Interpretacja dotyczy możliwości zastosowania do uposażenia posła kwoty zmniejszającej podatek, określonej w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe, wskazując, że uposażenie posła jest przychodem ze stosunku pracy. W związku z tym do tego przychodu można zastosować kwotę zmniejszającą podatek, pod warunkiem złożenia przez posła odpowiedniego oświadczenia (PIT-2).
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych przedstawionego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
20 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania do uposażenia posła kwoty, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Treść wniosku jest następująca:
Zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uznaje się za pracownika posła. Natomiast zgodnie z ustawą z 9 maja 1996 roku o wykonywaniu mandatu posła i senatora w art. 27 uposażenie wraz z dodatkami traktowane jest jak wynagrodzenie ze stosunku pracy.
Czy w związku z powyższym do uposażenia posła można zastosować ulgę, o której mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
W przypadku posłów kwota zmniejszająca podatek nie powinna być stosowana, pomimo złożenia oświadczenia na druku PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-2.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy:
Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy, stanowi, że:
Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.
Zgodnie z art. 32 ust. 3 ww. ustawy:
Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1, 1a, 2 i 2a zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:
nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.
Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 3a przedmiotowej ustawy:
Oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie.
Wątpliwość Państwa powstała na tle nowego brzmienia art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nadanego ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.).
Kwestie świadczeń przysługujących posłom i senatorom Rzeczypospolitej Polskiej regulują przepisy ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2018 r. poz. 1799).
Stosownie do postanowień art. 25 ust. 1 i 2 tej ustawy:
Uposażenie przysługuje posłom zawodowym. Przepisy tej ustawy przewidują również dodatki do uposażenia za sprawowanie określonych funkcji w Parlamencie, na co wskazuje art. 26 ww. ustawy.
Zgodnie z ww. art. 26 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora:
1. Do uposażenia przysługują dodatki w wysokości:
20% uposażenia - dla pełniących funkcję przewodniczącego komisji;
15% uposażenia - dla pełniących funkcję zastępcy przewodniczącego komisji;
10% uposażenia - dla pełniących funkcję przewodniczących stałych podkomisji.
2. Prezydium Sejmu oraz Prezydium Senatu mogą:
określać inne, niż przewidziane w ust. 1, okoliczności uzasadniające wypłacanie dodatków do uposażenia oraz ustalać ich wysokość;
określać komisje poselskie lub senackie, których członkowie otrzymują także inne, niż wymienione w ust. 1, dodatki do uposażenia, oraz ustalać ich wysokość;
określać tryb wypłaty dodatków.
3. W razie zbiegu uprawnień do dwóch lub więcej dodatków, wypłaca się je miesięcznie w łącznej wysokości nieprzekraczającej 35% uposażenia.
W myśl art. 27 ww. ustawy:
Uposażenie oraz dodatki, o których mowa w art. 26, są traktowane jako wynagrodzenie ze stosunku pracy.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uposażenie poselskie stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w ww. art. 12 ust. 1 tej ustawy. W konsekwencji dochód z tego tytułu jest opodatkowany według skali podatkowej. Na Państwu jako na podmiocie wypłacającym uposażenie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego zobowiązani są Państwo do obliczenia i pobrania od tych uposażeń zaliczek na podatek.
Jeśli Państwo jako płatnik otrzymacie oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przy obliczaniu zaliczki należy zastosować kwotę zmniejszającą podatek.
Nadmienić należy, że przedmiotem tej interpretacji nie była ocena prawidłowości przesłanek do złożenia przez posłów oświadczeń (PIT-2).
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji
indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Macie Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili