0113-KDIPT2-3.4011.1072.2021.1.NM

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika dotyczących opodatkowania zwrotu pracownikom kosztów używania pojazdów prywatnych w jazdach lokalnych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 listopada 2021 r., uzupełniony pismem z dnia 8 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków z tytułu zwrotu pracownikom kosztów używania pojazdów prywatnych w jazdach lokalnych. Uzupełnili Państwo wniosek pismem z 8 grudnia 2021 r. (data wpływu 9 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

… z siedzibą w … (dalej: „Spółka”, „…”, „Pracodawca”) prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju wykorzystując samochody na podstawie różnych tytułów prawnych.

Pracownicy realizują zadania służbowe przy użyciu samochodów osobowych, motocykli i motorowerów.

Zasady używania i rozliczania pojazdów regulują wewnętrzne przepisy dotyczące używania zarówno pojazdów służbowych, jak i prywatnych przez pracowników Spółki niezatrudnionych na stanowisku kierowcy.

Pracownicy w zależności od zakresu obowiązków posiadają w sposób zróżnicowany określone miejsce świadczenia pracy, w ten sposób, iż świadczą pracę i są zatrudnieni na wskazanym obszarze (np. województwo, powiat, miasto). Pracownicy wykonujący zadania służbowe przy użyciu samochodów prywatnych na terenie świadczenia pracy nie przebywają w podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Jazdy jakie wykonują kwalifikowane są jako jazdy lokalne. Jazdy lokalne to wyjazdy pracowników w granicach miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub stałe miejsce pracy określone jako pewien obszar, np.: województwo, powiat czy miasto. Wskazany obszar, miejsca pracy jest określony w umowie o pracę zawartej z pracownikiem. Definicja jazd lokalnych nie została wprost określona przepisami, przyjęta definicja wynika z określenia czym jest podróż służbowa, której jazdy lokalne są dopełnieniem.

Z pracownikami, którzy realizują zadania służbowe w ramach jazd lokalnych z wykorzystaniem prywatnych pojazdów Spółka zawiera umowy o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Zgodnie z postanowieniami ww. umowy, Pracodawca wyraża zgodę na używanie przez pracownika prywatnego samochodu do celów służbowych, tj. podróży służbowych (jazd zamiejscowych), jak i jazd lokalnych (w granicach miejsca świadczenia pracy) i zobowiązuje się do pokrywania kosztów używania tego samochodu.

W przypadku jazd lokalnych (niebędących podróżą służbową) zwrot kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego w celach służbowych następuje w dwóch formach: miesięcznego ryczałtu, który obliczany jest jako iloczyn przyznanego miesięcznego limitu kilometrów i stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu lub tzw. kilometrówki, tj. kwoty stanowiącej iloczyn faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

Zwrot wydatków następuje na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27 poz. 271 ze zm.; dalej: „Rozporządzenie”). Miesięczny ryczałt pieniężny nie przysługuje za okres urlopu oraz innej nieobecności pracownika w pracy. Kwotę miesięcznego ryczałtu zmniejsza się o 1/22 za każdy dzień, za który ryczałt nie przysługuje. Ponadto pracownik wykorzystujący w pracy swój prywatny samochód, może ubiegać się o zwrot poniesionych wydatków na jego eksploatację (np. opłaty za autostradę, parking). Czynności wymagające przemieszczania wynikają z zadań zleconych lub bezpośrednio z zakresu czynności pracownika i są realizowane w interesie Pracodawcy.

Zwrot należności za koszty poniesione podczas jazd lokalnych, mieszczących się w limitach określonych w ww. Rozporządzeniu, nie podlega zaliczeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, stanowi jednak podstawę do opodatkowania.

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej nie dotyczy pracowników objętych zwolnieniem podatkowym wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „o u.p.d.o.f.”).

Wnioskodawca informuje, że posiada interpretację Dyrektora … … w `(...)` znak … z … … … r. dotyczącą przepisów prawa podatkowego związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Pytanie

Czy wypłacany pracownikowi zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy w przypadku, gdy korzystanie z samochodu prywatnego wynika z wykonywanych zadań służbowych zleconych przez Pracodawcę w ramach umowy o pracę?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka stoi na stanowisku, że otrzymane przez pracownika świadczenie z tytułu zwrotu kosztów za używanie pojazdów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych nie stanowi przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f. Zwrot wydatków następuje na zasadach określonych w Rozporządzeniu.

Wątpliwości budzi konieczność opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wydatków zwracanych pracownikowi poniesionych w związku z wykonywaniem zadań służbowych. Pracownik, który wykorzystuje prywatny pojazd do celów służbowych i otrzymuje od pracodawcy zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów, w ocenie Spółki nie uzyskuje przysporzenia majątkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f., osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z powyższych regulacji wynika, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia (pieniężne i niepieniężne) otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, a na Płatniku ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia należnej zaliczki na podatek dochodowy. Przysporzeniem są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości, które pracownik uzyskał w związku z pozostaniem w stosunku pracy. Przysporzenie majątkowe skutkuje zwiększeniem majątku pracownika co w ocenie Spółki w przypadku zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika nie występuje.

W ocenie Spółki, znajdują natomiast zastosowanie poglądy prawne wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (publ. OTK-A 2014/7/69). W wyroku tym TK wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika.

Za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie te świadczenia, w przypadku których spełnione są następujące warunki:

- świadczenia zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- świadczenia zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w orzecznictwie sądów przyjmowany jest do oceny prawnej każdego przysporzenia mającego charakter przychodu. W rezultacie, w odniesieniu do świadczeń w postaci zwrotu kosztów użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych drugie z ww. kryteriów nie jest spełnione. Skorzystanie przez pracownika z takiego świadczenia następuje co prawda za jego zgodą, jednak nie zostaje ono spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy. Co więcej, nie przynosi mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków.

Korzystne dla podatników stanowisko zajmuje między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w tym w szczególności w wyrokach z 11 grudnia 2017 r. (III SA/Wa 3831/16), z 28 marca 2018 r. (III SA/Wa 1393/17), jak również z 12 stycznia 2018 r. (III SA/Wa 74/17). W ostatnim z przywołanych orzeczeń sąd orzekł bowiem, że „przekazanie pieniędzy pracownikowi jako zwrot kosztu wykorzystania samochodu prywatnego do celów zawodowych, wynikających ze świadczenia pracy, następuje w wykonaniu obowiązku pracodawcy. Nie jest więc przychodem pracownika, lecz swoistym surogatem świadczenia, do którego zobowiązany jest pracodawca w związku z tym jego statusem, czyli w związku z przymiotem beneficjenta pracy świadczonej przez pracownika.

W wyroku z 16 października 2019 r., sygn. akt II FSK 3531/17 Naczelny Sąd Administracyjny w kontekście rozważań na temat zwrotu kosztów ponoszonych przez pracowników w związku z wykorzystywaniem prywatnych samochodów osobowych w celach służbowych zauważył, że świadczenie, które nie może być uznane za przychód, gdyż nie generuje żadnego przysporzenia dla podatnika, w tym zwrot wydatków, które obowiązany jest ponosić pracodawca, nie podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z jednej strony można argumentować, że pieniądze otrzymane przez pracownika tytułem zwrotu kosztów używania samochodu stanowią dla niego przysporzenie majątkowe, będące – analogicznie do wynagrodzenia za pracę – przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Z drugiej jednak strony, wykorzystywanie przez pracownika własnego samochodu na potrzeby zakładu pracy jest wykonywany w interesie pracodawcy, który wówczas nie ponosi kosztów wyposażenia pracownika w samochód służbowy. Jednocześnie wydatki poniesione przez pracownika na zakup i utrzymanie samochodu pochodzą z jego wynagrodzenia, które podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym zwrot kosztów użycia pojazdu prywatnego wykorzystywanego do celów służbowych (tj. zwrot kosztów paliwa i kosztów eksploatacji) wynikający z konieczności wykonywania przez pracownika czynności służbowych nie będzie generować po jego stronie przychodu ze stosunku pracy a płatnik nie powinien naliczać zaliczki na podatek. Z uwagi na specyfikę wykonywanej pracy wydatki te mają charakter służbowy, ponoszone są bowiem wyłącznie w interesie pracodawcy, a co za tym idzie, pracownik nie otrzyma od pracodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Zatem otrzymany przez Wnioskodawczynię zwrot kosztów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że argumentem przemawiającym za uznaniem stanowiska Spółki za prawidłowe jest również wyrok WSA z 13 lipca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 425/21. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje: „Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy otrzymywane przez pracowników kwoty, tytułem zwrotu kosztów używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy), tj. koszty w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury, stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego Skarżący jako płatnik, powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?”. Zgodnie z rozstrzygnięciem Organ interpretacyjny uwzględnił argumentację i przyjął, że pracownik otrzymując kwoty tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu do celów służbowych nie osiąga przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że pracownikami, którzy realizują zadania służbowe w ramach jazd lokalnych z wykorzystaniem prywatnych pojazdów Spółka zawiera umowy o używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

Zgodnie z postanowieniami ww. umowy, Pracodawca wyraża zgodę na używanie przez pracownika prywatnego samochodu do celów służbowych, tj. podróży służbowych (jazd zamiejscowych), jak i jazd lokalnych (w granicach miejsca świadczenia pracy) i zobowiązuje się do pokrywania kosztów używania tego samochodu.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 919 ze zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Dokonując oceny stanu faktycznego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt. K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż Wnioskodawca otrzymuje środki pieniężne. Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że „w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”.

Skoro wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych to nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez Wnioskodawcę, a więc również do zwrotu kosztów używania przez Wnioskodawcę samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, nie jest uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników Wnioskodawcy tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, samochodu prywatnego celem wykonywania zadań zleconych przez Wnioskodawcę będzie stanowić dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 31 ust. 1 ww. ustawy.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że sam fakt zawarcia odrębnej umowy z pracownikiem, co do kwestii wykorzystania prywatnego pojazdu pracownika nie ma znaczenia, gdyż zatrudniony wykorzystuje swój pojazd celem świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Wykorzystywanie prywatnego pojazdu do celów służbowych pracownika jest niewątpliwie związane z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który przedstawili Państwo i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości Państwa stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i musi Pan zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), naadres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).