Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 października 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 11 października 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismem z 12 stycznia 2022 r. (wpływ 18 stycznia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

W. S. (dalej jako: Wnioskodawca) jest obywatelem Polski, mieszkającym od marca 2007 r. na stałe w Wielkiej Brytanii, tam wynajmuje nieruchomość na cele zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca może mieszkać i pracować, a także bez ograniczeń przekraczać granice tego kraju.

W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę w pełnym wymiarze godzinowym, na stanowisku kierowcy autobusów (praca jest wykonywana w Wielkiej Brytanii). Wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy wypłacane jest przez brytyjskiego pracodawcę i opodatkowane jest w całości w Wielkiej Brytanii.

Wnioskodawca nie posiada polskiego rachunku bankowego, polskiego numeru telefonu. Ma założony rachunek bankowy w Wielkiej Brytanii, posiada brytyjskie prawo jazdy i tam też jest ubezpieczony (ubezpieczenie wynikające ze stosunku pracy oraz prywatne ubezpieczenie „….”). Wnioskodawca posiada status stałego osiedleńca Wielkiej Brytanii (Settled status, also known as indefinite leave to remain), a w chwili obecnej jest w trakcie procedury pozyskania obywatelstwa brytyjskiego.

Wnioskodawca nie uzyskuje żadnych przychodów na terytorium Polski. Ostatni okres, za jaki złożył zeznanie podatkowe w Polsce dotyczy 2007 r. (w styczniu 2007 r. Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie za grudzień 2006 r.).

Wnioskodawca ma małżonkę, która nie zmieniła wraz z nim miejsca zamieszkania i na stałe mieszka w Polsce. Wnioskodawca przebywa z małżonką w faktycznej separacji (bez rozwodu i separacji prawnej). W styczniu 2018 r. małżonkowie ustanowili rozdzielność majątkową małżeńską. Wnioskodawca wraz z małżonką posiadają jedno dziecko, które jest pełnoletnie, pracuje, jest niezależne finansowo, natomiast mieszka wraz z matką.

Wnioskodawca nie przekazuje rodzinie żadnych środków finansowych na ich utrzymanie, ponadto Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnych nieruchomości i ruchomości. Swój udział w domu przekazał synowi w formie darowizny w 2020 r. (wraz z ustanowieniem służebności, na wypadek konieczności powrotu do Polski – pomimo że na ten moment powrót nie jest planowany, może być jednak wymuszony w przyszłości, np. stanem zdrowia, który będzie wymagał opieki syna). Ponadto, w 2020 r. Wnioskodawca darował synowi samochód, który został zakupiony przez Niego w Wielkiej Brytanii w 2013 r., a w 2016 r. został sprowadzony do kraju, niemniej jednak nie był przez Wnioskodawcę faktycznie użytkowany od momentu sprowadzenia do Polski.

Wnioskodawca przyjeżdża do Polski na ok. 20-40 dni w ciągu roku. Nie planuje w chwili obecnej powrotu do Polski. Swoją przyszłość wiąże z Wielką Brytanią, tam zamierza mieszkać i pracować.

W przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że zakresem pytania objęte są lata 2019-2022. Wnioskodawca nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej w rozumieniu ustaw podatkowych – nie zwracał się z wnioskiem o jego wydanie. Wystąpił jednak (12 września) do administracji rządowej Wielkiej Brytanii (HM Revenue & Customs) z wnioskiem o potwierdzenie rezydencji. W odpowiedzi otrzymał potwierdzenie „Letter of confirmation of residence”, w którym Organ wskazał, iż wydane zaświadczenie nie stanowi certyfikatu rezydencji podatkowej w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, niemniej jednak potwierdził, że zgodnie z najlepszą wiedzą i przekonaniem HM Revenue and Customs, Wnioskodawca od 1 stycznia 2020 r. do 18 listopada 2021 r. (data wydania zaświadczenia) jest rezydentem Wielkiej Brytanii dla celów podatkowych.

Status osiedleńca upoważnia Wnioskodawcę do pracy bez ograniczeń w Wielkiej Brytanii, korzystania z NHS (służba zdrowia) za darmo, studiowania w Wielkiej Brytanii, dostępu do środków publicznych, takich jak zasiłki i emerytury, wynajmu lub kupna mieszkania, podróżowania do i z Wielkiej Brytanii na takich samych prawach, jakie przysługują obywatelom Zjednoczonego Królestwa. Status osoby osiedlonej uprawnia ponadto do pozostania w Wielkiej Brytanii na dowolny okres. Pozwala również ubiegać się o obywatelstwo brytyjskie. Aby otrzymać status osiedleńca należy przebywać w UK co najmniej 5 lat. Ponadto, jak zostało wykazane we wniosku, Podatnik jest w trakcie procedury uzyskiwania obywatelstwa UK.

Wnioskodawca posiadał, posiada i będzie posiadał ubezpieczenie zdrowotnej w Wielkiej Brytanii. Posiada nadto prywatną polisę ubezpieczeniową od kilkunastu lat.

Wnioskodawca jest umieszczony w spisie wyborców, zdał pierwszą część egzaminu na brytyjskie obywatelstwo. Jego aktywność społeczna, polityczna, kulturalna i obywatelska ulokowana jest w Wielkiej Brytanii. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca jest zatrudniony w Wielkiej Brytanii, także jego życie zawodowe jest tam usytuowane. Wnioskodawca nie planuje obecnie powrotu do Polski.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma obowiązek opodatkowania w Polsce dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii?

Pana stanowisko w sprawie:

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego centrum życiowych interesów znajduje się w Wielkiej Brytanii od kilkunastu lat. Uważa On, że dochody uzyskane przez Niego w Wielkiej Brytanii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, co powoduje, iż nie jest On zobowiązany do rozliczenia dochodów uzyskiwanych za granicą w polskim zeznaniu podatkowym (PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów – tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Istotnym jest, iż przepisy te stosujemy z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w zastanym stanie faktycznym właściwa będzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych.

Powołany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje zatem na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Niewątpliwie, Wnioskodawca nie przebywa w Polsce więcej niż 183 dni w roku, co powoduje, iż przedmiotem rozważań poddać należy możliwość spełnienia przez Niego warunku posiadania centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Ustalenie centrum (ośrodka) interesów osobistych i gospodarczych podatnika decyduje o rezydencji podatkowej, czyli determinuje obowiązek podatkowy w danym kraju.

Pojęcie centrum interesów osobistych lub gospodarczych nie zostało zdefiniowane w ustawie o PIT. Z uwagi na powyższe zasadnym jest odwołanie się w tym zakresie do doktryny i orzecznictwa. Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem. Jak wskazuje się w doktrynie (A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz., LEX, 2013, Komentarz do art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pkt 7 „pojęcie centrum interesów życiowych jest dość ogólne, a jego zakres znaczeniowy jest nieostry. (`(...)`) Duże znaczenie dla ustalenia, gdzie dana osoba ma miejsce zamieszkania, mają przesłanki subiektywne (zamiar danej osoby). Istnienie, bądź nie, tych subiektywnych przesłanek może być oceniane na podstawie dających się zaobserwować obiektywnie zachowań danej osoby”. Jak podkreślają inni autorzy, przy definiowaniu ośrodka interesów życiowych na gruncie ustawy o PIT „nie można opierać się na prostej, wybiórczej interpretacji, lecz trzeba podjąć próbę analizy wszystkich możliwych do uchwycenia zachowań podatnika, jego aktywności. Dopiero całościowa analiza dostarcza wyczerpującej ilości informacji, w oparciu o które można wyciągnąć wniosek o wystąpieniu bądź nie rezydencji podatkowej” (B. Brzeziński, Model Konwencji OECD. Komentarz, Warszawa 2010, s. 291).

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1562/15 o „centrum interesów gospodarczych” decyduje miejsce prowadzenia działalności zarobkowej (stanowiącej główne źródło dochodu) oraz posiadanych składników majątku nieruchomego i ruchomego, inwestycji, rachunków bankowych, polis ubezpieczeniowych. Centrum interesów gospodarczych może stanowić także miejsce, z którego podatnik zarządza swoim majątkiem. W analizowanym stanie faktycznym uznać należy, iż centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy ulokowane jest w Wielkiej Brytanii, tam bowiem jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, otrzymywane wynagrodzenie jest jedynym źródłem utrzymania podatnika, z Wielkiej Brytanii zarządza swoim majątkiem, tam ma rachunek bankowy, majątek ruchomy. W Polsce Wnioskodawca nie posiada majątku (posiadana nieruchomość i pojazd zostały darowane synowi Wnioskodawcy).

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć: wszelkie powiązania rodzinne, tzw. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp., które w ocenie Wnioskodawcy również ulokowane są w Wielkiej Brytanii. W szczególności zaś nie można uznać, iż centrum interesów osobistych Wnioskodawcy stanowi fakt posiadania żony, z którą Wnioskodawca przebywa w separacji faktycznej, i z którą posiada rozdzielność majątkową. Analogicznie, sam fakt, iż Wnioskodawca ma syna, który mieszka w Polsce nie świadczy, że w tym kraju znajduje się jego ośrodek interesów osobistych. Syn jest pełnoletni i prowadzi własne gospodarstwo domowe. Wnioskodawca nie przekazuje środków finansowych na ich utrzymanie.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2004/17, stwierdził, że o przeniesieniu interesów osobistych do innego kraju świadczyć będzie przede wszystkim zamieszkanie w tym kraju z rodziną, posiadanie w nim nieruchomości czy długość pobytu. „W odniesieniu do powiązań gospodarczych (ekonomicznych) odwołać się należy do miejsca zatrudnienia, prowadzenia działalności gospodarczej czy też miejsca, z którego osoba zarządza swoim mieniem”.

Istotne zatem z punktu widzenia ośrodka interesów życiowych jest posiadanie stałego ogniska domowego. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD (https://www`(...)``(...)`htm) posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je, aby z niego korzystać w sposób stały, a nie chwilowy. Istotna jest zatem trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co niezbędne, aby mieć mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli dana osoba fizyczna będzie miała takie ognisko domowe w obydwu państwach, odnieść się powinno do tego, w którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste czy ekonomiczne. Poddać analizie zatem należy, gdzie dana osoba spędza czas, które ognisko domowe traktuje jako istotniejsze dla niej, gdzie uprawia sport lub zainteresowania.

Zgodnie z dyspozycją art. 4a ustawy o PIT, „przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska”. Jak zostało wykazane w zastanym stanie faktycznym, należy rozważyć przepisy polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Art. 4 Konwencji wskazuje na definicje miejsca zamieszkania. Zgodnie z tym przepisem określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych. Ustęp drugi powołanego przepisu stanowi natomiast, iż „jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami: osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa; jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem; jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Ustęp 3 powołanego przepisu precyzuje ponadto, iż „jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba nie będąca osobą fizyczną, ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona siedzibę tylko w tym Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu”.

Potwierdzeniem prawidłowości przyjętego założenia o braku obowiązku sporządzania i składania w Polsce rocznego zeznania podatkowego, w którym Wnioskodawca wykazywałby wyłącznie wynagrodzenie uzyskane z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii, a które to wynagrodzenie z uwagi na likwidację w istocie ulgi abolicyjnej od 1 stycznia 2021 r. podlegałoby opodatkowaniu w Polsce, według skali podatkowej (Wnioskodawca zobowiązany byłby do zapłaty podatku dochodowego w Polsce), jest wydana w dniu 16 lutego 2021 r. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, znak 0112-KDIL2-1.4011.928.2020.2.MKA, w której Organ uznaje stanowisko podatnika za prawidłowe i potwierdza, iż nie będzie on zobowiązany do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii.

Obowiązujące w Polsce, od 1 stycznia 2021 r., zmiany do ulgi abolicyjnej ograniczyły polskim rezydentom, uzyskującym dochody z pracy za granicą, możliwość odliczenia podatku dochodowego zapłaconego w państwie źródła od podatku należnego w Polsce. Uznanie, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, a w rezultacie zobowiązanie Go do zapłaty podatku w Polsce, pomimo iż z krajem nie łączą go więzi, stanowiłoby pogwałcenie zasady jednokrotnego opodatkowania dochodów. Uwzględniając wyżej przytoczone przepis prawa oraz zastany stan faktyczny uznać należy, iż Wnioskodawca nie posiada w Polsce obowiązku rozliczenia podatku od wynagrodzenia uzyskiwanego za granicą, a w rezultacie nie jest zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego PIT-36 w Polsce, wyłącznie bowiem polscy rezydenci podatkowy podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku PIT są zobligowani do rozliczenia podatku od wszelkich dochodów osiąganych zarówno w kraju, jak i za granicą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm., Dz. U. z 2020 r. poz. 1426, z późn. zm., Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku od marca 2007 r. mieszka Pan w Wielkiej Brytanii, w tym państwie jest także zatrudniony na podstawie umowy w pełnym wymiarze godzinowym. Zatem, w przedmiotowej sprawie, zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840), zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., podpisaną w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że jest Pan obywatelem polskim, mieszkającym na stałe w Wielkiej Brytanii od marca 2007 r. Jest Pan zatrudniony na umowę w Wielkiej Brytanii w pełnym wymiarze godzinowym, a wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy wypłacane jest przez brytyjskiego pracodawcę i opodatkowane jest w całości w Wielkiej Brytanii. Nie uzyskuje Pan żadnych przychodów na terytorium Polski.

Jest Pan ubezpieczony w tym państwie oraz posiada status stałego osiedleńca Wielkiej Brytanii. W chwili obecnej jest Pan w trakcie procedury pozyskania obywatelstwa brytyjskiego.

Pana małżonka, z którą jest Pan w faktycznej separacji mieszka na stałe w Polsce. W styczniu 2018 r. małżonkowie ustanowili rozdzielność majątkową małżeńską. Pana dziecko jest pełnoletnie, pracuje i jest niezależne finansowo, mieszka wraz z matką.

Nie przekazuje Pan rodzinie żadnych środków finansowych na ich utrzymanie. Ponadto, nie posiada Pan w Polsce żadnych nieruchomości i ruchomości, a do Polski przyjeżdża na ok. 20-40 dni w ciągu roku.

Posiada Pan ubezpieczenie zdrowotnej w Wielkiej Brytanii, a także prywatną polisę ubezpieczeniową. Jest umieszczony w spisie wyborców, zdał pierwszą część egzaminu na brytyjskie obywatelstwo. Pana aktywność społeczna, polityczna, kulturalna i obywatelska znajduje się w Wielkiej Brytanii.

Zatem, mając na uwadze, że łączyły i nadal łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Wielką Brytanią (ośrodek interesów życiowych), jak również to, że Pana pobyty w Polsce nie przekraczają w roku łącznie 183 dni, stwierdzić należy, że w okresie obejmującym przedmiotowy wniosek podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z tym, wynagrodzenie osiągnięte przez Pana na terytorium Wielkiej Brytanii w latach 2019 – 2022 r. nie będzie podlegało opodatkowaniu w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości Pana stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, i musi Pan zastosować się do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).