0115-KDIT2.4011.690.2021.3.KC

📋 Podsumowanie interpretacji

Wnioskodawca, firma świadcząca usługi finansowe, udostępnia pracownikom służbowe telefony komórkowe, które mogą być wykorzystywane zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych, w ramach ustalonego limitu. Wnioskodawca uznał, że w tej sytuacji pracownik osiąga przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, dlatego doliczał do jego przychodu zryczałtowaną kwotę. W związku z tym Wnioskodawca zapytał o prawidłowość takiego postępowania. Organ podatkowy wskazał, że korzystanie przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych do celów służbowych i prywatnych nie generuje przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Pracownicy nie ponoszą odpłatności za korzystanie z telefonów służbowych do celów prywatnych w ramach przyznanego limitu, a także nie można jednoznacznie określić wysokości przychodu przypadającego na konkretnego pracownika. W związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania ani pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w tym zakresie.

Pytania i stanowisko urzędu

Pytania podatnika

Czy korzystanie przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych powoduje powstanie u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Stanowisko urzędu

["Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych nie powoduje powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: „Ustawa o PIT", a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.", "Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku wykorzystania udostępnionych telefonów komórkowych wyłącznie do celów służbowych, związanych z wykonywaną pracą, nie można uznać, że po stronie pracownika powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W sytuacji, gdy telefon komórkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy celom służbowym), wydatki ponoszone przez pracodawcę, związane z jego udostępnieniem, nie stanowią przychodu pracownika.", "Jednocześnie powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń można rozważać tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie zostanie obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykorzystywania telefonu komórkowego do celów prywatnych. Zatem w sytuacji, gdy pracownik, w związku z wykorzystaniem telefonu do celów prywatnych, jest obciążany częścią abonamentu i ponosi z tego tytułu koszt, nie można mówić o powstaniu po jego stronie przychodu z nieodpłatnych świadczeń w związku z płatnością przez pracodawcę części abonamentu dotyczącej użytku służbowego.", "Przy czym w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, nawet gdy takie obciążenie nie ma miejsca, to nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. W okolicznościach analizowanej sprawy, Wnioskodawca nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla pracownika.", "Zatem, w sytuacji braku możliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika w związku z wykorzystaniem przez pracownika telefonu służbowego zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ww. ustawy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu."]

Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?

Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex

Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.

Rozpocznij bezpłatny okres próbny

📖 Pełna treść interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2021 r.

(data wpływu 5 października 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z użytkowaniem służbowych telefonów komórkowych przez pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z użytkowaniem służbowych telefonów komórkowych przez pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest … prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca udostępnia pracownikom telefony komórkowe służące wykonywaniu obowiązków służbowych. Jednak zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, pracownicy mają możliwość korzystania z telefonu komórkowego zarówno do celów służbowych jak i do celów prywatnych, w ramach przyznanego limitu.

Wewnętrzne procedury nie dają natomiast możliwości wybrania innego sposobu korzystania z telefonu służbowego. Telefony komórkowe zastępują u większości pracowników telefony stacjonarne w biurze. Koszty związane z użytkowaniem telefonów komórkowych ponosi w całości Wnioskodawca. Telefony komórkowe mają przyznane określone limity kosztów, rozliczane w cyklu miesięcznym. W przypadku gdy koszty użytkowania telefonu służbowego przekraczają określony limit, pracownik jest obciążany kosztami przekraczającymi limit. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może odstąpić od obciążenia pracownika kosztami użytkowania telefonu komórkowego powyżej limitu.

Ponieważ pracownicy nie ponoszą odpłatności za korzystanie z telefonów służbowych do celów prywatnych w ramach przyznanego limitu, Wnioskodawca uznał, że w takiej sytuacji pracownik uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wartość tego przychodu nie może zostać jednoznacznie określona, dlatego Wnioskodawca określił ją w sposób zryczałtowany, zależny od wysokości przyznanego limitu kosztów dla danego pracownika (określony procent tego limitu). Stała kwota doliczana jest do przychodu pracownika ze stosunku pracy oraz podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, telefony służbowe są przekazywane pracownikom wyłącznie na okres trwania umowy o pracę i przez cały czas pozostają własnością Wnioskodawcy. Pracownik jest zobowiązany do dbania o należyty stan telefonów komórkowych oraz do ich zwrotu na każde żądanie Wnioskodawcy. Pracownicy nie są upoważnieni do przekazywania telefonu osobom trzecim. Wraz z przekazaniem telefonu służbowego podpisywany jest protokół przekazania pracownikowi telefonu służbowego.

Wnioskodawca ponosi stałą, miesięczną opłatę za abonament na podstawie umowy zawartej z operatorem sieci komórkowej. W ramach abonamentu pracownicy mogą wykonywać nielimitowane połączenia do krajowych sieci komórkowych i stacjonarnych, wysyłać krajowe wiadomości SMS i MMS, korzystać z transmisji danych. Zgodnie z umową opłaty ponad abonament naliczane są w wyjątkowych przypadkach np. za połączenia międzynarodowe czy połączenia w roamingu. Ponieważ umowa określa abonament w sposób zryczałtowany, w szczególności nie określa stawki za minutę połączenia krajowego, za wysłanie krajowej wiadomości SMS i MMS oraz za transmisję danych, nie ma możliwości jednoznacznego określenia kosztu rozmów prywatnych wykonanych przez poszczególnych pracowników w danym okresie rozliczeniowym.

W związku z powyższym opisem zadano m. in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy korzystanie przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych powoduje powstanie u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych nie powoduje powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: „Ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższy przepis wskazuje, że za przychody ze stosunku pracy należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Definiując pojęcie nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o PIT należy mieć na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny określił istotne cechy nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie w wyrokiem: za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które: po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zdaniem Wnioskodawcy żadna z powyższych przesłanek nie jest spełniona w opisanym stanie faktycznym. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pracownicy otrzymują służbowe telefony komórkowe przede wszystkim w celu wykonywania obowiązków służbowych, a decyzję o przekazaniu pracownikowi telefonu komórkowego podejmuje pracodawca. Zgodnie z wewnętrznymi regulacjami Wnioskodawcy, pracownicy mogą wykorzystywać służbowy telefon zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, w ramach przyznanego limitu. Wewnętrzne procedury nie dają natomiast możliwości wybrania innego sposobu korzystania z telefonu służbowego.

Możliwość korzystania z telefonu służbowego do celów prywatnych leży nie tylko w interesie pracowników, ale także w interesie pracodawcy. Jest to bowiem dodatkowy benefit, który zachęca do pracy i jest wyrazem starań pracodawcy o zapewnienie dobrej atmosfery, co pozytywnie wpływa na wydajność pracy, w szczególności, że opłata za abonament, jaką ponosi Wnioskodawca jest stała i niezależna od faktu wykorzystywania telefonu do celów prywatnych. Zakaz używania telefonów służbowych do celów prywatnych nie zmniejszyłby kwoty abonamentu jaką ponosi Wnioskodawca, tym samym dodatkowy benefit w postaci możliwości korzystania z telefonu służbowego do celów prywatnych niejednokrotnie nie wiąże się z dodatkowym obciążeniem dla pracodawcy.

Ze względu na zapisy umowy z operatorem sieci komórkowej również trzecia przesłanka mówiąca o powstaniu przychodu z nieodpłatnych świadczeń nie jest spełniona. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu za minutę połączenia krajowego, za wysłanie krajowej wiadomości SMS lub MMS czy jednostkę transmisji danych, nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie kosztów ponoszonych w związku z wykorzystywaniem telefonu służbowego do celów prywatnych. W takich okolicznościach nie jest możliwe ustalenie wysokości uzyskanego przez pracownika przychodu.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, m.in. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.485.2018.1.KS oraz z dnia 20 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP3-2.4011.308.2018.2.AK1.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca dotychczas określał w sposób zryczałtowany stałą kwotę doliczaną do przychodu pracownika ze stosunku pracy z tytułu korzystania z telefonu służbowego do celów prywatnych. Jednakże, zdaniem Wnioskodawcy takie postępowanie jest nieprawidłowe w świetle cytowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. Wraz z ogólnokrajowym rozwojem usług telekomunikacyjnych i wprowadzeniem nielimitowanych połączeń w ramach abonamentu, zaprezentowane postępowanie Wnioskodawcy przestało być aktualne.

Podsumowując, możliwość korzystania ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych nie powoduje powstania dla pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca,

art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis ten wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

  1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

  2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

  3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

  4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera w swej treści zdefiniowania pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest … prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca udostępnia pracownikom telefony komórkowe służące wykonywaniu obowiązków służbowych. Jednak zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, pracownicy mają możliwość korzystania z telefonu komórkowego zarówno do celów służbowych jak i do celów prywatnych, w ramach przyznanego limitu. Wewnętrzne procedury nie dają natomiast możliwości wybrania innego sposobu korzystania z telefonu służbowego. Telefony komórkowe zastępują u większości pracowników telefony stacjonarne w biurze. Koszty związane z użytkowaniem telefonów komórkowych ponosi w całości Wnioskodawca. Telefony komórkowe mają przyznane określone limity kosztów, rozliczane w cyklu miesięcznym. W przypadku gdy koszty użytkowania telefonu służbowego przekraczają określony limit, pracownik jest obciążany kosztami przekraczającymi limit. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może odstąpić od obciążenia pracownika kosztami użytkowania telefonu komórkowego powyżej limitu. Ponieważ pracownicy nie ponoszą odpłatności za korzystanie z telefonów służbowych do celów prywatnych w ramach przyznanego limitu, Wnioskodawca uznał, że w takiej sytuacji pracownik uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wartość tego przychodu nie może zostać jednoznacznie określona, dlatego Wnioskodawca określił ją w sposób zryczałtowany, zależny od wysokości przyznanego limitu kosztów dla danego pracownika (określony procent tego limitu). Stała kwota doliczana jest do przychodu pracownika ze stosunku pracy oraz podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z wewnętrznymi regulacjami, telefony służbowe są przekazywane pracownikom wyłącznie na okres trwania umowy o pracę i przez cały czas pozostają własnością Wnioskodawcy. Pracownik jest zobowiązany do dbania o należyty stan telefonów komórkowych oraz do ich zwrotu na każde żądanie Wnioskodawcy. Pracownicy nie są upoważnieni do przekazywania telefonu osobom trzecim. Wraz z przekazaniem telefonu służbowego podpisywany jest protokół przekazania pracownikowi telefonu służbowego. Wnioskodawca ponosi stałą, miesięczną opłatę za abonament na podstawie umowy zawartej z operatorem sieci komórkowej. W ramach abonamentu pracownicy mogą wykonywać nielimitowane połączenia do krajowych sieci komórkowych i stacjonarnych, wysyłać krajowe wiadomości SMS i MMS, korzystać z transmisji danych. Zgodnie z umową opłaty ponad abonament naliczane są w wyjątkowych przypadkach np. za połączenia międzynarodowe czy połączenia w roamingu. Ponieważ umowa określa abonament w sposób zryczałtowany, w szczególności nie określa stawki za minutę połączenia krajowego, za wysłanie krajowej wiadomości SMS i MMS oraz za transmisję danych, nie ma możliwości jednoznacznego określenia kosztu rozmów prywatnych wykonanych przez poszczególnych pracowników w danym okresie rozliczeniowym.

Wobec powyższego, wyjaśnienia wymaga, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W ocenie Trybunału, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

‒ po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

‒ po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒ po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W uzasadnieniu ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. Zakresy znaczeniowe pojęć „postawione do dyspozycji” i „otrzymane”, którymi operuje ustawodawca definiując przychód w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., nie pokrywają się. Przychód stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Wartości świadczeń w naturze są przychodem tylko wtedy, gdy są „otrzymane”, a nie – jak ma to miejsce w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych – również postawione do dyspozycji podatnika. Ustawa nie zna bowiem takiego pojęcia jak postawienie świadczeń w naturze do dyspozycji podatnika (zob. Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, J. Marciniuk (red.), Warszawa 2012, s. 122).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku wykorzystania udostępnionych telefonów komórkowych wyłącznie do celów służbowych, związanych z wykonywaną pracą, nie można uznać, że po stronie pracownika powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W sytuacji, gdy telefon komórkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy celom służbowym), wydatki ponoszone przez pracodawcę, związane z jego udostępnieniem, nie stanowią przychodu pracownika.

Jednocześnie powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń można rozważać tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie zostanie obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykorzystywania telefonu komórkowego do celów prywatnych. Zatem w sytuacji, gdy pracownik, w związku z wykorzystaniem telefonu do celów prywatnych, jest obciążany częścią abonamentu i ponosi z tego tytułu koszt, nie można mówić o powstaniu po jego stronie przychodu z nieodpłatnych świadczeń w związku z płatnością przez pracodawcę części abonamentu dotyczącej użytku służbowego.

Przy czym w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, nawet gdy takie obciążenie nie ma miejsca, to nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. W okolicznościach analizowanej sprawy, Wnioskodawca nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla pracownika.

W przypadku telefonów komórkowych w sytuacji wykonywania połączeń prywatnych, z uwagi na brak określenia w umowie kosztu jednej minuty połączenia krajowego, wysłania wiadomości SMS i MMS oraz za transmisję danych, nie jest możliwe ustalenie (na podstawie bilingu) kosztów przeprowadzonych rozmów prywatnych. Podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, wiadomości SMS i MMS, oraz transmisji danych, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów, wysłanych wiadomości SMS i MMS oraz wykorzystanego transferu danych wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.

Zatem, w sytuacji braku możliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika w związku z wykorzystaniem przez pracownika telefonu służbowego zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ww. ustawy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;

  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

  3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!

Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili