Wnioskodawca, będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, planuje nabyć wierzytelność od spółki zagranicznej w drodze odpłatnej cesji. Wartość nabycia wierzytelności będzie niższa od jej wartości nominalnej lub rynkowej. Organ podatkowy uznał, że samo nabycie wierzytelności nie generuje przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy. Przychód podatkowy powstanie dopiero w momencie faktycznej realizacji wierzytelności, co obejmuje dalszą odsprzedaż, windykację lub dobrowolną spłatę przez dłużnika. W związku z tym, nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w chwili nabycia.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 194 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w (…) z 9 marca 2021 r. sygn. akt (…) (data wpływu prawomocnego orzeczenia 5 listopada 2021 r.), stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 października 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności
Dotychczasowy przebieg postępowania
W dniu 17 stycznia 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w (…) działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania znak 1462-IPPB1.4511.1068.2016.4.EC.
Na powyższe postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z 17 stycznia 2017 r. znak 1462-IPPB1.4511.1068.2016.4.EC Wnioskodawca pismem z 24 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) złożył zażalenie.
W odpowiedzi na powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w (…) działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał w dniu 23 lutego 2017 r. postanowienie znak 1462-IPPB1.4511.1068.2016.6.EC.MM utrzymujące w mocy postanowienie z 17 stycznia 2017 r. znak 1462-IPPB1.4511.1068.2016.4.EC.
Wnioskodawca na powyższe postanowienie złożył skargę pismem z 9 marca 2017 r. (data wpływu do tut. organu 13 marca 2017 r.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w (…) wyrokiem z 11 kwietnia 2018 r. sygn. akt (…) oddalił skargę.
Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) z 11 kwietnia 2018 r. sygn. akt(…) Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną w dniu 30 lipca 2018 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego w (…).
Wyrokiem z 9 marca 2021 r. sygn. akt (…) Naczelny Sąd Administracyjny w (…) uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) z dnia 11 kwietnia 2018 r. sygn. akt (…) w całości oraz uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w (…) działającego z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 23 lutego 2017 r. nr 1462-IPPB1.4511.1068.2016.6.EC.MM.
W dniu 5 listopada 2021 r. do tut. Organu wpłynęły akta sprawy.
W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Strona wnioskująca to osoba fizyczna posiadająca centrum interesów życiowych i przebywająca większość dni w roku kalendarzowym w Polsce co powoduje, że podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Osoba wnioskodawcy prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) czynnym. Wnioskodawca nie posiada zaległości podatkowych i nie jest stroną postępowania egzekucyjnego w administracji.
W przyszłości ma mieć miejsce następna sekwencja zdarzeń. Spółka z siedzibą w innym kraju Unii Europejskiej udzieli pożyczki osobie fizycznej, która podpisze z nią umowę w kraju miejsca siedziby spółki pożyczającej (inny niż Polska kraj UE). Spółka zobowiąże pożyczkobiorcę do zwrotu należności w określonym terminie na zagraniczne konto spółki. Wyłączono możliwość zwrotu pożyczki w formie gotówkowej ”do rąk” osoby reprezentującej spółkę pożyczającą.
Istnieje możliwość, że wnioskodawca podpisze ze spółką posiadającą wierzytelność umowę cesji tej wierzytelności. Wskutek tej umowy zawartej w państwie siedziby cedenta, wnioskodawca jako cesjonariusz przeniesie tytułem wynagrodzenia pewną kwotę na cedenta, który w zamian przeniesie na wnioskodawcę prawo do ww. wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki. Wartość zapłaty za dokonanie cesji wierzytelności będzie nieproporcjonalna do wartości nominalnej pożyczki (a tym samym wartości wierzytelności). Z uwagi na fakt, że w umowie pożyczki nie przewidziano odsetek należnych dla pożyczkodawcy to wartość pożyczki udzielonej osobie fizycznej przez spółkę zagraniczną będzie równa wartości wierzytelności jaka będzie przedmiotem cesji. Biorąc pod uwagę, celowość planowanej cesji, wartość nabycia wierzytelności będzie także różniła się od wartości rynkowej wierzytelności.
Wierzytelność, którą nabędzie wnioskodawca umożliwi mu dysponowanie pełnią praw jako wierzyciela, w tym prawem do wystąpienia o realizację świadczenia przez dłużnika, zbycia wierzytelności, zwolnienia z długu dłużnika w postaci darowizny oraz innych sposobów realizacji prawa do wierzytelności. Wnioskodawca będzie zatem posiadać cały katalog praw i obowiązków wierzyciela.
