Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 3 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 lutego 2022 r. (wpływ 1 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od 1996 r. mieszka Pan we Francji, posiada obywatelstwo francuskie, tam Pan pracował i tam płaci podatki. Jest Pan po rozwodzie (jedno dziecko z zasądzonymi alimentami zamieszkuje z matką w Polsce). Ze względu na zły stan zdrowia Pana matki pod koniec 2018 r. zdecydował się Pan wrócić do kraju. Przeprowadził Pan procedurę zmiany adresu i od 1 października 2018 r. na francuskiej deklaracji podatkowej widnieje adres Polski. Jednakże z powodów osobistych na początku 2019 r. był Pan zmuszony wrócić z powrotem do Francji, gdzie przebywa aktualnie na stałe.

8 listopada 2021 r. dostał Pan pismo z Urzędu Skarbowego w (…) z wezwaniem do złożenia zeznania podatkowego za rok 2018. Zaznaczył Pan, że Pana zeznanie podatkowe za rok 2018 było złożone we Francji, ponieważ przebywał Pan tam do października 2018 r.

Od 1 stycznia 2019 r. system podatkowy we Francji uległ zmianie. Zdecydowano się na wprowadzenie zasady: Pay As You Earn (PAYE), tj. poboru podatku u źródła. Pracodawców zobowiązano zatem do potrącania z wynagrodzenia pracowników zaliczek na rzecz podatku dochodowego (l’impôt sur le revenu). Przed zmianą francuski system podatkowy opierał się na samodzielności obywateli. Pracownicy obowiązani byli do deklarowania dochodu i samodzielnego wpłacania podatków do organów skarbowych. Zmiany te spowodowały, że podatnik znalazł się z podwójnym podatkiem w jednym roku do zapłaty (za rok 2018 i 2019). Aby tego uniknąć Państwo Francuskie „ANULOWAŁO” podatek dochodowy za rok 2018.

Ponadto, w odpowiedzi na wezwanie, uzupełnił Pan opis stanu faktycznego o następujące informacje.

Powrót do kraju pod koniec 2018 r. podyktowany był wyłącznie koniecznością udzielenia pomocy, tylko w tym czasie, Pana matce. Przeniesienie adresu (wyłącznie do korespondencji) do Polski wynikało z chęci ułatwienia sobie ewentualnego kontaktu z tamtejszym Urzędem Skarbowym. Natomiast Pana ośrodkiem interesów życiowych, a to centrum interesów osobistych i gospodarczych nieprzerwanie pozostaje Francja, z którą ma Pan ściślejsze powiązania osobiste i ekonomiczne. Prowadzi Pan tam życie towarzyskie i stamtąd zarządza swoim majątkiem.

Odpowiadając na pytanie, czy w 2018 r. przebywał Pan w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, wskazał Pan: Nie.

Odpowiadając na pytanie, czy posiada Pan obywatelstwo polskie, wskazał Pan: Tak. Od września 2011 r. przyjąłem obywatelstwo francuskie.

W okresie od lutego 2004 r. do września 2016 r. był Pan zatrudniony jako (…) i od tego okresu pobiera Pan emeryturę z tego tytułu.

Emerytura z Francji jest wypłacana bezpośrednio przez Państwo (Francję) z tytułu zatrudnienia Pana w ww. okresie. Nie posiada Pan wiedzy prawnej w zakresie zakwalifikowania (…) jako pełnienia funkcji publicznej w sektorze administracji państwowej, jednostce samorządu terytorialnego. Emerytura z tytułu zatrudnienia Pana jako (…) wypłacana jest nieprzerwanie od września 2016 r.

Odpowiadając na pytanie, czy w 2018 r. uzyskał Pan jakiekolwiek dochody w Polsce; jeśli tak prosimy wskazać z jakiego źródła (np. z umowy o pracę, umowy zlecenia, emerytury, działalności gospodarczej itp.), wskazał Pan: Nie.

Pytanie

Czy jest Pan zobowiązany składać zeznanie podatkowe i rozliczyć się z podatku dochodowego w Polsce za 2018 r. z dochodu osiągniętego z emerytury zagranicznej z Francji w kwocie (…) przy założeniach opisanego wyżej stanu faktycznego?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, nie jest Pan zobowiązany składać zeznania podatkowego i rozliczyć się z podatku dochodowego w Polsce za 2018 r. za dochód osiągnięty z emerytury zagranicznej z Francji w kwocie (…).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak stanowi art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. poz. 5):

W rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionych informacji wynika, że od 1996 r. mieszka Pan we Francji. Posiada Pan obywatelstwo francuskie, tam Pan pracował i tam płaci podatki. Jest Pan po rozwodzie (jedno dziecko z zasądzonymi alimentami zamieszkuje z matką w Polsce). Ze względu na zły stan zdrowia Pana matki pod koniec 2018 r. zdecydował się Pan wrócić do kraju. Jednakże z powodów osobistych na początku 2019 r. był Pan zmuszony wrócić z powrotem do Francji, gdzie przebywa aktualnie na stałe. Powrót do kraju pod koniec 2018 r. podyktowany był wyłącznie koniecznością udzielenia pomocy, tylko w tym czasie, Pana matce. Pana ośrodkiem interesów życiowych, a co za tym idzie centrum interesów osobistych i gospodarczych nieprzerwanie pozostaje Francja, z którą ma Pan ściślejsze powiązania osobiste i ekonomiczne. Prowadzi Pan tam życie towarzyskie i stamtąd zarządza swoim majątkiem. Ponadto w 2018 r. nie przebywał Pan w Polsce dłużej niż 183 dni.

Mając na uwadze powyższe – z uwagi na niespełnienie przesłanek, o których mowa w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – należy uznać, że w 2018 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Polski. W konsekwencji podlegał Pan w Polsce w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że dochody osiągnięte w tym czasie z tytułu francuskiej emerytury nie podlegały opodatkowaniu w Polsce. Ponadto, ponieważ – jak wynika z opisu sprawy – nie uzyskał Pan w 2018 r. żadnych dochodów w Polsce, nie ma Pan obowiązku składać zeznania podatkowego za 2018 r. w Polsce.

Podsumowując, mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przytoczone przepisy, nie jest Pan zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego i rozliczenia się z podatku dochodowego w Polsce za 2018 r. z dochodu osiągniętego z emerytury zagranicznej z Francji.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).