0113-KDIPT2-2.4011.943.2021.2.KR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 września 2021 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od pracodawcy mającego siedzibę na terytorium Polski. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 16 grudnia 2021 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni jest osobą mieszkającą od 2016 r. na terytorium Kanady, będącą rezydentem podatkowym Kanady. Wnioskodawczyni z tytułu świadczonej pracy na rzecz kanadyjskiego podmiotu osiąga dochody, rozlicza się z podatku na terytorium tego kraju.

Wnioskodawczyni jest równocześnie zatrudniona - na podstawie umowy o pracę – w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Spółka). Umowa o pracę została zawarta między Wnioskodawczynią a Spółką w lipcu 2017 r., umowa jest zawarta na czas nieokreślony.

Wnioskodawczyni zatrudniona jest w Spółce na stanowisku Doradca Naukowy. W treści zawartej umowy o pracę ze Spółką zawarte jest następujące postanowienie dotyczące miejsca świadczonej pracy „miejsce wykonywania pracy - Praca zdalna – ….”. Stosowanie do postanowień zawartej ze Spółką umowy o pracę, Wnioskodawczyni świadcząc na rzecz Spółki pracę nie przebywa na terytorium Polski, jest ona świadczona przez Wnioskodawczynię z terytorium Kanady.

Wnioskodawczyni nie przebywa na terytorium Polski przez okres przekraczający 183 dni w ciągu 12 kolejnych miesięcy, na terytorium Polski nie znajduje się Jej centrum interesów życiowych. Wnioskodawczyni posiada jednakże obywatelstwo polskie.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy lat 2017 - 2021, tj. lat obejmujących okres zatrudnienia w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością od momentu zawarcia umowę o pracę do chwili obecnej.

Wnioskodawczyni nie posiada obywatelstwa Kanady.

W okresie obejmującym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni posiadała i posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Kanadzie.

W okresie obejmującym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej Kanada, traktowała i traktuje Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego.

W okresie obejmującym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawczyni posiada certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Kanadzie.

Wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z tytułu umowy o pracę zawartej w lipcu 2017 r. będzie wypłacane przez podmiot mający swoją siedzibę na terytorium Polski.

W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek, od wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaliczki na podatek były odprowadzane na terytorium Polski.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym dochody osiągane przez Wnioskodawczynię z tytułu pracy świadczonej na rzecz polskiej Spółki podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski?

Pani stanowisko w sprawie:

W ocenie Wnioskodawczyni w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, dochody osiągane przez Wnioskodawczynię z tytułu pracy świadczonej na rzecz polskiej Spółki nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski.

Według Wnioskodawczyni, na podstawie art. 3 ust. 1 i 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128; dalej: „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”) oraz na podstawie Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowana i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 14 maja 2012 r., podatek w przedstawionym we wniosku przypadku powinien być rozliczony oraz zapłacony w Kanadzie, ponieważ Wnioskodawczyni nie jest rezydentem Polski, mieszka i wykonuje pracę na rzecz polskiej Spółki na terytorium Kanady.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, wynika, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne stwierdzić należy, że opodatkowanie dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie jest spełniona zaprezentowana w powyższych regulacjach prawnych przesłanka wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z zaprezentowanego opisu stanu faktycznego wynika bowiem, że Wnioskodawczyni zamieszkuje na terytorium Kanady i pracę na rzecz polskiej Spółki świadczy pracę zdalnie z tego kraju. W zawartej z polską spółką umowie o pracę również jako miejsce świadczenia pracy wskazano pracę „miejsce wykonywania pracy - Praca zdalna - …”.

W analizowanym stanie faktycznym na podkreślenie zasługuje również specyfika świadczonej przez Wnioskodawczynię na rzecz polskiej Spółki pracy, tj. praca zdalna. Praca zdalna - to inaczej praca na odległość, której świadczenie może odbywać się poza siedzibą pracodawcy.

Wnioskodawczyni zwraca nadto uwagę, że w myśl art. 4a ustawy o PIT, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W rozpoznawanym stanie faktycznym zastosowanie będzie miała Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowana i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Stosowanie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, pensje, płace oraz inne wynagrodzenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeśli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. Wnioskodawczyni w tym miejscu zwraca uwagę, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 maja 2017 r., nr 0115-KDIT2-1.4011.2.2017.2.MT wskazał, że „przez „pracę najemną” (`(...)`) umowy należy rozumieć pracę świadczoną na podstawie umowy o pracę.”

Przepis art. 14 ust. 2 ww. Konwencji określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

a) odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i

b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby w drugim Państwie; i

c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

Mając na uwadze powyższe przepisy wskazać należy, że miejscem opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W efekcie - w świetle powołanych powyżej przepisów ww. Konwencji stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania na terenie Kanady i tam świadczy pracę na rzecz polskiej Spółki, to obowiązek podatkowy od tych dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy świadczonej na rzecz polskiej Spółki nie powstaje w Polsce. Dochody Wnioskodawczyni, jako pracownika wykonującego pracę na terenie Kanady, zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w kraju zamieszkania, tj. w Kanadzie.

Końcowo Wnioskodawczyni zwraca uwagę, że w tożsamych sprawach do rozpoznawanego w opisanym we wniosku stanie faktycznym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydawał interpretację indywidualne, w których stwierdzał, że w sytuacji świadczenia pracy na rzecz polskiego pracodawcy na terytorium innego kraju niż Polska, podatek dochodowy od wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu świadczenia tej pracy nie powinien być rozliczany i opłacany na terytorium Polski. Przykładowo powołać można:

- interpretację indywidualną z dnia 25 lipca 2017 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.87.2017.2.AKU,w której wskazano, że „Zatem, na Wnioskodawcy w związku z dokonywaniem wypłat wynagrodzenia na rzecz pracownika z tytułu umowy o pracę, jeżeli praca jest wykonywana przez pracownika poza granicami Polski, nie ciążą obowiązki płatnika, tj. poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy, gdyż dochód ten podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania pracownika.”;

- interpretację indywidualną z dnia 16 marca 2018 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.13.2018.2.JK2, w której wskazano, że „w związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Niemczech i świadczącemu w tym państwie na Jego rzecz pracę, stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1) w zw. z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania do polskiego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych pracownikowi, pomimo że wypłaty dokonuje podmiot mający siedzibę na terenie Polski.”.

Reasumując - biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, jak również regulacje prawne zawarte w Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowana i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 14 maja 2012 r. Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do rozliczenia podatku dochodowego z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego za świadczenie pracy na rzecz Polskiej Spółki na terytorium Polski.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a w konsekwencji – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem, ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą mieszkającą od 2016 r. na terytorium Kanady, będącą rezydentem podatkowym Kanady. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, nie posiada obywatelstwa Kanady. Wnioskodawczyni z tytułu świadczonej pracy na rzecz kanadyjskiego podmiotu osiąga dochody, rozlicza się z podatku na terytorium tego kraju. Wnioskodawczyni jest równocześnie zatrudniona - na podstawie umowy o pracę - w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Spółka) na stanowisku Doradca Naukowy. Umowa o pracę została zawarta między Wnioskodawczynią a Spółką w lipcu 2017 r., umowa jest zawarta na czas nieokreślony. W treści zawartej umowy o pracę ze Spółką zawarte jest następujące postanowienie dotyczące miejsca świadczonej pracy „miejsce wykonywania pracy - Praca zdalna – ….”. Stosowanie do postanowień zawartej ze Spółką umowy o pracę, Wnioskodawczyni świadcząc na rzecz Spółki pracę nie przebywa na terytorium Polski, jest ona świadczona przez Wnioskodawczynię z terytorium Kanady. Wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z tytułu umowy o pracę zawartej w lipcu 2017 r. będzie wypłacane przez podmiot mający swoją siedzibę na terytorium Polski. Od wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaliczki na podatek były odprowadzane na terytorium Polski. W okresie obejmującym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej (lata 2017 – 2021) Wnioskodawczyni posiadała i posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Kanadzie. W ww. okresie Kanada, traktowała i traktuje Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego. W ww. okresie Wnioskodawczyni posiada certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Kanadzie. Wnioskodawczyni nie przebywa na terytorium Polski przez okres przekraczający 183 dni w ciągu 12 kolejnych miesięcy, na terytorium Polski nie znajduje się Jej centrum interesów życiowych.

Wobec powyższego w sprawie będą miały zastosowanie postanowienia Konwencji z dnia 14 maja 2012 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2013 r., poz. 137 - dalej: „Konwencja polsko-kanadyjska”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Kanada notyfikowały ww. Konwencję polsko-kanadyjską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., podpisaną w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Konwencja MLI, której celem było jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bez konieczności czasochłonnych negocjacji bilateralnych, została ratyfikowana przez Polskę w dniu 23 stycznia 2018 r., a przez Kanadę w dniu 29 sierpnia 2019 r.

Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Kanady dzień 1 grudnia 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast stanowisko Kanady w polskiej wersji językowej zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 grudnia 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Ottawie dnia 14 maja 2012 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 113).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz

b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 4 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

- w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

- w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, do podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 czerwca 2020 r.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, jednakże nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas status tej osoby określa się według następujących zasad:

a) osobę fizyczną uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ta osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

b) jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, wówczas osobę tę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,

c) jeżeli osoba fizyczna przebywa zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnych z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem, oraz

d) jeśli osoba fizyczna jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe ograny Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Kanadą.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą mieszkającą od 2016 r. na terytorium Kanady, będącą rezydentem podatkowym Kanady. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie, nie posiada obywatelstwa Kanady. Wnioskodawczyni z tytułu świadczonej pracy na rzecz kanadyjskiego podmiotu osiąga dochody, rozlicza się z podatku na terytorium tego kraju. Wnioskodawczyni jest równocześnie zatrudniona - na podstawie umowy o pracę - w polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Spółka) na stanowisku Doradca Naukowy. Umowa o pracę została zawarta między Wnioskodawczynią a Spółką w lipcu 2017 r., umowa jest zawarta na czas nieokreślony. W treści zawartej umowy o pracę ze Spółką zawarte jest następujące postanowienie dotyczące miejsca świadczonej pracy „miejsce wykonywania pracy - Praca zdalna – …”. Stosowanie do postanowień zawartej ze Spółką umowy o pracę, Wnioskodawczyni świadcząc na rzecz Spółki pracę nie przebywa na terytorium Polski, jest ona świadczona przez Wnioskodawczynię z terytorium Kanady. Wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z tytułu umowy o pracę zawartej w lipcu 2017 r. będzie wypłacane przez podmiot mający swoją siedzibę na terytorium Polski. Od wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawczynię z tytułu świadczenia pracy na rzecz polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zaliczki na podatek były odprowadzane na terytorium Polski. W okresie obejmującym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej (lata 2017 – 2021) Wnioskodawczyni posiadała i posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Kanadzie. W ww. okresie Kanada, traktowała i traktuje Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego. W ww. okresie Wnioskodawczyni posiada certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Kanadzie. Wnioskodawczyni nie przebywa na terytorium Polski przez okres przekraczający 183 dni w ciągu 12 kolejnych miesięcy, na terytorium Polski nie znajduje się Jej centrum interesów życiowych.

Mając na uwadze, że w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek (lata 2017 – 2021) Wnioskodawczyni posiadała i posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) oraz ośrodek interesów życiowych w Kanadzie, posiada certyfikat rezydencji dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Kanadzie, oraz że Kanada, traktowała i traktuje Wnioskodawczynię jako rezydenta podatkowego, jak również to, że nie przebywa na terytorium Polski przez okres przekraczający 183 dni w ciągu 12 kolejnych miesięcy i na terytorium Polski nie znajduje się Jej centrum interesów życiowych, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni w wwokresie podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ma obowiązek opodatkować dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej.

W przypadku uzyskiwania wynagrodzenia przez Wnioskodawczynię mającą miejsce zamieszkania w Kanadzie od polskiego pracodawcy, za pracę wykonywaną poza terytorium Polski niezbędne jest przeanalizowanie treści art. 14 ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej, który reguluje zasady opodatkowania dochodów z pracy najemnej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, pensje, płace oraz inne wynagrodzenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Kanady podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w państwie rezydencji, czyli w Kanadzie.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Biorąc pod uwagę, opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że dochody uzyskane w latach 2017 – 2021 r. przez Wnioskodawczynię mającą miejsce zamieszkania na terytorium Kanady od polskiego pracodawcy (Spółki) z tytułu pracy wykonywanej przez Wnioskodawczynię poza terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu wyłącznie na terytorium tego państwa, tj. w Kanadzie, zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji polsko-kanadyjskiej. Tym samym, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do rozliczenia się w Polsce z dochodów z tytułu umowy o pracę uzyskiwanych w latach 2017 – 2021 r. na terytorium Kanady.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zauważyć należy, że Wnioskodawczyni przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego powołała „art. 15 ust. 1 Konwencji”. Tutejszy Organ uznał, że jest to omyłka pisarska, a intencją Wnioskodawczyni było powołanie art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-kanadyjskiej, co wynika z przywołanego brzmienia ww. przepisu w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Powyższa omyłka nie przekreśla jednakże prawidłowości wykładni dokonanej przez Wnioskodawczynię.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pani sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i musi Pani zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).