Wnioskodawca nie jest wspólnikiem spółki zagranicznej (cedenta), nie jest pracownikiem tej spółki i nie jest wobec tej spółki zobowiązany do żadnych świadczeń - zarówno pieniężnych jak i niepieniężnych.
W odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 listopada 2016 r. Nr 1462-IPPB1.4511.1068.2016.1.EC Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego o informację, że:
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy u wnioskodawcy powstanie w momencie nabycia przychód lub dochód rozumiany wedle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nabycia (w sposób określony we wniosku) przez niego wierzytelności za cenę niższą niż wartość nominalna lub rynkowa tej wierzytelności ?
Zdaniem Wnioskodawcy, jak przedstawiono to w powyższej rubryce dotyczącej stanu faktycznego, wnioskodawca otrzymuje prawo majątkowe w postaci wierzytelności wymagalnej, nieprzedawnionej. Jednakże z uwagi na charakter tego prawa, jego zysk ekonomiczny jak i przychód na gruncie prawa podatkowego jest niepewny. Wynika to z faktu, że pomimo wartości nominalnej i rynkowej wartość może zostać spełniona w części lub dalej sprzedana za cenę niższą niż cena nabycia. W takim wypadku wnioskodawca poniesie stratę zarówno ekonomiczną jak i na gruncie podatku dochodowego (stratę podatkową).
Należy mieć na względzie, że z chwilą przejścia prawa do wierzytelności nabytej w sposób opisany w stanie faktycznym przez wnioskodawcę, po jego stronie nie powstaje przychód.
Wedle art. 9 ust. 1 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie przychody - za wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52 i 52c ww. ustawy.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT, przychodem jest odpłatne zbycie praw majątkowych. Ponieważ prawem majątkowym jest wierzytelność to opodatkowane zostać może dopiero zbycie tych praw (nie zaś ich nabycie przez wnioskodawcę).
Z uwagi na fakt, że wnioskodawca nabędzie oraz (być może w przyszłości) zrealizuje czynność zbycia, dokona przeniesienia własności wierzytelności pod innym tytułem (lub nawet może zwolnić z długu dłużnika) i nie dokonuje tego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej to art. 10 ust. 1 pkt. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.
Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej a nabyta wierzytelność ma charakter jednostkowy i nie jest związana z obrotem kilkunastu lub kilkudziesięcioma prawami majątkowymi w postaci wierzytelności. Artykuł 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt. 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Ten przepis ma odniesienie do sytuacji w jakiej znajduje się wierzyciel jeśli ma on do czynienia z wierzytelnością własną. Zdaniem wnioskodawcy, wierzytelność własna to roszczenie jakie przysługuje wystawcy faktury, wykonawcy czynności na rzecz odbiorcy, z tytułu dostawy towarów, świadczenia usług lub innego świadczenia.
Brak zapłaty lub spełnienia świadczenia przez drugi podmiot transakcji powoduje, że zbywca ma wymagalną, (początkowo przynajmniej) nieprzedawnioną wierzytelność własną. W przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca nabywa wierzytelność cudzą (innego podmiotu) po to aby móc dysponować prawem własności tej wierzytelności. Co nie podlega dyskusji, wierzytelność nie powstała u wnioskodawcy i nie był on zobowiązany do wykazania przychodu wedle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nabycie pochodne tej wierzytelności nie oznacza obowiązku zapłaty podatku w trybie art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Co trzeba podkreślić, wnioskodawca nabywa wierzytelności w sposób odpłatny - tym samym, kwalifikacja nabytego prawa majątkowego (wierzytelność) jako nieodpłatnego świadczenia byłaby nieuprawniona. Stosowanie do powyższego zdarzenia art. 11 ust. 2b ustawy o PIT, dotyczącego przychodu z częściowo odpłatnego świadczenia jest bezpodstawne. Otrzymane prawo w postaci wierzytelności nie jest przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT gdyż wnioskodawca nie otrzymał żadnego przysporzenia (przede wszystkim w sposób rzeczywisty i definitywny).
Nabycie wierzytelności po cenie niższej od ceny nominalnej nie oznacza, że wierzytelność ta została nabyta po cenie niższej niż zostałaby sprzedana innemu podmiotowi. Warto pamiętać, że realna wartość wierzytelności jest trudno obliczalna i wynika m.in. ze zdolności płatniczych podatnika, możliwości zaspokajania przez niego wierzyciela bądź woli spłaty długu, niespodziewanych zobowiązań pieniężnych dłużnika. Skutkiem tego nabywając wierzytelność np. za 100 mln zł, cesjonariusz może nie odzyskać nawet 50 000 zł. Trudno wtedy kwalifikować taką wierzytelność po cenie 100 mln (nominalnej). Nabycie wierzytelności - w tym stanie faktycznym - oznacza prawo do dochodzenia roszczenia pieniężnego. Nie jest pewne jednakże czy roszczenie to zostanie spełnione przez dłużnika. Warto także podkreślić, że nabycie wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna jest naturalnym zdarzeniem gospodarczym wykorzystywanym często przez firmy faktoringowe a także firmy windykacyjne, które skupują wierzytelności po cenie znacznie niższej niż wartość nominalna tych praw majątkowych. Nie oznacza to wtedy, że nabywcy otrzymują jakiekolwiek przysporzenie tylko, że mogą dochodzić kwoty wyższej niż wartość za jaką nabyli wierzytelności. Przychód - o ile wystąpi - będzie mieć miejsce z chwilą zbycia lub zrealizowania tych wierzytelności.
Słuszną jest teza, że przychód powstanie z chwilą zbycia wierzytelności. Gdy przychód będzie niższy od kwoty nabycia tej wierzytelności (którą zapłaci wnioskodawca spółce zagranicznej - cedentowi) to dochód u wnioskodawcy nie powstanie tylko strata podatkowa. Należy mieć na względzie, że dochód może nie powstać w przyszłości gdyż wierzytelność jest prawem, którego realizacja może nie być związana z jakimkolwiek przysporzeniem po stronie wierzyciela (np. zwolnienie z długu).
Odnosząc się zatem do pytania zadanego we wniosku, zdaniem wnioskodawcy z tytułu otrzymanej wierzytelności po cenie niższej (wartość nabycia) niż wartość nominalna (i być może rynkowa) wierzytelności, przychód (dochód) u wnioskodawcy nie powstaje.
Zdanie strony wnioskującej dotyczące nabycia wierzytelności oraz braku opodatkowania do chwili zbycia tych wierzytelności znalazło potwierdzenie w interpretacjach podatkowych: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 22.08.2016 r. o sygn. IPPB4/4511-791/16-4/MS1 oraz z 17.08.2014 r., IPPB2/4511-561/15-2/PW z 16.04.2014 r., IPPB2/415-30/14-2/MK.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe**.**
Kwestia cesji wierzytelności uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).
Zgodnie z art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Stosownie natomiast do treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.
Wyszczególnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 powyższej ustawy, źródłami przychodów są, między innymi, wskazane pkt 7 tego przepisu kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).
W sytuacji, gdy osoba fizyczna nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, przychody uzyskane w związku z windykacją lub sprzedażą nabytych w drodze umowy cesji wierzytelności stanowią przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.
Katalog praw majątkowych przedstawiony w powyższym przepisie nie ma charakteru zamkniętego, co pozwala zaliczyć do tego źródła również przychody z tytułu zbycia lub windykacji nabytej wierzytelności, bowiem mają one charakter majątkowy.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Na podstawie ust. 2a tego artykułu wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).
Dla celów podatkowych uznaje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.
Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca nabędzie od spółki zagranicznej za określoną kwotę na podstawie umowy sprzedaży wierzytelność (odpłatna cesja). Nabycie wierzytelności zostanie dokonane poza działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Nie prowadzi On działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami. W opisanym przypadku wydatki Wnioskodawcy na nabycie wierzytelności (cena zapłacona za wierzytelność), będą niższe od wartości rynkowej i nominalnej wierzytelności.
Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że samo nabycie wierzytelności nie stanowi operacji gospodarczej, w wyniku której Wnioskodawca otrzyma pieniądze bądź prawo majątkowe w sposób nieodpłatny. Zatem nie powstanie też obowiązek wykazania przez Wnioskodawcę przychodów, ponieważ w chwili nabycia wierzytelności przychód po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi.
Odpłatne nabycie wierzytelności przez Wnioskodawcę nie stanowi zatem czynności skutkującej powstaniem przychodu podatkowego a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w momencie nabycia. Tym samym, przychód podatkowy powstanie dopiero w momencie faktycznej realizacji wierzytelności, tj. dalszej odsprzedaży, windykacji lub dobrowolnej spłaty przez dłużnika.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego organu. Wydane interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonego postanowienia, tj. 17 stycznia 2017 r.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili