ekonomicznych znajduje się poza terytorium Polski w ZEA;

3. w żadnym roku podatkowym począwszy od roku 2014 Podatniczka nie przebywała na terenie Polski przez okres przekraczający 183 dni.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. Podatniczka nie spełniła żadnej z przesłanek określonych w art. 3 ust. 1a ustawy i tym samym podlegała „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy.

Ad. 2)

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Z kolei art. 3 ust. 2a ustawy przewiduje, że osoby podlegające na terenie Polski „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu”, opodatkowane są jedynie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy za dochody (przychody) osiągane na terenie Polski rozumie się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski;

4. położonej na terytorium Polski nieruchomości, w tym, że sprzedaży takiej nieruchomości;

5. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

6. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

7. niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da ustawy.

Podatniczka w okresie od 1 stycznia 2014 r. tj. w czasie, kiedy podlegała w Polsce „ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu” nie osiągała na terenie Polski żadnych przychodów wymienionych w art. 3 ust. 2b ustawy. W tym okresie Podatniczka uzyskiwała jedynie przychody z tytułu pracy świadczonej na terenie ZEA. Co za tym idzie w za rok 2014 i następne lata Podatniczka nie miała obowiązku składania rocznych deklaracji podatkowych w Polsce i wykazania dochodów z tytułu pracy uzyskanych w ZEA, gdyż dochody te nie pochodzą ze źródeł położonych na terenie Polski i tym samym są zwolnione z opodatkowania w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, co wynika z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego (…) 2013 r. wyjechała Pani Zjednoczonych Emiratów Arabskich i stale tam przebywa i pracuje, a zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Abu Zabi 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81 poz. 373 ze zm.).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Zjednoczone Emiraty Arabskie notyfikowały ww. Konwencję do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich dzień 1 września 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy). Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Zjednoczonych Emiratów Arabskich zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 28 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich zmieniającego Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz Protokół, sporządzony w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., podpisanego w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2327).

W myśl art. 34 ust. 1 Konwencji MLI:

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

Stosownie do treści art. 34 ust. 2 ww. Konwencji:

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia.

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy począwszy od innych dat niż daty stosowania postanowień Umowy. Poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła od dochodów nierezydentów lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 marca 2020 r.

Należy w tym miejscu podkreślić, że art. 35 ust. 1 lit. a Konwencji MLI odnosi się jedynie do podatków pobieranych u źródła od nierezydentów podatkowych – w przepisie tym jest bowiem mowa o podatkach pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

W odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, termin rozpoczęcia stosowania Konwencji MLI należy określić na podstawie art. 35 ust. 1 lit. b Konwencji MLI.

Wskazać również należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Przepisy Konwencji MLI mają zatem zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od dnia 1 stycznia 2021 r.

Aby dokonać prawidłowej analizy przepisów ww. Umowy między Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi w odniesieniu do dochodów, jakie Pani uzyskała od 2014 r. w pierwszej kolejności należy ustalić, gdzie znajduje się w tym okresie Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich:

W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza:

a) w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne,

b) w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich:

i) osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz

ii) spółkę, która została utworzona w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma tam miejsce faktycznego zarządu, pod warunkiem, że spółka może przedstawić dowód na to, że wyłącznym właścicielem jej kapitału są Zjednoczone Emiraty Arabskie i/lub instytucja rządowa Zjednoczonych Emiratów Arabskich i/lub federalny lub lokalny rząd i/lub osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i spółka jest kontrolowana przez powyżej wymienione osoby mające miejsce zamieszkania lub faktyczny zarząd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Na podstawie art. 4 ust. 3 powołanej Umowy:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

i) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

ii) jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

iii) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;

iv) jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając zatem na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że od 2014 roku posiada Pani ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Do tego państwa wyjechała Pani w (…)2013 roku, w (…)2013 roku tam podjęła Pani pracę. Od tej pory stale Pani przebywa i pracuje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a Pani obecność w Polsce ogranicza się wyłącznie do wizyt w trakcie świąt i urlopów. W okresie od 1 stycznia 2014 roku nie przebywała Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym. W roku 2016 uregulowała Pani kwestie związane z Pani zameldowaniem w Polsce i wymeldowała się Pani ze swojego miejsca zamieszkania. W Polsce od 2014 roku nie prowadziła Pani żadnej aktywności społecznej, politycznej, kulturalnej czy obywatelskiej.

Analizując natomiast powiązania gospodarcze należy wskazać, że od (…)2013 roku pracuje Pani w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W okresie pobytu z ZEA nie dokonywała Pani w Polsce inwestycji w nieruchomości ani żadnych innych. Nie posiada Pani ani nie posiadała na terenie Polski od roku 2014 żadnych inwestycji finansowych. W 2019 roku sprzedała Pani posiadane w Polsce mieszkanie w (…) oraz działkę rekreacyjną w (…). W obecnej chwili w Polsce posiada Pani jedynie otrzymane w drodze darowizny od rodziców mieszkanie w (…), w którym cały czas przebywa Pani (…) matka oraz opiekujący się nią brat. W Polsce posiadała Pani zaciągnięty w roku 2009 kredyt na zakup mieszkania, który został spłacony najprawdopodobniej w roku 2014. Posiada Pani w Polsce rachunek bankowy, za pośrednictwem, którego reguluje płatności za mieszkanie, w którym przebywa Pani brat, który opiekuje się ich matką. W Polsce posiadała Pani zakupiony w roku 2005 samochód marki (…) oraz łódkę i przyczepę do jej przewozu, jednak obie te rzeczy zostały sprzedane przez Panią w roku 2021. Od 2014 roku nie posiadała Pani polis ubezpieczeniowych wystawionych przez polskie towarzystwa ubezpieczeniowe poza polisami od odpowiedzialności cywilnej, tj. polisy ubezpieczenia samochodu i przyczepy oraz polisy ubezpieczeniowej mieszkania.

Skoro ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Panią ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, należy uznać, że od 2014 roku nie posiada Pani w Polsce miejsca zamieszkania dla celów podatkowych. Tym samym podlega Pani w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, że w okresie od dnia 1 stycznia 2014 r. podlegała Pani w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Od roku 2014 nie miała Pani obowiązku składać rocznych deklaracji podatkowych w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).